Τα «αναδρομικά» των συντάξεων και η λύση τους.

   Δεν πρόλαβε ν’ αποσώσει την γενναιόφρονα  είδηση ο Πρωθυπουργός, κατά την οποία θα εφαρμόσει η κυβέρνηση την απόφαση του ΣτΕ. Πλήρως, σύντομα και εφ’ άπαξ! Χωρίς περικοπές και με πολύ μεγάλο πόνο για τον δημόσιο κορβανά, καθ’ ότι μιλάμε για 1,4 δις. Και, όπως εξήγγειλε, αυτή θα εφαρμοστεί σε όλη την γκάμα συνταξιούχων, δημοσίας και ιδιωτικής απασχόλησης και ανεξαρτήτως υποβολής προσφυγής  ή όχι. Σημειωτέον  η περικοπή αυτή, που κρίθηκε αντισυνταγματική, αφορά  -κατά την απόφαση- μόνον τις κύριες συντάξεις, καθ’ ότι αντίστοιχη γιά τις επικουρικές αναμένεται.

   Δεν πρόλαβε να κατέβει από το βήμα ο Μητσοτάκης και ένα από τα «παρακολουθήματα»  του ανδρικού μορίου, το αριστερό -αυτό που έκοβε συντάξεις, έμπηγε φόρους και γεννούσε  προβλήματα-  έσπευσε να τοποθετηθεί. Φυσικά αναιδώς, ιταμώς και θρασύτατα... αρνητικά!  Κουτοπόνηρα προσπάθησε να  μειώσει το γεγονός, θεωρώντας  υποχρεωτική την εφαρμογή της απόφασης ΣτΕ,  -το οποίο, επί των ημερών του και όταν δεν τον συνέφεραν  οι αποφάσεις του το λοιδορούσε και προσπαθούσε να χειραγωγήσει-   την βρήκε... λειψή και  πλειοδότησε εκ του ασφαλούς. Αυτός θα έδινε -κουβαρντάς όπως πάντα- κάπου... 4,9 και όχι μόνον... 1,4! Ποιός; Αυτός ο γαλαντόμος  που μ’ έναν νόμο κι ένα άρθρο  θα έσκιζε τα μνημόνια, αλλά ξέσκισε εμάς στον φόρο και τις περικοπές. Ποιός; Εκείνος που  ζαλισμένος από τις σφαλιάρες και «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενος», αντί  να τους χόρευε παίζοντας ο ίδιος λύρα, τους προσέφερε τα τρυφερά του οπίσθια δια να... αλωνίσουν, υποθηκεύοντας  την δημόσια περιουσία γιά 99 χρόνια! Ποιός;  Ο τιποτένιος αλαζόνας που στην πληγείσα κάτοικο της πυρκαγιάς στο Μάτι, η οποία περίμενε μάταια κάποια ταγμένη επιχορήγηση, αλλά αντί άλλης δικαιολογίας της είπε με θράσος: «Έλα μωρέ, κι αν σου έδινα τις δυό χιλιάδες τί θα τις έκανες; Θα τις έτρωγες»!!!

   Το δεξιό «παρακολούθημα», εκείνο που εμπορευόταν χειρόγραφα του Ιησού Χριστού, δεν τοποθετήθηκε, εισέτι,  επί του θέματος και η τοποθέτησή του, μαζί με την δική του -εκ του ασφαλούς- πλειοδοσία,  αναμένεται με ενδιαφέρον!

   Πάντως, τα αριστερά...  «παρακολουθήματα» του αριστερού «παρακολουθήματος», έσπευσαν κι αυτά να... «απαιτήσουν». Καθένας με τον πόνο του και τα μυαλά του! Βάλτε τώρα που γυρίζει...

Μα τόση βλακεία, τέλος πάντων, Θέε μου!

   Ανήμπορος, ανίσχυρος, ενεός, παρακολουθώ   σε έντυπες και ηλεκτρονικές σελίδες έναν ορυμαγδό  στείρων δημοσιεύσεων και ανακοινώσεων  που αποκαλύπτουν την άμετρη ηλιθιότητα του... «ευφυέστερου λαού του Κόσμου».  Και διαπιστώνω πως, αφού στις τάξεις μας -εμείς οι ατσίδες- έχουμε ταγούς σαν την Τζάκρη, τον Τζαναμπετόπουλο, τον Τσίπρα και όλο  το πνευματικό αριστερολόι, π.χ. Ακρίτα-  είναι πολύ λογικό λαοί ήσσονος πνευματικού βεληνεκούς να κυβερνώνται από Τράμπηδες, Τζόνσονες, Κιμ ιλ...τάδε και εκείνον τον απίθανο Βραζιλιάνο πρόεδρο.

   Ενδεικτικό  της άμετρης ντόπιας βλακείας η ενορχηστρωμένη αυτοκαταστροφική διαγωγή απέναντι στην αποδεδειγμένα δολοφονική πανδημία του κορωνοϊού, όπου οι αριστεροί γραικύλοι αφιονίζουν τους ανεγκέφαλους  θρησκόληπτους σκοταδιστές, (διευκρινίζω πως  ανήκω στους ένθερμους  ζηλωτές της ύπαρξης Παντοδύναμης  Θεϊκής Οντότητος, αλλά -εν ταυτώ- διαθέτω και  ένα  minimum μυαλό ώστε να... «ερευνώ τας γραφάς») και τους στέλνουν, με διαβολικά τερτίπια ως δήθεν πιστοί χριστιανοί,  βορά στη νόσο, προκειμένου αυτή  ν’ απλωθεί ώστε ν’ αντιπολιτευτούν τον... «Κούλη».

   Επίσης, μην έχοντας  σοβαρά αντιπολιτευτικά επιχειρήματα, ασχολούνται με πλείστες και ποικίλλες βυζαντινολογίες τύπου... γιατί πέταξε με ελικόπτερο από Αντίπαρο σε Επίδαυρο, στα πλαίσια της αεικίνητης δραστηριότητός του να διαφημίσει τον ελληνικό τουρισμό και προπαγανδίσει την ανάνηψή  του, τώρα που η πανδημία τείνει να τον εξαφανίσει, καταδικάζοντας στην ανεργία ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού, μεταξύ των οποίων και πλείστοι ανεγκέφαλοι αριστεροί, οι οποίοι με τη στάση και την ιδεολογία του μοιάζουν να πυροβολούν... τα πόδια τους!

   Ανήμπορος να εξηγήσω τέτοιες συμπεριφορές και να αλλάξω, έστω κατά κεραία, τον ιστορικόν ρου της ηλιθιότητος, το μόνο που μπορώ να κάνω, συμβάλλοντας εις την προβολή, αποθέωση, αλλά και επεξήγηση  της ντόπιας αριστερόστροφης βλακείας, είναι να υπενθυμίσω δύο αποφθέγματα αντικειμενικά ευφυών ανθρώπων. Ο μεν Αϊνστάϊν , προσπαθώντας -ματαίως- να την οριοθετήσει, είπε απελπισμένος:  «Δύο πράγματα θα μπορούσαν να σχηματοποιήσουν την έννοια του Χάους. Το Σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία.... Αν και για το δεύτερο, δεν είμαι απόλυτα σίγουρος»!!!. Ο δε Μάρκ Τουαίην έκανε μία σύσταση στους, όντως, ευφυείς ανθρώπους:  «Ποτέ μην επιτρέψετε στον εαυτό σας να  εμπλακεί  σε φραστική διένεξη  με έναν ηλίθιο,  γιατί θα σας «παίζει»... στο «γήπεδό» του και  σας νικήσει, οπωσδήποτε, λόγω... «έδρας»!

«...Και πριν αλέκτωρ φωνήσαι...»

Ερντογάν εφέντη, τζουλούκ-τζουλούκ!

   Δεν πρόλαβε να «στεγνώσει το μελάνι» της χθεσινής μου ανάρτησης και ήρθε η επιβεβαίωσή της. Η «φουσκοθαλασσιά» υποχωρεί, οι τόνοι πέφτουν, τα... λιοντάρια γυρίζουν στη φωλιά τους. Η κοινή λογική και μικρή επεξεργασία όλων των δεδομένων και όλων των παραμέτρων, οδηγεί στο μονοσήμαντο συμπέρασμα πως όλο αυτό σκηνικό τρόμου που καλλιέργησε ο τσίφτης μουσουλμάνος Χαλίφης, δεν ήταν παρά μια εκφοβιστική τρακατρούκα και μια -η πρώτη στην ιστορία του- μπλόφα του στην βασική του επιδίωξη να γίνει ο «μεγάλος παίχτης» της περιοχής. Εκμεταλλεύτηκε την μέχρι τώρα τακτική του «ό,τι λέει να το κάνει» κι επιχείρησε το... colpo grosso του. Όμως δεν είναι δυνατόν ο παμπόνηρος Σουλτάνος να ρισκάρει μια σύρραξη, στην οποία το πρώτο πράγμα που θα διακυβευτεί θα είναι το κεφάλι του! Πριτς!!!

   Θα φωνάζει, θα σκούζει, θα κορυβαντιά, αλλά στο τέλος θα κάνει την... πάπια. Κάπως σαν τον ντόπιο ψευτονταή Σφακιανό με τη μουστάκα, που είναι... «όλο φωνή, φωνή και κ... φινιστρίνι», όπως θα έλεγε και ο ομοϊδεάτης του εξοχότατος Καθηγητής της Ιατρικής, (με ειδικότητα εις την Κοινοβουλευτικήν Αλητεία).

   Εν κατακλείδι, ο τουρκικός στόλος θα γυρίσει -άπας- εις τις βάσεις του και όλα θα συνεχίσουν να κρέμονται σε μια λεπτή ισορροπία τρόμου, ενώ το μυαλό μου πάει στον απίθανο παλιό ναύαρχο - καπουδάν πασά- που τον έστειλαν αποστολή στη Μάλτα, κατά τον 16ον αιώνα, αλλά... δεν την βρήκε (!) και γύρισε με το στόλο άπρακτος. Και απελπισμένος ανέφερε στον τότε Σουλτάνο: "Μάλτα... γιόκ, εφέντιμ"!

