Φτωχός λαός, πλούσια πλεονάσματα.

Η οικονομική πολιτική του Καραγκιόζη και των σύγχρονων... καραγκιόζηδων.

    «Προϋπολογισμός» είναι, με απλά λόγια, η έγκαιρη τακτοποίηση και το «νοικοκύρεμα» του οικονομικού προγράμματος  μιάς μονάδος, (π.χ. οικογένεια, επιχείρηση, σύλλογος, κοινότητα, κράτος), στην οποία αναφέρεται, γιά προγραμματισμένο επόμενο χρονικό διάστημα, (εβδομάδα, μήνα, χρόνος).

   -«Τί θα πάρω, τί θα δώσω. Πού, πώς, σε ποιόν κι από ποιόν. Τί θα εισπράξω, τί θα πληρώσω. Βάλε κάτι για απρόβλεπτα, βγάλε κάτι γιά πιθανές αστοχίες, συν εδώ, πλην εκεί». Με περίσκεψη, συγκρότηση, τάξη. Έτσι διαμορφώνεις έναν ολοκληρωμένο οικονομικό σχεδιασμό, έναν οικονομικό «μπούσουλα», με τον οποίο θα πορευτείς στον μελετηθέντα επόμενο χρόνο. Με μόνη σου μέριμνα, πλέον, την εφαρμογή του σχεδιασμού, που εσύ ο ίδιος έκανες.

   Η στήλη ανέκαθεν πίστευε πως η Οικονομία -σαν επιστήμη, αλλά και εφαρμογή στην πράξη-  αποτελούσε terra incognita γιά την ολοκληρωτική ιδεολογία -κόκκινη και μαύρη- και τις δυστυχείς κοινωνίες οι οποίες την υφίστανται. Σε δαύτες, ένα γιγαντιαίο και μονολιθικό κράτος-αυθεντία, (αφέντης, προστάτης και «μπαμπούλας»), κάνει ανεξέλεγκτο κουμάντο και διοικεί τον λαό -τάχα εξ ονόματός του και δήθεν σε «προοδευτική» κατεύθυνση- αυθαίρετα, καταπιεστικά και με το αλάθητο του... Πάπα. Αποδεδειγμένο αποτέλεσμα η ανέχεια, λόγω αντιπαραγωγικώς λειτουργούντων κρατικών μηχανισμών, η ανικανότητα λόγω στενοκεφαλιάς και γραφειοκρατίας  της ημετέρας νομενκλατούρας και τελικό εξαγόμενο η  πλήρης εξαθλίωση και εξαχρείωση του λαού, με πλήρη απονεύρωση και παράλυση κάθε ουμανιστικής και πνευματικής δραστηριότητος, αφού άπαντες οι πολίτες  τυρβάζουν, κυρίως, γιά την φυσική τους επιβίωση. («Ρrima vivere, e poi…», όλα τ΄ άλλα!). Οπότε την φυσιολογική υποφώσκουσα αγανάκτηση και απαρχή κινητοποιήσεων  ακολουθεί ένα μαύρο πέπλο καταπιέσεως και βιαίας καταπνίξεως από το καθεστώς, των δικαίων λαϊκών αντιδράσεων.  Και τελικά, ο ευαγγελιζόμενος, π.χ.  κομμουνιστικός παράδεισος, αντί να δημιουργήσει ευτυχισμένες κοινωνίες, καταντά να φτιάχνει δέσμιες, εξουθενωμένες και σιωπηλές αγέλες αμνών. Εφ' ω και πριν «αλέκτωρ φωνήσαι τρις...», το σύστημα περιέρχεται σε αδιέξοδο, σπάει τα μούτρα του, πέφτοντας με πάταγο στον τοίχο, και ταπεινωμένο και παράλυτο -όρα Γκορμπατσόφ- κλείνει το «μαγαζί»,  παραδίδει τα κλειδιά και ξεκουμπίζεται πορευόμενο προς  τα βάθη της Ιστορίας!

   Στα δικά μας τώρα. Βγήκε πρόσφατα στη δημοσιότητα, και γιά το εννεάμηνο: Ιανουάριος-Σεπτέμβριος τρέχοντος έτους, πως  με προβλεπόμενο στόχο του προϋπολογισμού, (περυσινός προϋπολογισμός ΣΥΡΙΖΑ), γιά πρωτογενές πλεόνασμα 1,5 δις ευρώ, πραγματοποιήθηκε αντίστοιχο στο ποσό των 4,5 δις. Δηλαδή... 300% πάνω, ήγουν τριπλάσιο του προϋπολογισθέντος!!! Οπότε δικαίως αναρωτιέται ο κάθε νουνεχής και άρα- ταλαίπωρος σκεπτόμενος πολίτης: -«Καλά, τί σκ... οικονομική πολιτική είναι αυτή, που πέφτει τόσο πολύ έξω. Ποιός αλμπάνης την έφτιαξε; Γιατί αυτή η υπεράντληση πόρων και αφυδάτωση της αγοράς»! Με την απορία να μετατρέπεται σε οργή, μόλις συνειδητοποιεί το τί σημαίνει αυτό το υπερπλεόνασμα και πώς προήλθε.

