Τα άθλια...γενέθλια!

   Με πολύ βαθειά συγκίνηση και εκ βάθους καρδίας, θέλω να ευχαριστήσω όλους τους εκλεκτούς φίλους που με θυμήθηκαν  και έκαναν τον κόπο να γράψουν, ή τηλεφωνήσουν,  ευχόμενοι  γιά τα 78^α γενέθλιά μου.

   Αμφιλεγόμενης σημασίας γεγονός, καθώς με πολλή θλίψη αναλογίζομαι πως  άλλο ένα  κεράκι, μόλις σβησμένο, αχνίζει ακόμη μελαγχολικά πίσω μου -τελευταίο από μιά σειρά σβησμένων κεριών- λιγοστεύοντας τα αναμμένα κεριά που βρίσκονται μπροστά μου.

   Τελικά, τα γενέθλια είναι περίεργη γιορτή.  Του πρώτου έτους, βλέπεις χαρούμενα και γελαστά πρόσωπα γύρω σου, ιλαρότητα, τραγουδάκια, χτυπάς κι εσύ τα χεράκια σου τρισευτυχισμένος. Μετά σου λένε να κάνεις... φου, φου, σ’ ένα αναμμένο κερί μιάς τούρτας, που όταν -επί τέλους- το σβήσεις  χειροκροτούν όλοι κι εσύ απορείς, αλλά παραμένεις χαρούμενος!

   Προϊόντος του Χρόνου, ακολουθούν  πολλά κεριά, πολλές τούρτες, που κάθε μία σε φέρνει στην ωριμότητα, τις προσπάθειες τακτοποίησης της ζωής σου, στις προσδοκίες, τους στόχους, στις ελπίδες.  Ώσπου φτάνει μιά μέρα που η ζωή σου παίρνει την αποφασιστική της στροφή. Την αρχική, φευγαλέα υποψία -λές;-  την ακολουθεί  ένας αργός, αλλά σταθερός κατήφορος, όπου με συνεχώς αυξανόμενη ανησυχία βλέπεις τα κεριά που αφήνεις πίσω να πληθαίνουν, λιγοστεύοντας αυτά που βλέπεις αναμμένα εμπρός.  Και τότε, σ’ εσένα επαφίεται -στη συγκρότηση, την πείρα, την ωριμότητα-  η επιμέτρηση, ο απολογισμός, η προετοιμασία της εξόδου.  Με ενεργοποίηση και κινητοποίηση της ατομικής σου αξιοπρέπειας.  Ταχτοποιείς, κατά το δυνατόν, εκκρεμότητες και επιμελείσαι της υστεροφημίας σου. Και μη έχοντας μέλλον, μηρυκάζεις τις αναμνήσεις σου. Από εκεί και πέρα όλα τα υπόλοιπα αφήνονται στα χέρια του Δημιουργού...

    Και κλείνοντας τον όχι και τόσο οπτιμιστικό μου μονόλογο, αν θα έπρεπε να ευχηθώ, τώρα,  κάτι στον εαυτό μου, θα του έλεγα: 
   ... - «Κουράγιο φίλε! Το Καλλιμάρμαρο άρχισε να φαίνεται στο βάθος»!