Άγνωστε ευγενικέ φίλε... συγγνώμην.

 

    Χθες, μιά πολύ κουραστική και εξόχως φορτισμένη συγκινησιακά ημέρα, με κράτησε στην Αθήνα μέχρις αργά.

     Με το σκοτάδι να καλύπτει  τη διαδρομή μου και σχεδόν δύο δεκάδες πεινασμένα τετράποδα να απασχολούν την έγνοια μου, αναγκαστικά μου θύμισαν κάποιες παλιές οδηγικές συνήθειες και περασμένα μεγαλεία που πίστευα πως είχαν περάσει ανεπιστρεπτί, καταπλακωμένα στα βάθη της μνήμης και της τωρινής, βιολογικά, καταστάσεως. Με τα μειωμένα αντανακλαστικά και την -υποτιθέμενη- φρόνηση, που ο χρόνος κι η πείρα φέρνει. Όμως, αφού πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι, η αδήριτος ανάγκη και ο περιορισμός των δρομολογίων των φέρρυ της γραμμής Ωρωπός - Ερέτρειας, με ανάγκασαν -πιθανόν με αρκετή δόση παραμένουσας ορμής και επιπολαιότητος- να επιχειρήσω την κάλυψη της διαδρομή από την έξοδο της Εθνικής οδού μέχρι τα φέρρυ μπόουτς, στον διατιθέμενο χρόνο των 14 λεπτών. Αλλιώς... μιά ώρα συν  και μιά ώρα ακόμη πείνας γιά τον Τζακ, τον Μεόνγκ και την παρέα τους.  Η σχετικά μικρή κίνηση συνηγορούσε στο εφικτόν του εγχειρήματος. Έτσι, τα περίπου 17-18 χιλιόμετρα απετέλεσαν μία ειδική διαδρομή αγώνος ράλλυ, από εκείνες που -σε πολύ παρωχημένες εποχές- ήσαν ψωμοτύρι γιά μένα. Με επιβαρυντική συνθήκη πως εκείνες, τότε, ήσαν κλειστές στην αντίθετη κυκλοφορία, ενώ -τώρα- είχα τον κίνδυνο... μετωπικής με αθώο κι ανύποπτο... απέναντι. Μόνος σύμμαχος τα φώτα τα οποία σε προειδοποιούν γιά τον επικείμενο ερχομό του στις, χωρίς ορατότητα, στροφές. Η συνέχεια γνωστή κι αναμενόμενη. Γεμάτα γκάζια, σπιναρίσματα, ανάποδο τιμόνι, πλαγιοδρομήσεις, οδήγημα σε όλο το πλάτος της οδού, χειρόφρενο στις κλειστές στροφές... τέτοια. Εννοείται πως κάτι συνεχείς γραμμές στη μέση του δρόμου ήσαν απλή... διακόσμηση. Λίγο πριν τον Ωρωπό, στη μεγάλη ευθεία, προ του τελευταίου S, που σε βγάζει στην παραλία, ένα μακρύ αργοκίνητο κομβόι κινδύνεψε να χαλάσει όλη την προσπάθεια. Αναμετρώντας την απόσταση μέχρι τη στροφή και την απουσία ενδεχόμενου αντίθετα ερχομένου οχήματος, με ένα παρατεταμένο κορνάρισμα, ένα μουγκρητό του μοτέρ και σπινάρισμα των τροχών τους έκανα όλους μιά... χαψιά.  Τελικά έφτασα εγκαίρως στην αποβάθρα και... περίμενα κιόλας.

    Σε λίγο, με πλησίασε ένας τύπος, περίπου στα μισά μου χρόνια και με συγκρατημένοι οργή με... «στόλισε» γιά το επικίνδυνο οδήγημα και την πιθανότητα φοβερού ατυχήματος. Η ένταση της στιγμής δεν μου επέτρεψε να χειριστώ ψύχραιμα την δικαιολογημένη, από πλευράς του, οργή και να του εξηγήσω πως ο παράγων «φώτα του απέναντι» ελαχιστοποιούσε τις πιθανότητες μεγάλου ατυχήματος. Έτσι, κάκιστα, τον...  αντιστόλισα.  Ο νεαρός, τον οποίο θεωρώ ευπρεπή, μορφωμένο και συνετό, βλέποντας πως, αντί συγγνώμης του άρχισα και μαθήματα... αγωνιστικής οδήγησης (!), έκανε μεταβολή μονολογώντας χαμηλόφωνα -όχι τόσο ώστε να μην τον ακούσω- «άει σιχτίρ κωλόγερε»!

   Το «δεύτερο» δεν με πείραξε. Όμως το «πρώτο» -που καθιστά πολύ δύσκολο το... «δεύτερο», με έτσουξε!   
   Πάντως, άγνωστε φίλε -όπου κι αν είσαι και αν κάποιος που διαβάζει αυτές τις γραμμές έχει γνωριμία μαζί του και γίνει κοινωνός του επεισοδίου, ας του μεταβιβάσει ένα μεγάλο και ταπεινό «ΣΥΓΓΝΩΜΗΝ». Και γιά τη σύγχυση που του προκάλεσε η οδηγική μου σπουδή, αλλά -κυρίως- η μετά αλαζονική μου στάση, που αντί να του εξηγήσω ήρεμα το «πώς και το γιατί», (που λέει κι ο λεξιπένητας Αυτιάς),  τον έβγαλα και... άσχετο οδηγό!!!