Ή είναι βλαξ, ή τον υποδύεται. Εκτός και αν μας θεωρεί όλους... ηλιθίους!

Ζητείται λεβέντης αστυνομικός.

- Νά, εδώ τους έχω τους... "κακούς"!

   Η αναρχία, η ασυδοσία και η ανασφάλεια έχουν απλώσει τα δίχτυα τους σε όλη τη χώρα και η νομιμότητα τρέχει, απελπισμένη, να κρυφτεί! Μέχρι κι οι αστυνομικοί κατάντησαν να ζητούν προστασία από τον... εισαγγελέα! Οι ρουβίκονες, οι ληστές, οι μπαχαλάκηδες, οι πρεζάκηδες και οι παντός είδους κακοποιοί δρουν και οργιάζουν ανενόχλητοι, ανεξέλεγκτοι, με τους διαμαρτυρόμενους πολίτες -όσους, τέλος πάντων τολμούν να αντιδράσουν- να λοιδορούνται χαρακτηριζόμενοι ειρωνικά... «μικροαστοί». Π.χ. η «προοδευτικιά» αριστερούλα περιφερειάρχης κ. Δούρου, η οποία μόλις ξύπνησε από τον βαθύ λήθαργο της υπηρεσιακής της ανυπαρξίας, το μόνο κακό που πρόσεξε στην αθλιότητα του Πεδίου του Άρεως ήταν η ταβανόβουρτσα της Ντενίση, με την οποία εκείνη προσπαθούσε, συμβολικά, να αφυπνίσει υπνώττουσες συνειδήσεις, μεταξύ των οποίων και τη δική της. 

   Οι κλοπές, οι ληστείες, οι λεηλασίες, οι μολότωφ και η χρήση ναρκωτικών -φόρα παρτίδα και μέρα μεσημέρι- αποτελούν γιά τους κοπρίτες συριζαρέους, μεταξύ των οποίων και ο ουρακοτάγκος με το κοιμισμένο ύφος και το σκουλαρικάκι στ’ αυτί, (αυτόν τον σιχαίνομαι ιδιαιτέρως γιατί αποτελεί καθυστερημένο δείγμα εξελίξεως, κατά την δαρβινική θεωρία), απλόν... ακτιβισμό!

   Έτσι, αντιστάσεως μη ούσης, όλα τα αντικοινωνικά αποβράσματα έχουν απασφαλίσει τα κτηνώδη τους ένστικτα και... «όποιον πάρει ο Χάρος». Κωμικοτραγικό κατάντημα  -το ζήσαμε κι αυτό-  μία υπηρεσιακή κλούβα της Αστυνομίας να... «εγκλωβιστεί» σε κεντρικό δρόμο της Θεσσαλονίκης, να γίνει στόχος των αναρχικών... ακτιβιστών και παρανάλωμα πυρός από καμμιά τριανταριά βόμβες μολότωφ που εκτόξευσαν κατά του αστυνομικού οχήματος τα αποθρασυμένα αληταριά, τα οποία λόγω... ασύλου, έχουν μετατρέψει σε κρυσφύγετα όλα τα πνευματικά ιδρύματα της χώρας. Και το αποτέλεσμα; Αναπάντεχο και απαράδεκτο κατ’ εμέ. Οι ευνουχισμένοι και μετατραπέντες σε... «Φλούφληδες» ένστολοι προστάτες των πολιτών, αν και ένοπλοι, σπεύδουν έντρομοι να ζητήσουν προστασία από τον... Εισαγγελέα: -«Μαμά, οι... Τοτοί μας βαράνε»!!! Ου΄ να μου χαθείτε ελεεινά, ψοφοδεή ανθρωπάκια που καθίσατε -δειλά, μοιραία και άβουλα-  να γίνεται... ψητά κοτόπουλα. Βρε δεν βρέθηκε ένας σας με φιλότιμο και ανδρισμό να βγάλει το υπηρεσιακό του όπλο, ν’ ανοίξει την πόρτα και -σημαδεύοντας στο κεφάλι- να ξαπλώσει, τέζα, ισάριθμα με τις σφαίρες του επιτιθέμενα τομάρια; Φτου σας λαγοί, που υπακούετε στον αρχιβλάκα προϊστάμενό σας και αφήνεται απροστάτευτη την ίδια σας τη ζωή. (Γιά στρατιωτική τιμή, ανθρώπινη αξιοπρέπεια, φιλότιμο και στραπατσαρισμένο αυτοσεβασμό, ας μη γίνεται λόγος. Αυτά έχουν χαθεί προ πολλού. Όμως η υπέρτατη επιταγή της νόμιμης άμυνας και αυτοπροστασίας που πήγε; Πού στο διάβολο κρύφτηκε!).

   Δυστυχώς, η ηλικία δεν μου το επιτρέπει πλέον, αλλά εάν το επέτρεπε πολύ θα ήθελα να ήμουν στην κλούβα της Αστυνομίας εκείνο το βράδυ. Και πιστεύω πως το χειροκρότημα ενός καταπιεσμένου κι αγανακτισμένου λαού θα ήταν η μεγαλύτερη τιμή και δόξα, καθώς θα με συνόδευαν σιδηροδέσμιο στον ανακριτή. Εδώ χειροκροτήθηκε ο πατροκτόνος που απήλλαξε μερικά αδελφάκια του από την κτηνωδία του τέρατος-πατέρα και δεν θα αποθέωναν έναν που θα έβαζε τον θεμέλιο λίθο της απαλλαγής ολόκληρου λαού  από την ασυδοσία και το χάος των μπαχαλάκηδων και θα «ξέπλενε» τον σπίλο της... «κότας» από ολόκληρο το σώμα της Ελληνικής Αστυνομίας;

   Επειδή, γιά όσα προανέφερα, αδυνατώ να γίνω εγώ  ένας τέτοιος... «λεβέντης», τον αναζητώ εναγωνίως. Δηλώνω «αλληλέγγυός» του και πρόθυμος -αν βρεθεί ένας, (αριθμός 1), διάβολε- να δικαστώ μαζί του ως ηθικός αυτουργός.

   Με την πιό πάνω δήλωση ισχύουσα εσαεί, αναμένω μπας και βρεθεί ο λεβέντης αστυνομικός. Ο ένας, έστω.