"Δουλειά δεν είχε ο διάολος και... καθόταν και σκεφτόταν"!

Η μεγαλύτερη ομορφιά των ονείρων μας κρύβεται στο κυνήγι τους. Και δεν ξέρω τί είναι, καλύτερο; Η ικανοποίηση, μαζί με την απομυθοποίηση, που δημιουργεί η κατάκτησή τους, ή το τραύμα που φέρνει η συνειδητοποίηση μιάς ενδεχόμενης απωλείας.

Στην πρώτη περίπτωση, η προστιθέμενη επαλληλία επιτυχιών εκτρέφει την αυταρέσκεια της βεβαιότητος και συντηρεί ένα αλαζονικό συναίσθημα ματαιοδοξίας. Και στο βάθος τους… την «ανία της σιγουριάς».

Στην δεύτερη, μπορεί η πληγή που ανοίγει η αποτυχία να πονά αρχικά, όμως -μακροχρόνια- η επούλωσή της θα αφήνει πάντα μιά ήρεμη, γλυκόπικρη γεύση. Μαζί με ένα νοσταλγικό, αξέχαστο και απέραντο… «αχ΄, γιατί;» στην ψυχή!