H συντρόφισσα Χαρά Καφαντάρη.

Η "εθνομητέρα" που μας γεμίζει... χαρά!

 

 

   Παραθέτω επακριβώς την εκπληκτική, όσο και αποκαλυπτική των κυβερνητικών προθέσεων, δήλωση της συντρόφισσας βουλευτίνας Χαράς Καφαντάρη σε τηλεοπτικό σταθμό, όπως την διάβασα στο «Πρώτο θέμα».

    «Η εποχή του "εγώ είμαι το αφεντικό του εαυτού μου" έχει τελειώσει και ίσως τα πράγματα πρέπει να αλλάξουν», υπογράμμισε η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Χαρά Καφαντάρη, καλεσμένη στο Kontra.

   Μιλώντας, σε τηλεοπτική εκπομπή, τόνισε ότι πρέπει να πάμε σε καινούργιες μορφές, όπως οι συνεταιριστικές μορφές, σε μια κοινωνική οικονομία με καινούργια υγιή βάση. «Πρέπει να βρούμε νέες μορφές συνεργατικότητας», είπε χαρακτηριστικά.

   Σύμφωνα με την ίδια, «οι μικρομεσαίοι πρέπει να συνεταιρισθούν, να κάνουν μια επιχείρηση από κοινού. Είναι μια πραγματικότητα που πρέπει να αρχίσει να καλλιεργείται», σημείωσε.

   Ερωτηθείσα για το πώς θα λειτουργήσει πρόσθεσε δε πως: «θα το δείτε όταν θα έρθει το νέο νομοσχέδιο που θα αφορά την κοινωνική οικονομία».

   Θα πρέπει να διαθέτει κανείς IQ στο εντελώς αρνητικό πεδίο, ώστε να μην έχει αντιληφθεί ακόμη το πού πηγαίνει την χώρα ο ΣΥΡΙΖΑ. Αφού οι ίδιοι όχι μόνο το υπονοούν κρυφίως, αλλά το διαλαλούν φόρα παρτίδα, σαν τους παλιούς ντελάληδες. Σε... "υγιή βάση", πλέον την οποία, φαντάζομαι, θα εννοεί, όπως εννοεί, γενικώς, την υγεία ο δικός τους Νεάτερνταλ Πολάκης.

 

   Δυστυχώς, η πολλή και ανεξέλεγκτη δημοκρατία, με την μορφή που εμφανίζεται τώρα και όλοι αποδεχόμαστε, αποτελεί τη χειρότερη παθογένειά της που, τελικώς, βλάπτει την ίδια τη Δημοκρατία!

   Προς επίρρωση του ισχυρισμού φέρνω στο νου την αγαθή κυρούλα που, προ μηνών, αγκάλιασε και φίλησε τον Τσίπρα λέγοντας: «Γιόκα μου, σε ψήφισα και θα σε ξαναψηφίσω πάλι κι ας μου... έκοψες τη σύνταξη»! Αναλογίζομαι με θλίψη πως στην δική μας δημοκρατία η ψήφος της κυρούλας εξισώνεται με τη δική μου και... τρελαίνομαι!

  Ξανά δυστυχώς γιά τη χώρα, αλλά και την ουσιαστική Δημοκρατία, η παράβαση της αριστοτέλειας ρήσης, («ουδέν ανισότερον της ίσης μεταχείρισης των ανίσων»), έφερε κάμποσες «Καφαντάρησες» στα έδρανα της Βουλής, έναν Τσίπρα στην πρωθυπουργία, έναν πνευματικά μειονεκτικό και αγκυλωμένο πρωταθλητή του σούμο ως ρυθμιστή -αν και παντελώς αμόρφωτος- της ελληνικής παιδείας, (ομού με μιά κατσιβέλα ανήκουσα στα άτομα με ειδικές ανάγκες), έναν Γύφτο στις επενδύσεις (!) και την ανάπτυξη (!!) και έναν βλοσυρό σκληροσταλινικό Ουρακοτάγκο στην διαχείριση της μεγαλύτερης πληγής της χώρας, τη λαθρομετανάστευση, (μπάτε σκύλοι αλέστε)!

    Έτσι, εκόντες άκοντες, βιώνουμε σήμερα τη χειρότερη -την πιο λούμπεν- εξαθλίωση και εξαχρείωση της χώρας, όπου ο κάθε τζιτζιφιόγκος, σταλινικό κακέκτυπο νεοτέρας κοπής, βγαίνει στο πάλκο και λέει το «ποίμα» του. Και, με τη σειρά του, έρχεται το επιφανές... «στέλεχον», η Χαρούλα, να μας ανακοινώσει... χαρίεσσα πως του λοιπού δεν θα ορίζουμε ούτε τα του οίκου μας!

   Και μεις τί κάνουμε; "Των οικιών ημών εμπιπραμένων, ημείς άδομεν"!

 

Λοιπόν, γιατί δεν τους πιστεύετε;

Η παραβολή των μωρών παρθένων σε σύγχρονη... version.

Καλομελέτα κι έρχεται...

     Απορώ και εξίσταμαι γιατί έγιναν -και γίνονται ακόμη- πιστευτά τα πολλά, τεράστια και χοντροκομμένα ψεύδη του ΣΥΡΙΖΑ, με ενορχηστρωτή και μαέστρο τον αρχιψεύταρο Τσίπρα. Οι άνθρωποι αυτοί δεν νοιάζονται ούτε για τον τόπο, ούτε για τους κατοίκους τους. Δεκάρα δεν δίνουν για την προκοπή και βελτίωση της ζωής τους.  Εμποτισμένοι από ανεδαφικά, ξεπερασμένα και ηλίθια, ως αποδεικνύει η ίδια η ζωή, ισοπεδωτικά ιδεολογήματα κάποιων φιλοσόφων των 18^ου και 19^ου αιώνα, (θα μπορούσαν να διατυπωθούν και τον 10^ο, τον 8^ο και γιατί όχι και από τον ίδιο τον Χριστό), προσπαθούν αγκυλωμένοι στον ονειρικό παραλογισμό τους να ανατείλουν τον ήλιο από... τη δύση. Με πειραματόζωο τον ελληνικό λαό και εμβρυουλκό μερικά ανόητα, ανεγκέφαλα, ρομαντικά ή κομπλεξικά μέλη του.

   Το πείραμα φαντάζει τόσο ηλίθια ανεδαφικό και τόσο απάνθρωπο, ώστε δεν μπορεί να γίνει πιστευτό από πολλούς νουνεχείς συμπολίτες μας, οι οποίοι λειτουργούν σαν τις μωρές παρθένες του Ευαγγελίου και δεν εννοούν να χωνέψουν την κατάρα που μας βρήκε και τις ανεπανόρθωτες συνέπειές της.

    Το αστείο του πράγματος έγκειται στο ότι οι άνθρωποι που μας κυβερνούν, με έργα και λόγια, διατυμπανίζουν τις προθέσεις τους και εμείς... περί άλλα τυρβάζουμε και στο μόνο που στεκόμαστε είναι στην συριζαρέικη επωδό: «Εν τάξει μωρέ, και τί έγινε; Όλα πάνε καλά και ας γαυγίζουν οι μισητοί.... Σαμαροβενιζέλοι»!

   Ο αγέλαστος Ροφός, πρώην της Παιδείας και νυν του Πολιτισμού, συνεχώς διατρανώνει την άποψη πως η αριστεία είναι ρετσινιά και πως θα πρέπει όλα τα θρανία να εξισωθούν, προφανώς προς τα κάτω, αφού αυτό είναι το εύκολο κι όχι το προς τα πάνω, κι ο αγράμματος, αρχιντενεκές και εμετικός Δεινόσαυρος που τον αντικατέστησε, αναλαμβάνει να πραγματώσει αυτή την... εξίσωση στην αμάθεια. Και ουδενός ιδρώνει το αυτί, ιδίως τώρα που μεθοδεύεται και η πλαστογράφηση του μεγαλύτερου πολιτικού εγκλήματος του προηγούμενου αιώνα. Του πουλημένου από χέρι, άχρηστου και μαθηματικά προδιαγεγραμμένης έκβασης, Εμφυλίου πολέμου. Ο μιθριδατισμός στο αποκορύφωμά του. 

   Με την αδιάντροπη και χωρίς προσχήματα καταδίωξη της μόνης σοβαρής μορφωτικής πηγής, της ιδιωτικής παιδείας, καταδιώκουν την ιδιοκτησία της, ελαχιστοποιούν το διδακτικό αντικείμενο και την κατευθύνουν -με την καταφανή χειραγώγηση πάνω στα πρότυπα σταλινικά βήματα- στην πλήρη αμάθεια και τη λοβοτόμηση. Όπως ακριβώς και την δημόσια.

   Έτσι, όλοι παρακολουθούμε έκπληκτοι -και οι πιό πολλοί απαθείς- την προσπάθεια δημιουργίας στρατιών αμόρφωτων προλετάριων, ανίκανων να αναπτύξουν πρωτοβουλίες στην κατεύθυνση της ιδιωτικής επιχειρηματικότητος -η μόνη που μπορεί να γεννήσει κέρδος- οι οποίοι θα τροφοδοτήσουν μιά απέραντη κρατικοδίαιτη δημοσιοϋπαλληλική γραφειοκρατία σταλινικών προδιαγραφών. Έναν εσμό τρομοκρατημένων, άβουλων και μονίμως ανασφαλών  ανθρωπάκων που θα βολεύονται υποαπασχολούμενοι στο Δημόσιο, εξαρτώμενοι από τον όποιο μισθουλάκο, που θα τους επιδαψιλεύει η μεγαλοθυμία του Μεγάλου Αδελφού. Δηλαδή το απόλυτο κράτος, το οποίον -όμως- θα το εκφράζει η ημέτερη νομενκλατούρα.

   Τώρα, πίσω από αυτή την και απόλυτα ισοπεδωτική πολιτική που διυλίζει το κάθε «εγώ» σ’ ένα άχρωμο και απρόσωπο «εμείς», το ποιός πεινάει, το ποιός ζει και το ποιος πεθαίνει, ουδόλως ενδιαφέρει και ουδόλως απασχολεί το... «καθεστώς». Το κράτος θα συνεχίσει να λειτουργεί με μία κοινωνία-αγέλη, υποταγμένη και υπάκουη στα κελεύσματα του κόμματος και της ηγεσίας του, την οποία θα υμνεί και δοξάζει αενάως, σιτιζόμενη από τον προπαγανδιστικό σανό που θα της προσφέρει άφθονο το σκοτεινό κομματικό χαλκείο και τα μοναδικά εναπομείναντα φερέφωνα της μονοκομματικής παραπληροφόρησης.

   Ξέρω πως κάποιοι θα θεωρήσουν τα ανωτέρω υπερβολικά και απίθανο να συμβούν εδώ. Το ίδιο πίστευαν και μερικοί διοπτροφόροι Καμποτζιανοί που πανηγύριζαν στους δρόμους της Πνομ Πένχ την είσοδο των... απελευθερωτών στρατευμάτων των Ερυθρών Χμερ του Πολ Ποτ. Από την επομένη άρχισε η εξολόθρευσή τους γιατί το νέο καθεστώς τους θεώρησε ως επικίνδυνους «κουλτουριάρηδες», αφού τα γυαλιά σήμαιναν -τί άλλο-... διαβάζω, άρα σκέφτομαι! 
   Όσο γι' αυτό το απίθανο σλόγκαν της συντρόφισας Καφαντάρη, θα το αναλύσω προσεχώς. Μόλις συνέλθω από την κατάπληξη που μου δημιούργησε η αφοπλιστική, ως προς τις κομμουνιστικές προθέσεις, ειλικρίνειά της! 

Ο Τσίπρας στην Κίνα.

Έργα και ημέρες....

    Η παρούσα εικόνα-ανάρτηση αφιερώνεται, ως κουίζ, στους πολύ έξυπνους φίλους της στήλης. Αυτοί και την εικόνα  καταλαβαίνουν αμέσως, αλλά και το νόημα της "αφιέρωσης". 

   Στους τυχαίως διασταυρωνόμενους μαζί της -συριζάριους και λοιπούς αλλόδοξους σανοφάγους- διευκρινίζω πως το Σινικό Τείχος αποτελεί το μόνο τεχνικό έργο επί της Γης, το οποίο είναι ορατό από τη Σελήνη και στοιχηματίζω πως αυτοί ακόμα απορούν γιά το "τί θέλει να πει ο ποιητής"! 
   Όμως στη χώρα της Τιποτοκρατίας και ανικανότητος, όπου κάθε "μεγάλη αναταραχή δημιουργεί ευχάριστη κατάσταση" -αρκεί να κρατάμε την καρέκλα και την κουτάλα- η μπαχαλοποίηση των πάντων και η εξίσωση της γνώσης με την άγνοια καθιστά κάτι τέτοιες... γνώσεις και συλλογισμούς, απλές άχρηστες ψιλολεπτομέρειες. Όπως, π.χ. η άγνοια πως Λέσβος και Μυτιλήνη ταυτίζονται, πως στο Λουξεμβούργο ομιλούν γαλλικά και όχι... Λουξεμβουργιανά και διάφορες άλλες κοτσάνες, που μας πνίγουν από τη στιγμή που διάφοροι φαύλοι τενεκέδες ανέλαβαν την εξουσία. Με εμφατική παρουσία στον ευαίσθητο τομέα  της Παιδείας ενός εμετικού και υπναλέου Δεινόσαυρου, που διακρίθημε ως αιώνιος φοιτητής του Α' έτους και μιάς ξεμαλλιάρας κατσιβέλας που "λάμπει" -πέραν της αλήτικης εμφάνισης- με τις πρωτοφανούς επιπολαιότητος καταστροφικές της απόψεις, που κατεδαφίζουν και δεν οικοδομούν το αντικείμενο που -υποτίθεται- υπηρετεί!
   Με τέτοιο βάθος μόρφωσης της κυβερνητικής κομπανίας και δεδομένα την έλλειψη πολιτικής εμπειρίας και τον ομολογημένο διαποτισμό τους με αυταπάτες, ιδεοληψίες και ουτοπίες, όποιος εμπιστεύεται το πηδάλιο της χώρας σε δαύτους τους ανεπάγγελτους μαρξιστές που διακρίθηκαν μόνο σε καταλήψεις σχολείων, συλλαλητήρια, δημαγωγίες, λαϊκισμούς και πελάγη απίθανων τερατολογιών είναι ή αφελής, ή σανοτρεφόμενος χαχόλος και βολεψίας. 
   Με τα εκτοξευθέντα και εκτοξευόμενα συνεχώς θηριώδη ψέματα, που καθιστούν τον Μυγχάουζεν υπόδειγμα φιλαλήθειας και προσβάλλουν κάθε μικρομεσαία...  νοημοσύνη, όποιος πραγματικά πιστεύει -έστω κατ' ελάχιστον-  πως ο τόπος έχει μέλλον και προοπτική, πρόκειται περί πατεντάτα ηλίθιου!

"Μιά σακούλα καραμέλες".

 Μάριο ντε Αντράντε. (Mario de Andrade. Βραζιλιάνος πολυτάλαντος λογοτέχνης, 1893 - 1945)

 

    Το πιό κάτω κείμενο ανήκει σε έναν σπουδαίο Βραζιλιάνο λογοτέχνη, (τον διέκριναν και άλλες έξοχες καλλιτεχνικές ιδιότητες κι ευαισθησίες, αλλά κρατώ την περιεκτικότερη). Το πρωτοσυνάντησα πάρα πολλά χρόνια πριν, όταν η ζωντάνια και μέθη της νιότης προσπερνούσε με αλαζονία και... περιφρόνηση τέτοια λόγια και αναγνώσματα. Φαίνεται όμως, πως κάτι θα άφησε ανεξίτηλα στο υποσυνείδητο, ώστε η βαρυφορτωμένη μνήμη το αναγνώρισε αμέσως, το βρήκε εύκολα στα βάθη της και το ανέσυρε -καταπλακωμένο από πλήθος καταχωνιασμένων "πληροφοριών"- όταν καλός φίλος μου το υπενθύμισε με email.

   Με τη συσσωρευμένη πείρα ζωής, επιβεβαιώνεται γιά άλλη μία φορά, η μεγάλη, υποδόρια και ασυνείδητη επιρροή όλων αυτών των σημαντικών που διδασκόμεθα, μαθαίνουμε, διαβάζουμε, πιστεύουμε όταν είμαστε νέοι. Και μετά... ξεχνιώνται στη κοπιαστική διαδρομή της βιοπάλης. Όμως η γυαλάδα του κάθε φίνου λούστρου που κάποτε δεχθήκαμε παραμένει, όπως μένει στα καλογυαλισμένα με χειρόλουστρο έπιπλα και κάνει -και θα κάνει πάντοτε- τη διαφορά. 
   Το κείμενο αυτό στο περίπου, (πέντε πάνω-πέντε κάτω), πολλές φορές το ψιλοσκέφτηκα και με απασχόλησε -προφανώς ασυνείδητα- στη ζωή μου και -κυρίως- προσπαθούσα να εφαρμόσω. Κατά δύναμη και προϊόντος του χρόνου, με ολοένα αυξανόμενη πρόοδο. Ιδίως τώρα που αυτή φτάνει στο γέρμα της. 

    «Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα ότι, μου υπολείπεται κατά πολύ λιγότερος  χρόνος ζωής απ' ότι έχω ζήσει έως τώρα...

   Αισθάνομαι όπως εκείνο το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: Τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία, αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.

   Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά. Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει. Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες. Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί. Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.

   Με ενοχλεί ο φθόνος και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους. Μισώ να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα.

   Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο... Μετά βίας το κάνουν για την επικεφαλίδα. Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται... Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα... Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση. Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους. Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους. Που δεν θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους. Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους. Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.  Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.

   Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων... Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πώς μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή. Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.

   Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά  από τις καραμέλες που  μου απομένουν...  Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες  θα  είναι  πιο νόστιμες  απ' όσες  έχω ήδη φάει.  Σκοπός μου  είναι  να  φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και  τους αγαπημένους μου...»

   Με άφατη θλίψη και μεγάλη νοσταλγία το καταθέτω, μαζί με μιά πελώρια ευχή. Στον κόσμο της αθλιότητας, της μιζέριας και της αναξιοκρατίας που μας οδηγεί το κρατούν πολιτικό σύστημα, ας γίνει φάρος ψυχής και συνείδησης γιά τους νουνεχείς της νέας γενιάς, μήπως και συναισθανόμενοι τί πρόκειται να τους συμβεί αν συμβιβαστούν και ενδώσουν στην αθλιότητα που μας επιβάλλουν, βρούν το σθένος, τη δύναμη και τη νουνέχεια να ανακόψουν την χαραχθείσα πορεία πάνω στον ολισθηρό κατήφορο που τους σπρώχνουν. Αυτόν που τερματίζει στην παρακμή, τη σήψη και την εθνική διύλιση, μέσα στον άχρωμο πολυπολιτισμικό χυλό που εκπροσωπούν. Μακάρι...

Η ασίστ, η τάπα και το κάρφωμα.

... και προ πάντων, το... "ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς"!

 

 

   Η αήθης επίθεση κατά του Πύρρου Δήμα, ενός θρύλου του ελληνικού αθλητισμού,  και μετά κατά της τελευταίας ολυμπιονίκου Κατερίνας Στεφανίδου, από κάποιον δημοσιογραφίσκο Θ. Κρασερό, (προφανώς "μεθούκλο"και μονίμως "εν ευθυμία διατελούντα"), του λαθρόβιου -βάσει της πενιχράς του κυκλοφορίας- κυβερνητικού φερέφωνου, έκανε αίσθηση. Αλλά μόνο σε όσους δεν γνωρίζουν από κομμουνιστικές συμπεριφορές.

   Κατ' αυτές, ουδόλως μετρά η αποδοχή των θυμάτων της ανοίκειας επίθεσης από τον ελληνικό λαό, που είναι καθολική και ανεξαρτήτως πολιτικών τοποθετήσεων και προτιμήσεων. Το γεγονός αποτελεί μικρό δείγμα του τί έπεται και πού στοχεύουν να οδηγήσουν τον τόπο οι άθλιοι και αδιάντροποι νεοσταλινικοί εγκάθετοι. Οι τυχοδιώκτες ψευδολόγοι σφετεριστές που υπέκλεψαν την εξουσία εκμεταλλευόμενοι μιά μεγάλη γκάμα πολιτών που αρχίζει από την αφελή ευπιστία στο προφανές ψεύδος, περνάει από τα χρόνια και έμφυτα αντιδεξιά συμπλέγματα και τελειώνει στην αμετανόητη και πεισματική υποστήριξη μιάς αποτυχημένης, στην εφαρμογή, μαρξιστικής οικονομικοπολιτικής θεωρίας.

   Επειδή οι περισσότεροι Έλληνες είναι μάλλον νέοι και δεν έχουν νοιώσει ποτέ στο πετσί τους τί θα πει "αριστερά", "κομμουνισμός" και -κυρίως- "ΚΑΘΕΣΤΩΤΙΣΜΟΣ", (όπερ ειλικρινώς απεύχομαι να μας συμβεί τελικά, με την βοήθεια του έσχατου αμυντικού αναχώματος, του Θεού της Ελλάδος), πολύ φοβάμαι, όμως, πως μας περιμένουν πολλές, μεγάλες και δυσάρεστες εκπλήξεις προσεχώς. 

   Προσπαθήστε να αναλογιστείτε σε βάθος τις απόψεις τους περί... "ενώσεως θρανίων", "ρετσινιά η αριστεία", "υποτροφίες σε μετριότητες", "εξίσωση προς τα κάτω", "φάτε τους... πλούσιους", (όπου "πλούσιοι" είναι οι πάσης φύσεως ξεχωρίζοντες από την ισοπεδωτική προλεταριακή ασημαντότητα και αναλωσιμότητα) και τότε θα καταλάβετε πόσο ενοχλούν οι πάσης φύσεως Πύρροι, Κατερίνες και λοιποί άριστοι, προβεβλημένοι στον κάθε τομέα κοινωνικής ζωής, οι οποίοι αποτελούν παραδείγματα και «ατμομηχανές» γιά πρόοδο, ανέλιξη και, κυρίως, γιά ανάπτυξη προσωπικότητος. Γιά τα "εγώ" που αντιμάχονται το... "εμείς" και τις διάφορες ισοπεδωτικές... "συλλογικότητες", που προβάλλονται από μικρά, ασήμαντα, ποταπά και θρασύτατα ανθρωπάκια.

   Οι αδιάντροποι διαστρεβλωτές κάθε πραγματικότητος και πρωταθλητές του αποπροσανατολιστικού λαϊκισμού, προσπαθούν να μας τρελάνουν επιβάλλοντας μία θεοπάλαβη πολιτική, στα πλαίσια προσπάθειας της απόλυτης εξομοίωσης -σε κατώτατο επίπεδο, βεβαίως- όπου ένας αποτυχημένος αιώνιος φοιτητής θα μπορεί να γίνει... Υπουργός Παιδείας -και γιατί όχι και ολυμπιονίκης στο... μπόντυ μπίλντινγκ- και μιά κατσιβέλα αηδούς εμφάνισης Υφυπουργός της.

   Με την ίδια λογική ας μην εκπλαγείτε αν  δούμε, στο μέλλον, τη θεία Τασία να ανακηρύσσεται Σταρ Ελλάς, την κυρά Θεανώ «Γεμιστού», Μις Ελλάς και την ανεκδιήγητη Τσιριδοαυλωνίτου ως.... Μις Γιάνγκ!

   Έτσι, σιγά-σιγά, μπορεί να αρχίσει να γίνεται πλατειά φανερός ο όρος: «καθεστωτισμός», όπου βασική μέριμνα της παράταξης, που τυχαία και συγκυριακά, καταλαμβάνει την εξουσία, είναι η, πάση θυσία, εδραίωσή της σ’ αυτήν. Στα πλαίσια αυτής της επιδίωξης, αντικαθίστανται, άμεσα ή ταχέως, όλες οι ανθρώπινες μονάδες ισχύος -ως προς την επιρροή και άσκηση εξουσίας- και αναδιαμορφώνονται δομές, υπηρεσίες και όργανα που ασκούν διοίκηση, με σκοπό την στράτευσή τους στην εξυπηρέτηση του τελικού στόχου. Με βάση την πρόταξη της ημέτερης... «αλήθειας», είτε χειραγωγούνται τα  ΜΜΕ, (όρα φαρσοκωμωδία με τις τηλεοπτικές άδειες), είτε θολώνεται το τοπίο, (όρα το πολύ περίεργο δυστύχημα της Αίγινας, όπου αλλού υπάρχει σπουδή -υποστηρικτικές δηλώσεις Δρίτσα- κι αλλού καθυστερήσεις, απόκρυψη και συσκότιση -επιβαίνοντες, στάση Λιμενικού, κ.λπ.).

   Όμως πιό σοβαρό, πιό χαρακτηριστικό και πιό ανησυχητικό γεγονός της συριζαρέικης νοοτροπίας και πρελούντιο μελλοντικής αταβιστικής συμπεριφοράς σε θέματα οικονομικών ατασθαλιών και αυθαιρεσιών, τις οποίες -υποτίθεται- θα καταργούσε το «ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς», είναι ο καραμπινάτης φαυλότητος νεποτισμός στην μαϊμού δημοπρασία της σίτισης των έγκλειστων λαθρομεταναστών, σε κάποιο στρατόπεδο συγκέντρωσης των Σερρών. Εκεί, εντελώς ανερυθρίαστα και κατά χοντροκομμένο τρόπο, ο πατέρας -κάποιος Τάπας, αναπληρωτής συντονιστής και μέλος της Νομαρχιακής επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ- δίνει... ασίστ, ύψους 750.000 ευρώ -δηλαδή χοντρή «κονόμα»- στην κόρη του, γιά θεαματικό οικονομικό... «κάρφωμα»! Μιά απίθανη περίπτωση ξεδιάντροπου οικονομικού σκανδάλου, όμοιο του οποίου δεν υπήρξε -τόσο απροκάλυπτα- ποτέ πριν, όσο κι αν προσπαθώ να θυμηθώ πολιτικοοικονομικά σκάνδαλα του παρελθόντος.

   Τελικά, η κομπίνα ήταν τόσο πρωτοφανής, θρασεία και εκπληκτική, ώστε ούτε και η ίδια συριζαρέικη φαυλότητα μπορούσε να χωνέψει. Και έσπευσε να μαζέψει με δικό της... «κάρφωμα»!

   Εκείνο, πάντως, που με τρομάζει δεν είναι τα όσα βγαίνουν στα φόρα, αλλά τα όσα κρυφίως συμβαίνουν. Και όποιος αμφιβάλλει, ας επιχειρήσει να διασχίσει την Ηρώδου του Αττικού και τα πέριξ τετράγωνα. Δεν θα το κατορθώσει και θα εκπλαγεί δυσάρεστα! Ιδίως αν αναλογιστεί την... "περήφανη" απομάκρυνση των κιγκλιδωμάτων από τις παρελάσεις και την ελεύθερη προσπέλαση του κοινού στον χώρο.