«Τα πάντα ρεί», είπε κάποτε ο Ηράκλειτος, θέλοντας να καταδείξει την ρευστότητα των παντοίων στοιχείων της Φύσεως της ανθρώπινης ψυχής και συμπεριφοράς μη εξαιρουμένων.
Στην ροή της απειρίας του παγκόσμιου χρόνου οι μεταβολές και εξελίξεις που συμβαίνουν στο Σύμπαν είναι απρόβλεπτες, τεράστιες και απροσμέτρητες. Εμείς βιώνουμε ένα «Σήμερα», με γνώση -όσων επιτρέπουν οι συλληπτικές μας ικανότητες που εξικνούνται μέχρις ενός, σχετικά πρόσφατου, "Χθες". Ενός "Χθες" στο οποίο πάντοτε αναφερόμαστε με σχετική μελαγχολία... «Τον παλιό καλό καιρό», λέμε αναφερόμενοι συγκριτικά με τα όσα δυσάρεστα -κατά το δικό μας δοκούν- βλέπουμε να συμβαίνουν τώρα.
Κατά τη δική μου -συντηρητική πάντα- θεώρηση, εκείνο που με ενοχλεί και μελαγχολεί είναι ο συνεχής ευτελισμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, από τον αμοραλισμό της τωρινής καθημερινότητος. Θυμάμαι πως κάποτε, π.χ., η παρθενία συνόδευε τις γυναίκες μέχρι τη νυφική παστάδα κατά την πρώτη συζυγική διανυκτέρευση, ενώ τώρα την αναζητείς με το κερί στα άνω των 15 ετών κοριτσόπουλα. Επίσης, η εύορκος συμπεριφορά των μονίμων δημοσίων υπαλλήλων ήταν εγγύηση ευσυνειδησίας και εντιμότητος, με μόνο διαφορισμό την προσωπική ικανότητα στην απόδοση.
Σήμερα ξηλώνονται ολόκληρες υπηρεσίες -π.χ. η Εφορία Χαλκίδος- που κολυμπούν στην διαφθορά, με τη μίζα και τους μαφιόζικους εκβιασμούς ιδιωτών που συναινούν, υποκύπτοντας κατ΄ ανάγκην στο χορό της διαφθοράς. Με τις αμέτρητες προσωπικές απιστίες περί την Υπηρεσία, αλλά και τις μεταξύ τους αλητείες -ιδέ περίπτωση συνοριοφύλακα που έκλεβε συναδέλφους του- να κυριαρχούν στην κοινωνική μας ζωή, έστω κι αν δεν βγαίνουν στα φόρα. Και τον ιδιωτικό τομέα να μην υστερεί καθόλου στον έσχατο εξευτελισμό.
Τώρα, περισσότερο από ποτέ, το ηθικό ξεχαρβάλωμα -σε όλα τα επίπεδα- κυριαρχεί, με ελαχιστοποιημένο «αντάλλαγμα» των άνομων πράξεων. Από μιά περιστασιακή, κρυφή και ανάρμοστη ερωτική... «ξεπέτα», χάριν στιγμιαίας οργασμικής απολαύσεως -«σιγά μωρέ, και τί έγινε!»- μέχρι την προκλητική, μαζική, εμφανή αντικοινωνική εισιτηριοαποφυγή στα μέσα διάφορα ΜΜΕ, η ανθρώπινη αξιοπρέπεια κατακρεουργείται βάναυσα, με μηδαμινά αντισταθμιστικά οφέλη!
Αδυνατώ να προσαρμοστώ σε μιά τέτοια πραγματικότητα. Καθώς τα πεταμένα αποτσίγαρα και πλαστικά στις πλαζ, οι δολιχοδρομίες προς καταπάτηση της προτεραιότητος στις διάφορες ουρές, η εγωιστική, απάνθρωπη χρήση της ΛΕΑ στους Εθνικούς δρόμους, η διάχυτη αγένεια παντού και η γενική ασέβεια των δικαιωμάτων του «πλησίον», προσθέτουν υπέρμετρο βάρος στους γέρικους ώμους μου, που αδυνατούν να αντέξουν.
Μόνη μου καταφυγή η Χώρα των Ονείρων μου. Η βαθειά ανθρώπινη, ερωτική «Γαλάζια λίμνη», παρέα με την Έμελιν, η αίσθηση υπευθυνότητος των Γιαπωνέζων Σαμουράι και οι λεβέντικοι, μπεσαλίδικοι τύποι των παλιών καουμπόικων ταινιών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου