Μικρά κατορθώματα, ασήμαντων ανθρώπων ΙΙΙ

«Αριθμός 3»:  Shark feeding. (Τάισμα καρχαριών)

                                                                              Moana Beach Parkroyal

   Την άνοιξη του 1995 η Άλκη  παρουσίασε έντονο γυναικολογικό πρόβλημα ,  που την οδήγησε σε υστερεκτομή με σοβαρές ενδείξεις καρκίνου της μήτρας.  Η ασθένεια αυτή την γυρόφερνε, λόγω  συστηματικού καπνίσματος, και τελικά αφού την ταλαιπώρησε επί μακρόν  την «πήρε» στις 5 Μαΐου του 2018, με τελική καθολική διάχυση και προηγούμενη εντυπωσιακή και λεβέντικη μάχη μαζί του. Τον κοίταζε στα μάτια και τον πολέμησε αγέρωχη...

   Μεγάλη αγάπη της τα ταξίδια, όπου με ακολουθούσε στα περισσότερα επαγγελματικά δικά μου, απολαμβάνοντας  ανεξάρτητες περιπλανήσεις, καθ’ ον χρόνο ησχολούμην με το γκρουπ. Καημός της μεγάλος η ... Ταϊτή, την οποία μου ζητούσε την πάω σαν τελευταία επιθυμία, όταν  διακυβευόταν η ζωή της, το 1995.

   Η μεγάλη φιλία μου με τον διευθυντή του TRAVEL PLAN,  τον εξαίρετο Θεόδωρο Μπίθα με έκανε να του εκμυστηρευτώ την επιθυμία της, κάτι που σήμαινε μεγάλη και αβάσταχτη δαπάνη για τα οικονομικά μου. Το ενδιαφέρον του ήταν συγκινητικό και η συνδρομή του στην πραγματοποίηση ενός τέτοιου ταξιδιού  αποφασιστική. Χάλασε τον κόσμο, χρησιμοποίησε το ειδικό βάρος της θέσεώς του, σήκωσε πολλά τηλέφωνα και στο τέλος κατάφερε  το διαφαινόμενο ανέφικτο. Κι αυτό με ασήμαντο, σχεδόν μηδενικό κόστος,  μας εξασφάλισε  πολυήμερη εκδρομή στη Γαλλική Πολυνησία. Με επίσκεψη -κατά σειράν- σε Ταϊτή, Μπόρα-Μπόρα και Μουρέα! Συν δύο ημέρες -μία στο πήγαινε και μία στο έλα- ενδιάμεση παραμονή, γιά λόγους πτήσεων, στο Λος Άντζελες.  Οι πτήσεις, θυμάμαι, ήσαν αλλόκοτες και διαφορετικές,  προκειμένου  να εξασφαλιστεί το... τζάμπα!

Μετά από μερικές ημέρες στη Ταϊτή, όπου θυμάμαι την ωραιότερη πανσέληνο της ζωής μου, καθ’ όσον το νησί -στεριά, λόφοι, και θάλασσα-  λουζόταν στα ασήμια, ένα μικρό αεροπλανάκι μας πήγε στην ονειρεμένη Mπόρα-Μπόρα. Για το  μικροσκοπικά αυτό νησάκι  αξίζει ν’ αναφερθούν κάποια χαρακτηριστικά του. Περιβάλλεται από μικρά κοραλλιογενή νησάκια που μοιάζουν σαν... κολιέ  σε λαιμό ωραίας κυρίας! Σε ένα απ’ αυτά βρίσκεται το αεροδρόμιο, από όπου μεταφέρεσαι στο κυρίως νησί με... καραβάκι.  Καταλύσαμε στο άλλο άκρο του νησιού, στο εικονιζόμενο συγκρότημα του λεγόταν Moana Beach Parkroyal, του οποίου το μεγαλύτερο μέρος ήσαν σουίτες στημένες με πασσάλους μέσα στη θάλασσα -όπως φαίνεται-  και διέθεταν γυάλινο δάπεδο, προκειμένου οι ένοικοι να απολαμβάνουν, νύχτα με φως,  το πήγαινε-πολύχρωμων τροπικών ψαριών! Προφανώς, εμείς μέναμε σε κάποιο μπάνγκαλοου  στην παραλία. Εμ τζάμπα, εμ  πανάκριβη σουίτα δεν γίνεται. ‘Όμως αυτό δεν μας χάλασε καθόλου!

   Νοικιάζοντας μηχανάκι γυρίσαμε αρκετές φορές το νησί, με τον γύρο να κρατεί δυό-τρεις ώρες, που αυγάτιζαν από συνεχείς στάσεις-βουτιά σε υπέροχες και πεντακάθαρες τυρκουάζ θάλασσες, όπου σε βάθος  5 και 6 μέτρα μπορούσες να διακρίνεις  μέχρι... καρφίτσα! Αφού ανακαλύψαμε στον μοναδικό κεντρικό λόφο κάτι εγκαταλελειμένα αμερικανικά κανόνια και φάγαμε -μένοντας νηστικοί- στο τροχόσπιτο ρεστοράν της πανέμορφης και πανέξυπνης Αμερικάνας Ρόμπιν, δελεαστήκαμε από μια δραστηριότητα  που πουλούσε η ρεσεψιόν και λεγόταν... «τάισμα καρχαρία»  -shark feediΜε την ανταλλαγή διαβεβαιώσεων -αυτοί ότι πρόκειται περί απολύτως  ασφαλούς δραστηριότητος κι εμείς πως δεν έχουμε πληγή -ούτε αμιγή γρατζουνιά- που να μυρίζει αίμα και αφού εξεταστήκαμε ενδελλεχώς το... τολμήσαμε.

   Πρωί-πρωί, μαζί με καμμιά τριανταριά άλλους, όλοι  μικρόσωμα ζευγαρωμένα Γιαπωνεζάκια,  επιβιβαστήκαμε σε μια σκούνα κι ανοιχτήκαμε προς κάποια ατόλλη της  περιμέτρου.  Εκεί, ο μούτσος του σκάφους,  έδεσε ένα σκοινί και απομακρυνθήκαμε σε απόσταση, περίπου, τριάντα μέτρων, με το σκοινί, επιπλέοντας, να συνδέει σκάφος με ατόλλη, σαν ομφάλιος λώρος. Φορέσαμε μάσκα κι αναπνευστήρα και με εντολή του καπετάνιου πέσαμε στη θάλασσα -όλοι προς τη μία πλευρά του σκοινιού, το κρατούσαμε και πλατσουρίζαμε κοιτώντας μέσα στη θάλασσα την απέναντι πλευρά. 

      Αφού πήραμε  όλοι τις θέσεις μας, με τα γιαπωνεζάκια να τιτιβίζουν χαζοχαρούμενα -δεν ήξεραν ακόμη τί τους περίμενε- ο καπετάνιος  σφύριξε με μιά περίεργη σφυρίχτρα που έβγαζε υπόκωφο και  οξύ ήχο. Ταυτόχρονα πέταξε, αρκετά μέτρα μπροστά μας, ένα κομμάτι κρέας.  Τα γιαπωνεζάκια εξακολουθούσαν να τιτιβίζουν... Ξάφνου, στο βάθος  της θάλασσας άρχισε να διαγράφεται  η φιγούρα ενός τεράστιου κήτους που προχωρούσε καταπάνω μας.  Αργά, σταθερά  και μεγαλόπρεπα μέχρι το κρέας.  Γύρισε στο πλάι και το έχαψε αστραπιαία. Μετά,  -το ίδιο αργά-  έκανε στροφή και... χάθηκε. Όπως απεδείχθη πήγε να φωνάξει τους... φίλους του!

   Τα γελάκια των Γιαπωνέζων κόπηκαν μαχαίρι, ενώ σε λίγο, με τον καπετάνιο να πετά συνεχώς κομμάτια κρέατος, η θάλασσα πλημμύρισε από καρχαρίες οι οποίοι -σαν εκπαιδευμένοι- έκαναν συνεχείς κύκλους, τρώγοντας και  ολοένα πλησιάζοντας το διαχωριστικό σκοινί.  Δεν θυμάμαι πόσο άντεξαν τα γιαπωνεζάκια, όμως σε μια στιγμή στη θάλασσα βρισκόμαστε η  Άλκη  κι εγώ μόνο!

   Πιστεύοντας στην κατηγορηματική διαβεβαίωση του ρεσεψιονίστα: «No danger, no problem»!

   Όταν ο θρασύτερος καρχαρίας τόλμησε να περάσει σύριζα στο σκοινί, ακουμπώντας  το ελαφρά, μαζί και τα χέρια μας, η Άλκη λύγισε. Παραιτήθηκε  κι ανέβηκε στο σκάφος, προτρέποντάς με να κάνω το ίδιο. Με την ψυχή σε κάποιο άλλο νησί... την Κούλουρη, έσφιξα τα δόντια κι επέμεινα, ανασαίνοντας  αργά κι αποφεύγοντας άσκοπες κινήσεις.  Σε λίγο, η Άλκη με ειδοποίησε πως τελείωσαν τα αποθέματα κρέατος και το πως  το νέο σφύριγμα του καπετάνιου σήμαινε... τέλος της παράστασης. Με ομολογουμένη ανακούφιση, που μέχρι τότε ήταν νικημένη από το πείσμα,  ανέβηκα στη σκούνα και ξάπλωσα ανασαίνοντας βαθειά, υπό τις επιδοκιμασίες και τον έκδηλο θαυμασμό των νεαρών Γιαπωνέζων, που όπως με πληροφόρησαν ήσαν όλοι νεόνυμφοι σε μήνα μέλιτος και κάθε άλλο επιθυμούσαν να γίνουν κολατσιό ενός τέτοιου τέρατος!