«Αριθμός 2»:
Ο δρόμος του Διαβόλου.
Τέλη Οκτωβρίου του 1999 συνόδευσα, ως αρχηγός, ένα
γκρουπ του «Tropical Tours» σε μία 19/ήμερη εκδρομή στις χώρες των Άνδεων.
(Περού - Βολιβία - Εκουαδόρ).
Στην Βολιβία, μία από τις πιό φτωχές χώρες του
κόσμου... «ακουμπήσαμε» 3 ημερόνυχτα από τη ζωή μας, στην πρωτεύουσα Λα Παζ,
την ψηλότερη πρωτεύουσα του κόσμου, (3.658 μ.), η οποία πήρε την πρωτιά από την
Λάσσα, όταν το Θιβέτ έγινε κινεζική επαρχία και η πρωτεύουσά του έπαψε να είναι
πρωτεύουσα κράτους. Ο ιδιοκτήτης του «Tropical», Νίκος
Μαρκουλάκης, ήταν ένας πολύ ταλαντούχος και ρηξικέλευθος άνθρωπος. Τόσο στην επιλογή
προορισμών, την διάρθρωση προγράμματος όσο και την, εν γένει, οργάνωση ταξιδίων. Και όπως όλοι οι χαρισματικοί άνθρωποι, ήταν αρκετά ιδιόρρυθμος και πάντα τελειομανής. Η πείρα και η αποτελεσματικότητά μου ως αρχηγός, αφού
ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον, ήταν αιτία
να συνεργαστούμε αρκετές φορές.
Η τελειομανία του Μαρκουλάκη τον έκανε να
συμπεριλάβει στον σχεδιασμό ολοήμερη εκδρομή από την Λα Παζ στο Κορόικο, κάπου
60 χιλιόμετρα απόσταση, εκ των οποίων στα 40 βλέπεις, συστηματικά, κυριολεκτικά και πολλές φορές τον
Χάρο με τα μάτια σου. Κάτι που -ακόμη και τώρα- πιστεύω πως αν ο Μαρκουλάκης είχε πλήρη επίγνωση γιά το πλήθος και το μέγεθος των κινδύνων, επ’ ουδενί θα
συμπεριελάμβανε αυτή την εμπειρία στο πρόγραμμα.
Προφανώς, αφού γιά πρώτη φορά επισκεπτόμουν αυτές τις χώρες, ούτε εγώ υποπτευόμουν τίποτε -ούτε είχα ασχοληθεί με το "ψάξιμο" του προγράμματος, εμπιστευόμενος τις γνώσεις, τις εμπειρίες και το "ψείρισμα" του Νίκου. Οπότε στις 30/10 ξεκινήσαμε -21 χαζοχαρούμενα άτομα- γιά να γνωρίσουμε τον "Δρόμο του Διαβόλου", θεωρώντας την ονομασία απλή μεγαλοστομία, τουριστικής σκοπιμότητος και την όλη υπόθεση απλή... τουριστική ατραξιόν. Σας διαβεβαιώ μόνο τέτοια δεν ήταν.
Το Κορόικο είναι μιά από τις πιό γνωστές περιοχές παρασκευής κοκαΐνης. Διαθέτει απέραντες φυτείες κόκας και το κρυφτούλι με τις διωκτικές αρχές είναι συνεχές, αλλά σε μιά πάμπτωχη τώρα η διαφθορά έχει τεράστια πλοκάμια επιρροής και η δίωξη είναι μάλλον γιά τα μάτια.
Στην αρχή της κατάβασης, τα αυτοκίνητα περνούν κάτω από μιά ξύλινη γέφυρα, όπου πλήθος στρατιωτών με προτεταμένα όπλα μας... έψαχναν. Γενικώς και αορίστως.
