"Ζουρλαρίσματα και μεγαλοκονόμες"

 Όπου η πολιτική σκηνή θυμίζει θίασο σκιών που αθλείται στην... κωλοτούμπα!

-Μαμάαααα.... ο δράκουλας!

   Στο δυσεπίλυτο Μακεδονικό πρόβλημα, θεωρώ την όποια σχετική πολυλογία περιττή, άσκοπη και εκ του πονηρού. Το πράγμα είναι απλό στη βάση του και το περιέπλεξε η -ως συνήθως- ελληνική φούρια, εθνικιστική υστερία και η εγγενής ανοησία του, δήθεν, ευφυέστερου λαού του κόσμου. Δηλαδή... ημών!

   Οι Σλάβοι κατέβηκαν στην Ευρώπη από τον 6ο αιώνα και μετά. Άρα ουδεμία προηγούμενη επιμειξιακή σχέση υπάρχει με τους τότε γηγενείς. Αυτοί ήσαν, με πολύ ασθενή σχετικά ιστορικά στοιχεία, οι Ιλλυριοί -αρχαίοι πρόγονοι των Αλβανών, με πιθανότατο γενεαλογικό "ανακάτεμα" με τους αρχαίους "Μακεδόνες"-  και οι Δάρδανοι, οι οποίοι αναφέρονται περί την Τροία και, κατά τρόπο νεφελώδη και συγχεόμενο με τους Ιλλυριούς, περί τη Δυτική Βαλκανική. Συνεπώς, μόνο το αλβανικό στοιχείο του κράτους των Σκοπίων δικαιούται κάποιας... "συνιδιοκτησίας" στον όρο "Μακεδόνες", αν και εφ’ όσον, θεωρηθούν απόγονοι των Ιλλυριών. (Και μάλλον είναι, αφού ήσαν αυτόχθονες και δεν μετοίκησαν από αλλού, όπως οι Σλάβοι).

   Δυστυχώς, κακοί και εμμονικά φανατικοί εθνικισμοί παγίδεψαν τον λαό μας σ' έναν αδιέξοδο λαβύρινθο. Θυμάμαι, όταν το θέμα φούντωνε και οι ανόητοι -εμείς- σκίζαμε κορδέλες και καλσόν γιά την ονοματολογία, είχα τολμήσει μία αιρετική άποψη, την οποία -με το άνοιγμα του μπλογκ μου- την είχα, πολλαπλώς, αναρτήσει. Η θεωρία μου έχει ως εξής:

   "Με την έκρηξη του θέματος αποδεχόμαστε την περιοχή ως τμήμα της Μακεδονίας και -εν δυνάμει- σκλαβωμένο κομμάτι της ελληνικής επικράτειας. Με τους κατοίκους της αλύτρωτους και εκσλαβισμένους Έλληνες, τους οποίους ΚΑΛΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΝΑΜΕΝΟΥΜΕ να γυρίσουν και ενσωματωθούν στη μητέρα πατρίδα, η οποία τους περιμένει με ανοιχτές αγκάλες. Ήδη πολλοί σλαβόφωνοι υπάρχουν τώρα στη Δυτική Μακεδονία. (Καστοριά, Φλώρινα, Κοζάνη, Κιλκίς, κ.λπ.). Αυτό το αίτημα θα έπρεπε να είχε εγγραφεί ως εθνική υποθήκη, διαρκούς ισχύος και διεκδικήσεως. Προφανώς ιστορικά αναληθές αφήγημα, αλλά πολύ ισχυρότερο των σκοπιανών ανακριβειών και οικειοποιήσεων. Κατά συνέπεια, το όνομα «Μακεδονία» -και τα παράγωγά του- όχι μόνο δεν με χαλάει, αλλά ευχαρίστως θα τους το αναγνώριζα, με τις πιό πάνω προϋποθέσεις!  Άλλωστε υπάρχει και το αψευδές δεδομένο των Πομάκων και των από ελληνική αβελτηρία Τουρκοποιηθέντων μουσουλμάνων της Ανατ. Θράκης.

   Έτσι, εις περίπτωση διαμελισμού του κράτους των Σκοπίων, στα σίγουρα θα "τσιμπολογούσαμε" ένα κομμάτι του, ενώ όσο δεν γίνεται αυτό, οι ίδιοι θα ήθελαν να απολακτίσουν κάθε σχέση και συνάφεια με τους αρχαίους Μακεδόνες, προκειμένου να απαλλαγούν από τις ελληνικές βλέψεις και διεκδικήσεις. Οπότε, και προκειμένου να βρουν την ησυχία τους,  θα αναζητούσαν άλλο όνομα, λιγότερο ευκλεές και πομπώδες, αλλά πιό ασφαλές γιά την ακεραιότητα του κράτους τους. (Προσέξτε τί μπελάδες έχουμε εμείς με τους Τούρκους, που διεκδικούν... 18 νησιά μας, έτσι γιά... πλάκα!).

   Όσο γιά τους φόβους και επιφυλάξεις του δήθεν αλυτρωτισμού και των σκοπιανών βλέψεων γιά αρπαγή ελληνικού εδαφικού χώρου και έξοδο στο Αιγαίο, η απάντηση -οψέποτε και αν υπάρξει- να είναι: Ας πιστεύουν ό,τι θέλουν και αν τους βαστάει... «Μολών λαβέ»! Μία χώρα 10.000.000 κατοίκων, με στρατιωτική προϊστορία, παράδοση και  ανάλογο εξοπλισμό, αλίμονο αν πρέπει να φοβάται μία άλλη των 2.000.000, με σαφώς υποδεέστερη πολεμική ισχύ.

   Επιπροσθέτως, αφού η... κωλοπιλάλα των βορείων γειτόνων μας έγκειται στην επιθυμία ένταξής τους σε ΝΑΤΟ και ΕΕ, αυτοί οι συνασπισμοί αποτρέπουν, αφ’ εαυτοίς, κάθε διεκδίκηση και καταργούν τις όποιες συνοριακές αμφισβητήσεις μεταξύ ομόρων χωρών. Μιά απλή, αμοιβαία αναγνώριση των υπαρχόντων συνόρων θα ήταν η μόνη -και ισχυρότερη- προϋπόθεση άρσεως κάθε ελληνικού βέτο και άμεσης επίλυσης του προβλήματος".

   Όπου συζήτησα αυτή την άποψη, συνάντησα πολύ σκεπτικισμό και καμμία αντίρρηση. Και -εννοείται- θα ήταν πολύ αστείο, όποιος διαβάζει τη στήλη και ξέρει τις πολιτικές της πεποιθήσεις, να μου προσάψει κομμουνιστικό... αλληθώρισμα!

   Και κάτι γιά το τελευταίο επεισόδιο με το -παρ’ ολίγον- τρακάρισμα ελληνικού με τουρκικό πλοίο, γύρω από τα Ίμια. Η ένταση και η διεκδίκηση, έξω από λόγους εγωισμού, δεν προκαλείται από κανένα σπουδαίο όφελος κάποιας πολύφερνης νύφης. Ούτε δύο μικρές βραχονησίδες αλλάζουν σημαντικά  το status της περιοχής. Απλά, πιθανή τουρκική κατοχή θα έδινε μία λίγο μεγαλύτερη ανάσα στην στριμωγμένη, γεωγραφικά, Τουρκία. Συνεπώς, θα μπορούσαν -προκειμένου να σβήσει μία εστία φωτιάς στην περιοχή- να συμφωνήσουν οι δύο χώρες στην ισοπαλία και... ανατινάξουν τις δύο βραχονησίδες. Μάλιστα μέχρις ικανού βάθους, ώστε να μην παρεμποδίζεται η ναυσιπλοΐα. Γιά τη σύγχρονη πολεμική τεχνολογία, το πράγμα είναι απλό. 

   Έτσι, ούτε εσύ, ούτε εγώ. Και το περίφημο... «win, win», ας γίνει... επί τέλους,  «loose, loose»!