Βασίλισσα Ελισάβετ Β¨

 Εποχές που τελειώνουν και κύκλοι που κλείνουν…

Από τα πρώιμα νιάτα μου με απασχόλησε ο τρόπος διοίκησης των κοινωνιών και οι πάσης φύσεως ηγεσίες τους. Στις αρχέγονες, κάποιοι ισχυροί άρπαζαν το όπλο -σπαθί, τσεκούρι, ρόπαλο, δόρυ- και με το σθένος της ψυχής, τον «τσαμπουκά» του χαρακτήρα και την αλκή του σώματος έμπαιναν μπροστάρηδες και «κάλπαζαν», ενώ η μάζα της πλέμπας τους ακολουθούσε ζητωκραυγάζοντας υποταγμένα. Αυτοί εγκαθιστούσαν την ηγεμονία τους με διάφορες ονομασίες -π.χ. φύλαρχος, άρχοντας, βασιλιάς, τύραννος, δόγης, αυτοκράτορας, ίνκα, κ.λπ- μέχρις ότου κάποιος δυνατότερος τους αμφισβητούσε και τους έπαιρνε την εξουσία, συνηθέστατα μαζί και το κεφάλι.

Η πολιτισμική και πολιτιστική εξέλιξη εισήγαγε την «δημοκρατία» ως μορφή εξουσίας, μαζί με την αξιοκρατία και τους… θεσμούς, οι οποίοι άλλοτε προστάτευαν τις δημοκρατικές διαδικασίες και άλλοτε… υποτίθεται πως το έκαναν, ανοίγοντας δρόμους προς τις πάσης φύσεως αναξιοκρατίες, δικτατορίες, φαυλοκρατίες, κ.λπ.

Ομολογώ πως πολύ ταλαντεύτηκα μέχρι να καταλήξω στην επιλογή μου γιά τον άριστο και ενδεδειγμένο τρόπο δημιουργίας μιάς -τρόπον τινά ιδανικής «πολιτείας»- και κάποιες φορές… «αλλαξοπίστησα», λαμβάνοντας υπ΄ όψει συγκεκριμμένα εκάστοτε γεγονότα, που ανέτρεπαν προηγούμενες πεποιθήσεις, θεωρώντας την κάθε τελευταία μου άποψη ως την ωριμότερη και, άρα, τελική. Μέχρις ότου… αναθεωρήσω και δαύτη!

Έτσι… «κουτρουβάλησα» μιά ζωή μέχρι να συνειδητοποιήσω πως: «Ο κάθε λαός έχει το πολίτευμα και την ηγεσία που του αξίζει»! Σε υψηλού πολιτιστικού επιπέδου λαούς, π.χ. Βρετανοί, οι οποίοι από τις αρχές του 13ου αιώνος απέκτησαν γραπτή μορφή ανθρωπίνων δικαιωμάτων, («Μάγκνα κάρτα») και εν συνεχεία Κοινοβούλιο, καθώς και λαοί ήρεμης ιδιοσυγκρασίας, π.χ. Ταϋλανδοί, το πολίτευμα της βασιλείας ταιριάζει μιά χαρά, καθώς ο βασιλιάς αποτελεί ζωντανό και αποδεκττό σύμβολο ισχύος του κράτους και ενότητος του έθνους. Οι ασφαλιστικές δικλείδες των σχέσεων ηγετών με τους λαούς τους λειτουργούν μιά χαρά και οι κοινωνίες εξελίσσονται αρμονικά και προάγονται φυσιολογικά, μέσα σε μιά δημιουργική, πλην πραγματικά προοδευτική… «ανία», π.χ. Δανία, Σουηδία, Νορβηγία, Λουξεμβούργο, όπου η Ιστορία τους γράφεται σε μικρό… σημειωματάριο, καθώς η ζωή σ΄ αυτές κυλά αδιατάρακτη. Ενώ οι πάσης φύσεως «ανήσυχοι», αμφισβητίες και διαρκώς επαναστατημένοι -δικαίως ή αδίκως- λαοί είναι καταδικασμένοι να βολοδέρνουν μεταξύ του «ζήτω ο Τάδε» και «κάτω ο Δείνα»(!), τείνοντας «ευήκοα ώτα» σε έωλες ή απατηλές υποσχέσεις και αναζητώντας πάντοτε… «σωτήρες» και όχι κυβερνήτες, γενόμενοι, έτσι, θύματα του κάθε λαοπλάνου δημαγωγού ο οποίος υπόσχεται τα πάντα στους πάντες, ουδέποτε τηρώντας τις υποσχέσεις του. Με την Ιστορία τους γεμάτοι από συνεχή πραξικοπήματα, αιματηρές εξεγέρσεις, εμφύλιους πολέμους, μίση και… υπανάπτυξη.

Επ΄ ευκαιρία του θανάτου -αναμενόμενου προ πολλού- της σώφρονος και εξαιρετικά συμπαθούς Βασίλισσας Ελισάβετ, θα ήθελα να καταθέσω μερικές, αιρετικές ίσως, σκέψεις. Ο ηγέτης μιάς χώρας, ανεξαρτήτως πολιτεύματος, εκφράζει -γενικώς και σε όλα τα επίπεδα- την ισχύ και την περηφάνεια του λαού του, τόσο σε πνευματικό και ηθικό επίπεδο, όσο και στην σωματική εμφάνιση και άλκιμη ρώμη. Γι΄ αυτό και -προσωπική τοποθέτηση- δεν θεωρώ αρμόζουσα την εμφάνιση μιάς -συμπαθέστατης κατά τα άλλα- υποβασταζόμενης γιαγιάκας με τρεμάμενο βήμα και μπαστουνάκι- ή κάποιου δύσμορφου «Ρασπούτιν», ως περήφανο σύμβολο μιάς περήφανης χώρας.

Φρονώ, λοιπόν, πως κάποιος ανακτορικός μηχανισμός θα πρέπει να θεσπιστεί ώστε να επιβλέπει ένα ελάχιστο εμφανισιακό και ηλικιακό παρουσιαστικό του εκάστοτε ηγεμόνα και να εισηγείται την τιμητική αποστρατεία του όταν δεν μπορεί να εκφράσει ικανοποιητικά, ως σύμβολο, τον λαό του. Θα προτιμούσα, από χρόνων, την Ελισάβετ βασιλομήτορα δίπλα στον βασιλιά Κάρολο, ως σοφή μυστικοσύμβουλο, πριν κι αυτός καταντήσει βασιλικό «κούσαλο» και χρήζει απόσυρσης. Η εικόνα του νεαρού, όμορφου και ευσταλούς Ουίλιαμ στον αγγλικό θρόνο, μου ταιριάζει περισσότερο απ΄ αυτήν του ηλικιωμένου πατέρα του και το ίδιο πιστεύω πως αξίζει σε έναν μεγάλο λαό, όπως είναι ο βρετανικός. Θα προτιμούσα, λοιπόν, τον Ουίλιαμ βασιλιά της Βρετανίας, με τον Κάρολο δίπλα του, ως Μέντορα.