Πλησιάζοντας η Πανσέληνος (Full Moon)

                               Η αδυναμία των δυνατών.

 

   Το έλεγαν, το άκουγα, δεν το πίστευα και το προσπερνούσα αδιάφορα. Μέχρι που το βιώνω έντονα στο πετσί μου.

   Μερικές ημέρες, (λίγο πριν, λίγο μετά), αόρατες δυνάμεις μπλοκάρουν τη σκέψη μου, κυριαρχούν στο μυαλό μου, αδρανοποιούν τη βούλησή μου και τρομάζουν την ψυχή μου. Αόριστοι φόβοι, ανακατεμένοι με παλιά δυσάρεστα συμβάντα, έρχονται σαν φαντάσματα, σαν ενοχλητικές κι αμείλικτες Ερινύες, να «χορέψουν» γύρω μου. Να βασανίσουν ολόκληρη την ύπαρξή μου. 

  Σαν γιγαντιαίοι Κύκλωπες, κάποιοι... “Skitniks” -όπως τους βάφτισα-  πελώριοι, άσχημοι, προκλητικοί, με γυροφέρνουν, με κατασκοπεύουν, με προκαλούν και μου ταράζουν τον ύπνο. Με ειρωνικό  βλέμμα και απαίσια φωνή:  - «Σε νίκησα,  σου στέρησα τη χαρά, σου στέρεψα την έμπνευση, σου μόλυνα τα ιερά, σου έκλεψα την αγάπη, στα πήρα όλα. Σ’ απογύμνωσα και σ’ άφησα στη μοναξιά, στο κρύο, στην εγκατάλειψη»!

    Οι υλακές των αγαπημένων μου σκύλων, των μόνων πλασμάτων που απόμειναν απόλυτα  καταδικά μου, με προειδοποιούν και με προστατεύουν. Τελευταίο ανάχωμα πριν από την απόγνωσή, την τρέλα, την ανυπαρξία...  Σαν να λένε στη γλώσσα τους: «Υπομονή, κουράγιο, άντεξε... Κι αυτό θα περάσει»...