Επιχείρηση "Κορονοϊός"

    Μέχρι τώρα δεν είχα συνειδητοποιήσει την κρισιμότητα της καταστάσεως και την επικινδυνότητα του καινούριου φρούτου που φύτρωσε στην Κίνα, διαδίδεται αστραπιαία και ονομάζεται "κορονοϊός". Πιθανότατα επειδή λόγω ηλικίας και απέραντης μοναξιάς, να είχα στέρξει να συμφωνήσω με την άποψη Τσίπρα πως η φύση θα έδινε λύση στο θέμα περιστολής της δαπάνης συνταξιοδοτήσεως των Ελλήνων (όπερ και γίνεται)! Οπότε η... "διαμεσολάβιση" του κίτρινου εφιάλτη με άφηνε παγερά αδιάφορο. Ό,τι είχα να απολαύσω από την επίγεια διαδρομή μου, σχεδόν το κατάφερα και πολύ λίγες εκκρεμότητες θα αφήσει πίσω της η απουσία μου. Βεβαίως, πέραν από την εγωιστική θεώρηση των πραγμάτων, υπάρχει και η κοινωνική διάσταση του θέματος. Και εκεί κανείς δεν μπορεί να αδιαφορεί και να εθελοτυφλεί. Κάτι τέτοιο θα συνιστούσε ασέβεια γιά τον Δημιουργό και περιφρόνηση τόσο γιά το θαύμα του έργου Του, όσο και την υπόσταση της Ζωής.

   Συνεπώς, επιβάλλεται η σθεναρή ανθρώπινη αντίσταση στην επελθούσα μάστιγα, με επίκληση και δραστηριοποίηση όλων των ατομικών και μαζικών δυνάμεων αλλά και την υπακοή όλων στις οδηγίες των ειδικών.
    Κάτι τέτοιες, δύσκολες στιγμές, έρχεται στον νου μου κάποιο σχετικό ποιητικό σκιτσογράφημα που έγραψε, κάποτε, ένας... "φίλος" μου, σε μιά δύσκολη οικογενειακή στιγμή του.

QUAND MÊME

- Μη φοβηθείς τις σκοτεινιές, που άγρια σε τυλίγουν
όταν τα φύλλα της καρδιάς μ’ απόγνωση θρηνούν,
σαν της ψυχής τα στεγανά μ’ απελπισιά γεμίζουν
και τρόμο, που σαν άμπωτη τα σωθικά ρουφούν.

- Μέσα στη παραζάλη σου μη σκύβεις το κεφάλι,
τα δόντια σφίξε δυνατά, με καθαρό μυαλό.
Θ’ ανθίσουν πάλι τα κλαδιά, άνοιξη θα ’ρθει πάλι,
να ξέρεις δε νικήθηκε, ποτέ του, το καλό.

- Με χέρι αντρίκιο, δυνατό, άδραξε τη λεπίδα,
κάρφωσε τα σκοτάδια σου που έρχονται, καθώς
γιά διαμαντένιο σου σπαθί, η θεϊκή ελπίδα.
Κι από τα βάθη της πληγής θα ξεπηδήσει φως!