   Και αν η υπόθεση δεν εξελιχθεί έτσι, και στο διηνεκές,... να μου τρυπήσετε τη μύτη!

Η Αγία Σοφία, ο Ερντογάν και o καημός της ντόπιας αριστερίλας.

Πού 'σαι Ιουστινιανέ να καμαρώσεις!

   Η Αγία Σοφία είναι κτίσμα υπαρκτό και δεδομένο. Αυτό που βεβήλωσε η ερντογανική βαρβαρότητα είναι ο δεύτερος ναός που κτίστηκε στα καμένα ερείπια του πρώτου. (Η βαρβαρότητα, βλέπετε, δεν είναι προνόμιο των Τούρκων... κάφρων. Ιστορικά διαθέτουμε κι εμείς μπόλικους. Αρχίζοντας από τους παρασιωπούμενους εξανδραποδισμούς των πολιτισμένων «δημοκρατών» Αθηναίων, (Σκύρος, Κάρυστος, Νάξος, όταν αυτές αποστάτησαν από την Αθηναϊκή Συμμαχία), τις σφαγές των 32.000 αμάχων Τούρκων και Εβραίων της Τριπόλεως, όταν αυτή έπεσε στα χέρια των επαναστατημένων Ελλήνων του Κολοκοτρώνη,  και φτάνοντας  στις σφαγές  στο Μελιγαλά από τους κατσαπλιάδες του ΕΛΑΣ).

   Στην περίπτωση της πρώτης Αγίας Σοφίας, ο όχλος του Ιπποδρομίου της Βασιλεύουσας επαναστατώντας κατά του Ιουστινιανού -στάση του «Νίκα»- την έκανε λαμπόγυαλο.  Το όνομα της στάσης, που παρ’ ολίγον να στοιχίσει την πτώση του Ιουστινιανού, ο οποίος λιποψύχησε αλλά τον έσωσε η λεβεντιά της Θεοδώρας, οφείλεται στην γνωστή παρότρυνση των ευγενών κάφρων-φιλίππων προς τον αναβάτη της προτιμήσεώς τους  με το επιφώνημα... «νίκα, νίκα, νίκα!». Σαν να λέμε στα αντίστοιχα δικά μας ιπποδρομιακά ξελαρυγκιάσματα: «έλα ρε Κυράτσα, έλα αγόρι μου, όπως είσαστε παιδιά μου, όπως είσαστε»!

   Όταν ηρέμησαν τα πνεύματα ο Ιουστινιανός την ξανάχτισε σε 5 χρόνια (532-537). Μεγαλύτερη, επιβλητικότερη, αξεπέραστη. Μέχρις ότου ο Άγιος Πέτρος του Βατικανού της πάρει το παγκόσμιο ρεκόρ.

   Τα ιστορικά γεγονότα και το πώς έπεσε στα χέρια των Τούρκων είναι πολύ γνωστά και, ως εκ τούτου παραλείπονται. Το σημαντικό είναι πως ο λιγότερο κακός μεταξύ όλων των Τούρκων ηγετών, ο εκσυγχρονιστής  Κεμάλ Ατατούρκ, την σεβάστηκε, ανακηρύσσοντάς την Μουσείο, το έτος 1934, και η UNESCO  το 1985 την συμπεριέλαβε στον κατάλογο των Μνημείων της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς!

   Τώρα, ο δικτάτορας Ρετζέπ Ερντογάν την συμπεριέλαβε στα παιχνίδια του, προκειμένου να εδραιώσει το κλονισμένο του γόητρο και σε βάθος χρόνου το... κεφάλι του. Το φάντασμα του Μεντερές τον καταδιώκει και οι μεγάλες λοβιτούρες και κομπίνες  τον απειλούν, περισσότερο επικίνδυνα από όσο το καταπιεστικό του καθεστώς αφήνει  να γίνει ευρέως γνωστόν. Μόνη του ελπίδα η συνέγερση του εθνικολαϊκού αισθήματος του πλέον καθυστερημένου τμήματος του τουρκικού λαού, το οποίον είναι και συντριπτικά μεγαλύτερο. Έτσι άρχισε τις παπαρδέλες περί «Μεγάλης Τουρκίας», «Γαλάζιας πατρίδος», «αλυτρωτικοί πόθοι» και τρίχες κατσαρές. Μεταξύ αυτών και οι σαχλολεονταρισμοί και τα μπρος-πίσω του τουρκικού στόλου. Διακυβεύω πρόβλεψη: «Δεν πρόκειται να γίνει τίποτε και δεν θ’ ανοίξει  ρουθούνι»!

   Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο τύπος είναι  «αλεπού». Και γι’ αυτό δεν θα τολμήσει πολεμική αναστάτωση -ανεξαρτήτως εκβάσεως- γιατί σε τέτοια αναμπουμπούλα θα βρει ανοιχτό χώρο το επόμενο πραξικόπημα που σίγουρα κυοφορείται και θα του πάρει το κεφάλι. Ο Ερντογάν δεν αντέχει  σε σύρραξη με την Ελλάδα και κάτω από την γενική δυσαρέσκεια του γύρω πολιτισμένου κόσμου -πλην  Τραμπ,  λόγω των δύο ουρανοξυστών στην Πόλη-  και  το κακό κλίμα που έφτιαξε ο ίδιος στην Ευρώπη.  Απλά, θα την πληρώσει, μετά την Αγία Σοφία, η Χάλκη -για το Πατριαρχείο δεν φαντάζομαι- και θα περιοριστεί σε διάφορα  μικροκουνήματα, ψιλοκοκό, που θα μας κάνει με ερευνητικά σκάφη, ... «ακουμβήσεις»  μικρών περιπολικών, παραβιάσεις  εναέριου χώρου και τέτοια σαχλά, ίσα για να μας σπάσει τα νεύρα. 

   Λόγια και μόνο λόγια είναι. Λάδι, λάδι κι από τηγανίτα... τσού!

   Προσωπικά, αν είχα προγραμματίσει εκδρομή στο Καστελόρριζο... θα την έκανα άφοβα.

   Όσο για τα καθ’ ημάς, να βλέπω τον Τσίπρα και το άθεο αληταριό του να κόπτεται για την «Αγιά Σοφιά», το σύμβολο της Ορθοδοξίας, και να φτιάχνεται η διάθεσή μου! Αν κάτι με φοβίζει είναι αυτό που... ψυλλιάζομαι σχετικά με τις πυρκαγιές. Τώρα που κλείνει δύο χρόνια η συμφορά στο Μάτι, και κάποιοι θα πρέπει να το... γιορτάσουν! Ο γραικυλισμός πλεονάζει...

Το φιάσκο των... Βρυξελλών!

«Λίγος» ο Μητσοτάκης στη Σύνοδο Κορυφής.

   Όπως ήταν αναμενόμενο και αποκαλύπτει η ευρείας κυκλοφορίας κομματική «Αυγή» του Καρπερού, (περίπου 2.536.412 -και βάλε- φύλλα ημερησίως), ο Μητσοτάκης -(Μαρέβα, Παπασταύρου και σια)- υπήρξε τελείως ανεπαρκής στην  Σύνοδο, αφού  εξασφάλισε μόνο 70 δις για την χώρα από τα συνολικά 750 της μοιρασιάς.

   Πιστεύω ακράδαντα πως ο μικρός  γίγας, το παιδί-φάντασμα της  προοδευτικής αριστεράς, με τα ηθικά πλεονεκτήματα, (Παπάς, Παπαδημούλης, Ρασπούτιν and co), με τα άψογα αγγλικούλια του και την εγνωσμένη ρητορική του δεινότητα -ξεγραβάτωτος, ξεκάλτσωτος και, πιθανόν, ξυπόλητος λόγω θέρους- θα τους κονιορτοποιούσε με την ευφράδεια και τα ατράνταχτα πειστικά επιχειρήματα, που ως αριστερός διαθέτει άφθονα, και καθότι τσαγκό παλικαράκι, αναγκάζοντας το σκληρό ανθελληνικό μπλοκ, (Ολλανδία, Αυστρία, Δανία, Σουηδία), να... «πέρδεται έριον», επί τη εμφανίσει του και μόνον!

   Συνεπώς, θεωρώ απολύτως σίγουρο πως θα εξασφάλιζε για πάρτη μας 783,52 δις, τουλάχιστον και κατά τους μετριότερους υπολογισμούς, για να μην σας πω 812,36 δις, όπως φαντάζομαι πως  θα πετύχαινε τελικά!

  Αλλά δυστυχώς, ο άθλιος ελληνικός λαός -πλην σανοφάγων ανεγκέφαλων Ελλήνων, περιθωριακών πάσης φύσεως και ελληνοποιημένων τριτοκοσμικών λιγούρηδων της Υφηλίου που μας κατσικώθηκαν εδώ και στήνουν μόνιμες λαϊκές αγορές καταμεσής της Αχαρνών και των πέριξ οδών, δίνοντας μιά εξευγενισμένη εικόνα ντόπιας μικρής Καμπούλ- αποφάσισε αλλιώς!

"Έπέστρεφε...".

Kάν' το μπορετό... επί τέλους!!!

   Οι ώρες περνούν, οι μέρες περνούν, τα χρόνια το ίδιο. Οι μνήμες γίνονται βασανιστικές, αφόρητες. Και κάποιοι στίχοι του Καβάφη στριφογυρίζουν στο μυαλό μου, το τριβελίζουν και φαλκιδεύουν τον ύπνο μου:

      "Επέστρεφε συχνά και παίρνε με την νύχτα,

       όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται..."

   "Επέστρεφε"... γαμώτο!

Ένας λαός και μιά αντιπολίτευση γιά... τα πανηγύρια.

