Όπου ο τυχοδιωκτισμός περνιέται για... «υψηλή πολιτική»

... και ο λαός γίνεται γιό-γιό στα χέρια του Τσίπρα.

... Και η Μαρία Μαγδαληνή στο ρόλο της "ινφάντας" Ρένας Δούρου

  Ο νουνεχής πολίτης, κατάπληκτος, παρακολουθεί μιά βρώμικη παρτίδα σκακιού να παίζεται στην πλάτη του. Ο πάλαι ποτέ  άσπονδος εχθρός της Μέρκελ, ο ψευτονταής polyglot σύντροφος Αλέκσησ, έχει μεταλλαχθεί σε πιστή θεραπαινίδα της. Προκειμένου να μην ξεκολλήσει από την «καρέκλα» η αδίστακτη, ανερμάτιστη και εθνοκτόνος διεθνιστική αριστερά, δεν ορρωδεί προ ουδενός. Με στόχο την πρωθυπουργική «καρέκλα» ξεπουλά τα πάντα -«Αγγέλα παρ’ τα όλα»- κάνει συνεχώς κωλοτούμπες, παλινωδεί και αυτοαναιρείται, προσπαθώντας να αποφύγει την αποκόλληση από τον θώκο.

   Αυτές τις ώρες, και η καρέκλα της Γερμανίδας Καγκελαρίου τρίζει, καθώς η πλημμυρίδα των λαθρομεταναστών έχει δημιουργήσει ασφυκτικό πρόβλημα στη γερμανική κοινωνία, γεγονός που χρεώνεται στην ανεκτική της πολιτική έναντι των ξένων, και η συνεχώς ογκούμενη λαϊκή δυσφορία την σπρώχνει στην... έξοδο και τη σύνταξη. Μόνη διέξοδος διαφυγής ο... Αλέκσησ! Ο όψιμος φίλος, ο πιστός σκύλος, ο οποίος γιά τους δικούς του λόγους -πλείονες του ενός- αποδέχεται το «άδειασμα» της Γερμανίας από το τριτοκοσμικό λαθρομεταναστευτικό «υπέρβαρο». Πρόθυμος, πειθήνιος και χαζοπαζαριτζής -ως στρίγκλα που έγινε αμνάδα- ο άφρων νεανίσκος, που βλέπει την δημοτικότητά του στα Τάρταρα, ζαλισμένος από τις σφαλιάρες των δημοσκοπήσεων και τις άστοχες ενέργειες των επιτελών του, (Σκοπιανό, τουρκικές σχέσεις, μειώσεις συντάξεων, αβελτηρία, αδράνεια, αστοχία, κ.λπ.), με κοντόφθαλμο σκεπτικό και ιδεολογικό διεθνιστικό περίβλημα, προθυμοποιήθηκε να μετατρέψει την Ελλάδα σε αποθήκη κατατρεγμένων προσφύγων και λιγούρηδων τριτοκοσμικών λαθρομεταναστών και να συντηρηθεί με τα «αποφάγια» της Αγγέλας. Το, κατ’ αυτόν, κέρδος πολλαπλό:

   -α) Μαζεύει πειναλέους -παντός χρώματος, πάσης φυλής και πάσης κουλτούρας, πέραν του εγκληματικού ποιού-  ώστε η Ελλάδα να αποκτήσει έτοιμους προλετάριους, εν δυνάμει οπαδούς και ψηφοφόρους της αριστεράς.

   -β) Λύνει το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας, αφού η υπογεννητικότητα και η αναζήτηση τύχης στο εξωτερικό, συρρικνώνει τον πληθυσμό της. Αδιαφορώντας όμως γιά την ποιότητα του... «υλικού αναπλήρωσης».

   -γ) Βρίσκει ευκαιρία να πουλήσει φύκια γιά μεταξωτές κορδέλες στους γηγενείς χαχόλους, αναβάλλοντας την εφαρμογή ψηφισμένων -από δαύτον- μέτρων, συμφωνιών και νόμων, κλείνοντας πονηρά το μάτι της ασυνέπειας, της ανακολουθίας, της αναξιοπιστίας, χάριν ενός πρόσκαιρου λαϊκισμού που μοιράζει πάλι φρούδες ελπίδες και επιταγές άνευ αντικρίσματος, αφού τίποτε δεν καταργείται αλλά, απλώς, αναστέλλεται. «Δος ημίν σήμερον και... βλέπουμε, βρε αδελφέ»!

