Αντιγράφω από την Βικιπαίδεια,
μετά των σχετικών διευκρινιστικών προσθηκών.
Η πέρκα, (Serranus
scriba -Σερρανέλος ο γραφεύς- ή Sirigeus apithanus), πέρδικα,
μπογιατζής, γραμματικός ή περκιά είναι υποτροπικό θαλάσσιο ψάρι της οικογένειας των Σερανιδών. Συγγενεύει με τον χάνο. (Αυτό να προσαχθεί, ιδιαιτέρως
παρακαλώ, καθ’ ότι ο συνειρμός είναι προφανής και ταιριαστός). Είναι το
μικρότερο μέλος της ίδιας οικογένειας με το λαβράκι, τον ροφό και άλλα
Το σώμα των ψαριών
αυτών είναι ατρακτοειδές καλυμμένο με πολλά κτενοειδή (δαντελωτά) λέπια που
κάνουν το δέρμα τραχύ. Το στόμα τους είναι σχετικά μεγάλο με πολλά δόντια και
-προσθήκη δική μου- λέει, συνήθως κουταμάρες, υπερβολές, αφέλειες
και τερατώδη ψέματα.
Το μήκος της είναι
15-28 εκ. ενώ το θράσος της απροσμέτρητο και το χρώμα της είναι
πολύ ανοιχτό ροδί, με πέντε καφετιές διχαλωτές ταινίες στα πλευρά.
Είναι
ψάρια ερμαφρόδιτα. Μιά σοσιαλίζουν, μιά κομμουνιστοφέρνουν και μιά το
παίζουν... κέντρο! Κατά πού φυσά ο άνεμος, δηλαδή, αρκεί να κρατούνται στην επιφάνεια.
Κάτι που πέτυχαν από το 2015 μέχρι το 2019. Τώρα φουντάρουν γιά το φυσικό τους
βάθος, περί τα 20 μ, δηλαδή! Τους αρέσει το σκοτάδι γι’ αυτό κυκλοφορούν νύχτα,
αναζητώντας... κορόιδα.
Ψαρεύονται με καθετή, από στεριάς κι από βάρκα. Με ψαροντούφεκο είναι αρκετά εύκολο να χτυπηθούν επειδή συχνά στέκονται
ακίνητα, καθ’ ότι δεν διακρίνονται για την εφυΐα τους, ακόμη και στην κλίμακα
των ψαριών. Είναι συνήθως μόνα τους ή σε μικρές ομάδες, γύρω στο 3%. Το κάθε
ψάρι φρουρεί τη δική του περιοχή και διώχνει κάθε άλλο ψάρι ακόμα και του ίδιου
είδους, που προσπαθεί να του πάρει το οφίτσιο, ενώ δέχεται και κάθε απολειφάδι
από διάφορους ξένους χώρους, αρκεί να λιβανίσουν τον μπροστάρη εντονότερα, να
βρίσει τον αντίπαλο χυδαιότερα και να φτύσει εκεί που παλαιότερα... έγλειφε!
(Ονόματα και μη χωριά).
Το κρέας
τους είναι αρκετά νόστιμο και καταναλώνεται κυρίως από πνευματικά
δευτεροκλασάτο κοινό, αν μη και ακόμη πιο κάτω υποστάθμης. Σερβίρεται, δε, πάντα με γαρνιτούρα κουτόχορτου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου