Η χθεσινή μου ανάρτηση είχε αμφίσημη ανταπόκριση. Σε τηλεφωνικές επικοινωνίες κάποιοι φίλοι διεφώνησαν με τις διαβαθμίσεις της αναξιοπρέπειας που πιστεύω πως συνοδεύει κάποιες κακές ανθρώπινες σκέψεις και ενέργειες. Θεωρούν πως υπήρξα αυστηρός αφού η αξιοπρέπεια μπορεί να διασφαλιστεί από την μυστικότητα ή απόκρυψη των, έστω άστοχων, πράξεων.
Διαφωνώ πλήρως με την άποψη αυτή, καθώς πρώτος μάρτυς και αδιάψευστος κριτής πάντων είναι ο εαυτός μας, μέσω της συνειδήσεως. Αυτή γνωρίζει τα πάντα και αποφασίζει αιτιολογημένα και ορθά! Με την επιφύλαξη μεγάλης συνειδησιακής ελαστικότητος -κάτι που εξ ορισμού συνιστά φαυλότητα- στον μέσο και έντιμον άνθρωπο η ακέραιη συνείδηση κρίνει τα πάντα, κατακρίνει ή αθωώνει, τύπτει. Και οδηγεί τον παραβάτη στην συνειδητοποίηση του σφάλματος, φροντίζοντας είτε γιά την επανόρθωσή του, είτε γιά την μη επανάληψη. Εθελοτυφλία και στρουθοκαμηλισμός με τον εαυτό τους δεν χωρεί στους ακέραιους ανθρώπους.
Το μεγάλο «ναι», ή το μεγάλο «όχι» του σπουδαίου Καβάφη ας αποτελεί φάρο και πυξίδα σκέψεων και ενεργειών όλων. Με τόλμη, γενναιότητα και αποφασιστικότητα. Αλλά και την συνειδητοποίηση και αποδοχή του «λάθους», όταν και αν τούτο συμβεί. Άλλωστε... «το σφάλλειν ανθρώπινον»...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου