"Ούπω καιρός". (Θαλής ο Μιλήσιος)
 |
| Η δημοφιλής Ταϋγέτη στο ρόλο της Μαρίας Αντουανέτας |
Είναι αυτονόητη και αυταπόδεικτη η ανωτερότητα της αστικής τάξεως
έναντι της αριστερής πλέμπας. Τόσο σε
θέματα σκέψης και συγκρότησης, όσο και εξωτερίκευσης και -εν γένει- συμπεριφοράς. Στα πρώτα κυριαρχεί η σύνεση
και περίσκεψη και στα δεύτερα η εγκράτεια και κοσμιότητα. Και ας λένε ό,τι θέλουν οι συστηματικώς
ψευταρέοι συριζάριοι, που βρίσκονται σήμερα στον αφρό της πολιτικής
ζωής -επαληθεύοντας τη λαϊκή παροιμία της μαϊμούς, που όσο ανεβαίνει, τόσο
περισσότερο φαίνεται ο κ...ος της! Ελέω και κάποιων εγγενών παράπλευρων
ιδιοτήτων των αστών. Της αφέλειας, της καλοπιστίας, της ευπιστίας και της παντελούς απουσίας φανατισμού στην
προάσπιση ιδεών, αξιών και αιτημάτων.
Η σιωπηλή πλειοψηφία των νοικοκυραίων αστών -αυτή που λοιδορούν οι
σκοτεινές μουτσούνες των αντικοινωνικών Τριαμιστών- δεν βγαίνει εύκολα από το
σπίτι της γιά φασαρία, βαβούρα και διαδηλώσεις στους δρόμους. Βγαίνει μόνο,
αφού κάνει πρώτα το σταυρό της, γιά να
κυνηγήσει το μεροκάματο και το «καρβέλι».
Αυτή δεν φωνασκεί, δεν βιαιοπραγεί, δεν τραμπουκίζει, δεν καταστρέφει.
Και όταν αναγκαστεί να βγει να διαμαρτυρηθεί, το κάνει
κόσμια και πολιτισμένα. Με ευπρέπεια και σεβασμό προς το κοινωνικό
σύνολο, την δημόσια και ιδιωτική ξένη περιουσία, το περιβάλλον και -προ πάντων- προς τον εαυτό της.
Προσωπικά, δεν περίμενα μεγάλα νούμερα συμμετοχής στην συγκέντρωση
των... «Παραιτηθείτε», παρ’ όλη τη θορύβηση των ειδημόνων του είδους δημαγωγών
συριζαρέων. Περισσότερο με θορύβησε η βιαστική αντίδραση εκλεκτών μελών του
καθεστώτος, που έσπευσαν να τοποθετηθούν σχετικά, με τον γνωστό αλαζονικό έως
προκλητικά αλήτικο ύφος τους, κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια.
Όμως, επειδή η Ιστορία διαγράφει κύκλους κι
επαναλαμβάνεται, δεν θα πρέπει να παραγνωρίζεται το μέγα ιστορικό γεγονός της
Γαλλικής Επαναστάσεως του 1789. Τότε η αστική τάξη, στριμωγμένη κι
εξαθλιωμένη, παρέκαμψε τα αστικά της στερεότυπα και σάρωσε σαν λαίλαπα την
καθεστηκυία διεφθαρμένη τάξη των αριστοκρατών, εγκαθιστώντας -μετά τους
αναπόφευκτους κλυδωνισμούς και τις περιπέτειες των ναπολεόντειων πολέμων- μιά
νέα τάξη πραγμάτων. Με βάση τον διαφωτισμό και τον αστικισμό. Κάτι που
εξελίχτηκε στην σύγχρονη γαλλική αστική κοινωνία. Χωρίς μπολσεβικισμό,
προλεταριάτα και τέτοια θνησιγενή και αντιανθρώπινα ιδεολογήματα που κατέληξαν
στον κάλαθο της Ιστορίας και επιζούν μόνο στα σκουριασμένα μυαλά των ημετέρων
συμπλεγματικών εχθρών της κοινωνίας. (Ιδέ τον τερατώδη αιώνιο πρωτοετή της
Νομικής και τον αγέλαστο ουρακοτάγκο, αιώνιο αναπληρωματικό βουλευτή με το
σκουλαρικάκι.
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως όταν η κατάσταση στη
χώρα, με την εκ του ασφαλούς επερχόμενη οικονομική εξαθλίωση, πιάσει... πάτο
και τα μπουρδολογήματα -τύπου: «δίκαιη ανάπτυξη»- δεν θα εξαπατούν πλέον κανέναν, η ήρεμη δύναμη
θα ξυπνήσει τους δικούς μας Βολταίρους, Μοντεσκιέ, κ.λπ. και θα βρει τους
δικούς της Μαρά, Δαντόν και Ροβερσπιέρους που θα μιμηθούν τα γαλλικά πρότυπα.
Μόνη διαφορά πως την ελληνική τάξη των... Ευγενών, θα την αποτελούν ο δανδής με
τις pochettes, ο
παχύσαρκος Έλλην Λουδοβίκος της Α-παιδείας και το υπόλοιπο χαραμοφάικο σκυλολόι
που έχει καρφωθεί στης ρώγες της κρατικής αγελάδας και την αρμέγει αδηφάγα.
«Έστι δίκης οφθαλμός, ος τα πανθ’ ορά». Μόνο που
δεν ήρθε ακόμα η ώρα της Νέμεσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου