Πέμπτη 26 Απριλίου 2018

Σκέψεις στο κατώφλι του δειλινού...





   Πολλές φορές και ποικιλοτρόπως έχω διατυπώσει την άποψη πως το πραγματικό εσωτερικό μεγαλείο του ανθρώπου -πέραν από πομπώδεις τίτλους, επαγγελματική καριέρα, συσσώρευση περιουσίας και κοινωνική ανάρρηση- κρύβεται στον τρόπο με τον οποίο κλείνει την επίγειο διαδρομή του. Στο πώς αντιμετωπίζει την ώρα της μεγάλης εξόδου. Έτσι, κάποιες φορές, απλοί, ασήμαντοι, άσημοι και αμελητέοι -φαινομενικά- άνθρωποι καταφέρνουν να με εκπλήξουν με την δύναμη και την περηφάνεια που «βγάζουν» στο κύκνειο άσμα τους.
   Πέραν από συγγένειες, φιλίες και πάσης φύσεως κοινωνικές διασυνδέσεις που δημιουργούν μεροληψίες, ανοχές και συγκαταβάσεις,  ο άνθρωπος που, κατάκοιτος, διασωληνωμένος και στο κατώφλι του θανάτου, στην ερώτηση: «Πώς αισθάνεσαι;», σου απαντά, με γκριμάτσα αδιόρατου χαμόγελου: «Μιά χαρά»!, δεν μπορεί παρά να χαρακτηρίζεται «μεγάλος» και «γενναίος», με την αυστηρότερη σημασία του όρου.
   Όποιος αρνείται να παραδώσει την ψυχούλα του, βρίσκει το σθένος να ειρωνεύεται τον Μεγάλο Θεριστή, μάχεται γαντζωμένος, μέχρι τέλους, στο άρμα της ζωής και πέφτει μαχόμενος, μέχρις εσχάτης ικμάδος της ύπαρξής του στις επάλξεις της και «φεύγει» αγέρωχος, γαλήνιος, χωρίς φόβο, χωρίς δειλία και μεμψίμοιρο κλαψούρισμα, τότε αυτός ανήκει στους εκλεκτούς του Πάνσοφου Δημιουργού και Πατέρα, ο οποίος κρίνει την ώρα που πρέπει να τον καλέσει κοντά Του.

1 σχόλιο: