Ελιά, το ευλογημένο δέντρο!

...Από το οποίο δεν πετιέται τίποτε, ως άχρηστο.

   «Χτες αργά με ψυχή φορτωμένη...». Λάθος!  Στο χρόνο, όχι στο φόρτωμα. Σήμερα πρωί άρχισε να συμβαίνει, τελικά.  Αποφάσισα να οργανώσω συνεργείο γιά να μαζέψω τις ελιές του κτήματος. Μιά διαδικασία που παλιά με γοήτευε, μαζί με την όλη  ιεροτελεστία συγκομιδής, ως την  αποθέωση, που είναι η σύνθλιψη στο σχετικό ελαιουργείο, με την παρακολούθηση, υπερηφάνως, του δικού σου χρυσαφένιου ρευστού να ρέει στο τελικό στάδιο. Στιγμές υπερηφάνειας και συγκινήσεως.  Ειδικά η μυρωδιά της λαδίλας -που κάποτε με αναγούλιαζε- τώρα με ξετρελαίνει, καθώς συνειδητοποίησα το μεγαλείο παραγωγής αυτού του αρχέγονου θείου δώρου που ο Θεός έδωσε στο Άνθρωπο μέσω της ελιάς, του λαδιού. Το συνεργείο -τρομάρα του- αποτελείται από, κορυφαία, την κυρά-Μαρία -διαπρεπής πεπειραμένη και ακούραστη ελαιομαζώχτρα της περιοχής- και την πιστή μου Βέρα, μιά νεαρή  νταρντάνα Αλβανίδα, που διαφεντεύει το σπίτι και την αφεντιά μου. Κάποτε -όχι και τόσο μακριά στο χρόνο αλλά σε καιρούς σχετικής ακμής- μάζευα τον καρπό -μία, μία ελιά- σκαρφαλώνοντας στο δέντρο, παριστάνοντας την Τσίτα του Ταρζάν! Τώρα -αλίμονο- και η ιδέα μου προκαλεί φόβο, που γίνεται δέος στην πιθανότητα σκασίματος στο έδαφος και σπασίματος, π.χ. κάποιας κλείδας, καθ’ ότι η σοφή παροιμία συνδέει με διάφορες αιτίας τη «φυγή», μία των οποίων -η πλέον δύσοσμος- δεν είναι αυτή εκ της πτώσεως!

   Έτσι διάλεξα, ως πλησιέστερο προς το σημερινό μου χάλι, το να μαζεύω «χαμούρες»! Ναι, ναι... μην γελάτε, υπάρχουν κι ελιές τέτοιες!! Μάλιστα οι πολύπειροι «ειδήμονες» του είδους, όπως ο κυρ- Γιώργης ο γείτονας, η κυρά-Δήμητρα η απέναντι και, φυσικά η ημετέρα κυρά-Μαρία, ήσαν κάθετοι: -«Οι χαμούρες έχουν το λάδι»!. Με την επιφύλαξη και αποδοχή κάποιας επί πλέον οξύτητος -την οποία γιά πρώτη φορά φέτος... «καταδέχομαι», γιά λόγους δικής απασχολήσεως- η οποία οξύτης, σε κάποιες περιπτώσεις που οι υπόλοιπες δεν έχουν καθόλου, οι χαμούρες -σε πλήρη αντίθεση με τις άλλες, που... ποτέ- εδώ κάνουν και καλό. Γιατί το λάδι με σχεδόν μηδενική οξύτητα είναι άνοστο σαν νερό! Οπότε, όπως καταλαβαίνετε, η «χαμούρα» ελιά -ως προς το λάδι της- μπορεί να αντιστοιχηθεί με την «γριά κότα», ως προς το... ζουμί της!

   Δυστυχώς, και με την... σεξουαλική παρενόχληση του αγαπημένου μου Τζακ -λυκόσκυλο, παρακαλώ-  ο οποίος βλέποντας με καθισμένο βρήκε ευκαιρία να μου εκδηλώσει την αγάπη του, με φιλιά και παιχνίδια- πριν λήξει το ταγμένο οκτάωρο εργασίας, τα... «έφτυσα» -κατά το κοινώς λεγόμενο- και απεφάσισα να ρίξω τη «νόρμα» του ωραρίου, με την ολοκλήρωση του έργου να επεκτείνεται σε όλο το εύρος της εβδομάδος, οπότε θα γίνει και η απονομή του κότινου. Έτσι, αντί να βγάλω το λάδι της ελιάς, βγήκε το... δικό μου! Όμως, βλέποντας και προβλέποντας τον συλλεχθέντα καρπό και τον υπόλοιπο... στο δέντρο, μία λέξη αρμόζει. Χαλάλι!