Οι κακές συναναναστροφές φθείρουν και διαφθείρουν.

«Μ’ όποιον δάσκαλο καθήσεις...»

- Το 'πιασες το παραμύθι, εφέντη μ'...;

    Ο γείτονας καρντάσης Ερντογάν ήταν μιά χαρά -τρόπος του λέγειν- άνθρωπος. Όμως ο βίος και η πολιτεία του μικρού μας Αλέκσις τον εντυπωσίασε.  -«Αφού, σκέφτηκε, κουλαντρίζει τόσο καλά, δουλεύοντας τον... "ευφυέστερο λαό του κόσμου", θα μπορεί να μου μάθει κι εμένα πώς να δουλέψω κι εγώ τους δικούς μου, που είναι και μπουνταλάδες»!

   Έτσι ήλθε εδώ, έκανε ταχύρρυθμο φροντιστήριο και... ιδού τα αποτελέσματα: 

   - «Την Σμύρνη την έκαψαν οι Έλληνες... από μόνοι τους!!!». 

   Οπότε από θεοσεβούμενος και θεοφοβούμενος καλός μουσουλμάνος, συναναστρεφόμενος τον άθεο σύντροφο Πινόκιο, κατάντησε κι αυτός... θεομπαίχτης. Επόμενος ισχυρισμός του, πιθανότατα ερευνώντας και τις απόψεις της συντρόφισσας Ρεπούση, πως οι Έλληνες -βιτσιόζοι όντες- πριν «συνωστισθούν στην παραλία, βίαζαν τις γυναίκες, τις κόρες  και -οι πλέον μερακλήδες τις... γιαγιάδες τους»!! Όσο γιά το λυντσάρισμα του Μητροπολίτη Χρυσόστομου, Ρωμιοί το έκαναν κι αυτό. Μάλιστα, του έβγαλαν και τα μάτια γιά να μη βλέπει ποιοί τον βασάνιζαν. Οι Τούρκοι απλά, γιά να τον λυτρώσουν από το μαρτύριο που οι κακοί Έλληνες τον υπέβαλλαν, του φύτεψαν δυό σφαίρες, μεγαλόψυχα, ως χαριστική βολή.

   Πληροφορίες της στήλης αναφέρουν πως, μετά και τα γυρίσματα του σήριαλ, σχετικά με την Μικρασιατική καταστροφή που ετοιμάζονται τώρα στην Τουρκία, (πρωταγωνιστές οι Κλούνεϋ και Κόστνερ), ετοιμάζεται και αναψηλάφηση των γεγονότων του ’21, καθώς κάποιες νεώτερες ιστορικές πληροφορίες θέλουν τον απαγχονισμό του Πατριάρχου Γρηγορίου του Ε΄ ως ελληνική προβοκάτσια ραδιούργων Φαναριωτών, με σκοπό την κατασυκοφάντηση του αγαθού και πολιτισμένου τουρκικού... όχλου!

Υποστράτηγος... Μπουμπουλίνα!

Σειρά παίρνει -και δικαίως- ο αρχιστράτηγος Μιλτιάδης.

      Είναι τόσο απίθανη η αφελής ευρηματικότητα των απανταχού συριζανελιταρέων, στην προσπάθεια παλινόστησης των δημοσκοπικών ποσοστών τους, ώστε δεν ορρωδούν προ ουδεμιάς σαχλαμάρας προκειμένου να κινητοποιήσουν το λαϊκό θυμικό και τα τελευταία ένστικτα του κατιμά και του περιθωρίου της ελληνικής κοινωνίας, τα οποία -ομολογουμένως- καταφέρνουν να συνεγείρουν. Μιά με απατηλές υποσχέσεις γιά παροχή συντάξεως στους μιά ζωή τεμπέληδες και ανεπρόκοπους, μιά με την ευτελή εξαγορά τους από τα ψιχία των επιδομάτων φτώχειας -τα οποία στη συνέχεια μαζεύουν πίσω μέσω ανατιμήσεων του ΦΠΑ- μιά με τα ομόφυλα ζευγάρια και με ό,τι άλλη σαχλαμάρα σκαρφιστούν τύποι σαν τον Καρανίκα και τον καινούριο αστέρα-ούφο της αστροναυτικής παπαρολογίας, (όλα τα'χε η Μαριορή...), ο οποίος αποκαλεί τους Ευρωπαίους... "κουφάλες"! Τελεύταιο εφεύρημα η προαγωγή και... παρασημοφόρηση της Μπουμπουλίνας, προκειμένου να "γλείψουν" τον πληθυσμό των Σπετσών.

   Η στήλη, παρ' όλο το χάλι στο οποίο βρίσκεται τώρα, δεν χάνει το χιούμορ της, ούτε στερεύει από ρηξικέλευθες ιδέες. Έτσι προτείνει -κυρίως μέσω του οινόφλυγα... Μέντορα, ο οποίος, λόγω σπατανέικων προϊόντων κεφιού, θα πρέπει να συμπαθεί τα Μεσόγεια γενικώς- να προχωρήσει η κυβέρνηση -επί τέλους καιρός είναι- στην αποκατάσταση του άδικα συκοφαντηθέντος νικητού της μάχης του Μαραθώνα, (γιά τον οποίον ο Αισχύλος είχε ζητήσει απόταξη και υποβιβασμό στην τάξη οπλιτών), στρατηγού Μιλτιάδη, ο οποίος μετά την άτυχη εκστρατεία των Αθηναίων στην Πάρο, θεωρήθηκε "προδότης" και... "μπουζουριάστηκε" κανονικά. Υπενθυμίζεται πως ο Μιλτιάδης πέθανε στην φυλακή, από τραύμα στο πόδι το οποίο έπαθε γάγγραινα, καθ' όσον την εποχή εκείνη δεν τον είχε προλάβει ο νόμος Παρασκευόπουλου, ώστε ν' αποφυλακιστεί και, ίσως, να γιατρευτεί. Μιά τέτοια ενέργεια πιθανόν να αποδειχθεί και δεδικασμένο προηγούμενο γιά την μελλοντική -όταν με το καλό πάνε στα τσακίδια- αποχώρηση των Τσιπτοκαμμένων από την εξουσία.

   Επίσης, μιά καλή ιδέα, η οποία θα προκαλέσει φρενίτιδα ενθουσιασμού στις απανταχού νεάζουσες ξανθές χαζοχαρούμενες -τύπου Αυλωνίτου, π.χ.-  είναι η, μετά θάνατον, προαγωγή -με ειδική τελετή στο Παναθηναϊκό στάδιο και μικρή οικονομική εισφορά των προσερχομένων υπέρ του "όλοι μαζί μπορούμε"- της υπολοχαγού Νατάσσας, κατά κόσμον Αλίκης Βουγιουκλάκη, σε... ταξίαρχο, τουλάχιστον. Συν, βεβαίως, και την απονομή κάποιου απ' αυτούς τους χρυσούς σταυρούς... "γυναικείας", (κατά το... "ανδρείας").

   Ειδικά αυτό το τελευταίο, είμαι σίγουρος πως θα δώσει στον υπουργό Μπούλη ίσαμε 2 ποσοστιαίες μονάδες -και βάλε- στα επόμενα γκάλοπς.

   Κατόπιν τούτου, δεν μένει άλλο από το να αναφωνήσωμεν όλοι: "Ζήτω η Ελλάς", "Ζήτω η πολυχρονεμένη ηγεσία της" (τρις)!

«Ανθ’ ημών ο... Γουλιμής»

Ο θρίαμβος της αναξιοκρατίας και  η πολλαπλή επανάλειψη της Ιστορίας.

 

   Ο κ. Στ. Κριμιζής -μέχρι χθες δεν γνώριζα τον άνθρωπο- αποτελεί προσωπικότητα παγκοσμίου κύρους και μεγάλης επιστημονικής εμβέλειας. Αστροφυσικός με ένα μάτσο διπλώματα, ντοκτορά και διάφορους τίτλους, αλλά και Ακαδημαϊκός από το 2004. Διετέλεσε διευθυντικό στέλεχος της ΝΑSA και συνδιαμορφωτής διαστημικών προγραμμάτων της. Μετά το τέλος της ευκλεούς καριέρας του στις ΗΠΑ είχε την ατυχή έμπνευση, αντί να γυρίσει στο νησί του και να μασουλάει ήσυχος την οπωσδήποτε παχουλή σύνταξή του, να ανακατευθεί με τους ντόπιους Παπάδες και τις περί αυτούς ασημαντότητες. Ευτυχώς γι’ αυτόν η ευφυΐα του επέτρεψε να τους πάρει χαμπάρι πριν κλείσει μήνας στο πόστο από το οποίο θέλησε να υπηρετήσει, κλείνοντας την θαυμαστή του καριέρα, και την δόλια πατρίδα. Κατάλαβε, τα βρόντησε και τους μούντζωσε. Είπαμε, καλοπροαίρετος, ίσως λιγάκι αφελής αλλά... πανέξυπνος.

   Διάδοχός του τίρα, βίρα τοποθετημένος, κάποιος κ. Χριστόδουλος Πρωτόπαπας. Αντί σχολίων αρκεί η αναγραφή κάποιας δικής του ανάρτησης στο facebook. Ακριβώς και με την ορθογραφία δική του. Απολαύστε την:

   «Η Ελλάδα και η Ρωμιωσύνη δεν πεθαίνει ποτέ κουφάλες ευρωπαίοι. Όταν εμείς κτίζαμε ναούς και γράφαμε κωμωδίες και τραγωδίες εσείς ζούσατε στις λάσπες, τρώγατε ωμό κρέας και μιλούσατε άπλυτοι με άναρθρες κραυγές. Ηλιοβασίλεμα από το Σούνιο».

   Η υπόθεση δεν επιδέχεται σχολίων, πλην ίσως πως ξέχασε να συνοδεύσει το ωμό κρέας των ευρωπαϊκών γευμάτων με τα σχετικά... βελανίδια!

   Τώρα, όποιος απορεί γιατί η Ελλάδα θυμίζει Στούκας σε κατακόρυφη εφόρμηση γιά τον πάτο, ας το ξανασκεφτεί. Όπως και όποιος διαθέτει παιδιά κι εγγόνια που δεν πείθονται από τις απόψεις των πάσης φύσεως συριζαρέων τενεκέδων, π.χ. Μπαλντάδων, Καρανικαρέων, Φίληδων και Γιαβρουμούγληδων, περί αριστείας, αξιοκρατίας και καριέρας, αλλά επιμένουν να κοπιάζουν στα θρανία, αντί να τα καταλαμβάνουν, να χτίζουν πόρτες γραφείων και να σφαλιαρίζουν καθηγητές, εγγραφόμενοι στη συριζαρέικη νεολαία, ακολουθώντας ρουβίκονες πάσης φύσεως και θρασείς μπαχαλάκηδες, ας ψάξουν γιά χαμένους, ή ξεχασμένους, μακρινούς συγγενείς στην Εσπερία, προκειμένου να τα φυγαδεύσουν, γιατί στην Νεοψωροκώσταινα προκοπή δεν υπάρχει. 

   YΓ.  Γιά τους μη γνωρίζοντες ο τίτλος αποτελεί την αναφώνηση του Χαρ. Τρικούπη όταν πληροφορήθηκε, στις εκλογές του 1895, πως όχι μόνο τις έχασε, αλλά απέτυχε και να εκλεγεί ο ίδιος  βουλευτής. Την έδρα την κατέλαβε κάποιος Γουλιμής, ο οποίος έμεινε γνωστός στην Ιστορία αποκλειστικά και μόνο από αυτή τη ρήση απογοητεύσεως του μεγάλου Τρικούπη, ο οποίος αηδιασμένος με τον ευφυέστερο λαό του κόσμου, τα βρόντηξε και έφυγε στις Κάννες.

Σκέψεις στο κατώφλι του δειλινού...

   Πολλές φορές και ποικιλοτρόπως έχω διατυπώσει την άποψη πως το πραγματικό εσωτερικό μεγαλείο του ανθρώπου -πέραν από πομπώδεις τίτλους, επαγγελματική καριέρα, συσσώρευση περιουσίας και κοινωνική ανάρρηση- κρύβεται στον τρόπο με τον οποίο κλείνει την επίγειο διαδρομή του. Στο πώς αντιμετωπίζει την ώρα της μεγάλης εξόδου. Έτσι, κάποιες φορές, απλοί, ασήμαντοι, άσημοι και αμελητέοι -φαινομενικά- άνθρωποι καταφέρνουν να με εκπλήξουν με την δύναμη και την περηφάνεια που «βγάζουν» στο κύκνειο άσμα τους.

   Πέραν από συγγένειες, φιλίες και πάσης φύσεως κοινωνικές διασυνδέσεις που δημιουργούν μεροληψίες, ανοχές και συγκαταβάσεις,  ο άνθρωπος που, κατάκοιτος, διασωληνωμένος και στο κατώφλι του θανάτου, στην ερώτηση: «Πώς αισθάνεσαι;», σου απαντά, με γκριμάτσα αδιόρατου χαμόγελου: «Μιά χαρά»!, δεν μπορεί παρά να χαρακτηρίζεται «μεγάλος» και «γενναίος», με την αυστηρότερη σημασία του όρου.

   Όποιος αρνείται να παραδώσει την ψυχούλα του, βρίσκει το σθένος να ειρωνεύεται τον Μεγάλο Θεριστή, μάχεται γαντζωμένος, μέχρι τέλους, στο άρμα της ζωής και πέφτει μαχόμενος, μέχρις εσχάτης ικμάδος της ύπαρξής του στις επάλξεις της και «φεύγει» αγέρωχος, γαλήνιος, χωρίς φόβο, χωρίς δειλία και μεμψίμοιρο κλαψούρισμα, τότε αυτός ανήκει στους εκλεκτούς του Πάνσοφου Δημιουργού και Πατέρα, ο οποίος κρίνει την ώρα που πρέπει να τον καλέσει κοντά Του.

Η αυταπάτη ως κολλητική αριστερή νόσος.

Όπου η βλακεία ανταγωνίζεται την ασχετοσύνη.

 

   Ο κ. Φ. Φ. Κουβέλης αποτελεί τυπικό δείγμα σοβαροφανούς και καθόλου σοβαρού πολιτικού, με χαμηλή πτήση στους πολιτικούς ουρανούς. Με λίγα λόγια, ένα ολοστρόγγυλο πολιτικό μηδενικό. Σοβαροφανής στον ρηχό, κοινότοπο, αερολογίστικο και νυσταλέο λόγο του προσπαθεί να δείξει πως διαθέτει και έναν άσσο μπροστά από το μηδέν. Διακρίθηκε από το ασφαλές μετερίζι της αντιπολίτευσης και οσάκις βγήκε μπροστά έδειξε τη γύμνια του. Σαν την μαϊμού που σκαρφαλώνοντας δείχνει τον πισινό της. Καλοκάγαθο και συμπαθές ανθρωπάκι, όποτε βρέθηκε ψηλά τον έπιανε... ναυτία. Ακόμη και στην προοπτική να γίνει... Πρόεδρος Δημοκρατίας τα έχασε και... αρνήθηκε.