   Η στήλη, χωρίς ιδιαίτερες οικονομικές γνώσεις αλλά με κοινό νου, αντιλαμβάνεται μία ατζαμίδικη και εγκληματική  ιδιοτελή πολιτική με κουτοπόνηρο στόχο την δημιουργία, όσο γίνεται μεγαλυτέρων, αποθεμάτων. Αυτά, σκοπό είχαν να χρησιμοποιηθούν την κατάλληλη στιγμή γιά εξαγορά συνειδήσεων και ψήφων από μιά πλατειά μάζα -αυτή η λέξη με φρικιά και εξαγριώνει, καθ’ όσον σημαίνει πολτοποίηση προσωπικοτήτων και μετατροπή  τους σε αηδή κι ανεγκέφαλο χυλό- την οποία θα έχει δημιουργήσει η φτωχοποίηση της μεγάλης αστικής μεσαίας τάξεως. Με ποικίλης μορφής επιλεκτικές παροχές και στοχευμένα ψευτοεπιδόματα. Εργαλείο αυτής της νοσηρής σκέψεως και πρακτικής, η ξεζουμιστική υπερφορολόγηση  και άνομο αποτέλεσμα η  προλεταριοποίηση του ελληνικού λαού, ο οποίος -φτωχός, εξαθλιωμένος κι εξαχρειωμένος και με το «αυγάτισμα», λόγω της εισρέουσας αφροασιατικής πειναλέας πλέμπας- θ’ αποκοπεί από κάθε πνευματική, θρησκευτική και πολιτιστική ρίζα και καταβολή του, μεταλλασσόμενος σε άθλιο ανθρώπινο... «κιμά». Απόλυτα εξαρτημένος από τη μεγαλοθυμία του αριστερού δυνάστη του και τα υπ’ αυτού διανεμόμενα επιδόματα-ψίχουλα που θα εξασφαλίζουν μόλις επιβίωση στο πόπολο και... αίνους από δαύτο. (-Σπολάτι, πολυχρονεμένε μ’. Ο Θιός να μ’ κόβει χρόνια και να σ’ δίνει μέρες!).

   Χωρίς μάσκες πλέον, έγινε πασίγνωστο το αποκρουστικό πρόσωπο της ντόπιας αριστερίλας, πού απεχθάνεται την πραγματική κοινωνική πρόοδο, η οποία εδράζεται στην παραγωγή -πρώτα- και μετά στη διανομή. Που σιχαίνεται την αξιοκρατία, (Μπαλντάς), φθονεί την καριέρα, (Καρανίκας), μισεί τον υγιή εθνικισμό, (Κυρίτσης), ευτελίζει τα εθνικά σύμβολα και λοιδορεί την εθνική ψυχή. Και κατευθυνόμενη από νεοσταλινικά ιδεώδη -ένα παγκόσμιο κράτος, μία παγκόσμια κυβέρνηση, (ο Στάλιν!!!), ένας παγκόσμιος λαός-  νοθεύει, εγκολπωμένη το κάθε καρυδιάς καρύδι, την γηγενή κοινωνία, εναγκαλίζεται την πάσης φύσεως κακογουστιά, εξευτελίζει κάθε είδος νομιμότητος, (περίπτωση Novartis και αρειοπαγίτισας κυράτσας με τον θημωνιά στην κεφάλα) και ευτελίζει την αισθητική μας  συντηρώντας κάθε εξαθλιωμένη κουρελαρία -ιδέ Εξάρχεια και κτήρια υπό κατάληψη για στέγαση λαθρομεταναστών- οραματιζόμενη το παρωχημένο, όσο κι εφιαλτικό, σταλινομαοϊκό πρότυπο. Ευτυχώς, το λαϊκό ένστικτο οσμίστηκε την επερχόμενη καταστροφή και, επί του παρόντος, αυτή απεφεύχθη.

  Και τώρα επί της ουσίας. Η διαφέντευση του παρόντος και του μέλλοντος του ελληνικού λαού από -αρχικά- την μπουφονική φιγούρα του νάρκισσου Μπαρουφάκη με τα αλλοπρόσαλλα καμώματα και τις αλαμπουρνέζικες ιδέες  που μάγεψαν και πλάνεψαν την αδαή συριζαρέικη ηγεσία και -εν συνεχεία- η διάδοχος αξιοθρήνητη παρουσία του φτωχοσυμπέθερου Τσαλακώτου, πλέοντος σε πελάγη ασχετοσύνης και ρούχα μεταξύ χλαμύδας και κουστουμιού, με την κόκκινη σχολική τσάντα στην πλάτη και το κρυόκωλο ακαταλαβίστικο «χιούμερ», δίνουν ένα ασφαλές μέτρο της σοβαρότητος των ιδίων, των ιδεών και της πολιτικής, που γιά πέντε χρόνια εφαρμόστηκε στου κασίδη το κεφάλι. Το δικό μας. («Οία, δε, η μορφή, τοιάδε και η ψυχή»)!  Επακόλουθο της αμείλικτης κομμουνιστικής στόχευσης, ένα γενικό ξεχαρβάλωμα του μόνου ζωντανού κυττάρου, της μεσαίας αστικής τάξεως, μέσω συνεχούς και εξαντλητικής φορολογικής αφαιμάξεως, προκειμένου να δημιουργηθούν τα αχρείαστα υπερβολικά πλεονάσματα, ως όπλο γιά την περαιτέρω κοινωνικοοικονομική ισοπέδωση και την επιβολή άθλιου καθεστώτος μιάς -κατ’ επίφαση- λαϊκής δημοκρατίας. Ευτυχώς, προς το παρόν, τη γλυτώσαμε... Το μέλλον άδηλον και εξαρτώμενον από την αφύπνιση των επόμενων γενεών.