Έτσι, μοιράζοντας σανό και «καθρεφτάκια», προσπαθεί να ξεγελάσει πάλι τους ντόπιους «ιθαγενείς» και να μαζέψει, ξανά, στο μαντρί τα πρόβατα που... λακίξανε.

   Αδίστακτος, κυνικός και αείποτε τυχοδιώκτης, έχει ξαμολήσει κεκράκτες, «εξαπτέρυγα» και μίσθαρνα «τρολάκια» να... ψιθυρίζουν στους ανόητους χάνους: «Μην ακούτε. Ναι μεν ψηφίσαμε αυξήσεις ΦΠΑ, περικοπές συντάξεων, ξεπούλημα Μακεδονίας, κ.λπ., αλλά... μη βιάζεστε. Δεν θα γίνει τίποτα...!!!».

   Κοντολογίς, αναστάτωση, ανασφάλεια, αναμπουμπούλα και ερωτήματα γιά το πού πάει το καράβι, με τον «λύκο» να χαίρεται και το «κατσίκι», το παρδαλό, να μας κάνει να ξεραινόμαστε στα γέλια με τα καμώματά του, αφού -γιά φαντάσου- το πολίτευμά μας κινδυνεύει με κατάλυση από δυό -τάχα- κουκουλοφόρους και μιά γκόμενα που χτύπησαν το κουδούνι του γραφείου του και απεδείχθη -κατά δική τους παραδοχή- πως ήσαν... ρουβίκονες!

   Τραγωδία γιά τη χώρα, τραγέλαφος με τον εσμό που έμπλεξε.

«Δάσκαλε που δίδασκες...»

... και με την αηδία στο κόκκινο.

-Τρέμε Σουλτάνε Ταγίπ, έρχεται ο πολέμαρχος... Μπούλης!

   Κάποιος βουλευτής Θεσσαλονίκης των ΑΝΕΛ, ονόματι Γεώργιος Λαζαρίδης, μην αντέχων την κατακραυγή και το ανάθεμα των ψηφοφόρων του, αλλά και ολοκλήρου του λαού της Μακεδονίας, απεχώρησε από το κόμμα του και ανεξαρτητοποιήθηκε, προφανώς αναζητώντας νέα πολιτική στέγη και επιβίωση ή -πράγμα μάλλον απίθανο-  ένεκα τύψεων συνειδήσεως. Αμέσως, ο κουραδόμαγκας τέως αρχηγός του, μέσω του νυν... «Γεωργαλά» του κόμματος, έσπευσε να ζητήσει από τον οψίμως λακίσαντα βουλευτή την παράδοση της έδρας, με την αιτιολογία πως αυτή ανήκει στο κόμμα και όχι στον ίδιο.

   Αντί άλλου σχολίου -και οι διαθέτοντες μνήμη το γνωρίζουν καλώς- υπενθυμίζω πως ο λεβέντης και αλλοπρόσαλλος καλοπερασόπουλος Μπούλης την 16^η Νοεμβρίου του 2011 αρνήθηκε ψήφο εμπιστοσύνης στην τότε κυβέρνηση Παπαδήμου και, μαζί με άλλους, απεσκίρτησε από την ΝΔ. Βαθύτερος λόγος και αιτία αυτής της αποχώρησης, η μη ανάληψη του Υπουργείου που του έδωσε ο... καλύτερος πρωθυπουργός της Μεταπολίτευσης. (Ναι, αυτός με τον οποίο συνωμοτούν γιά να ρίξουν την... κυβέρνησή τους όταν έρθει στη Βουλή η ψήφιση της συμφωνίας των Πρεσπών!!!). Όμως τότε, όταν απεσκίρτησε από την ΝΔ, ούτε καν σκέφτηκε να παραδώσει την έδρα του! Ένα ακόμη -και πολύ τρανταχτό δείγμα- αναξιοπιστίας, τυχοδιωκτισμού και ανεντιμότητος  που διακρίνει τον μονίμως μασκαρεμένο και «μασκαρά»  μπον-βιβέρ. Τον φουσκωμένο διάνο που μας κυβερνά.

"Ο πιό έντιμος και άξιος πρωθυπουργός"!

Σιγά τα ωά... και με τα κεραμίδια ακόμη στη θέση τους

   Χθες στο Ζάππειο παίχτηκε πάλι η ίδια φαρσοκωμωδία. Ακούσαμε πάλι... λόγια, λόγια και λόγια. Ωραία, παχουλά, μεγάλα και ψεύτικα. Ακούσαμε γιά... μάχες που έδωσε νικηφόρα ο ηρωικός μας πρωθυπουργός, γιά παρατεινόμενες αδικίες που... θα αποκατασταθούν προσεχώς, καθώς τα τριάμισι χρόνια που μας κυβερνά -μαζί με τους Πολάκηδες, τους Καρανίκες, τους Μαδράδες, τις Αυλωνίτισες, τους Μπούληδες και τα λοιπά καραγκιοζάκια- δεν ήταν αρκετός χρόνος γιά να γίνουν. Φούμαρα γιά αφελείς, στάχτη στα μάτια απογοητευμένων αριστερών που χρειάζονται, γιά να διατηρηθούν κομματικά και ανανέωση... «ελπιδολογίου». Με αυστηρά κομματικό ακροατήριο και υπό τα ενθουσιώδη χειροκροτήματα της συριζαρέικης «αυλής», προεξάρχοντος του πολιτικού αμοραλιστή συμφεροντολόγου-γυρολόγου Τειρεσία, που μάτωσε τα χέρια του και έδινε αηδέστατη εικόνα ενθουσιώδους γαλαρίας, αποκαλύπτοντας ανάγλυφα πόσο ασήμαντο και δουλοπρεπές ανθρωπάκι είναι. Αξίζει τον κόπο να αναζητήσετε στο διαδίκτυο το σχετικό βίντεο. Γιά να απολαύσετε όψιμα, τί σημαίνει νεοσταλινική και βορειοκορεάτικη εμετική προσωπολατρία. (Κάπου θα έχει αποτυπωθεί το γλοιωδέστερο χειροκρότημα που έχω δει ποτέ μου!).

   Όμως το κλου της χθεσινής πανηγυρικής φιέστας «κλειστού τύπου» στο Ζάππειο, με συμμετοχή ημών και ημών, (αφού πού να τολμήσουν ανοιχτή συγκέντρωση), ήταν το απίστευτης δουλικότητος αηδές γλείψιμο του χοντρομπαλά -κακέκτυπο σύγχρονου Μουσολίνι- Μπούλη.  Ο δικός μας πολιτικός ντενεκές, διαγράφοντας αντίστροφη πορεία -ο Μπενίτο ξεκίνησε κομμουνιστής και κατάντησε φασίστας- έδωσε ρέστα υποταγής και δουλοπρέπειας αποκαλώντας τον πάτρωνά του ως τον καλύτερο πρωθυπουργό της μεταπολίτευσης!!! Και εννοούσε, προφανώς, μεγαλύτερο από τον μέντορά του Εθνάρχη Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον «Αντρέα Παπαντρέου», που αποτελεί πρότυπον ίνδαλμα και μιμητικό στόχο, του γλειφόμενου «σύντροφου» Αλέξη! Αποκαλύπτοντας ασημαντότητα και απίστευτο αμοραλισμό, ο ασυνάρτητος  «κουραδόμαγκας» και πολιτικός διαδρομιστής έδειξε το πραγματικό του πρόσωπο. Προκειμένου να κρατηθεί στο πολιτικό προσκήνιο, και αφού διέτρεξε όλη την υπάρχουσα ιδεολογική γκάμα -από την άκρα «γεωργαλίστικη» φασιστική δεξιά μέχρι την «συντροφική» αριστερά- κατάντησε κολαούζο και «ορντινάτσα» -όμοιος, ομοίω- του επίσης εξουσιολάγνου και τυχοδιώχτη αφεντικού του. Η στήλη θα στοιχημάτιζε πως, μετά την φυσιολογική «εξαέρωση» του, άνευ ιδεολογικού σκοπού και έρματος, πολιτικού μορφώματος των ΑΝΕΛ, ο ρεζίλης ιδρυτής τους θα αναζητήσει πολιτική επιβίωση μέσω εκλόγιμης θέσης στο ψηφοδέλτιο επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ, αφήνοντας το «κουρέλια» που απέμειναν από το κόμμα του στη μοίρα και την ξεφτίλα τους.

   Τελικά, η μόνη πραγματική εικόνα, παρά τα όσα «παραμυθένια» μας ξεφουρνίζουν ανερυθρίαστα οι απατεώνες που μας κυβερνούν, είναι το γραβάτωμα του Τσίπρα. Όμως κι αυτό, παρ’ όλη την αδιαντροπιά του, δεν το άντεξε γιά πολύ. Φαίνεται πως και η ασυνειδησία έχει τά όριά της. Έτσι μετά από λίγα λεπτά «φιγούρας» ο ζόφος της πραγματικότητος ξαναγύρισε, μαζί με το χάλι μας. Αυτή ήταν η έκταση της αριστερής... «ελπίδας» που μας έταξαν οι εμποράκοι της και αγύρτες της πολιτικής. «Μαξιμαλισμός», μπουρδολογία και κοκορέματα ψευτοπερηφάνειας, προκειμένου να σου υποκλέψει την ψήφο και «μινιμαλισμός», αναξιοπρέπεια και υποταγή στα κελεύσματα των ισχυρών, μετά. Αηδία, απόλυτη αηδία.

 

«Υπόθεση ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΧΡΕΟΣ». Μύθοι και πραγματικότητα.

Η μεγαλύτερη αριστερή ουτοπία και η ανώμαλη προσγείωσή της, ή «Ώδινεν όρος και έτεκε μυν».

   Το ιστορικό του «ελληνικού χρέους», με όσο γίνεται λιγότερα λόγια, έχει ως εξής:

   Όλα αρχίζουν με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Μέχρι τότε το δημόσιο χρέος είχε μικρό μέγεθος και ήταν σε απόλυτο έλεγχο από όλες τις κυβερνήσεις, μηδέ της άσχετης από οικονομικά χούντας. Ο Ράλλης παρέδωσε στον «φουριόζο» Αντρέα, μόλις 670 δις - ή 2 δις ευρώ- δημόσιο χρέος.

   Η ένταξη της χώρας στην τότε ΕΟΚ και νυν ΕΕ, (μέλος του ίδιου συνδικάτου, κατά  τον θεμελιωτή του νεώτερου ελληνικού λαϊκισμού, Αντρέα με το ΝΑΤΟ), έφερε στην χώρα έναν πρωτόγνωρο και «μεθυστικό» πακτωλό χρημάτων, τα πλείστα των οποίων ήσαν... τζάμπα επιχορηγήσεις, αλλά και την δυνατότητα ενός αφειδούς δανεισμού. Θαμπωμένοι όλοι -διοικούντες και διοικούμενοι- από το χρώμα και μεθυσμένοι από την γαργαλιστική οσμή του χρήματος, αφεθήκαμε σε ένα πρωτοφανές οργιαστικό πάρτυ σπατάλης και κατανάλωσης, το οποίο υπερέβαινε κατά πολύ τις πραγματικές δυνατότητες της ελληνικής οικονομίας. Και στο πάρτυ αυτό, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο -κλέφτες ή κλεπταποδόχοι και με γνώση ή άγνοια- είχαμε συμμετοχή όλοι. ΑΠΑΞΑΠΑΝΤΕΣ! Δικαιώνοντας την γνωστή ρήση του Πάγκαλου, η οποία θα ήταν πλήρως ορθή, αν κατένεμε ακριβοδίκαια την συμμετοχή εκάστου των... «συνδαιτυμόνων» στη ζημιά, οι πλείστοι των οποίων -όταν το σκάφος προσάραξε- κάνουν την πάπια ή την αθώα περιστερά.

   Φυσικό επακόλουθο της απίθανης και αδικαιολόγητης παροχολογίας, η οποία από ένα σημείο και μετά πήρε διαστάσεις και χαρακτηριστικά χιονοστιβάδας, ήταν η προσφυγή, όλων των κυβερνήσεων, στον αφειδή δανεισμό, προκειμένου να συνεχιστεί ο εγκληματικός και ανέμελος «τριφηλός βίος» των αφρόνων Ελλήνων και αποφευχθεί η πληρωμή πολιτικού κόστους των εκάστοτε κυβερνήσεων. «Δος ημίν σήμερον και... έχει ο Θεός. Βλέποντας και κάνοντας»! Τελικά αυτά που είδαμε ήσαν η ξέρα της χρεωκοπίας, τα -«δώστε και σώστε- μνημόνια, η λιτότητα, η απελπισία από το συσσωρευμένο κολοσσιαίο χρέος και η αριστερή σπέκουλα που με αφόρητο και ανεύθυνο λαϊκισμό καβάλησε την εξουσία. Βασικό τους σύνθημα το... «παράνομο, απεχθές, επονείδιστο και μη βιώσιμο χρέος», το οποίο -ως δράκο- θα καταπολεμούσαν οι «Αγιόργηδες του ΣΥΡΙΖΑ», όταν γίνουν κυβέρνηση. Η διαγραφή του χρέους έγινε το μεγαλύτερο λάβαρο της συριζαρέικης απάτης και αυταπάτης και σφραγίστηκε με το «αγραβάτωτο» του ηγετίσκου του, μέχρις ότου αυτός το... διαγράψει! Σαν την κλειστή μυστική πόρτα της Αγιασοφιάς, που θα ξανανοίξει όταν... πάρουμε την Πόλη.

   Με την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, απολαύσαμε απίστευτης κωμικότητος γεγονότα, σχετικά με το χρέος. Όπως εκείνο το ανεκδιήγητο ψευτοσυνέδριο με την επιτροπή... Αλήθειας, όπου διάφοροι απίθανοι ξενηστικωμένοι τύποι μας «κατσικώθηκαν» γιά κάμποσο, τρωγοπίνοντας και ξελιγουριάζοντας τζάμπα, και... συνεδριάζοντας (κατ’ αναλογία με την απίθανη δίκη του Συντάγματος, όπου ο νομομαθής Πρόεδρος Κώστας Καζάκος και ο Εισαγγελεύς τζιτζιφιόγκος τότε και αείποτε «φιόρο του Τζάντε», ο κόντε...  Κοντονής,  έκαναν σκόνη τον πλανητάρχη... Κλίντον), συνέτριψαν το ελληνικό χρέος και έκαναν Σόιμπλε και Λαγκάρντ να μην προλαβαίνουν ν’ αλλάζουν σλιπάκια και κιλότες. (Σημ. Ειδικά γιά τον Σόιμπλε -λόγω αναπηρίας- το πράγμα ήταν ιδιαιτέρως ενοχλητικό!).

   Ταγμένος ολόψυχα στην υπόθεση του «επονείδιστου χρέους», ο αμετροεπής και πανάσχετος αυταπατεών νεανίσκος ηγέτης, που από καταληψίας σχολείων βρέθηκε -από το πουθενά- πρωθυπουργός με τα ψέματα, συνέδεσε τη διαγραφή του χρέους με την ενδυματολογική του εμφάνιση: «Θα βάλλω γραβάτα άμα λύσω το πρόβλημα του χρέους», και  γοητευμένος από τις παπαρδέλες ενός άλλου απίθανου αρριβίστα, του νάρκισσου Μπαρουφάκη, δημαγωγεί επί τριετία πάνω στο θέμα, προβαίνοντας, όμως, σε συνεχείς... εκπτώσεις του στόχου. Έτσι, από πλήρη διαγραφή, περάσαμε -σταδιακά- στο κούρεμα, μετά στην ελάφρυνση, την διευθέτηση και τελικά, με το χθεσινό Γιούρογκρουπ, το δίδυμο του κουνιστούλη χιουμορίστα Τσαλακώτου με τον γίγαντα Βερναρδάκη, καταφέραμε μιά 10/ετή αναβολή της αποπληρωμής και μιά περίοδο 10/ετούς χάριτος στους τόκους. Δηλαδή ψίχουλα! Όλα αυτά ως απάντηση σε όποιους και όσους αφελείς σανοφάγους πίστεψαν πως μπορεί -σήμερα- κάποιος Υπουργός Οικονομικών να σου χαρίσει κολοσσιαία ποσά, την πληρωμή των οποίων θα φορτώσει στον λαό του! Όμως η «πίττα» του χρέους, δηλαδή το κεφάλαιο, παραμένει αλάκερο, και θα αποπληρωθεί ως το τελευταίο σεντ. Μάλιστα, «πετύχαμε» αυτό να χαρακτηριστεί... «βιώσιμο», δηλαδή απαιτητό και... ακούρευτο ως το τελευταίο δίλεπτο!

   Όλο αυτό το φιάσκο η ασυνάρτητη κουτοπόνηρη κυβέρνηση θα το χαρακτηρίσει «σούπερ επιτυχία» και περιμένω φιέστες στο Σύνταγμα, όπου ο... λαοφιλής ηγέτης μας θα εκφωνήσει πανηγυρικόν, εμφανιζόμενος με... παπιγιόν! Και εσείς χαχόλοι... τον σανό σας!

   Στην ουσία, πηγαίνοντας για μαλλί, προκύψαμε κουρεμένοι... ΣΥΡΙΖΑ.

   ΥΓ.  Μην παραλείψετε να ακούσετε το συνημμένο βίντεο. Θα διασκεδάσετε και θα γελάσετε μέχρι... δακρύων!

Ο... «κύριος» Κουφοντίνας, ο εξευτελισμός της Δικαιοσύνης και η κοινωνική μας αποχαύνωση.

Μιά χώρα στον αστερισμό των Φίληδων των Βούτσηδων, των Πολάκηδων...

Ένα αδικημένο πλάσμα με αγγελικό βλέμμα, που δικαιώνει τη σχετική παροιμία με τη μηλιά και το πού πέφτει το μήλο της.

 

   Η περίπτωση Κουφοντίνα είναι γνωστή και πολυσυζητημένη, ώστε παρέλκει μία ακόμη σχετική τοποθέτηση επί του θέματος. Η στήλη αποφεύγει τις κοινοτοπίες. Όμως μία -ασήμαντη και απαρατήρητη από τους πολλούς- λεπτομέρεια την εντυπωσιάζει ιδιαίτερα, κεντρίζοντας το ενδιαφέρον της γιά λίγη περαιτέρω ενασχόληση.

   Συνήθης πρακτική όλων των κρατικών και αστυνομικών οργάνων, προς κάθε υποψήφιο υπόδικο ή απλώς κατηγορούμενο -ακόμη και καθ’ υποψίαν- είναι η πλήρης... απαξία του, έστω αν στο μέλλον προκύψει πανηγυρικά αθώος. Πρώτα-πρώτα, χάνει ακαριαία την ιδιότητα του «κυρίου» και από «κύριος Τάδε» μετατρέπεται σε απλόν... «Τάδε». Μετά, αν τύχει και πρέπει να συλληφθεί, προκειμένου να οδηγηθεί... αρμοδίως, π.χ. αστυνομικό τμήμα, αυτόφωρο, εισαγγελία, κάποιος αστυνομικός, ή ασφαλίτης με πολιτικά, τον «στουμπώνει» πιέζοντάς του το κεφάλι -κίνηση άκρως απάδουσα προς την ανθρώπινη αξιοπρέπεια- προκειμένου να μπει στο αυτοκίνητο! Αυτή, λένε, είναι η διαδικασία -ταπεινωτική πέρα για πέρα- και καταστροφική αν προκύψει άδικη, αφού ο αποτυπωμένος στην κάμερα σπίλος, θα παραμείνει αιώνια. (Κάπως έτσι «έφυγε» από τη ζωή, ταπεινωμένος και εξευτελισμένος, ο μεγάλος «Αττίκ»).

   Στην υπόθεση Κουφοντίνα, ενός κοινωνικού βδελύγματος που πριν δεκάδες χρόνια αυτοανακηρύχτηκε σε ντόπιο «Ρομπέν των δασών» και αρπάζοντας ένα κουμπούρι σκόρπισε θάνατο, πόνο και δυστυχία -άδικα των αδίκων- ο αμετανόητος και ασυμμόρφωτος κακοποιός αποφάσισε, λέει, να απαλλάξει -μόνος του και ως "Θεία Δίκη"- την ελληνική κοινωνία από το άγος που της δημιούργησε η αμετανόητη εγκληματική του παρουσία στη ζωή και άρχισε, λέει, απεργία... πείνας! Από εκείνες τις γνωστές, όπου μετά από 2-3 εβδομάδες... ασιτίας -και αφού εκβιάσεις κοινωνία και θεσμούς- βγαίνεις ροδαλός και ακμαίος από το νοσοκομείο, ενώ θα έπρεπε να σέρνεσαι ράκος ή να έχεις... τεζάρει, δίνοντας ευπρεπή λύση του δράματος που εσύ δημιούργησες. Αιτία αυτής της κακόγουστης θεατρικής παράστασης η μη χορήγηση μιάς πολλοστής... «άδειας». Δηλαδή η χρήση ενός αμφιλεγόμενου -κατ΄εμέ απαράδεκτου- προνομίου, το οποίον θα έπρεπε να χορηγείται με πολλή σκέψη, περισσότερη φειδώ και πάντως όχι σε εγκληματίες αυτού του βεληνεκούς.

   Επί τη ανακοινώσει της... ψευτοαπεργίας Κουφοντίνα, συγκλονίστηκε ομόθυμα το αριστερό "προοδευτικό" πανελλήνιο και οι... ρουβίκονες απέκτησαν πρόσθετο σκοπό... «κοινωνικής» δράσης. Ο πολιτικός κυβερνητικός εσμός έπαθε παράκρουση, σαν εκείνη που έπιασε τον άφρονα λαό όταν τους έφερε στην εξουσία. Έτσι, ο ασούμπαλος μπαρμπαδεινόσαυρος μακαρονάς, με το παιδικό μυαλό και το κοιμίσικο βλέμμα, του οποίου η εμφάνιση -πριν ανοίξει στόμα- προκαλεί στομαχικές αναγούλες, κατελήφθη από «ιερή αριστερή αγανάκτηση» και με ύφος έντρομο δήλωνε και αναρωτιόταν: «Και ποιός θα πάρει την ευθύνη αν πάθει κάτι ο... «κύριος» Κουφοντίνας»! (Και χάσει η Βενετιά βελόνι, προσθέτω, έτσι και μας απαλλάξει, από μόνος του, από τη βρωμερή παρουσία του). Αυτός ο αλαφιασμένος παλαιοσταλινικός, με την παραφουσκωμένη κοιλιά και το άδειο κεφάλι, που νοιαζόταν μπας και χαθεί άδικα... ο Κουφοντίνας, είναι ο ίδιος που προ ημερών δήλωνε πως η άδικη σύλληψη και η παρατεταμένη και βασανιστική φυλάκιση στα τούρκικα μπουντρούμια των δύο Ελλήνων στρατιωτικών... «Δεν αποτελεί μείζον πρόβλημα γιά τη χώρα»! Είναι ο ίδιος που επέμενε υστερικά προχθές πως -στο σκοπιανό ζήτημα- ο όρος «nationality» σημαίνει... «υπηκοότητα» και όχι «εθνικότητα». (Και άσχετος και βλάξ!).

   Δεν επιμένω στην συνέχεια της «υπόθεσης Κουφοντίνα», καθ’ ότι οι εξελίξεις γνωστές και αναμενόμενες, θα στοιχημάτιζα όμως πως είναι θέμα χρόνου η δραπέτευσή του. Υπό την ανακούφιση όλου του ελληνικού αριστερού περιθωρίου και τις ευλογίες του μόνιμου υπερασπιστή τους, του εξοχώτατου κ. Ραγκούση, ο οποίος δηλώνει -συνεχώς και προς πάσα κατεύθυνση- πως «καθήκον κάθε φυλακισμένου είναι η... κοπάνα»!

   Και η αποχαυνωμένη από τα συνεχή και αλλεπάλληλα χτυπήματα -φόροι, μειώσεις αποδοχών, εμπαιγμοί, εθνικές μειοδοσίες, κυβερνητική αλαζονεία, καθεστωτικές αυθαιρεσίες, κακοδιοίκηση, κ.λπ.- κοινωνία μας, μοιραία, δειλή και άβουλη, να παρακολουθεί απαθώς τα τεκταινόμενα και το χάλι της! Άξιοι.