Αποχαιρετώντας την Αννούλα.

"Requiem aeternam dona Domine".

Χθες πληροφορήθηκα από ένα παλιό κι αγαπημένο φίλο, τον Χρίστο Κυριαζόπουλο, την απώλεια της συζύγου του, της γλυκιάς κι ευγενικής Αννούλας Μιαούλη.

Παιδικοί μου φίλοι αμφότεροι, από τα νοσταλγικά μας χρόνια, μετά τα αθώα παιχνίδια στους χωματόδρομους της φτωχογειτονιάς μας, Κολωνός και Ακαδημία Πλάτωνος, συνέχισαν σφιχταγκαλιασμένοι να παίζουν το σκληρό παιχνίδι της Ζωής. Μέχρις ότου, το περασμένο Σάββατο -και παρ΄ όλα τα πολλά προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε με θάρρος και καρτερία, ο ανυπόμονος Χάρος που την γυρόφερνε καιροφυλαχτώντας, την άρπαξε μετά από ένα αναπάντεχο γλίστρημα και χτύπημα του κεφαλιού στην άκρη του κρεβατιού της.

Η Άννα έπαιξε σημαντικό ρόλο στην γνωριμία με την πρώτη ερωτική μου ιστορία και τώρα, στα στερνά, υπήρξε μία από τις πιό ένθερμες και φανατικές αναγνώστριες των γραπτών μου.

Δεν ξέρω αν θα καταφέρω να παραστώ στο «ύστατο χαίρε», το προσεχές Σάββατο, όμως σίγουρα δεν πρόκειται να βγούν από τον νου μου τα δυό γελαστά ματάκια της και η χρυσόχρωμη αλογοουρίτσα της που πήγαινε πέρα-δώθε, καθώς εκείνη χοροπηδούσε, πάνω-κάτω, κλωτσώντας την πλακέ πέτρα στο αγαπημένο της «κουτσό», όπου διέπρεπε.

Καλό σου ταξίδι αγαπημένη φίλη. Κι εκεί που βρίσκεσαι τώρα, χάραξε στο χώμα ένα μεγάλο… γήπεδο γιά «κουτσό», διάλεξε δύο κατάλληλες πλακέ πέτρες και… περίμενέ με. Κατά τα φαινόμενα… δεν θα περιμένεις και πολύ…

Όσο γιά τους δικούς της, που αφήνει πίσω της, τον Χρίστο, τα παιδιά και άλλους κατιόντας, είμαι σίγουρος πως η Θεία Πρόνοια θα φροντίσει να γλυκάνει τον πόνο τους, όπως γίνεται πάντα στο νομοτελειακό παιχνίδι της ζωής.