Όταν η «συγγνώμη» υποκαθιστά το «φιλότιμο».

«Ουαί υμίν, υποκριταί και Φαρισαίοι».

 

"Τσίπρα μου τα κολπάκια σου, βασίλεμα δεν έχουν"

  Ο κουτοπόνηρος πρωθυπουργός -φερόμενος ως κλασσικά ουτιδανός και... Πόντιος Πιλάτος- πιεζόμενος από την ογκώδη κατακραυγή γιά τις κομματικές του... «τακτοποιήσεις» και «μετατάξεις» της υστάτης στιγμής, έκρινε πως, γιά το θεαθήναι, κάτι έπρεπε να πει σχετικά με την υπόθεση και να προσπαθήσει να μπαλώσει τα αμπάλωτα, απεκδυόμενος, συνάμα, την προσωπική ευθύνη αυτής της τελευταίας φαυλότητος. Έτσι, ψέλλισε ένα «συγγνώμην» γιά το γεγονός, θεωρώντας μ’ αυτήν το θέμα... λήξαν! Και, βεβαίως,... την έριξε ολόκληρη στα αρμόδια στελέχη και τα πάσης φύσεως συριζαρέικα κομματόσκυλα, τα οποία ενήργησαν ερήμην του.

   Όμως, όπως θα έκανε και κάθε νοήμων πολίτης, αντιδρώντας με απλή λογική, αναρωτιέμαι. Αφού με την συγγνώμη του θεωρεί σφάλμα αυτά τα κομματικά ρουσφέτια- γιατί δεν τα ανακαλεί και ακυρώνει πάραυτα, αποκαθιστώντας την νομιμότητα, την χρηστή διοίκηση και το «ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς»; Ποιός τον εμποδίζει;

   Τελικά, αυτή η σεμνότυφη δήλωση δεν είναι τίποτε άλλο παρά παχιά λόγια του αέρα, στάχτη στα μάτια των αντιπάλων και μεγάλη μερίδα κουτόχορτου στους οπαδούς του.