Ο... «κύριος» Κουφοντίνας, ο εξευτελισμός της Δικαιοσύνης και η κοινωνική μας αποχαύνωση.

Μιά χώρα στον αστερισμό των Φίληδων των Βούτσηδων, των Πολάκηδων...

Ένα αδικημένο πλάσμα με αγγελικό βλέμμα, που δικαιώνει τη σχετική παροιμία με τη μηλιά και το πού πέφτει το μήλο της.

 

   Η περίπτωση Κουφοντίνα είναι γνωστή και πολυσυζητημένη, ώστε παρέλκει μία ακόμη σχετική τοποθέτηση επί του θέματος. Η στήλη αποφεύγει τις κοινοτοπίες. Όμως μία -ασήμαντη και απαρατήρητη από τους πολλούς- λεπτομέρεια την εντυπωσιάζει ιδιαίτερα, κεντρίζοντας το ενδιαφέρον της γιά λίγη περαιτέρω ενασχόληση.

   Συνήθης πρακτική όλων των κρατικών και αστυνομικών οργάνων, προς κάθε υποψήφιο υπόδικο ή απλώς κατηγορούμενο -ακόμη και καθ’ υποψίαν- είναι η πλήρης... απαξία του, έστω αν στο μέλλον προκύψει πανηγυρικά αθώος. Πρώτα-πρώτα, χάνει ακαριαία την ιδιότητα του «κυρίου» και από «κύριος Τάδε» μετατρέπεται σε απλόν... «Τάδε». Μετά, αν τύχει και πρέπει να συλληφθεί, προκειμένου να οδηγηθεί... αρμοδίως, π.χ. αστυνομικό τμήμα, αυτόφωρο, εισαγγελία, κάποιος αστυνομικός, ή ασφαλίτης με πολιτικά, τον «στουμπώνει» πιέζοντάς του το κεφάλι -κίνηση άκρως απάδουσα προς την ανθρώπινη αξιοπρέπεια- προκειμένου να μπει στο αυτοκίνητο! Αυτή, λένε, είναι η διαδικασία -ταπεινωτική πέρα για πέρα- και καταστροφική αν προκύψει άδικη, αφού ο αποτυπωμένος στην κάμερα σπίλος, θα παραμείνει αιώνια. (Κάπως έτσι «έφυγε» από τη ζωή, ταπεινωμένος και εξευτελισμένος, ο μεγάλος «Αττίκ»).

   Στην υπόθεση Κουφοντίνα, ενός κοινωνικού βδελύγματος που πριν δεκάδες χρόνια αυτοανακηρύχτηκε σε ντόπιο «Ρομπέν των δασών» και αρπάζοντας ένα κουμπούρι σκόρπισε θάνατο, πόνο και δυστυχία -άδικα των αδίκων- ο αμετανόητος και ασυμμόρφωτος κακοποιός αποφάσισε, λέει, να απαλλάξει -μόνος του και ως "Θεία Δίκη"- την ελληνική κοινωνία από το άγος που της δημιούργησε η αμετανόητη εγκληματική του παρουσία στη ζωή και άρχισε, λέει, απεργία... πείνας! Από εκείνες τις γνωστές, όπου μετά από 2-3 εβδομάδες... ασιτίας -και αφού εκβιάσεις κοινωνία και θεσμούς- βγαίνεις ροδαλός και ακμαίος από το νοσοκομείο, ενώ θα έπρεπε να σέρνεσαι ράκος ή να έχεις... τεζάρει, δίνοντας ευπρεπή λύση του δράματος που εσύ δημιούργησες. Αιτία αυτής της κακόγουστης θεατρικής παράστασης η μη χορήγηση μιάς πολλοστής... «άδειας». Δηλαδή η χρήση ενός αμφιλεγόμενου -κατ΄εμέ απαράδεκτου- προνομίου, το οποίον θα έπρεπε να χορηγείται με πολλή σκέψη, περισσότερη φειδώ και πάντως όχι σε εγκληματίες αυτού του βεληνεκούς.

   Επί τη ανακοινώσει της... ψευτοαπεργίας Κουφοντίνα, συγκλονίστηκε ομόθυμα το αριστερό "προοδευτικό" πανελλήνιο και οι... ρουβίκονες απέκτησαν πρόσθετο σκοπό... «κοινωνικής» δράσης. Ο πολιτικός κυβερνητικός εσμός έπαθε παράκρουση, σαν εκείνη που έπιασε τον άφρονα λαό όταν τους έφερε στην εξουσία. Έτσι, ο ασούμπαλος μπαρμπαδεινόσαυρος μακαρονάς, με το παιδικό μυαλό και το κοιμίσικο βλέμμα, του οποίου η εμφάνιση -πριν ανοίξει στόμα- προκαλεί στομαχικές αναγούλες, κατελήφθη από «ιερή αριστερή αγανάκτηση» και με ύφος έντρομο δήλωνε και αναρωτιόταν: «Και ποιός θα πάρει την ευθύνη αν πάθει κάτι ο... «κύριος» Κουφοντίνας»! (Και χάσει η Βενετιά βελόνι, προσθέτω, έτσι και μας απαλλάξει, από μόνος του, από τη βρωμερή παρουσία του). Αυτός ο αλαφιασμένος παλαιοσταλινικός, με την παραφουσκωμένη κοιλιά και το άδειο κεφάλι, που νοιαζόταν μπας και χαθεί άδικα... ο Κουφοντίνας, είναι ο ίδιος που προ ημερών δήλωνε πως η άδικη σύλληψη και η παρατεταμένη και βασανιστική φυλάκιση στα τούρκικα μπουντρούμια των δύο Ελλήνων στρατιωτικών... «Δεν αποτελεί μείζον πρόβλημα γιά τη χώρα»! Είναι ο ίδιος που επέμενε υστερικά προχθές πως -στο σκοπιανό ζήτημα- ο όρος «nationality» σημαίνει... «υπηκοότητα» και όχι «εθνικότητα». (Και άσχετος και βλάξ!).

   Δεν επιμένω στην συνέχεια της «υπόθεσης Κουφοντίνα», καθ’ ότι οι εξελίξεις γνωστές και αναμενόμενες, θα στοιχημάτιζα όμως πως είναι θέμα χρόνου η δραπέτευσή του. Υπό την ανακούφιση όλου του ελληνικού αριστερού περιθωρίου και τις ευλογίες του μόνιμου υπερασπιστή τους, του εξοχώτατου κ. Ραγκούση, ο οποίος δηλώνει -συνεχώς και προς πάσα κατεύθυνση- πως «καθήκον κάθε φυλακισμένου είναι η... κοπάνα»!

   Και η αποχαυνωμένη από τα συνεχή και αλλεπάλληλα χτυπήματα -φόροι, μειώσεις αποδοχών, εμπαιγμοί, εθνικές μειοδοσίες, κυβερνητική αλαζονεία, καθεστωτικές αυθαιρεσίες, κακοδιοίκηση, κ.λπ.- κοινωνία μας, μοιραία, δειλή και άβουλη, να παρακολουθεί απαθώς τα τεκταινόμενα και το χάλι της! Άξιοι.