Αφού αφαίρεσαν από από το αυτοκίνητο τον ασύρματο που διέθετε γιά επικοινωνία με το γραφείο του, άρα και με κάθε πονηρή διαδικασία διανίνησης ναρκωτικών, ξεκινήσαμε. Το πλάτος της χωμάτινης οδού, η κατάσταση στην οποία βρισκόταν με παντελή απουσία συντηρήσεως και η ολισθηρότητα που δημιουργούσα μιά προσπίπτουσα υγρασία μας έδωσαν τις πρώτες ανησυχίες. Σημειωτέον πως έτσι και... "βγεις στον πηγαιμό γιά ... Κοροίκο" πρέπει να εύχεσαι να είναι σύντομος ο δρόμος γιατί είναι χωρίς δυνατότητα επιστροφής. Λειτουργεί μονοδρομικά με τέσσερις ώρες ανά κατεύθυνση. Τέσσερις ώρες προς τα κάτω, τέσσερις προς τα πάνω! Ο στρατός στα άκρα λειτουργεί σαν τροχονόμος.
Προχωρώντας, με την αίσθηση πως βρίσκεσαι σε αεροπλάνο -αριστερά το χάος και δεξιά το τείχος του βουνού- τα πυκνά προσκυνητάρια, το ένα πίσω απ' το άλλο, έκαναν την ανησυχία έντονη, σχεδόν αγωνιώδη. Και μετετράπη σε τρόμο, καθώς ο ξεναγός μας πληροφόρησε πως έτσι και πέσει αυτοκίνητο στον γκρεμό, ούτε κάν ασχολείται μαζί του άνθρωπος ή υπηρεσία. Απλά οι συγγενείς του, στήνουν έναν σταυρό, μιά στήλη, ένα προσκυνητάρι... στη μνήμη του. Τα όρνια και η άγρια φύση προνοούν γιά τα κομμάτια του, που δύσκολα μπορούν να ξεχωρίσουν από την άμορφη μάζα των σιδερικών, που κάποτε ήταν... αυτοκίνητο.
Μιά έντονη μουρμούρα έφτασε στ' αυτιά μου καθώς στο πουλμανάκι γενικευόταν η αίσθηση πως αργοκατευθυνόμασταν προς της Κόλαση, ή τον Παράδεισο -αναλόγως του ποινικού μητρώου της συνειδήσεως ενός εκάστου εξ ημών. Άλλος προσευχόταν ψιθυριστά, άλλος σταυροκοπιόταν συνέχεια και άλλος έκλεινε τα μάτια. Σύντομα, συντονίστηκαν όλοι σε μιά χαμηλόφωνη διαμαρτυρία αναθεματισμού της ώρας που αποφάσισαν τέτοια εκδρομή και, φυσικά, σε ακατονόμαστους χαρακτηρισμούς κατά Μαρκουλάκη. Εννοείται πως ουδέποτε η Παναγία και ο Άγιος Σώστης δέχτηκαν τόσες, μαζικές, αιτήσεις σωτηρίας και τόσα τάματα.
Και τώρα το κερασάκι! Σε μιά υποψία δεξιάς στροφής, το αυτοκίνητο -παρ' όλη τη πάρα πολύ μικρή ταχύτητα που προχωρούσε, γλίστρησε... απαλά και η αριστερή μπροστινή του ρόδα βρέθηκε εκτός δρόμου, κάπως όπως δείχνει η φωτογραφία! Όσο κι αν σας φανεί περίεργο, ο απόλυτος τρόμος γέννησε μιά απόλυτη σιωπή και η αδράνεια απόλυτη ακινησία.
Μετά το σοκ και την αταραξία οδηγού και ξεναγού, κατεβήκαμε όλοι σιγά-σιγά και με τη συνδρομή των οδηγών του μεγάλου κομβόι που ακολουθούσε και αναγκαστικά σταμάτησε παγιδευμένο, οι πιό νέοι εξ΄ημών, σηκώσαμε -η ισχύς εν τη ενώσει!- το αμάξι και -έι, οπ, έι οπ- το βάλαμε στο δρόμο, με τον οδηγό να είναι στη θέση του πατώντας φρένο σε όλη τη διάρκεια της διαδικασίας!
Στη συνέχεια η διαδρομή ολοκληρώθηκε χωρίς άλλη περιπέτεια. Ένα συμπαθητικό εστιατόριο με μιά θαυμάσια πισίνα και οι προσπάθειές μου, ίσα που κατάφεραν να αναστηλώσουν λιγάκι το καταπτοημένο ηθικό του γκρουπ. Βασικά επιχειρήματα το ότι η άνοδος είναι ηπιότερη της καθόδου, καθ' όσον πιθανή γλίστρα δημιουργεί ανάσχεση ταχύτητος και όχι "φόρα" προς τα κάτω και -το σπουδαιότερο- όταν τελειώσει η περιπέτεια θα μπορείτε -δικαιωματικά- να υπερηφανεύεστε σε συγγενείς, γνωστούς και φίλους πως βιώσατε μιά σπάνια και εξαιρετικού κινδύνου περιπέτεια και... επιβιώσατε!
Η περιπέτεια τελείωσε το σούρουπο χωρίς άλλα απρόοπτα και δυσάρεστες εκπλήξεις. Και να δείτε πως οι 19 συμμετασχόντες ξέχασαν την... "φάκα" και τους έμεινε το... "τυρί"! Το διαπίστωσα και σε συγκέντρωση που επακολούθησε και σε προσεχείς εκδρομές που διασταυρώθηκα με ορισμένους.
ΥΓ. Την περιπέτεια αυτή την έζησα άλλες δύο φορές, σε εκδρομές με το Travel Plan, όπου έχοντας εξηγήσει την άφθονη αδρεναλίνη που εκκρίνει στο αίμα, την συμπεριέλαβε ως προαιρετική στο πρόγραμμά του. Εξηγώντας την πρώτη μου εμπειρία, περίπου το μισό γκρουπ επέμεινε να την δοκιμάσει. Οι μεταβάσεις έγιναν ομαλά και χωρίς πρόσθετα προβλήματα...
Το Κορόικο είναι μιά από τις πιό γνωστές περιοχές παρασκευής κοκαΐνης. Διαθέτει απέραντες φυτείες κόκας και το κρυφτούλι με τις διωκτικές αρχές είναι συνεχές, αλλά σε μιά πάμπτωχη τώρα η διαφθορά έχει τεράστια πλοκάμια επιρροής και η δίωξη είναι μάλλον γιά τα μάτια.
Στην αρχή της κατάβασης, τα αυτοκίνητα περνούν κάτω από μιά ξύλινη γέφυρα, όπου πλήθος στρατιωτών με προτεταμένα όπλα μας... έψαχναν. Γενικώς και αορίστως.
Αφού αφαίρεσαν από από το αυτοκίνητο τον ασύρματο που διέθετε γιά επικοινωνία με το γραφείο του, άρα και με κάθε πονηρή διαδικασία διανίνησης ναρκωτικών, ξεκινήσαμε. Το πλάτος της χωμάτινης οδού, η κατάσταση στην οποία βρισκόταν με παντελή απουσία συντηρήσεως και η ολισθηρότητα που δημιουργούσα μιά προσπίπτουσα υγρασία μας έδωσαν τις πρώτες ανησυχίες. Σημειωτέον πως έτσι και... "βγεις στον πηγαιμό γιά ... Κοροίκο" πρέπει να εύχεσαι να είναι σύντομος ο δρόμος γιατί είναι χωρίς δυνατότητα επιστροφής. Λειτουργεί μονοδρομικά με τέσσερις ώρες ανά κατεύθυνση. Τέσσερις ώρες προς τα κάτω, τέσσερις προς τα πάνω! Ο στρατός στα άκρα λειτουργεί σαν τροχονόμος.
Προχωρώντας, με την αίσθηση πως βρίσκεσαι σε αεροπλάνο -αριστερά το χάος και δεξιά το τείχος του βουνού- τα πυκνά προσκυνητάρια, το ένα πίσω απ' το άλλο, έκαναν την ανησυχία έντονη, σχεδόν αγωνιώδη. Και μετετράπη σε τρόμο, καθώς ο ξεναγός μας πληροφόρησε πως έτσι και πέσει αυτοκίνητο στον γκρεμό, ούτε κάν ασχολείται μαζί του άνθρωπος ή υπηρεσία. Απλά οι συγγενείς του, στήνουν έναν σταυρό, μιά στήλη, ένα προσκυνητάρι... στη μνήμη του. Τα όρνια και η άγρια φύση προνοούν γιά τα κομμάτια του, που δύσκολα μπορούν να ξεχωρίσουν από την άμορφη μάζα των σιδερικών, που κάποτε ήταν... αυτοκίνητο.
Μιά έντονη μουρμούρα έφτασε στ' αυτιά μου καθώς στο πουλμανάκι γενικευόταν η αίσθηση πως αργοκατευθυνόμασταν προς της Κόλαση, ή τον Παράδεισο -αναλόγως του ποινικού μητρώου της συνειδήσεως ενός εκάστου εξ ημών. Άλλος προσευχόταν ψιθυριστά, άλλος σταυροκοπιόταν συνέχεια και άλλος έκλεινε τα μάτια. Σύντομα, συντονίστηκαν όλοι σε μιά χαμηλόφωνη διαμαρτυρία αναθεματισμού της ώρας που αποφάσισαν τέτοια εκδρομή και, φυσικά, σε ακατονόμαστους χαρακτηρισμούς κατά Μαρκουλάκη. Εννοείται πως ουδέποτε η Παναγία και ο Άγιος Σώστης δέχτηκαν τόσες, μαζικές, αιτήσεις σωτηρίας και τόσα τάματα.
Και τώρα το κερασάκι! Σε μιά υποψία δεξιάς στροφής, το αυτοκίνητο -παρ' όλη τη πάρα πολύ μικρή ταχύτητα που προχωρούσε, γλίστρησε... απαλά και η αριστερή μπροστινή του ρόδα βρέθηκε εκτός δρόμου, κάπως όπως δείχνει η φωτογραφία! Όσο κι αν σας φανεί περίεργο, ο απόλυτος τρόμος γέννησε μιά απόλυτη σιωπή και η αδράνεια απόλυτη ακινησία.
Μετά το σοκ και την αταραξία οδηγού και ξεναγού, κατεβήκαμε όλοι σιγά-σιγά και με τη συνδρομή των οδηγών του μεγάλου κομβόι που ακολουθούσε και αναγκαστικά σταμάτησε παγιδευμένο, οι πιό νέοι εξ΄ημών, σηκώσαμε -η ισχύς εν τη ενώσει!- το αμάξι και -έι, οπ, έι οπ- το βάλαμε στο δρόμο, με τον οδηγό να είναι στη θέση του πατώντας φρένο σε όλη τη διάρκεια της διαδικασίας!
Στη συνέχεια η διαδρομή ολοκληρώθηκε χωρίς άλλη περιπέτεια. Ένα συμπαθητικό εστιατόριο με μιά θαυμάσια πισίνα και οι προσπάθειές μου, ίσα που κατάφεραν να αναστηλώσουν λιγάκι το καταπτοημένο ηθικό του γκρουπ. Βασικά επιχειρήματα το ότι η άνοδος είναι ηπιότερη της καθόδου, καθ' όσον πιθανή γλίστρα δημιουργεί ανάσχεση ταχύτητος και όχι "φόρα" προς τα κάτω και -το σπουδαιότερο- όταν τελειώσει η περιπέτεια θα μπορείτε -δικαιωματικά- να υπερηφανεύεστε σε συγγενείς, γνωστούς και φίλους πως βιώσατε μιά σπάνια και εξαιρετικού κινδύνου περιπέτεια και... επιβιώσατε!
Η περιπέτεια τελείωσε το σούρουπο χωρίς άλλα απρόοπτα και δυσάρεστες εκπλήξεις. Και να δείτε πως οι 19 συμμετασχόντες ξέχασαν την... "φάκα" και τους έμεινε το... "τυρί"! Το διαπίστωσα και σε συγκέντρωση που επακολούθησε και σε προσεχείς εκδρομές που διασταυρώθηκα με ορισμένους.
ΥΓ. Την περιπέτεια αυτή την έζησα άλλες δύο φορές, σε εκδρομές με το Travel Plan, όπου έχοντας εξηγήσει την άφθονη αδρεναλίνη που εκκρίνει στο αίμα, την συμπεριέλαβε ως προαιρετική στο πρόγραμμά του. Εξηγώντας την πρώτη μου εμπειρία, περίπου το μισό γκρουπ επέμεινε να την δοκιμάσει. Οι μεταβάσεις έγιναν ομαλά και χωρίς πρόσθετα προβλήματα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου