Αιθεροβασίες και απωθημένα. ( Ελεύθερο άλμα από τα 14.000 πόδια).

Όταν ο χρόνος  τρέχει αμείλικτα, τα περιθώρια στενεύουν  και το ξεκαθάρισμα λογαριασμών επείγει.

Δεν υπάρχει τίποτα πιό βασανιστικό από τα μύχια απωθημένα που παραμένουν καταπιεσμένα κι ανεκπλήρωτα. Από κάτι που λαχτάρησες να δοκιμάσεις, να γνωρίσεις, να βιώσεις, ν’ αποκτήσεις και γιά διάφορους, λόγους το όνειρό σου μένει ανεκπλήρωτο. Έτσι, και το πιό ασήμαντο πράγμα που δεν κατάφερες, παίρνει υπερκόσμιες διαστάσεις και σου τριβελίζει το μυαλό ακόμη και στον ύπνο σου. Μ' ένα μεγάλο και νοσταλγικό... Αχ, γιατί;

Γι’ αυτό κάποιος «φιλόσοφος» της πλάκας διατύπωσε το περισπούδαστο απόφθεγμα: «Ο καλύτερος τρόπος ν’ απαλλαγείς από έναν βασανιστικό πειρασμό, είναι να ενδώσεις σε δαύτον»! (Εννοείται πως χωρίς αυτό να έχει δυσμενείς επιπτώσεις σε αθώους άλλους γύρω σου). Κι αυτό γιατί κάθε απωθημένο, που δεν εκτονώνεται, απελευθερούμενο, αποκτά αυτόματα μυθικές διαστάσεις, πέραν από κάθε πραγματική και ουσιαστική αξία.

Ένα τέτοιο προσωπικό «απωθημένο», εντελώς αθώο και άνευ επιπτώσεων στο... «περιβάλλον», με κατέτρυχε διά βίου. Πρώτη επαγγελματική επιθυμία και οραματισμός: - «Άμα μεγαλώσω, θα γίνω πιλότος»! Ο θρύλος του μακρινού εξαδέλφου Μανώλη και τα κατορθώματά του στο πρώτο "ΑCROTEAM" του ΝΑΤΟ δεν με άφηναν... «καθεύδειν». Η φορά των πραγμάτων και η σκληρή πραγματικότητα ολοένα συρρίκνωνε και ανέβαλε το όνειρο που -προϊόντος του χρόνου- αποδεικνυόταν... απατηλό. Έτσι, το πιλοτάρισμα ξέπεσε από επαγγελματική σε ερασιτεχνική επιδίωξη, που οι οικογενειακές υποχρεώσεις και αναγκαιότητες να μείνω... ζωντανός και ακέραιος γιά να προστατεύω γυναίκα και παιδί, την κατήργησαν κι αυτή!

Στο τέλος, σμικρυνόμενο αφόρητα, το παιδικό όνειρο κατάντησε σ’ αυτό που θα δείτε στο συνημμένο βίντεο. Μελαγχολικό υπόλειμμα ενός λαμπρού οραματισμού που συμβιβάστηκε σε μιά φτιασιδωμένη... «κουρέλα», υπό μορφή απλής ελεύθερης πτώσεως, που καλείται πλέον να υποκαταστήσει παλιά οράματα και ευγενικά απωθημένα.

Τελικά, στα τέλη της όγδοης δεκαετίας -λίγο πριν η πόρτα των «επιθυμιών» σφραγιστεί ερμητικά- κι αυτό το «τόσο δα» που θα δείτε φαντάζει και... πάρα πολύ! Φαλκιδευμένο, σουρομαδημένο και περιορισμένο στο μέτρο του εφικτού. "Sic transit Gloria mundi".

Μιά αναπάντεχη αναζωπύρωση κάποιων υπολειμμάτων παλιάς ακμής, κάτω από συνθήκες επίσης αναπάντεχης τωρινής ανανήψεως, άναψαν πράσινο φως γι' αυτό το... salto mortale!

Καμαρώστε λοιπόν έναν τέως... αιθεροβάμονα, στην ξεφτίλα της αιθεροβασίας που τον κυριαρχούσε μιά ζωή.

Μεγάλα, λαμπερά παιδικά όνειρα που δημιούργησε η φαντασία τους, όταν ήσαν μικροί και που καταντούν θλιβερά συμβιβασμένα απολειφάδια, όταν γεράσουν.

Τελικά δεν ήταν κάτι το πολύ φοβερό και σας συνιστώ ένθερμα αυτή την εμπειρία.

Το τάισμα καρχαριών -face to face- στην Βοrα-Βοrα, ο "δρόμος του διαβόλου", από Λα Παζ σε Κορόϊκο στην Βολιβία και -κυρίως- τα 5-6 βήματα στον Gray Glacier στη χιλιάνικη Παταγονία, σε μονοπάτι 10 cm φάρδους και κάτω να χάσκει η παγωμένη λίμνη, όπου αν πέσεις μέχρι να σε μαζέψουν έχεις γίνει παγάκι, βγάζουν πιό πολλή αδρεναλίνη. Στο αλεξίπτωτο όλη η ένταση συμποσούται στα 10 πρώτα δευτερόλεπτα της πτώσης -κι αυτό γιά έναν πρωτάρη. Μετά όλα εξελίσσονται φυσιολογικά και καθώς ανοίγει το αλεξίπτωτο και φρενάρει η κάθοδος. αυτή μοιάζει με υγιεινό περίπατο στους αιθέρες. Μάλιστα, ξεθαρρεμένος, έκανα και μερικά εναέρια κολπάκια-λούπινγκ.

Η προσγείωση, αν ποτέ αξιωθώ να πετάξω μόνος, θα είναι πιό εύκολη και θα μπορέσω να σταθώ όρθιος και ακίνητος. Η... συνύπαρξη εκπαιδευτού αυξάνει το βάρος και, ίσως, επιβάλλει ένα μικρό σύρσιμο στην άφιξη, όπερ και εγένετο.

ΥΓ. Οπότε, τα μόνα -τελευταία- απωθημένα που δεν πρόκειται -φευ- να πραγματοποιηθούν από μένα είναι: α) Καθ’ ότι μουσικά ατάλαντος, το παίξιμο στο πιάνο της «Παθητικής» σονάτας του Μπετόβεν. (Σονάτα Νο 8, Op 13). Θα υποχρεωθώ να την ακούω εσαεί, παιγμένη από άλλους. Με προτίμηση στην εκτέλεση από τον O’ Conor. β) Αυτό δεν σας το λέω, ευελπιστώντας πως μπορεί... ίσως και να πραγματοποιηθεί!!!