Ο φίλος μου ο Λεωνίδας.

   Γνωριστήκαμε στα 12, όταν καθίσαμε στο ίδιο θρανίο, στην πρώτη τάξη του Βαρβακείου. Και έκτοτε πέρασε πάνω από μισός αιώνας στενής φιλίας, με πάμπολλα κοινά στοιχεία. Όπως το πρόωρο ορφάνεμα, τις κοινές σπουδές στο Πολυτεχνείο -εγώ πολιτικός μηχανικός, εκείνος μηχανολόγος- την πολύχρονη συστέγαση στο γραφείο μου, τις πολλές επαγγελματικές συνεργασίες, τις κουμπαριές -τον πάντρεψα και του βάφτισα την κόρη- και διάφορες... «πρωτιές» της ζωής μας, όπως το πρώτο μας ταξίδι στο εξωτερικό -καλοκαίρι του ’63-  όπου φτάνοντας μέχρι το Βόρειο Ακρωτήριο της Νορβηγίας, το βορειότερο άκρο της Ευρώπης, διαπιστώσαμε πως ήμασταν οι πρώτοι Έλληνες που έφτασαν εκεί και υπέγραψαν στο σχετικό κατάστιχο. (Ελέγχοντας όλα τα χοντρά βιβλία δεν βρήκαμε άλλη ελληνική υπογραφή από τότε που υπήρξε δυνατότητα υπογραφής επισκεπτών. Κάπου μετά τον Β’ Π. Πόλεμο).

   Θυμάμαι σαν τώρα κάτι παιδικές τρέλες στο σπίτι του στο Παγκράτι, όπου μαζί με τον άλλο προαποδημήσαντα παλαβό συμμαθητή μας -τον Ζαχαρία- πιάναμε... γάτες στον δρόμο, που τις δελεάζαμε με σαρδέλες παστές, τις κλείναμε -μία, μία- στην ισόγεια τραπεζαρία του Λεωνίδα και... μοιράζαμε ρόλους. Ο ένας τις κυνηγούσε, γύρω -γύρω από το τραπέζι, ώστε να αγριέψουν αρκούντως, ο άλλος δίπλα στο παράθυρο έτοιμος να το ανοίξει όταν η γάτα, γκαζωμένη και αφηνιασμένη, σπινάριζε γιά τα καλά και ο τρίτος ήταν έξω στον χωματόδρομο προσέχοντας να καταγράψει την... επίδοση. Δηλαδή το σημείο που θα έσκαγε η εκτοξευόμενη από τη λαχτάρα της γάτα, μόλις έβλεπε ανοιχτό το παράθυρο! Η αφθονία γάτων στην περιοχή μας εξασφάλιζε ένα πολύ ωραίο πολύωρο παιχνίδι, όπου αναδεικνύαμε τον... πρωταθλητή γάτο της ημέρας, στο άλμα εις μήκος! Άλλη παλαβομάρα ήταν, περί τα τέλη κάθε μαθητικής σεζόν, που πηγαίναμε σχολείο χωρίς σάκα με ένα τετράδιο κι ένα στυλό στην κωλότσεπη. Μετά το σχόλασμα βγάζαμε τα πουκάμισα, μέναμε με το φανελάκι -γιά να δείχνουμε εργαζόμενοι λαϊκοι παραγιοί και όχι βουτυρόπαιδα, ώστε να μας επιτραπεί η είσοδος- και μπαίναμε στο Ροζικλαίρ ή την Αλάσκα, τα δύο κακόφημα σινεμά στην αρχή της Πατησίων, για να δούμε δύο ακατάλληλες ταινίες. Ένα γουέστερν και μία... τσόντα!

   Σήμερα ο Λεωνίδας δεν είναι μαζί μας. Από μία παραξενιά της μοίρας, η ημέρα της κηδείας του συνέπεσε με το ετήσιο μνημόσυνο της Άλκης, στα τέλη Απριλίου, οπότε δεν μπόρεσα να τον κατευοδώσω, και το σημερινό 40/ήμερο μνημόσυνό του με το αντίστοιχο περσινό της, 9 Ιουνίου!

   Καλοτάξιδος γλυκέ, παιδικέ μου φίλε. Κάνε παρέα με την κουμπάρα σου και... περιμένετέ με. Όπως και να ’χει το πράγμα, μέχρι να σμίξει όλη η παλιοπαρέα -μισοί εδώ, μισοί εκεί είμαστε- δεν πρόκειται να περάσει, δα, και πολύς καιρός. Αγάντα και πιάστε μου στασίδι στον Παράδεισο, ή καζάνι στην Κόλαση.