Το χάλι του ΕΜΠ. Το reqviem ενός πάλαι ποτέ πνευματικού ιδρύματος.

Η «δίκαιη» ανάπτυξη και το απόλυτο ελληνικό μπάχαλο.

Η αριστερή αισθητική και το "μαύρο" στη ζωή μας

     Τυχαία βρέθηκα στην είσοδο της Σχολής Πολιτικών μηχανικών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου επί της οδού Στουρνάρη, στο κτίριο Γκίνη, όπου είχα την τιμή να σπουδάσω... προ αμνημονεύτων χρόνων. Ένας ανεξήγητος μαζοχισμός με έσπρωξε να επιχειρήσω έναν περίπατο στο κτίσμα που, γιά πέντε ολόκληρα χρόνια, αποτελούσε δεύτερο σπίτι μου. Ποτέ δεν πίστευα πως ο ιερός χώρος στον οποίον δίδαξε κάποτε ένας Βασιλείου, ένας Κρητικός, ένας Σαντορίνης, ένας Χατσόπουλος, Μπίρης, Πίππας, Λοΐζος, Κορωναίος, ένας... τί να πρωτοθυμηθώ, θα καταντούσε κάποτε μιά πολυόροφη φαβέλα. Ό πολύχρωμος ανθρώπινος αχταρμάς, με μόνο κοινό χαρακτηριστικό τις άναρχες μαλλούρες και γενειάδες, σε συνδυασμό με την αφόρητη μπόχα και την κουρελαρία που κυριαρχούν σε μια μορφή  σύγχρονης ελληνικής Βαβέλ, με έδιωξε προτροπάδην. Βγήκα έντρομος από το κεντρικό αμφιθέατρο και προσπαθώ να ξεχάσω τις τραυματικές εικόνες που είδα. Πιθανότατα όλο αυτό το μπάχαλο να εντάσσεται στα πλαίσια της... «δίκαιης ανάπτυξης» που δρομολογεί η συριζαρέικη κυβέρνησή μας.

   Προσπαθώντας να ερμηνεύσω τον ακατανόητο αυτόν ορισμό συμπεραίνω τα εξής:  Οι κλασσικών κομμουνιστικών προδιαγραφών λαϊκιστές μας δεν  δύνανται  να συμβιβαστούν με την καπιταλιστικών προδιαγραφών έννοια:  «ανάπτυξη» που στηρίζεται στην ιδιωτική πρωτοβουλία, την ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, την επιχειρηματικότητα και τον υγιή ανταγωνισμό. Έτσι,  συνεπείς προς τις απηρχαιωμένες ιδεοληψίες τους, ενώ με το ένα χέρι, εκόντες-άκοντες,  υποχρεούνται να δείξουν υπακοή στα τροϊκανά κελεύσματα και να σαλπίσουν... «ανάπτυξη», με το άλλο -δείχνοντας σαφώς την εχθρότητα και αντίθεσή τους προς κάθε τί που χαρακτηρίζεται... «ιδιωτικό»-  προσθέτουν την μικρή λεξούλα «ðίκαιη», που στην ουσία αναιρεί την... ανάπτυξη. Με ασαφή φληναφήματα γιά... «διάχυση» των ωφελημάτων των επενδύσεων σε ολόκληρη την κοινωνία, ουσιαστικά αποτρέπουν κάθε υποψήφιο επενδυτή να επενδύσει στην Ελλάδα! Είναι σαν να του λένε -σε συνδυασμό με το αφόρητο πλέγμα φόρων, εισφορών και γραφειοκρατίας: «Φέρε εσύ τα λεφτά σου εδώ κι εμείς ξέρουμε πώς θα στα...  φάμε»!

   Κοντολογίς, «όσοι κορόιδα, προσέλθετε»! Λέτε να σπεύσει κανείς;  Λέτε να υπάρχουν  πολλά κορόιδα πλούσια, που θα πετάξουν τα λεφτά τους στον Ρομά της ελληνικής ενέργειας; Μα αυτές οι έννοιες είναι κλασσικά αντιφατικές. Αν είσαι κορόιδο δεν πλουτίζεις κι αν είσαι πλούσιος δεν σε πιάνουν κορόιδο Μαδράδες, Σταθάκηδες και Τσιπραίοι. Ιδίως όταν κάθε τρεις ημέρες καίγεται κι από ένα λεωφορείο ή τρόλεϊ στο κέντρο της Αθήνας, χωρίς κανείς να νοιάζεται,  όταν τα Εξάρχεια αποτελούν το απόρθητο φρούριο της ελληνικής αναρχίας και του «μπάτε σκύλοι αλέστε» και όταν η πληρωμή εισιτηρίου στα μέσα μαζικής μεταφοράς εμπίπτει στο -πάλαι ποτέ- πολυχρησιμοποιημένο άρθρο 114 του  τότε Συντάγματος. Αυτού που λίαν προσεχώς θα βρεθεί στο χειρουργικό τραπέζι ενός Κατακούτελου κι ενός Χρυσόγονου.