Ώρα να σοβαρευτούμε...

   Τελειώνοντας  με τις αναμνήσεις, τα ψευτοκατορθώματα και τις νοσταλγικές αναμοχλεύσεις του παρελθόντος, καιρός να γυρίσουμε στα ζέοντα της καθημερινότητος και τους απίθανους, κωμικοτραγικούς... «ζαίους». Αυτούς  που βαυκαλίζονται πως είναι... προοδευτικοί, ηθικώς... «πλεονέκτες» και τυρβάζουν γιά την "πρόοδο" της κοινωνίας. Εννοείται με τα δικά τους γράδα προόδου, στα οποία πρωτεύουσα θέση έχει η... α-μόρφωση! Κάτι στην οποία ο αρχιαγράμματος αρχηγός τους, ως αγλάισμα μορφώσεως, κατέχει περίοπτον θέση!

   Προσπερνώ την  γελοιότητα της  αρνήσεως των πάντων -άσπρο ο Μητσοτάκης, μαύρο ο Τσίπρας- ακόμη και στα προφανούς λογικής ζητήματα, γεγονός  που  προσβάλλει την  κοινή νοημοσύνη -αρκεί βέβαια να υπάρχει τέτοια- και  αρχίζει να εκνευρίζει ως και ατσάλινα νεύρα γιατί εξικνείται στα όρια του γραικυλισμού και της καταστροφής  της χώρας, προκειμένου να επανέλθει  ο καταστρεπτικός τους εσμός στην εξουσία. Με την αξιοπρόσεκτη απειλή πως την... δεύτερη φορά θα αλώσουν, πλην της διακυβερνήσεως και όλους  τους... «αρμούς της εξουσίας», όπως ο ίδιος ο... «ηγέτης» μας απείλησε!

   Όπως παρατηρούν έκπληκτοι,  οι νουνεχείς  και φυσιολογικοί πολίτες,  όλος  ο φαύλος συριζαρέικος μηχανισμός έχει, ενορχηστρωμένα και θρασύτατα,  κινητοποιήσει μιά τεράστια μηχανή χαλκευμένων πληροφοριών. Έχει εξαπολύσει έναν ορυμαγδό ψευδολογίας, μπουρδολογίας, διαστρεβλώσεως και παραπληροφορήσεως, προκειμένου να καλύψει τις  εγκληματικές, πρωτοφανείς  και ανόητες  διαβολικές πομπές -πρότυπα «ηθικής», δημοκρατίας αλλά και ανικανότητος,  ως προς κάθε  «στήσιμο»- που σερβίρει στους χαχόλους τους κατά αφελή και παιδαριώδη τρόπο.  Γιά να τους ταΐσει κουτόχορτο, να τους δώσει... «επιχειρήματα», βλακωδώς και ομοιομόρφως επαναλαμβανόμενα,  και  να προσπαθήσει ν’ αλλάξει τον ρουν των δημοσκοπήσεων, γεγονός που αποδεικνύει  πως υπάρχουν ακόμη υγιή κύτταρα στον  τόπο, τα οποία προβάλλουν  αντίσταση στην εξαχρείωση  και τον εκμαυλισμό της ελληνικής κοινωνίας.

   Προσωπικά εντυπωσιάστηκα, ως... «συνάδελφος» μηχανικός, και  ακόμη δεν μπορώ να χωνέψω την θρασύτατη αρλούμπα του «ηγέτη», όπου σε μιά αποστροφή  του στη Βουλή, τόλμησε ο αθεόφοβος να μιλήσει, όχι ως πολιτικός -«απατεώνας» προσθέτω- αλλά ως  μηχανικός!

   Μετά λόγου γνώσεως, (δικής μου), καθώς ο τύπος δεν γνωρίζει πως περιστρεφόμενος κατά 360^ο δεν βλέπεις απέναντι, αλλά γυρίζεις στην ίδια θέση, σας διαβεβαιώ πως σε τρεις απλές ερωτήσεις του αντικειμένου, που υποτίθεται σπούδασε και κατέχει, ανάθεμά με αν μπορεί να απαντήσει:  α) Ένα κτίριο μελετάται στατικά όπως χτίζεται -από κάτω προς τα πάνω-  ναι  ή όχι;  β) Το μπετόν λέγεται «αρμέ», επειδή  πρωτοεμφανίστηκε στην Αρμενία. Ναι ή όχι;  Και τώρα...  η πιό δύσκολη  γ) Τί χρώμα έχει το μπετόν;

   Όμως, πέραν από τον εξόχου μορφώσεως πολυπράγμονα ηγέτη  -ένας ανά 100/ετία, και πολύ μας πέφτει-  το υπόλοιπο αριστερό  τιρλουμπούκι δεν πάει πίσω σε ρεζιλίκι και ξεφτίλα.  Βγάζει άφθονη μπόχα -απελευθερωμένο και απομυθοποιούμενο- από τη στιγμή που ερχόμενο στην εξουσία έβγαλε το βρωμερό και καταπιεσμένο του εσώψυχο, αρχής γενομένης από τον λεβέντη παίδαρο, το αρρενωπό παλληκάρι της TV και του σινεμά, που «ψένει» το ψάρι αμφοτέρωθεν!

   Ξεπερνώ κάποια  αστεία ξεπεταρούδια και νυμφίδια που -μη ξέροντας τα τρία κακά της μοίρας τους- εξελέγησαν βουλευτίνες και  τολμούν  στο βήμα της Βουλής να βγάλουν τη γύμια του μέσα μέρους του κεφαλιού τους, εκθέτοντας ταυτόχρονα και ό,τι έμεινε όρθιο από την πάλαι ποτέ αριστερά και τα... ηθικά της πλεονεκτήματα. Έτσι, ένα απίθανο πολιτικό σούργελο ισχυρίστηκε -χωρίς τσίπα αιδούς και ίχνος σοβαρότητος, πως ο Αλέξανδρος Σβώλος είναι πολιτικός φίλος του... Μητσοτάκη(!). Ένα άλλο ανεύθυνο τσόκαρο πως η ευθύνη γιά την δολοφονία της Μαρφίν ανήκει στην... δεξιά και διάφορα τέτοια χαζά που αποκαλύπτουν  -πάνω από όλα- την πνευματική ρηχότητα της  χώρας, καθώς ένα σημαντικό μέρος του πληθυσμού εξακολουθεί να εμπιστεύεται τέτοια «καρτάλια».

   Τρόμαξα να συνέλθω από την κεραμίδα κάποιου επίσημου συριζαρέικου κλάδου που ανερυθρίαστα ζήτησε να... «περαστούν» τα μαθήματα στο Πανεπιστήμιο...  άνευ εξετάσεων, λόγω κορωνοϊού, (και άντε μετά εσύ να «ακουμπήσεις» την υγεία σου σε κάποιον γιατρό που θα προκύψει  με τέτοια διαδικασία σπουδών!), αλλά χτες άρπαξα κατακούτελα την χαριστική βολή.  Ο αριστερός προοδευτικός μηχανισμός απεφάνθη: «Η ψηφιοποίηση του κράτους είναι ταξική»!!! Εννοείται δεξιά, εννοείται αντιλαϊκή, εννοείται... πλουτοκρατική. Η αριστερή πρόοδος -ομού με το ηθικό της πλεονέκτημα αυτοπροσώπως!

   Κλείνω με μία διαπίστωση που την εμπέδωσα και την διαλαλώ:  «Η βλακεία είναι ταξική»! Και προφανώς ανήκει στις πλατειές αντιπαραγωγικές, βαθειά συντηρητικές αριστερού προσήμου, ανεγκέφαλες, συμπλεγματικές, ανίκανες αριστερές μάζες, που παρασιτούν αργόμισθες σ’ ένα αργοκίνητο και αγκυλωμένο δημόσιο,  μονίμως επιδοτούμενες  και υπό την σκέπη ενός φαύλου, γραφειοκρατικού κράτους, καταδικασμένου να σέρνεται στην  λάσπη, την σήψη και την υπανάπτυξη. Προς δόξαν τύπων σαν τον Παπά, τον δύσμορφο Ρασπούτιν, τον Καλογρίτσα, τον Πετσίτη, τον Καρανίκα, τον θεωρητικό της αμορφωσιάς και των ενωμένων θρανίων αξιότιμο κ. Μπαλντά και  τον ιπποπόταμο που τον διαδέχτηκε - το παχύδερμο που δεν κατάφερε να περάσει από το πρώτο στο δεύτερο έτος Πανεπιστημίου αλλά  μας κατσικώθηκε ως... υπουργός Παιδείας.

   ΥΓ. Τώρα γιατί μου έχει κολλήσει η ιδέα πως οι διάφοροι  συριζαίοι  κεκράκτες  υποσκάπτουν την προσπάθεια των λοιμωξιολόγων, και υποθάλπουν τα... πανηγύρια προκειμένου να εξαπλωθεί ο κορωνοϊός... άγνωστον.  

Τα άθλια...γενέθλια!

   Με πολύ βαθειά συγκίνηση και εκ βάθους καρδίας, θέλω να ευχαριστήσω όλους τους εκλεκτούς φίλους που με θυμήθηκαν  και έκαναν τον κόπο να γράψουν, ή τηλεφωνήσουν,  ευχόμενοι  γιά τα 78^α γενέθλιά μου.

   Αμφιλεγόμενης σημασίας γεγονός, καθώς με πολλή θλίψη αναλογίζομαι πως  άλλο ένα  κεράκι, μόλις σβησμένο, αχνίζει ακόμη μελαγχολικά πίσω μου -τελευταίο από μιά σειρά σβησμένων κεριών- λιγοστεύοντας τα αναμμένα κεριά που βρίσκονται μπροστά μου.

   Τελικά, τα γενέθλια είναι περίεργη γιορτή.  Του πρώτου έτους, βλέπεις χαρούμενα και γελαστά πρόσωπα γύρω σου, ιλαρότητα, τραγουδάκια, χτυπάς κι εσύ τα χεράκια σου τρισευτυχισμένος. Μετά σου λένε να κάνεις... φου, φου, σ’ ένα αναμμένο κερί μιάς τούρτας, που όταν -επί τέλους- το σβήσεις  χειροκροτούν όλοι κι εσύ απορείς, αλλά παραμένεις χαρούμενος!

   Προϊόντος του Χρόνου, ακολουθούν  πολλά κεριά, πολλές τούρτες, που κάθε μία σε φέρνει στην ωριμότητα, τις προσπάθειες τακτοποίησης της ζωής σου, στις προσδοκίες, τους στόχους, στις ελπίδες.  Ώσπου φτάνει μιά μέρα που η ζωή σου παίρνει την αποφασιστική της στροφή. Την αρχική, φευγαλέα υποψία -λές;-  την ακολουθεί  ένας αργός, αλλά σταθερός κατήφορος, όπου με συνεχώς αυξανόμενη ανησυχία βλέπεις τα κεριά που αφήνεις πίσω να πληθαίνουν, λιγοστεύοντας αυτά που βλέπεις αναμμένα εμπρός.  Και τότε, σ’ εσένα επαφίεται -στη συγκρότηση, την πείρα, την ωριμότητα-  η επιμέτρηση, ο απολογισμός, η προετοιμασία της εξόδου.  Με ενεργοποίηση και κινητοποίηση της ατομικής σου αξιοπρέπειας.  Ταχτοποιείς, κατά το δυνατόν, εκκρεμότητες και επιμελείσαι της υστεροφημίας σου. Και μη έχοντας μέλλον, μηρυκάζεις τις αναμνήσεις σου. Από εκεί και πέρα όλα τα υπόλοιπα αφήνονται στα χέρια του Δημιουργού...

    Και κλείνοντας τον όχι και τόσο οπτιμιστικό μου μονόλογο, αν θα έπρεπε να ευχηθώ, τώρα,  κάτι στον εαυτό μου, θα του έλεγα: 
   ... - «Κουράγιο φίλε! Το Καλλιμάρμαρο άρχισε να φαίνεται στο βάθος»!  

Μικρά κατορθώματα, ασήμαντων ανθρώπων V.

«Αριθμός 1»: Γκρί Παγετώνας,  Χιλιάνικη Παταγονία.

   Η ελεύθερη πτώση με αλεξίπτωτο την περασμένη Παρασκευή, υπήρξε η αφορμή που, σαν «ξύστρα», έξυσε την μνήμη μου και την έκανε  να αναπολήσει τα σπουδαιότερα γεγονότα της ζωής μου, από πλευράς  επικινδυνότητος, που αξιώθηκα να ζήσω και... επιβιώσω.

   Ανέσυρα τα 5 πιό επικίνδυνα, με βάση την αδρεναλίνη που σκόρπισαν στο αίμα μου την στιγμή που τα ζούσα. Σήμερα αναρτώ το πιό έντονο, το πιό επικίνδυνο και, κυρίως, αυτό που σε δευτερόλεπτα, οικεία βουλήσει, έπαιξα και κέρδισα τη ζωή μου. Μπροστά σ’ αυτά, μιά ελεύθερη πτώση μοιάζει με αμέριμνη απογευματινή βόλτα σε πάρκο με καθαρό αέρα.  Στην πτώση, η όποια αίσθηση αδρεναλίνης βρίσκεται στη στιγμή εγκαταλείψεως του αεροσκάφους και έχει την ίδια -ΕΠΑΚΡΙΒΩΣ-  με εκείνη που νιώθεις στο τραινάκι ενός λούνα παρκ, όταν αυτό ανεβαίνει ψηλά και ξαφνικά βουτά απότομα, φέρνοντας απότομα το στομάχι σου στο στόμα!

   Και τώρα, η πιό έντονη, η πιό δυνατή, η πιό εγκεφαλική στην επιλογή ρίσκου.  Βαθιά ανάσα, άδειασμα μυαλού από κάθε σκέψη και 5-6 σβέλτα βήματα σε ένα μονοπάτι συμπιεσμένου πάγου, πλάτους ούτε 10 πόντους,  στην  άκρη του παγετώνα και κάτω, κοντά 20 μέτρα βάθος, η παγωμένη λίμνη. Έτσι και πέσεις, πριν προλάβουν να σε «ψαρέψουν» έχεις γίνει κολώνα πάγου!

   Στις 26 Ιανουαρίου 1997, ένα μικρό γκρουπάκι 16 ατόμων, συμπεριλαμβανομένης της Άλκης και εμού, ξεκίνησε μεγάλη οδύσσεια γιά Παταγονία και Γη του Πυρός.

  Στο πρόγραμμα περιείχοντο επισκέψεις σε αρκετούς Παγετώνες, όπως οι περίφημοι Πέριτο Μορένο και Ουψάλα, που χύνονται στη Λάγκο Αρζεντίνο της Αργεντίνικης Παταγονίας και ο Γκρίζος Παγετώνας της Χιλιάνικης Παταγονίας -περιοχή Τόρρες ντελ Πάϊνε-  που πέφτει στην ομώνυμη, Γκρίζα, λίμνη. Στις 5 Φεβρουαρίου το απόγευμα, με μιά νεαρή ξεναγό  προσεγγίσαμε τον παγετώνα και όλοι είχαν την περιέργεια και επιθυμία να τον... πατήσουν. 

   Επεξηγώ γιά τους αμύητους πως παγετώνας είναι τεράστιος σχηματισμός πεπιεσμένου πάγου, ο οποίος προκύπτει από χειμερινές χιονοπτώσεις,  παίρνει χρώμα από εγκλειόμενες προσμείξεις 

ορυκτών και, κυρίως, αέρα, στις οποίες και οφείλει τα διάφορα χρώματα που παρουσιάζει. Το περπάτημα πάνω σ' έναν παγετώνα εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους, καθ' ότι η επιφανειακή πυκνότης του ποικίλλει και μπορεί, αν περπατάς πάνω του αμέριμνος, η επιφάνεια να σπάσει και να σε ρουφήξει σε μεγάλο βάθος, οπότε... τετέλεσται! Συνήθως στους προσπελάσιμους παγετώνες ειδικοί έχουν χαρτογραφήσει ασφαλείς διαδρομές, τις έχουν σηματοδοτήσει και σύ οφείλεις να τις ακολουθείς προσεκτικά και με ευλάβεια. Όπως γίνεται και στα ναρκοπέδια. Στο πυθμένα του παγετώνα, δηλαδή στην επαφή του με το σταθερό έδαφος, η πίεση του υπερκείμενου πάγου και οι συνθήκες θερμοκρασίας λιώνουν μιά φλούδα της βάσης με αποτέλεσμα ο παγετώνας να γλιστρά προς την λίμνη, στην οποία τα αποκοπτόμενα το θέρος κομμάτια του αποκολλώνται, πέφτουν στην λίμνη και δημιουργούν τα παγόβουνα.
   Φθάνοντας στην είσοδο του παγετώνα διαπιστώσαμε πως η είσοδος σ' αυτόν γινόταν από ένα μικρό μονοπατάκι πατημένου πάγου, πλάτους περίπου 10 εκατοστών, όπου γιά 5-6 βήματα θα έπρεπε να βαδίσεις σαν σχοινοβάτης και σαν μανεκέν σε πασαρέλα -δηλαδή σε ευθεία γραμμή- με αριστερά όγκο πάγου και δεξιά, σε βάθος, 20 περίπου μέτρων, η παγωμένη λίμνη! Διευκρινιστικά, η ξεναγός μας προειδοποίησε πως άν κάποιος... "βουτήξει" στη λίμνη και... επιζήσει από την πτώση, μέχρι να τον... "ψαρέψει" η βάρκα, θα έχει γίνει παγοκολώνα! Και μας συνέστησε να δούμε, να φωτογραφήσουμε και... όπισθεν ολοταχώς!
   Αυτόματα, άκρα σιωπή έπεσε στο γκρουπ και μαράθηκαν οι προσδοκίες μας να "πατήσουμε" παγετώνα.  Ξαφνικά, κάποιο σούσουρο πίσω μου, ένα σκούντημα στην πλάτη κι ο φίλος μου, ο Κάρολος Παναγιωτάκης, αποφασιστικός και φουριόζος, με παραμερίζει και με σβέλτα και σταθερά βήματα περνά στον παγετώνα! Αμέσως ένας κεραυνός με χτύπησε κατακέφαλα. Ένα τρομερό δίλημμα γεννήθηκε μέσα μου. Από την μιά η "ξεφτίλα", όπου ένας ταξιδιώτης -και μάλιστα 5 χρόνια μεγαλύτερος- να τολμήσει κάτι ζόρικο, στο οποίο ο αρχηγός προκύπτει... "χέστης". Και από την άλλη το ρίσκο, η πτώση, το "τέλος"! Όλα διαδραματίζονται με μεγάλη ταχύτητα, που όμως η κρισιμότητα της απόφασης πλαταίνει τον χρόνο και τον κάνει να δείχνει... άπειρος. Γυρίζω, κοιτάζω την Άλκη και βλέπω ένα αδιόρατο ήρεμο χαμόγελο στα μάτια της και μιά ελαφριά κίνηση προς τα κάτω του κεφαλιού. Προφανώς έγκριση, συγκατάθεση και εμπιστοσύνη. "Alea jacta est", ο κύβος ερρίφθη! Μιά βαθειά ανάσα, συγκέντρωση αυτοκυριαρχίας, το μυαλό κάνει... "κράτει" και ξαναδουλεύει... μόλις βρέθηκα απέναντι, με το γκρουπ να ξεσπά σε χειροκροτήματα. Εννοείται η επιδοκιμασία ανήκε και στους δύο! Στον Κάρολο, πρώτα, που έδωσε το παράδειγμα, και μετά στον αρχηγό που ακολούθησε.
   Σταματώ εδώ, καθώς δεν έχει ιδιαίτερο νόημα η συνέχιση μιάς ταξιδιωτικής περιπέτειας ρουτίνας. Το μόνο που αξίζει να τονιστεί είναι πως αποτελεί τελείως διαφορετικό και δυσανάλογο γεγονός η προσέγγιση του θανάτου όταν την κάνεις... "οικεία βουλήσει" και αλλιώτικο όταν αυτή γίνεται ακούσια -και μάλιστα κοροϊδίστικα- με αναγκαίο κίνητρο την διακύβευση γοήτρου, στα μάτια μιάς δράκας ανθρώπων.  Ίσως γι' αυτό κι αυτή η "περίπτωση" με σημάδεψε ανεξίτηλα... Έπαιξα με τον Χάρο και τον νίκησα! 

ΥΓ.  Κατόπιν των ανωτέρω 5 "ζόρικων" περιπτώσεων που ανήρτησα, γίνεται αντιληπτό πως το να κάνεις ελεύθερη πτήση με αλεξίπτωτο σε μιά ασφαλή διαδικασία, δεν είναι τίποτα περισσότερο από μιά ακόμη... απλή εμπειρία.

Μικρά κατορθώματα, ασήμαντων ανθρώπων IV.

«Αριθμός 2»:  Ο δρόμος του Διαβόλου.

   Τέλη Οκτωβρίου του 1999 συνόδευσα, ως αρχηγός, ένα γκρουπ του  «Tropical Tours» σε μία 19/ήμερη εκδρομή στις χώρες των Άνδεων. (Περού - Βολιβία - Εκουαδόρ). 

   Στην Βολιβία, μία από τις πιό φτωχές χώρες του κόσμου... «ακουμπήσαμε» 3 ημερόνυχτα από τη ζωή μας, στην πρωτεύουσα Λα Παζ, την ψηλότερη πρωτεύουσα του κόσμου, (3.658 μ.), η οποία πήρε την πρωτιά από την Λάσσα, όταν το Θιβέτ έγινε κινεζική επαρχία και η πρωτεύουσά του έπαψε να είναι πρωτεύουσα κράτους.  Ο ιδιοκτήτης του «Tropical», Νίκος Μαρκουλάκης, ήταν ένας πολύ ταλαντούχος και ρηξικέλευθος άνθρωπος. Τόσο στην επιλογή προορισμών, την διάρθρωση  προγράμματος όσο και την, εν γένει, οργάνωση  ταξιδίων.  Και όπως όλοι οι χαρισματικοί άνθρωποι, ήταν  αρκετά ιδιόρρυθμος και πάντα τελειομανής.  Η πείρα και η αποτελεσματικότητά μου ως αρχηγός, αφού ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον,  ήταν αιτία να συνεργαστούμε αρκετές φορές.

   Η τελειομανία του Μαρκουλάκη τον έκανε να συμπεριλάβει στον σχεδιασμό ολοήμερη εκδρομή από την Λα Παζ στο Κορόικο, κάπου 60 χιλιόμετρα απόσταση, εκ των οποίων στα 40 βλέπεις,  συστηματικά, κυριολεκτικά και πολλές φορές τον Χάρο με τα μάτια σου. Κάτι που -ακόμη και τώρα- πιστεύω  πως αν ο Μαρκουλάκης  είχε πλήρη επίγνωση γιά  το πλήθος και το μέγεθος των κινδύνων, επ’ ουδενί θα συμπεριελάμβανε αυτή την εμπειρία στο πρόγραμμα.

   Προφανώς, αφού γιά πρώτη φορά επισκεπτόμουν αυτές τις χώρες, ούτε εγώ υποπτευόμουν τίποτε -ούτε είχα ασχοληθεί με το "ψάξιμο" του προγράμματος, εμπιστευόμενος  τις γνώσεις, τις εμπειρίες και το "ψείρισμα" του Νίκου. Οπότε στις 30/10 ξεκινήσαμε  -21 χαζοχαρούμενα άτομα- γιά να γνωρίσουμε τον "Δρόμο του Διαβόλου", θεωρώντας την ονομασία απλή μεγαλοστομία, τουριστικής σκοπιμότητος και την όλη υπόθεση απλή... τουριστική ατραξιόν. Σας διαβεβαιώ μόνο τέτοια δεν ήταν.
   Το Κορόικο είναι μιά από τις πιό γνωστές περιοχές παρασκευής κοκαΐνης. Διαθέτει απέραντες φυτείες κόκας και το κρυφτούλι με τις διωκτικές αρχές είναι συνεχές, αλλά σε μιά πάμπτωχη τώρα η διαφθορά έχει τεράστια πλοκάμια επιρροής και η δίωξη είναι μάλλον γιά τα μάτια.
   Στην αρχή της κατάβασης, τα αυτοκίνητα περνούν κάτω από μιά ξύλινη γέφυρα, όπου πλήθος στρατιωτών με προτεταμένα όπλα μας... έψαχναν. Γενικώς και αορίστως. 
   Αφού αφαίρεσαν από από το αυτοκίνητο τον ασύρματο που διέθετε γιά επικοινωνία με το γραφείο του, άρα και με κάθε πονηρή διαδικασία διανίνησης ναρκωτικών, ξεκινήσαμε. Το πλάτος της χωμάτινης οδού, η κατάσταση στην οποία βρισκόταν με παντελή απουσία συντηρήσεως και η ολισθηρότητα που δημιουργούσα μιά προσπίπτουσα υγρασία μας έδωσαν τις πρώτες ανησυχίες. Σημειωτέον πως έτσι και... "βγεις στον πηγαιμό γιά ... Κοροίκο" πρέπει να εύχεσαι να είναι σύντομος ο δρόμος γιατί είναι χωρίς δυνατότητα επιστροφής. Λειτουργεί μονοδρομικά με τέσσερις ώρες ανά κατεύθυνση. Τέσσερις ώρες προς τα κάτω, τέσσερις προς τα πάνω! Ο στρατός στα άκρα λειτουργεί σαν τροχονόμος.
   Προχωρώντας, με την αίσθηση πως βρίσκεσαι σε αεροπλάνο -αριστερά το χάος και δεξιά το τείχος του βουνού- τα πυκνά προσκυνητάρια, το ένα πίσω απ' το άλλο, έκαναν την ανησυχία έντονη, σχεδόν αγωνιώδη. Και μετετράπη σε τρόμο, καθώς ο ξεναγός μας πληροφόρησε πως έτσι και πέσει αυτοκίνητο στον γκρεμό, ούτε κάν ασχολείται μαζί του άνθρωπος ή υπηρεσία. Απλά οι συγγενείς του,  στήνουν έναν σταυρό, μιά στήλη, ένα προσκυνητάρι... στη μνήμη του. Τα όρνια και η άγρια φύση προνοούν γιά τα κομμάτια του, που δύσκολα μπορούν να ξεχωρίσουν από την άμορφη μάζα των σιδερικών, που κάποτε ήταν... αυτοκίνητο.
   Μιά έντονη μουρμούρα έφτασε στ' αυτιά μου καθώς στο πουλμανάκι γενικευόταν η αίσθηση πως αργοκατευθυνόμασταν προς της Κόλαση, ή τον Παράδεισο -αναλόγως του ποινικού μητρώου της συνειδήσεως ενός εκάστου εξ ημών. Άλλος προσευχόταν ψιθυριστά, άλλος σταυροκοπιόταν συνέχεια και άλλος έκλεινε τα μάτια. Σύντομα, συντονίστηκαν όλοι σε μιά χαμηλόφωνη διαμαρτυρία αναθεματισμού της ώρας που αποφάσισαν τέτοια εκδρομή και, φυσικά, σε ακατονόμαστους χαρακτηρισμούς κατά Μαρκουλάκη. Εννοείται πως ουδέποτε η Παναγία και ο Άγιος Σώστης δέχτηκαν τόσες, μαζικές, αιτήσεις σωτηρίας και τόσα τάματα.
   Και τώρα το κερασάκι! Σε μιά υποψία δεξιάς στροφής, το αυτοκίνητο -παρ' όλη τη πάρα πολύ μικρή ταχύτητα που προχωρούσε, γλίστρησε... απαλά και η αριστερή μπροστινή του ρόδα βρέθηκε εκτός δρόμου, κάπως όπως δείχνει η φωτογραφία! Όσο κι αν σας φανεί περίεργο, ο απόλυτος τρόμος γέννησε μιά απόλυτη σιωπή και η αδράνεια απόλυτη ακινησία. 
   Μετά το σοκ και την αταραξία οδηγού και ξεναγού, κατεβήκαμε όλοι σιγά-σιγά και με τη συνδρομή των οδηγών του μεγάλου κομβόι που ακολουθούσε και αναγκαστικά σταμάτησε παγιδευμένο, οι πιό νέοι εξ΄ημών, σηκώσαμε -η ισχύς εν τη ενώσει!- το αμάξι και -έι, οπ, έι οπ- το βάλαμε στο δρόμο, με τον οδηγό να είναι στη θέση του πατώντας φρένο σε όλη τη διάρκεια της διαδικασίας!
   Στη συνέχεια η διαδρομή ολοκληρώθηκε χωρίς άλλη περιπέτεια. Ένα συμπαθητικό εστιατόριο με μιά θαυμάσια πισίνα και οι προσπάθειές μου, ίσα που κατάφεραν να αναστηλώσουν λιγάκι το καταπτοημένο ηθικό του γκρουπ. Βασικά επιχειρήματα το ότι η άνοδος είναι ηπιότερη της καθόδου, καθ' όσον πιθανή γλίστρα δημιουργεί ανάσχεση ταχύτητος και όχι "φόρα" προς τα κάτω και -το σπουδαιότερο- όταν τελειώσει η περιπέτεια θα μπορείτε -δικαιωματικά- να υπερηφανεύεστε σε συγγενείς, γνωστούς και φίλους πως βιώσατε μιά σπάνια και εξαιρετικού κινδύνου περιπέτεια και... επιβιώσατε!
   Η περιπέτεια τελείωσε το σούρουπο χωρίς άλλα απρόοπτα και δυσάρεστες εκπλήξεις. Και να δείτε πως οι 19 συμμετασχόντες ξέχασαν την... "φάκα" και τους έμεινε το... "τυρί"! Το διαπίστωσα και σε συγκέντρωση που επακολούθησε και σε προσεχείς εκδρομές που διασταυρώθηκα με ορισμένους.

   ΥΓ.  Την περιπέτεια αυτή την έζησα άλλες δύο φορές, σε εκδρομές με το Travel Plan, όπου έχοντας εξηγήσει την άφθονη αδρεναλίνη που εκκρίνει στο αίμα, την συμπεριέλαβε ως προαιρετική στο πρόγραμμά του. Εξηγώντας την πρώτη μου εμπειρία, περίπου το μισό γκρουπ επέμεινε να την δοκιμάσει. Οι μεταβάσεις έγιναν ομαλά και χωρίς πρόσθετα προβλήματα...

Μικρά κατορθώματα, ασήμαντων ανθρώπων ΙΙΙ

«Αριθμός 3»:  Shark feeding. (Τάισμα καρχαριών)

                                                                              Moana Beach Parkroyal

   Την άνοιξη του 1995 η Άλκη  παρουσίασε έντονο γυναικολογικό πρόβλημα ,  που την οδήγησε σε υστερεκτομή με σοβαρές ενδείξεις καρκίνου της μήτρας.  Η ασθένεια αυτή την γυρόφερνε, λόγω  συστηματικού καπνίσματος, και τελικά αφού την ταλαιπώρησε επί μακρόν  την «πήρε» στις 5 Μαΐου του 2018, με τελική καθολική διάχυση και προηγούμενη εντυπωσιακή και λεβέντικη μάχη μαζί του. Τον κοίταζε στα μάτια και τον πολέμησε αγέρωχη...

   Μεγάλη αγάπη της τα ταξίδια, όπου με ακολουθούσε στα περισσότερα επαγγελματικά δικά μου, απολαμβάνοντας  ανεξάρτητες περιπλανήσεις, καθ’ ον χρόνο ησχολούμην με το γκρουπ. Καημός της μεγάλος η ... Ταϊτή, την οποία μου ζητούσε την πάω σαν τελευταία επιθυμία, όταν  διακυβευόταν η ζωή της, το 1995.

   Η μεγάλη φιλία μου με τον διευθυντή του TRAVEL PLAN,  τον εξαίρετο Θεόδωρο Μπίθα με έκανε να του εκμυστηρευτώ την επιθυμία της, κάτι που σήμαινε μεγάλη και αβάσταχτη δαπάνη για τα οικονομικά μου. Το ενδιαφέρον του ήταν συγκινητικό και η συνδρομή του στην πραγματοποίηση ενός τέτοιου ταξιδιού  αποφασιστική. Χάλασε τον κόσμο, χρησιμοποίησε το ειδικό βάρος της θέσεώς του, σήκωσε πολλά τηλέφωνα και στο τέλος κατάφερε  το διαφαινόμενο ανέφικτο. Κι αυτό με ασήμαντο, σχεδόν μηδενικό κόστος,  μας εξασφάλισε  πολυήμερη εκδρομή στη Γαλλική Πολυνησία. Με επίσκεψη -κατά σειράν- σε Ταϊτή, Μπόρα-Μπόρα και Μουρέα! Συν δύο ημέρες -μία στο πήγαινε και μία στο έλα- ενδιάμεση παραμονή, γιά λόγους πτήσεων, στο Λος Άντζελες.  Οι πτήσεις, θυμάμαι, ήσαν αλλόκοτες και διαφορετικές,  προκειμένου  να εξασφαλιστεί το... τζάμπα!

Μετά από μερικές ημέρες στη Ταϊτή, όπου θυμάμαι την ωραιότερη πανσέληνο της ζωής μου, καθ’ όσον το νησί -στεριά, λόφοι, και θάλασσα-  λουζόταν στα ασήμια, ένα μικρό αεροπλανάκι μας πήγε στην ονειρεμένη Mπόρα-Μπόρα. Για το  μικροσκοπικά αυτό νησάκι  αξίζει ν’ αναφερθούν κάποια χαρακτηριστικά του. Περιβάλλεται από μικρά κοραλλιογενή νησάκια που μοιάζουν σαν... κολιέ  σε λαιμό ωραίας κυρίας! Σε ένα απ’ αυτά βρίσκεται το αεροδρόμιο, από όπου μεταφέρεσαι στο κυρίως νησί με... καραβάκι.  Καταλύσαμε στο άλλο άκρο του νησιού, στο εικονιζόμενο συγκρότημα του λεγόταν Moana Beach Parkroyal, του οποίου το μεγαλύτερο μέρος ήσαν σουίτες στημένες με πασσάλους μέσα στη θάλασσα -όπως φαίνεται-  και διέθεταν γυάλινο δάπεδο, προκειμένου οι ένοικοι να απολαμβάνουν, νύχτα με φως,  το πήγαινε-πολύχρωμων τροπικών ψαριών! Προφανώς, εμείς μέναμε σε κάποιο μπάνγκαλοου  στην παραλία. Εμ τζάμπα, εμ  πανάκριβη σουίτα δεν γίνεται. ‘Όμως αυτό δεν μας χάλασε καθόλου!

   Νοικιάζοντας μηχανάκι γυρίσαμε αρκετές φορές το νησί, με τον γύρο να κρατεί δυό-τρεις ώρες, που αυγάτιζαν από συνεχείς στάσεις-βουτιά σε υπέροχες και πεντακάθαρες τυρκουάζ θάλασσες, όπου σε βάθος  5 και 6 μέτρα μπορούσες να διακρίνεις  μέχρι... καρφίτσα! Αφού ανακαλύψαμε στον μοναδικό κεντρικό λόφο κάτι εγκαταλελειμένα αμερικανικά κανόνια και φάγαμε -μένοντας νηστικοί- στο τροχόσπιτο ρεστοράν της πανέμορφης και πανέξυπνης Αμερικάνας Ρόμπιν, δελεαστήκαμε από μια δραστηριότητα  που πουλούσε η ρεσεψιόν και λεγόταν... «τάισμα καρχαρία»  -shark feediΜε την ανταλλαγή διαβεβαιώσεων -αυτοί ότι πρόκειται περί απολύτως  ασφαλούς δραστηριότητος κι εμείς πως δεν έχουμε πληγή -ούτε αμιγή γρατζουνιά- που να μυρίζει αίμα και αφού εξεταστήκαμε ενδελλεχώς το... τολμήσαμε.

   Πρωί-πρωί, μαζί με καμμιά τριανταριά άλλους, όλοι  μικρόσωμα ζευγαρωμένα Γιαπωνεζάκια,  επιβιβαστήκαμε σε μια σκούνα κι ανοιχτήκαμε προς κάποια ατόλλη της  περιμέτρου.  Εκεί, ο μούτσος του σκάφους,  έδεσε ένα σκοινί και απομακρυνθήκαμε σε απόσταση, περίπου, τριάντα μέτρων, με το σκοινί, επιπλέοντας, να συνδέει σκάφος με ατόλλη, σαν ομφάλιος λώρος. Φορέσαμε μάσκα κι αναπνευστήρα και με εντολή του καπετάνιου πέσαμε στη θάλασσα -όλοι προς τη μία πλευρά του σκοινιού, το κρατούσαμε και πλατσουρίζαμε κοιτώντας μέσα στη θάλασσα την απέναντι πλευρά. 

      Αφού πήραμε  όλοι τις θέσεις μας, με τα γιαπωνεζάκια να τιτιβίζουν χαζοχαρούμενα -δεν ήξεραν ακόμη τί τους περίμενε- ο καπετάνιος  σφύριξε με μιά περίεργη σφυρίχτρα που έβγαζε υπόκωφο και  οξύ ήχο. Ταυτόχρονα πέταξε, αρκετά μέτρα μπροστά μας, ένα κομμάτι κρέας.  Τα γιαπωνεζάκια εξακολουθούσαν να τιτιβίζουν... Ξάφνου, στο βάθος  της θάλασσας άρχισε να διαγράφεται  η φιγούρα ενός τεράστιου κήτους που προχωρούσε καταπάνω μας.  Αργά, σταθερά  και μεγαλόπρεπα μέχρι το κρέας.  Γύρισε στο πλάι και το έχαψε αστραπιαία. Μετά,  -το ίδιο αργά-  έκανε στροφή και... χάθηκε. Όπως απεδείχθη πήγε να φωνάξει τους... φίλους του!

   Τα γελάκια των Γιαπωνέζων κόπηκαν μαχαίρι, ενώ σε λίγο, με τον καπετάνιο να πετά συνεχώς κομμάτια κρέατος, η θάλασσα πλημμύρισε από καρχαρίες οι οποίοι -σαν εκπαιδευμένοι- έκαναν συνεχείς κύκλους, τρώγοντας και  ολοένα πλησιάζοντας το διαχωριστικό σκοινί.  Δεν θυμάμαι πόσο άντεξαν τα γιαπωνεζάκια, όμως σε μια στιγμή στη θάλασσα βρισκόμαστε η  Άλκη  κι εγώ μόνο!

   Πιστεύοντας στην κατηγορηματική διαβεβαίωση του ρεσεψιονίστα: «No danger, no problem»!

   Όταν ο θρασύτερος καρχαρίας τόλμησε να περάσει σύριζα στο σκοινί, ακουμπώντας  το ελαφρά, μαζί και τα χέρια μας, η Άλκη λύγισε. Παραιτήθηκε  κι ανέβηκε στο σκάφος, προτρέποντάς με να κάνω το ίδιο. Με την ψυχή σε κάποιο άλλο νησί... την Κούλουρη, έσφιξα τα δόντια κι επέμεινα, ανασαίνοντας  αργά κι αποφεύγοντας άσκοπες κινήσεις.  Σε λίγο, η Άλκη με ειδοποίησε πως τελείωσαν τα αποθέματα κρέατος και το πως  το νέο σφύριγμα του καπετάνιου σήμαινε... τέλος της παράστασης. Με ομολογουμένη ανακούφιση, που μέχρι τότε ήταν νικημένη από το πείσμα,  ανέβηκα στη σκούνα και ξάπλωσα ανασαίνοντας βαθειά, υπό τις επιδοκιμασίες και τον έκδηλο θαυμασμό των νεαρών Γιαπωνέζων, που όπως με πληροφόρησαν ήσαν όλοι νεόνυμφοι σε μήνα μέλιτος και κάθε άλλο επιθυμούσαν να γίνουν κολατσιό ενός τέτοιου τέρατος!   

Μικρά κατορθώματα, ασήμαντων ανθρώπων ΙΙ.

«Αριθμός 4»:  14^ο Ράλλυ Ακρόπολις 1966. (26 με 29/5/1966).

Εγώ... τότε.

   Βρισκόμαστε στο σωτήριον έτος 1966, περί τα μέσα του. Σπουδάζω στο 5^ο έτος του ΕΜΠ και δείχνω όπως η συνημμένη φωτογραφία, ή κάπως έτσι, τέλος πάντων.

   Από τα τέλη του 1961 κέκτημαι διπλώματος οδηγήσεως και από τον Μάρτιο του ’63 και ενός μικρού λευκού SAAB 96, απότοκον θαυμασμού γιά το κατόρθωμα του Σουηδού Έρικ Κάρλσον να κερδίσει το Ράλλυ Μόντε Κάρλο του 1962, με ένα τέτοιο δίχρονο κατσαριδάκι, (νομίζω σε κόκκινο χρώμα).

   Έκτοτε, μια μεγάλη επιθυμία είχε φωλιάσει μέσα μου: -«Θα γίνω  ραλλίστας»... έλεγα!

   Ξεπερνώ κάτι ψιλολεπτομέρειες, (Γύρος Πελοπονήσου, Εαρινό ράλλυ, ατυχής Ανάβαση Πάρνηθος, Ράλλυ ΑΛΦΑ και Τύπου, μαζί με κάτι ψιλά, όπως Δεξιοτεχνίες, Νυχτερινές και Ημερήσιες πλοηγήσεις της ΕΛΠΑ και ΑΛΦΑ, που λάτρευα και έτρεχα με τους φίλους μου Γιάννη Ρέλια, Δημήτρη Χιωτίδη και Γιώργο Κίκιζα), ως μέλος της ΑΛΦΑ, (Αθηναϊκή Λέσχη Φίλων Αυτοκινήτου), αποφασίζω να τρέξω στο 14^ο Ράλλυ Ακρόπολις, συνοδηγός του «Μπιλ», με το μόνιμο ψευδώνυμό μου «Sandro», καθ’ όσον σε όσα ράλλυ είχα τρέξει τερμάτιζα πάντα στην πρώτη δεκάδα. (Θυμάμαι, ενδεικτικά, το Α΄ Ράλλυ Τύπου-ΑΛΦΑ, όπου τερμάτισα 3^ος , πίσω από τον νικητή Κώστα Καβαθά και τον 2^ο Παπαπαναγιώτου, καθώς ενώ προηγούμην μέχρι τότε στην βαθμολογία, κάποια Σκόντα της «Καθημερινής» με πήγε καρότσι στην τελευταία ειδική διαδρομή, στο Γραμματικό, και έχασα πολύ χρόνο μέχρι να τον περάσω, αντί να τον «πετάξω» αμέσως παραμάζωμα από τον δρόμο, οπότε θα κέρδιζα τον αγώνα. (Νομίζω πως ο τύπος  που μου στέρησε την πρωτιά λεγόταν Μαυράκης, χωρίς να είμαι σίγουρος). Τότε έτρεξα με ένα NSU TT, ακριβώς ίδιο με αυτό του νικητού Κ. Καβαθά. Μιλάμε γιά ηρωικές εποχές όπου ψυχή της ΑΛΦΑ ήταν ο Ραϊμόνδος Παπαμανώλης, μαζί με τους αδελφούς Χιωτίδη, (Νέστωρ και Δημήτρης) και της ΕΛΠΑ ο αείμνηστος Π. Ραλλίδης με γραμματέα την γλυκειά Σύλβια Κοκαλάνη.

   Ο «Μπιλ», αξιόλογη φυσιογνωμία στον χώρο του αυτοκινήτου, βετεράνος, έκανε ό,τι μπορούσε μ’ ένα σαράβαλο... «Μόσκοβιτς»! Τότε, η αντιπροσωπεία  -εποχές Σοβιετικής Ενώσεως- στα πλαίσια διαφημίσεως και... καλού ονόματος, θέλοντας να τιμήσει τον ηρωικό «Μπιλ» του χάρισε ένα ολοκαίνουργιο τελευταίο μοντέλο της ίδιας μάρκας. Μάλιστα, έκανε και θεαματική παρουσία σε εκείνο το Ράλλυ, με ολόκληρο εργοστασιακό στόλο από θηριώδη, ατσούμπαλα και τελείως ακατάλληλα για χωματόδρομους «Βόλγκα», τα οποία «γέμισαν» τους γκρεμούς της διαδρομής, χωρίς -ευτυχώς- θύματα!

   Ως μέλος της ΑΛΦΑ ο «Μπιλ» αναζήτησε στην λέσχη συνοδηγό και επέλεξε... εμένα! Έτσι, το απόγευμα της 26^ης Μαΐου το φρεσκοπλυμένο και καλογυαλισμένο τσίλικο Μόσκοβιτς, κατέβηκε την ράμπα, μπροστά από το Ηρώδειο, και τράβηξε γιά Πελοπόννησο, πρώτο κομμάτι της διαδρομής. Ο μπαγάσας ο Μπιλ, συναισθανόμενος τις αδυναμίες του αμαξιού και τις βιολογικές  αντοχές της αφεντιάς του, υιοθέτησε τακτική τερματισμού και όχι διεκδίκησης καλής θέσεως. Έμπαινε με προπορεία στα Κοντρόλς των εύκολων κανονικών διαδρομών, μαζεύοντας ποινές προπορείας αλλά κερδίζοντας χρόνο γιά τις μελλοντικές ζόρικες, που θα καθυστερούσαμε οπωσδήποτε. Επίσης, μόλις νύχτωσε μου έδωσε το τιμόνι και το ’ριξε στον ύπνο γιά να κρατά δυνάμεις, ζητώντας να τον ξυπνώ λίγο προ της εισόδου στο κάθε Κοντρόλ, ώστε να φαίνεται πως οδηγεί εκείνος και να τον βλέπουν και οι χορηγοί Ρώσοι. Επίσης, όλες τις ειδικές διαδρομές τις έτρεξε αυτός, ομολογουμένως με αρκετή επιτυχία και πολύ καλή οδήγηση. Η αλήθεια να λέγεται! Πάντως τα περισσότερα χιλιόμετρα τα έβγαζα εγώ.

   Κατά το μεσημέρι της επομένης, λίγο έξω από τα Γιάννενα, ο Μπιλ -φρεσκοξυπνημένος και με χασμουρητά- θέλησε να οδηγήσει καθώς πλησιάζαμε σε Κοντρόλ Όμως σε κάποιο σημείο με μπόλικο στροφιλίκι, λίγο το δύσκαμπτο αμάξι, λίγο ο αγουροξυπνημένος οδηγός του, πατώντας λίγο περισσότερο γκάζι, το αμάξι έκανε υπερστροφή, ο Μπιλ δεν το «μάζεψε» με ανάποδο τιμόνι και... μετά από 4-5 περιστροφές κατρακυλήσαμε σε ήπιο γκρεμό και σταματήσαμε στην άκρη μιάς μικρής λιμνούλας -αρδευτικής όπως μάθαμε αργότερα- καταγρατζουνισμένοι και γεμάτοι καρούμπαλα από τα τακτοποιημένα εργαλεία -τανάλιες, κατσαβίδια, και διάφορα τζατζαλομάντζαλα- που έπεφταν βροχηδόν από τις θήκες του πίσω καθίσματος, σαν «πεφταστέρια» ασέληνης νύχτας, στα κεφάλια μας! Το αυτοκίνητο τερμάτισε την περιστροφή του πατώντας στις ρόδες, με όλα τα τζάμια σπασμένα και τον ουρανό να έχει φτάσει, σχεδόν στις πόρτες, με λυγισμένες όλες τις κολώνες που τον κρατούσαν, ενώ δεν μπορούσαν ν’ ανοίξουν οι πόρτες, φυλακίζοντάς μας, μισοξαπλωμένους ύπτια,  σαν ποντίκια στη φάκα.

   Γιά καλή μας τύχη, ο μοναδικός γερανός -τότε-  του Νομού Ιωαννίνων, πέρασε τυχαία από εκεί και σε λίγο μας ανέβασε στον δρόμο, τσαλακώνοντας περισσότερο τον ουρανό και τις πόρτες, και μας απεγκλώβισε! Προστρέξαντες  χωρικοί, μας είπαν πως είχαμε προστάτη Άγιο, καθ’ όσο με μία ακόμη περιστροφή -μπλουμ- στη λίμνη που είχε βάθος 11 μέτρων, οπότε... «άμωμοι εν οδώ... αλληλούια»! Μόλις άκουσα από τί γλυτώσαμε κάθισα κι έγειρα στη θέση του οδηγού ημιλιπόθυμος, ενώ ο Μπιλ άρχισε να παζαρεύει με τον... γερανίστα με τί ποσό θα μας μετέφερε στην Αθήνα. 
   Μόλις συνήλθα λίγο, είδα το κλειδί στη μηχανή και ασυναίσθητα το γύρισα! Και το αθεόφοβο το... ερείπιο πήρε μπρός!!! Στη στιγμή βάζω τις φωνές:  - «Μπιλ έλα, φύγαμε»! Κι αυτός παρατάει τα παζάρια και ορμάμε στη συνέχιση του αγώνα, προσδοκώντας να μην βγούμε εκτός αγώνος από την μεγάλη καθυστέρηση.

   Με το πρώτο μέτρο που τσούλησε το αυτοκίνητο διαπιστώσαμε πως ήταν ένας σουρεαλιστικός καρνάβαλος! Ενώ το σασί με τις ρόδες πήγαιναν μπροστά, η καρότσα ήταν στραμμένη γύρω στις 30^ο  δεξιά! Οπότε ο οδηγός έπρεπε να κοιτάζει διαρκώς αριστερά του, λες και αποτελούσε μέρος αγήματος που απέδιδε τιμές σε επίσημο πρόσωπο! Σε λίγο, μας προσπερνά ένα ανοιχτό φορτηγάκι με μιά κινηματογραφική μηχανή κι έναν οπερατέρ στην καρότσα, που κάπου έγραφε BBC, και κινηματογραφούσε το χάλι μας γιά, κοντά μισή ώρα. 

   Η αδελφή μου τότε βρισκόταν στο Λονδίνο και, όπως μου είπε όταν γύρισε, παρακολουθούσε έκπληκτη την κωμικοτραγική εικόνα του στραπατσαρισμένου Μόσκοβιτς. Και πού να ήξερε η φουκαριάρα ποιός ήταν μέσα, τυλιγμένος με πρόχειρα πανιά στο λαιμό, γιατί νυχτώνοντας άρχισε να το τσούζει! Το έμαθε αργότερα, όταν γύρισε, και έμεινε... κάγκελο.

   Στην διαδρομή γιά Θεσσαλονίκη ο Μπιλ έδωσε πραγματικό ρεσιτάλ οδηγήσεως, αποκαλύπτοντας, όντως, σπάνιες αρετές  οδηγού αγώνων. Όμως ήταν αργά! Φτάνοντας, κοντά μεσάνυχτα, στο Κοντρόλ, έξω από τον σιδηροδρομικό σταθμό Θεσσαλονίκης, διαπιστώσαμε πως είμαστε εκτός αγώνος λόγω μεγάλης καθυστερήσεως και έπρεπε να σταματήσουμε. Ο Μπιλ, τότε, κατέρρευσε, σαν χάρτινος πύργος.

- «Πήγαινέ με  στη γυναίκα μου, να πεθάνω», μου είπε και κουλουριάστηκε στο πίσω κάθισμα, βουβός κι αμίλητος μέχρι το τέλος της περιπέτειας.

   Με ένα κασκόλ που κάποιος μου έδωσε, τύλιξα τον λαιμό μου και ξεκίνησα γιά την επιστροφή στην Αθήνα. Κάπου στα Τέμπη, πληροφορήθηκα τον θάνατο ενός νεαρού Σουηδού αγωνιζόμενου, του Τομ Τράνα,  με κάμποσους να εγκαταλείπουν σε ένδειξη πένθους.

   Η επιστροφή από την παλιά εθνική ήταν ένας μακρύς Γολγοθάς που ανέβαινα μόνος, καθώς συχνά σταματούσα γιά να μην πάθει ο λαιμός μου αγκύλωση. Φάρσαλα, Δομοκός, Λαμία και μετά ούτε που θυμάμαι...

   Τελικά, νωρίς το πρωί -κοντά στα ξημερώματα-  έφτασα στην Αθήνα και απίθωσα τα δύο «κουρέλια», αμάξι κι οδηγό, κάπου μεταξύ Χολαργού και Χαλανδρίου, με την νεότατη, τότε, γυναίκα του Μπιλ να χύνεται στην αγκαλιά του και να τον οδηγεί σερνάμενο στο σπίτι, χωρίς να με χαιρετήσουν καν. 

   Κατέβηκα, ήσυχα-ήσυχα,  στη Λεωφόρο Μεσογείων, πήρα ταξί και γύρισα κι εγώ σπίτι, στην Κάριν, που κι αυτή ανησυχούσε... ήπια, ως γνήσια Δανέζα.

   Με τον Μπιλ δεν ξαναϊδωθήκαμε ποτέ, ίσως με ντρεπόταν.  Ξέρω πως δεν ζει τώρα, (εδώ εγώ κοντεύω να... «σαλπάρω» κι ο Μπιλ θα ζούσε;).  

   Το μόνο που μου έμεινε από την συμμετοχή μου στο 14^ο Ράλλυ Ακρόπολις είναι ένα απλό αναμνηστικό μετάλλιο συμμετοχής και οι... αναμνήσεις που μόλις διαβάσατε. Όσο γιά την ιστορία, νικητής ήταν ένας άλλος Σουηδός με Ford Cortina, ο Μπενγκτ Σόντερστρομ, ο οποίος, μάλιστα, κάπου μας προσπέρασε κοντά στην Ηγουμενίτσα, αν θυμάμαι καλά.

ΥΓ. Σήμερα έμαθα πως κάπου κοντά στην Θεσσαλονίκη πωλούνται αναμνηστικές φωτογραφίες από την εκκίνηση όλων των αγωνιζομένων του Ράλλυ. Έγραψα, την παρήγγειλα και αν αληθεύει πως υπάρχει η δική μας, θα την αναρτήσω μόλις την λάβω...

Μικρά κατορθώματα, ασήμαντων ανθρώπων I

«Αριθμός  5»: Ο «δράκος του Κόμοντο».

Ταύρος, ελευθέρας βοσκής. Η βασική τροφή των δράκων.

Στην πάω το καραβάκι-ξενοδοχείο μας  στη διήμερη διαμονή μας στο Κόμοντο και κάτω ένα αμερικανάκι του μικρού γκρουπ, ο... "ranger" συνοδός, εγώ κι η Άλκη

Η Άλκη κι εγώ στην είσοδο του Εθνικού πάρκου, κάτω εγώ με κοιμισμένο δράκο και πιό κάτω ένας γίγαντας εφορμών!

   Εντυπωσιάστηκα από την απήχηση που είχε μια απλή -κατά τη γνώμη μου-  ελεύθερη πτώση tandem με αλεξίπτωτο από τις 14.000 πόδια, γεγονός που εγκλείει πολύ μικρές πιθανότητες μοιραίου ατυχήματος, προσφέροντας  όμως σπουδαία εμπειρία απόλαυσης  μιάς... αιθέριας βόλτας που όμως διαρκεί λίγο -κάπου 7 λεπτά- και βγάζει  αμελητέα ποσότητα αδρεναλίνης, για τους πραγματικούς εραστές του κινδύνου και των extreme spores.

   Έτσι κάθισα και ανεκάλεσα στη μνήμη διάφορα -ομολογώ μπόλικα- περιστατικά που έζησα και πραγματικά κονταροχτυπήθηκα με...

   Θα αναφέρω τα πέντε  σημαντικότερα -ένα κάθε ημέρα- αρχίζοντας από το λιγότερο επικίνδυνο και καταλήγοντας  στο πιό... «τζιιιίζ».

    Ένα από τα 17.533 νησιά του αρχιπελάγους της Ινδονησίας λέγεται ΚΟΜΟDO  και βρίσκεται ανατολικότερα του γνωστού μας Bali.  Μετά το Λόμποκ και την Σουμπάουα και πριν το περίφημο Τιμόρ. Στο Κόμοντο έχει «περισσέψει» να ζει μιά τεράστια σαύρα, κατάλοιπο ίσως των πανάρχαιων δεινοσαύρων, με τρομερή θέα στην εμφάνιση, μεγάλη ταχύτητα στην κίνηση και τρομερή επικινδυνότητα, έτσι και σε... ξεμοναχιάσει. Με το πρώτο δάγκωμα το σάλιο της περιέχει πολύ τοξικό δηλητήριο ικανό να σκοτώσει ολόκληρο ταύρο, που επίσης κατοικεί στο νησί και αποτελεί τη βασική τροφή των «δράκων»

   Σήμερα το Κόμοντο αποτελεί Εθνικό Δρυμό που επιβλέπεται από ειδικούς rangers, οι οποίοι φροντίζουν για την επιβίωση αυτού του σπάνιου και μοναδικού στον Κόσμο είδους σαύρας. Έτσι, οι δράκοι έχουν μεταβληθεί σε ραχατλήδες... δημοσίους υπαλλήλους που, αρκετοί από δαύτους, ιδίως οι νεώτεροι,  κοιμούνται έξω από το κεντρικό κτίριο περιμένοντας το... «επίδομα»! Όμως δεν παύουν να είναι επικίνδυνοι όταν δεν προσέξεις, δεν ακολουθείς τις οδηγίες του συνοδού σου και δεν είσαι οπλισμένος με  το μακρύ δίχαλο με το οποίο κρατάς  απόσταση ασφαλείας από το λαιμό του δράκου που σε θεωρεί... μεζεδάκι του. Πινακίδες διάσπαρτες στο δάσος σε προειδοποιούν σχετικά με τους κινδύνους πιθανής απροσεξίας, αναφέροντας και το πάθημα ενός Ελβετού γιατρού, από τον οποίον βρέθηκαν μόνο τα... γυαλιά του.

   Στην τελευταία φωτογραφία είναι η αποκοτιά. Αψηφώντας τον κίνδυνο επιχείρησα μόνος με το δίχαλο ν' αντιμετωπίσω τον δράκο που εφορμούσε δρομαίως. Σώθηκα από τις φωνές της Άλκης που άφησε την κάμερα κι έπιασε τα τσιρίγματα και τους προστρέξαντες "ραίηντζερς" με μπόλικες διχάλες... Εννοείται... άλλαξα σλιπάκι και σορτσάκι!