Μιά συνταρακτική ομολογία.

Nίκος Μπελογιάννης

Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο

    Δεν ξέρω γιατί, αλλά είναι παρατηρημένο. Κάθε φορά που πάω στο Λουξεμβούργο μου ανοίγει η όρεξη γιά γράψιμο. Αυτή τη φορά ο "μηχανισμός" λειτούργησε από την αναμονή, ακόμα, στο Ελ. Βενιζέλος. Κίνητρο και έναυσμα η συνέχιση ανάγνωσης ενός  βιβλίου που είχα ήδη αρχίσει και το πήρα μαζί μου γιά να το τελειώσω  στις πολλές ελεύθερες ώρες της εκεί μοναξιάς μου. Τίτλος του: «Ζευγάρια που έγραψαν την ιστορία της Ελλάδας». Συγγραφέας η κ. Λένα Διβάνη. Η συνέχιση της αναγνώσης με βρήκε στο κεφάλαιο: «Νίκος Μπελογιάννης και Έλλη Παπά». Τόσο σ’ αυτό το κεφάλαιο, όσο και στα προηγούμενα, η αριστερή απόκλιση της συγγραφέως  είναι απόλυτα αισθητή.    

   Ιδίως όμως στα  περί τον Μπελογιάννη, πιθανόν να γίνεται ιδιαιτέρως αποκαλυπτική  και απολογητική. Διέκρινα, τόσο  στο κείμενό της, όσο  και στα λόγια των πρωταγωνιστών εκείνης της ταραγμένης  μεταπολεμικής  εποχής, μιά βαθειά μελαγχολία και απογοήτευση. Εκείνη την απογοήτευση που νοιώθεις κάθε φορά που κάποιο σου όνειρο σκάει σαν μπαλόνι, ή όταν μιά ιδέα στην οποία πίστεψες  ακράδαντα και αγωνίστηκες με πάθος γι’ αυτήν, προσφέροντας και τη ζωή σου  ακόμη, αποδεικνύεται φενάκη και η εφαρμογή της στην πράξη... ουτοπία.

   Χάριν συντομίας -αν και γιά το ζήτημα έχω γράψει ολόκληρο άρθρο- κλείνω εδώ την ανάρτηση με μιά φοβερή -κατά την γνώμη μου- ομολογία-διαπίστωση του γιού του Ν. Μπελογιάννη -Νίκος κι αυτός, αφού ο πατέρας του εκτελέστηκε όταν ήταν νεογέννητος- την οποία αγνοούσα και την διάβασα κατάπληκτος. Την κατέγραψε η κ. Διβάνη και είναι, αυτολεξεί, η εξής: «Ο υπαρκτός σοσιαλισμός ήταν η μεγαλύτερη απάτη του αιώνα»!!!

    Όταν άνθρωποι, αρμοδιότεροι πάντων λόγω προσωπικού δράματος, καταλήγουν  σε τόσο κατηγορηματικά και ξεκάθαρα συμπεράσματα, τα δικά μου -αλλά και όλων των άλλων-  σχόλια περιττεύουν.