Ένα "νόστιμον ήμαρ".... εντελώς άνοστο!

   Χθες γύρισα από το Λουξεμβούργο, μετά από ένα άκαιρο, ίσως, αλλά πολύ αποκαλυπτικό, όπως αποδείχθηκε, εβδομαδιαίο ταξίδι. Ένα βαθύ μακροβούτι στον πολιτισμό και την ποιότητα ζωής. Αλλά και -όπως διαγράφεται- πολύ καθοριστικό των περαιτέρω εξελίξεων στη ζωή μου.
    Η πόλις ήταν άνω-κάτω, ένα απέραντο εργοτάξιο από την ταυτόχρονη εκτέλεση απειράριθμων έργων, όπου ένας μικρός αριθμός εργατών -πάντα με κράνη- δεν έκανε τίποτε απολύτως, αλλά κυκλοφορούσε βαριεστημένα τριγύρω από ένα πλήθος βαρειά μηχανήματα, τα οποία έβριθαν, αλλά ήσαν, επίσης, αδρανοποιημένα και μονίμως ακίνητα!
    Πάντως η εκεί κοινωνία -φοβερά καλοπληρωμένη- μοιάζει ευτυχής και ήρεμη, παρά τα τύμπανα του κορονοϊού που ηχούν δυνατά σε ολόκληρο τον πλανήτη. Όσους ανθρώπους, δε, συνάντησα -παλαιούς γνωστούς και νέες γνωριμίες- ήσαν όλοι αξιόλογοι, ευγενικοί, φιλόφρονες, πρόσχαροι και αξιαγάπητοι.
    Μέχρι που σε κάποια ελληνική εκδήλωση με κατάφεραν να χορέψω κάποιον ομαδικό ελληνικό χορό, γιά πρώτη φορά μετά εκείνον του... Ησαΐα!
    Μιά παγκόσμια πρωτοτυπία που -προφανώς- περίμεναν εμένα να... εγκαινιάσω! Από 1ης Μαρτίου όλα τα μέσα μαζικής μεταφοράς στο Μεγάλο Δουκάτο... τζάμπα! Τρέξτε... χασομέρηδες, τ' αφεντικό τρελάθηκε!
    Δυστυχώς... επέστρεψα και βρήκα την προβλέψιμη μιζέρια, τον πανικό του κορονοϊού, απρόοπτα αρκετά και πολλές απρόβλεπτες καταστάσεις.