Μεγάλοι ήρωες και μικρές ηρωίδες

"Ουδέν κακόν αμιγές καλού".

 

   Το μεγάλο κι αναπάντεχο δράμα της οικογένειας του άτυχου σμηναγού μοιραία διασταυρώνεται  -συνειρμικά- με το δράμα της οικογένειας ενός... «φίλου» μου, καθώς η απώλεια κάθε ανθρώπου αποτελεί τραγικό γεγονός όμοιας βαρύτητος. «Πλούσιος ή πένης, βασιλεύς ή στρατιώτης...», δεν υπάρχει διάκριση στον θάνατο, λένε τα Ευλογητάρια στην Εκκλησία και βιώνει ο Άνθρωπος. Ανεξαρτήτως αν ο αποδημών είναι δραστήριος, χρήσιμος και με πολύ δρόμο ζωής μπροστά του, ή αποτελεί απόμαχο του εγκόσμιου κύκλου, ο πόνος σ’ αυτούς που μένουν πίσω είναι το ίδιο οδυνηρός.

   Όμως η περίπτωση του αδικοχαμένου αεροπόρου μας ενέχει και ένα μεγάλο... ανθρώπινο πλεονέκτημα. Ένα σημαντικό αντίβαρο. Ο Μεγάλος Θεριστής τον άρπαξε αιφνίδια, αναπάντεχα και ακαριαία. Το νήμα της ζωής του κόπηκε απότομα. «Ανώδυνα και ανεπαίσχυντα», κατά την γνωστή εκκλησιαστική ρήση. Δεν υπέφεραν -αυτός στο κρεβάτι του πόνου και οι δικοί του με τον πόνο στην ψυχή- γιά χρόνια. Δεν πρόλαβε, καν, να αντιληφθεί τον Μαύρο Καβαλάρη, που καραδοκώντας στους αιθέρες, τον θέρισε με το δρεπάνι του. Δεν βασανίστηκε το έξυπνο μυαλό του από την ιδέα του αναπόφευκτου «φευγιού», που κατακαίει βασανιστικά -έστω κι ανομολόγητα- όλους όσοι συμβιούν μακροχρόνια με τον εφιάλτη ενός αναμενόμενου τέλους. Δεν εβίωσε ένα κρεβάτι πόνου με τις δυνάμεις του να τον εγκαταλείπουν, λίγο-λίγο. Ούτε πρόλαβε να ντραπεί γευόμενος την ανθρώπινη αναξιοπρέπεια που φέρνει, μοιραία κι αναπόφευκτα, η ανημποριά μιάς χρόνιας κατάκλισης. Έφυγε απτόητος, γενναίος, δυνατός, λεβέντης, περήφανος, «όρθιος», θυσιάζοντας τα επίγεια πάντα του στον βωμό του Καθήκοντος και του Ιερού Χρέους προς την πατρίδα. Σε χρόνο ανύποπτο και σύμφωνα με την προτίμηση του Ιούλιου Καίσαρα, ο οποίος δήλωνε πως θα ήθελε έναν αιφνίδιο θάνατο, κάτι που ταιριάζει στους εκλεκτούς του Θεού. Τυχερός στην ατυχία του, διήνυσε την απόσταση Γης και Ουρανού σε κλάσματα δευτερολέπτου κερδίζοντας αιώνια δόξα και αναγνώριση ήρωα, αποφεύγοντας μακροχρόνια καριέρα ανωνυμίας και... παροπλισμένη συνταξιοδότηση, μέσα  στην αφάνεια κάποιου σαχλού... ΕΦΚΑ.

   Ένας... "ιδανικός και άξιος εραστής" των ουρανών που απέφυγε τον -κατά Καββαδία-  «ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ», αξιωνόμενος μιάς κηδείας διαφορετικής από «των πολλών ανθρώπων τις κηδείες». Άτυχοι αυτοί που μένουν και θρηνούν το χαμό του ανθρώπου και την στέρηση του προστάτη. Αλλά και τυχεροί καθώς θα δρέψουν την ευγνωμοσύνη της Πολιτείας, που ελπίζω να μην έχει διάρκεια φωτοβολίδας, ως συνήθως.

   Τελικά και συμπερασματικά: Ο σταυρός του ανθρώπινου μαρτυρίου και της νομοτέλειας της ζωής αποτελεί απολύτως προσωπική υπόθεση.