Οι δύσκολες ώρες που ήρθαν...

Περιμένοντας και μη ελπίζοντας...

   Συνήθως, αν όχι πάντα, η προσμονή του θανάτου δημιουργεί μεγαλύτερο μαρτύριο από εκείνο που κομίζει η ίδια του η έλευση, δικαιώνοντας τον Ιούλιο Καίσαρα γιά την... προτίμησή του σε αιφνίδιο τέλος. Γιατί πέραν όλων των κακών σηματοδοτεί και τη λήξη του μαρτυρίου. Η πίκρα της οδύνης απαλύνεται από μιά ανακουφιστική λύτρωση.  Και αυτού που ξεφεύγει από τον πόνο, την αγωνία του τέλους και  τον φόβο του... "τί κρύβεται, άραγε, πίσω από την μεγάλη πόρτα;" και αυτών που μένουν με την συνειδητοποίηση και αποδοχή της φυσικής νομοτέλειας. "Ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης". Από κει και πέρα ο πανδαμάτωρ χρόνος παίρνει τη σκυτάλη αναλαμβάνοντας τον θεραπευτικό ρόλο του και γιατρεύοντας τις πληγές, με τις ουλές να θυμίζουν το μοιραίο κι αναπόδραστο τραύμα που προηγήθηκε.  Το μαγικό αναλγητικό του, σταγόνα-σταγόνα, υπεισέρχεται υποδόρια και σχεδόν ανεπαίσθητα επενεργεί ευεργετικά στο κέντρο του πόνου, αφήνοντας, πλέον, τη μνήμη να καθορίσει εκείνη την σχέση των ζωντανών με τους αγαπημένους πού "έφυγαν". Μέχρις ότου όλοι να γίνουν αχνή ανάμνηση στις επόμενες γενιές. Γελαστές οικογενειακές φωτογραφίες σε κάποιο άλμπουμ, ασημένιες κορνίζες σε μπουφέδες, κονσόλες, τραπεζάκια και κομόντες, ή -στην καλύτερη περίπτωση- ελαιογραφίες κρεμασμένες στον τοίχο.