   Βασική μου απορία, ανέκαθεν, ήταν ποιόν διακριτό  χώρο κατείχε στο ελληνικό πολιτικό φάσμα και τί ιδέες πρέσβευε, που να μην τις πλασάριζαν καλύτερα κάποιοι άλλοι, πιό καπάτσοι από δαύτον. Εκμεταλλευόμενος το πατερναλίστικο, τάχα μου σοβαρό ύφος του, επιβίωνε χωμένος στο περιθώριο, ακόμη κι όταν έφτανε να εκπροσωπεί μόνο τον εαυτό του. Όμως ως κλασσικό «ώνιο της πολιτικής» δεν το έβαζε κάτω. Έτσι, τώρα στα πίσω-πίσω, βλέποντας να μεσουρανούν ασημαντότητες μεγαλύτερες της δικής του και τί ντενεκέδες ήλθαν στην επιφάνεια και κυβερνούν τον τόπο, θέλησε να βγάλει κι αυτός ένα κύκνειο άσμα... δοξαζόμενος όψιμα. Ταράζοντας στο γλείψιμο τον ηγέτη Πινόκιο κατάφερε να βγει από την «σαλαμούρα» και να αναλάβει το πλέον ακατάλληλο πόστο, γιά την ηλικία και την ψυχοσύνθεση ενός αριστερού. Αυτό του υφυπουργού Εθνικής Αμύνης. Οπότε, περίπου έκπληκτοι, θαυμάσαμε στο κόκκινο χαλί ένα καμπουριασμένο γερούνδιο να προχωρεί με τρεμάμενο και ασταθές βήμα, απολαμβάνοντας τιμές που απέδιδαν παρατεταγμένα στρατιωτικά αγήματα!

   Τελευταίο του κατόρθωμα το φιάσκο με τις γαλλικές φρεγάτες. Θεωρώντας πως η Γαλλία  είναι κάτι μεταξύ AVIS και HERTZ και τα υπερσύγχρονα πολεμικά πλοία κάτι ανάμεσα σε Ρενώ Κλιό και Πεζώ 204, που τα νοικιάζεις, μπαίνεις μέσα και βγάζεις βόλτα τη γκόμενα, ανακοίνωσε -βιαστικά και «τούκα πρω», μπάς και χάσει τη δόξα της πρωτιάς στην είδηση- πως λίαν προσεχώς δύο από τις πλέον σύγχρονες φρεγάτες, από τις τέσσερις που διαθέτει σήμερα η Γαλλία, θα κόβουν βόλτες στο Αιγαίο. Νοικιασμένες, με ελληνική σημαία και ελληνικό πλήρωμα! Λες και το κουμαντάρισμα μοντέρνας φρεγάτας έχει την ίδια ευκολία με ένα παπάκι και απαιτεί εκπαίδευση όση και ένα μοτοσακό.

   Πιθανότατα υπήρξε θύμα αφέλειας ή ευπιστίας. Όμως σε κάθε περίπτωση η ακαταλληλότητά του γιά την ευαίσθητη θέση που κατέχει είναι προφανής και ανταγωνίζεται επάξια εκείνη του προϊσταμένου του. Του φανφαρόνου κουραμπιέ, ο οποίος αγωνίζεται απεγνωσμένα να τσιμπήσει καμμιά μιζούλα και να τερματίσει την καριέρα του στα πρότυπα κάποιου -επίσης φανφαρόνου και μιζαδόρου- προκατόχου του.

   Κλείνοντας, όποιος κοιμάται ήσυχος, θεωρώντας εαυτόν  ασφαλή και την ακεραιότητα της χώρας εξασφαλισμένη από το δίδυμο Κουβέλη - Καμμένου, των σύγχρονων... «Άμποτ και Κοστέλλο», (σημ. Οι παλιοί καταλαβαίνουν, οι νέοι ας το αναζητήσουν στο διαδίκτυο), και με τον Ερντογάν απέναντι,  καλό θα ήταν να αλλάξουν πλευρό.

Περιμένοντας και αναλογιζόμενος...

   Οι ώρες αναμονής σε κλινική και νοσοκομείο περνούν αργά και βασανιστικά. Ιδίως γιά όσους είναι στερημένοι από κάθε αισιόδοξη προοπτική και η ελπίδα τους έχει το ίδιο χρώμα και την ίδια αξία με εκείνη του λαοπλάνου παραμυθά Τσίπρα. Έτσι, η ανάγνωση κάποιου εντύπου προσπαθεί να διώξει,  από τσάτρα-πάτρα μέχρι μάταια,  το μυαλό τήδε κακείσε, αρκεί τα ρολόγια να σπρώχνουν κι αυτά τον χρόνο -όσο γίνεται πιό γρήγορα- προς την άγνωστη κατεύθυνση του μοιραίου.

   Χθες, η σοβαρή καθημερινή εφημερίδα ανέλαβε να απασχολήσει τη σκέψη μου. Από χρόνια, μιά στήλη που κινούσε πάντα την προσοχή μου, θεωρήθηκε ικανή να προκαλέσει περιπτωσιακή νοητική συγκέντρωση. Ο συντάκτης της, άριστος χειριστής της ελληνικής γλώσσης και εξαίρετος δημιουργός νοσταλγικών εικόνων από μιά παλιά ονειρική ουτοπία στον τελευταίο σπασμό της: «να χτίσουμε έναν καινούργιο κόσμο, γκρεμίζοντας τον παλιό»! Προφανώς νεαρός σπουδαστής στο Παρίσι του Κον-Μπεντίτ, του επαναστάτη που σάλπισε την εκ βάθρων αλλαγή του κόσμου και μετά κατάντησε -σουρομαδημένη κότα- συμβιβασμένος ευρωβουλευτής του καπιταλιστικού κατεστημένου, υπήρξε κι αυτός ένας ένθερμος οπαδός-μιμητής ομοίων προθέσεων με εκείνες του υπέροχου Κεμάλ, που σκιτσάρησε ο μεγάλος Γκάτσος και μελοποίησε έξοχα ο υπέρτατος Χατζιδάκις. Του ονειροπόλου ανατολίτη που πίστευε -τότε- πως ο κόσμος προχωρεί μόνο με «φωτιά και με μαχαίρι»! 

   Σήμερα, πέραν από ωραιολογίες, μισόλογα και υποκρυπτόμενα διφορούμενα, ομολογεί και ο ίδιος την απομυθοποίηση των επαναστατικών ονείρων εκείνης της εποχής, την υποταγή της επιθυμίας στη ρεαλιστική νομοτέλεια και την ανώμαλη προσγείωση των οραματισμών στην κακοτράχαλη πραγματικότητα. Αναγνωρίζει την ουτοπία όλων των στόχων και παραδέχεται την αναποτελεσματικότητα των αφελών μεθόδων που επιστρατεύτηκαν γιά την επίτευξή τους. Κι έτσι φτάσαμε, με τον παλιό φθαρμένο και γκρεμισμένο κόσμο, στην αδυναμία όλων αυτών των φουριόζων νεαρών του τότε -αλλά και του σήμερα- να μπορέσουν να χτίσουν κάτι καινούριο και καλύτερο. Συμβιβασμένος ο ίδιος στη «θεία αποκάλυψη» που φέρνει ο πραγματισμός της καθημερινότητος απεχθανόμενος φιλοσοφικά ιδεολογήματα, που αποδέχονται το «βάδισμα στο ταβάνι», αντελήφθη τη ζοφερή, ατελέσφορη και αδιέξοδη πορεία που φέρνει η βιαιότητα των πάσης φύσεως... επαναστάσεων, τελευταία των οποίων εκείνη του Μάη ’68. 

   Δυστυχώς, καμμία επανάσταση δεν «φτούρισε» σε βάθος χρόνου. Από την πρώτη σοσιαλιστική, εκείνη των δούλων του Σπάρτακου, μέχρι τη ροκάδικη της γενιάς του Μάη ’68. Τόσο η αστική γαλλική του 1789 που, μετ’ ολίγον, επανέφερε στο θρόνο τους Βουρβώνους, όσο και η ρώσικη οκτωβριανή, που μαράθηκε απότομα, σαν απότιστο τριαντάφυλλο, μοιάζουν σαν πυροτεχνήματα στον ουρανό του παγκόσμιου χρόνου. Μικρές ή μεγάλες τρύπες στο νερό. Την πραγματική εξέλιξη, με βάθος  και ουσία, την φέρνουν οι διαφωτισμοί, η τεχνολογία και η ωρίμανση του χρόνου πραγμάτωσής της. Αργά, ανεπαίσθητα και σταδιακά. Χωρίς την ανεδαφικότητα και τη φούρια του... «ριζοσπαστισμού». Η κατασυκοφαντημένη συντήρηση από μόνη της μεταλλάσσεται στο πραγματικά «προοδευτικό» και κοινωνικά χρήσιμο. Αδιόρατα αλλά ουσιαστικά. Οι κραυγές και οι κατάρες γιά την μεταπολιτευτική «κατάντια» εθελοτυφλούν μπροστά στην συντελεσθείσα εξέλιξη και βελτίωση των συνθηκών ζωής αυτής της περιόδου, όπου η Αθήνα ενώθηκε με την Κόρινθο και την Χαλκίδα.

   Με την αλόγιστη «κατάχρηση» να επικαλύπτει άκριτα, αλόγιστα, ανεύθυνα την λελογισμένη  «χρήση» και να επισύρει αναπόφευκτα αναπροσαρμοστικές μεταρρυθμίσεις και εξαντλητική λιτότητα, (χωρίς όμως, επ’ ουδενί, να ακυρώνει την κολοσσιαία πρόοδο που πραγματοποιήθηκε), κάτω και από τις επίμονες λαϊκίστικες υστερίες της αριστερής αντιπολίτευσης, η οποία συνεχώς πλειοδοτούσε σε μαξιμαλιστικές απαιτήσεις και την ηττοπαθή άφρονα υποχωρητικότητα της κυβερνώσας κεντροδεξιάς.

   Τώρα όλοι κλαίμε, πάνω στα ερείπια της επίπλαστης και δανεικής ευημερίας, τον χαμένο μας παράδεισο, χωρίς να σκεφθούμε, λογικά και υπεύθυνα, το πώς θα ξαναχτίσουμε, στέρεα και ασφαλώς, πάνω σ΄αυτά.

   Τελικά, εμφανώς μεταμελημένος και αναγνωρίζοντας την νεανική πλάνη της σπουδάζουσας εν Παρισίοις γενιάς του, ο συντάκτης του άρθρου -μετά από περίπλοκες και μισοακατανόητες δολιχοδρομήσεις στη σκέψη του Νίτσε- καταλήγει στην αναγνώριση ως βλακεία την εμμονή μιάς παρωχημένης ομάδας ανθρώπων στο να θεωρούν πως μπορεί -και δικαιούνται- να βελτιώσουν τον κόσμο, επειδή στα νιάτα τους διαδήλωναν γιά το Βιετνάμ! Κάλιο αργά παρά ποτέ, γι’ αυτόν.

   Όσο γιά μας, θα εξακολουθήσουμε να ζούμε στον αστερισμό της αυταπάτης ενός Τσίπρα, της τσιρίδας μιάς Αυλωνίτου και της φανφάρας ενός Παπαχριστόπουλου. Με την κανονάρχηση του Ρουβίκονα.