ΚΑΙ Η ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ
Η φράση σημαίνει «το μέσον του Μαρτίου» και
αποτελούσε ρωμαϊκή γιορτή προς τιμήν του Άρεως, του θεού του πολέμου. Πάντα οι Ρωμαίοι γιόρταζαν τα μέσα κάθε μηνός
αφιερώνοντας τη γιορτή ανάλογα. Άλλοι μήνες στις 15, όπως Μάρτιος, Μάιος,
Ιούλιος, Οκτώβριος, και οι υπόλοιποι στις
13.
Αι «Ειδοί του Μαρτίου», ειδικά, θεωρείται καταραμένη και αποφράς ημέρα -κάτι σαν την Τρίτη, 29 Μαΐου 1453, που έγινε η
άλωση της Κωνσταντινουπόλεως- λόγω του συσχετισμού της με την δολοφονία του
Ιουλίου Καίσαρος. Στις βορειοδυτικές ευρωπαϊκές χώρες η δεισιδαιμονία εστιάζεται στο «Παρασκευή
και 13», χωρίς να έχει προσδιοριστεί επακριβώς το γιατί.
Στη σημερινή πραγματικότητα, αι «ειδοί του Μαρτίου»
βιώνονται με ποικίλη διάρκεια, ένταση και αποτέλεσμα, σε αποκλειστικά προσωπικό
επίπεδο. Όλοι μας κουβαλάμε και κάποιον ατομικό σταυρό και το μαρτύριο του
είναι ευθέως ανάλογο με τις αντοχές μας. Μέχρι να συμβεί το... κραχ και όλα να
τελειώσουν.
Όλα μπορεί να αντέξει ο μέσος άνθρωπος,
μεταμορφούμενος σε μικρό Ιώβ. Την αδικία, την αχαριστία, την περιφρόνηση, τη
στέρηση, την αρρώστια. Εκείνο όμως που «φοριέται» δύσκολα είναι οι... μνήμες μας. Ειδικά
συνδυαζόμενες με την απόλυτη μοναξιά, καθίστανται ανυπόφορες.
Σαν διέξοδο, προσωπικά, καταφεύγω στον μεγάλο μου
φίλο, μέντορα και εξομολογητή, τον ανυπέρβλητο Κ. Καβάφη... «Επέστρεφε συχνά και παίρνε/ αγαπημένη
αίσθησις επέστρεφε και παίρνε με......».
Τελικά, ο κορωνοϊός «covin-19» είναι αντιμετωπίσιμος, ο κορωνοϊός «loneliness-20»...
συζητήσιμο. η καραντίνα του μοιάζει πνιγηρή κι αφόρητη.
Η πρόβλεψη-προφητεία μιάς γριάς Μπαλινέζας, που αναφέρω στο
πρώτο μου μυθιστόρημα, («Επιστροφή απ’ το Αύριο»), κουδουνίζει συνεχώς στο
μυαλό μου. Ένα, κατ’ αρχήν, ενοχλητικό καμπανάκι, που εξελίσσεται σε απόηχο αναστάσιμου
και λυτρωτικού μηνύματος.
Και κλείνω με επωδό... δυό τελευταίες
γραμμές από μιάν άλλη καβαφική νοσταλγία: «...θυμήσου, μές στα μάτια που σέ κύτταζαν / πώς έτρεμαν μές στην
φωνή, γιά σέ, θυμήσου, σώμα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου