Αναζητώντας νέον Γκαίτε, (Φάουστ), ή έστω νέον Όσκαρ Ουάιλντ, (Ντόριαν Γκραίη)΄
«… Η περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μιά θλιβερή γραμμή κεριών σβυσμένων
τα πιό κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη.
τί γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.»
Οι πιό πάνω στίχοι από τα «Κεριά», το πιό αγαπημένο ποίημα του λατρευτού μου Καβάφη, τον τελευταίο καιρό στριφογυρίζει επίμονα στο μυαλό μου. Σύμπτωση ίσως, αλλά το τελευταίο δίμηνο πλήθος αγαπημένων, φίλων και γνωστών γιορτάζουν γενέθλια. Προφανές και φυσιολογικό ο κύκλος μου να περιέχει άτομα περί την ηλικία μου και το ενδιαφέρον μου να περιορίζεται σ΄ αυτά.
Αναλογίζομαι όψιμα, θεωρώντας λογικό, πως η «σπορά» τους -μαζί κι η δική μου- θα πρέπει να οφείλεται στο γεγονός πως εκείνα τα φτωχικά χρόνια τα παραθυρόφυλλα προσπαθούσαν να κρατήσουν το κρύο έξω από τα σπίτια των ανθρώπων και οι φλοκάτες να κρατήσουν τη ζέστη… μέσα στο κρεβάτι τους. Με όλα τα… παρεπόμενα συμπαρομαρτούντα!
Δυστυχώς, παρήλθαν ανεπιστρεπτί τα απόμακρα χρόνια όπου το σβήσιμο των λιγοστών κεριών στην τούρτα συνοδευόταν από ελπίδες, προσδοκίες και χαρούμενα πρόσωπα με γέλια, χειροκροτήματα και το γνωστό τραγουδάκι. Σήμερα -τουλάχιστον σε μένα- αυτή η γιορτή μοιάζει βασανιστική και μελαγχολική. Μου θυμίζει πως ένα ακόμη από τα μπροστινά μου κεριά έσβησε, λιγοστεύοντας τα αναμμένα υπόλοιπα, αυγατίζοντας την μακριά σειρά εκείνων που σωρεύονται πίσω μου.
Ξέρω πως οι πιο πάνω γραμμές δεν θα διαβαστούν ευφροσύνως. Όμως σε δεύτερη, πιό ψύχραιμη, ανάγνωση θα αναδυθεί η πικρή αλήθεια τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου