Ένας πιλότος λιγότερος και μιά ακατανόητη απρέπεια περισσότερη.

 Όταν η ανοησία ξεπερνά την δεοντολογία και η απόγνωση των δημοσκοπήσεων στρατεύεται στην σκοπιμότητα της ψηφοθηρίας.

Καλό σου ταξίδι γιά το Πάνθεον της Ιστορίας.

   Είναι γνωστόν, ορατό διά γυμνού οφθαλμού και ακουόμενον ακόμη και από βαρήκοα ώτα, πως ο σύντροφος Καμμένος, (κατά Τσίπρα... Μπούλης), δεν αποτελεί, δα, και πρότυπον κομψότητος, τουλάχιστον. Ασούμπαλος στο δέμας και την εμφάνιση -σε βαθμό χυδαιότητος- με βλακώδη ενδυματολογικά μασκαρέματα, κατάλοιπα παιδικών φαντασιώσεων, τα οποία εξελίχτηκαν σε παιδαριώδη καμώματα. Ασυνάρτητος στην εκφορά του λόγου, διαρκώς ωρυόμενος και μονίμως αερολογών, (αστήρικτες και διάχυτες συκοφαντίες κατά πολιτικών αντιπάλων, θεωρίες συνωμοσίας, αεροψεκασμοί, κ.λπ.). Φυρός στο μυαλό και καλαμοκαβαλημένος εκθέτει τη χώρα σε πιθανές πολεμικές περιπέτειες με απύλωτο στόμα και έωλες απειλές και ύβρεις κατά της ηγεσίας του προαιώνιου εχθρού και άσπονδου... σύμμαχου γείτονα, που άλλο που δεν θέλει γιά να προσβάλλει -στο πρόσωπό του- ολόκληρο τον λαό μας, ξύνοντας παλιές πληγές, λοιδορώντας και ειρωνευόμενος.

   Κουτοπόνηρος και αφελής, ακόμη και στις επιχειρούμενες λαμογιές του γιά μίζες στα εξοπλιστικά, οι οποίες δεν μπορούν να ξεγελάσουν ακόμη και παιδιά νηπιαγωγείου, αφού πιάνεται συνεχώς με... την γίδα στην πλάτη!

   Ο τρόπος και ο χρόνος που έσπευσε να αναγγείλει το τελευταίο ατυχές γεγονός που πήρε τη ζωή ενός ακόμη ηρωικού και ευσυνείδητου πιλότου μας, άκρως συνεπείς προς την ηλίθια προσωπικότητα του... πολέμαρχου Μπούλη, μου θύμισε ένα παλιό, σχετικό ανέκδοτο. Η κωμική διάσταση που ο ακροδεξιός καραγκιόζης έδωσε στο δράμα της οικογένειας του ατυχούς σμηναγού, επιτρέπει την δημοσίευση του συνειρμού, με έμφαση στο κωμικό στοιχείο μιάς τραγωδίας.

   "Κάποτε, λέει, σε ένα στρατόπεδο και από λάθος εκπυρσοκρότηση στις ασκήσεις, σκοτώθηκε ένας φαντάρος. Στο σάλο και την αμηχανία που δημιούργησε το γεγονός, μείζον θέμα το πώς θα ανακοινωθεί ο θάνατος στη μάνα του νεκρού στρατιώτη. Μετά από πολλές συζητήσεις ένας σκληροτράχηλος, καράβλαχος καραβανάς επιλοχίας παίρνει την πρωτοβουλία:

   - Άστε το πάνω μου. Αναλαμβάνω εγώ!

   Μετέβη, λοιπόν, στο σπίτι του αδικοχαμένου φαντάρου, χτυπά την πόρτα και στην γυναίκα που ανοίγει, λέει:

   - Η κυρία Τάδε;

   - Μάλιστα.

   - Η μάνα του Κώστα, του φαντάρου;

   - Μάλιστα, τί με θέλετε;

   - Δε μου λες, κυρά μου, έχεις πολύ καιρό να δεις τον γιό σου;

   - Μμμ, από την τελευταία του άδεια. Πριν ένα μήνα. Αλλά γιατί ρωτάς;

   - Ε, λοιπόν, αν τον ξαναδείς να με... χέ... ς!"

   Συγγνώμην γιά την απρέπεια -τέτοιες πένθιμες στιγμές δεν χωρούν αστεϊσμοί- όμως όταν αστεία ανθρωπάκια στην ηγεσία της χώρας δεν μπορούν να αντιληφθούν την ανθρώπινη δραματική διάσταση της απώλειας ενός χρήσιμου ατόμου -από την οικογένεια, το στράτευμα και την ελληνική κοινωνία- δεν σέβονται τον ηρωικό νεκρό και με τα καμώματά τους δεν στέκονται στο ύψος των περιστάσεων, ο κωμικοτραγικός παραλληλισμός αποτελεί  την μοναδική αντίδραση που μπορώ να αντιτάξω τώρα. Ένας "φόρος... ατιμίας" στον βουτυρομπεμπέ που κρατάει στα χέρια του την τιμή και ακεραιότητα της Ελλάδος.