Το παιχνίδι της ζωής.

...και οι σκληροί κανόνες του.

   Ο Άνθρωπος από τη φύση του ρέπει προς την ευτυχία, ως κανόνα εσωτερικής ισορροπίας κι ευδαιμονίας. Παρ’ όλα όσα μπορεί κάποιος να ισχυριστεί περί του αντιθέτου. Του αρέσουν τα εύκολα, τα βολικά, τα ευχάριστα. Επιλέγει όλα όσα θεωρεί πως του εξασφαλίζουν -πρόσκαιρα έστω- ηρεμία, ασφάλεια, καλοπέραση, ακόμη και αν, εθελοτυφλώντας, μακροπρόθεσμα τον βλάπτουν. Όπως, λ.χ. το κάπνισμα. Και πάντα με προϋπόθεση την αρχή... της «ήσσονος προσπαθείας». Όσο πιό... «ήσσων», τόσο το καλύτερο! Αυτά τα περί... «τα καλά κόποις κτώνται», κ.λπ. τέτοια, αποτελούν παλιές, αναχρονιστικές «καπιταλιστικές και ιμπεριαλιστικές» ανοησίες. Αντιπροοδευτικά παραμύθια κάποιας... δεξιάς διαπλοκής. Έτσι παραβλέπει, αρνείται και απορρίπτει όσα τον ενοχλούν, τον δυσαρεστούν και τον βγάζουν από τη βολή και την αποχαύνωσή του. Με κυρίαρχη αρχή το... «δε βαριέσαι». Αυτή η... φιλοσοφία λειτουργεί κόντρα στο καλό και την πραγματική πρόοδο της κοινωνίας. Όμως ποιός νοιάζεται. «Δός ημίν σήμερον... και αύριο έχει ο Θεός»! Όμως κι Αυτός δεν έχει πάντα. Κάποτε κουράζεται, θυμώνει και... τιμωρεί.

   Έτσι, όταν σημάνει η ώρα των ισχνών αγελάδων, το παιχνίδι γυρίζει και φέρνει ανάποδες ζαριές. Ντόρτια και ασσόδυα. Και τότε αρχίζει το κλάμα κι η... κοινωνική αδικία και αναζητείται η... «δικαίωση». Καθ’ όσον εμείς δεν φταίμε ποτέ και σε τίποτε και είμαστε τα θύματα σκευωρίας και κοινωνικής αδικίας. Ώριμα «ψώνια» στις γλυκόλαλες υποσχέσεις των λαϊκιστών δημαγωγών που καπηλεύονται την ανοησία μας και υποσχόμενοι λαγούς με πετραχήλια μας βουλιάζουν βαθύτερα στην υλική εξαθλίωση και ηθική εξαχρείωση.

   Σήμερα, η ελληνική κοινωνία προσπαθεί να επανακάμψει μετά από μακρά περίοδο παρακμής στην οποία η ίδια είχε περιπέσει από την απύθμενη αφροσύνη της. Και δεν παραδειγματίστηκε βιώνοντας τα επίχειρα της ασυλλόγιστης συμπεριφοράς της, αλλά εξακολουθεί να αναζητεί «υπαίτιους» και «σωτήρες», εξακολουθώντας να πιστεύει ουτοπίες και φαύλους αριστερούς απατεώνες.

   Όμως ποιός μας φταίει αν είχαμε γεμίσει με πιστωτικές και χρεωστικές κάρτες τις οποίες φορτώναμε άκριτα; Ποιός μας φταίει όταν, άκρως επιπόλαια και με... βάρκα την ελπίδα, παίρναμε του κόσμου τα δάνεια, βουλιάζοντας στα χρέη με αμφίβολη την δυνατότητα εξόφλησής τους; Στεγαστικά, επαγγελματικά, καταναλωτικά, αποδεχόμενοι και υπογράφοντας εκούσια δυσβάστακτους όρους που τώρα διαπιστώνουμε πως μας κατατρύχουν; Διακοποδάνεια, εορτοδάνεια, θαλασσοδάνεια, κερατοδάνεια, τώρα έγιναν θηλειές στο λαιμό μας. Ποιός φταίει που από ατσιδισμό διαλέξαμε ρήτρες... ελβετικού φράγκου και τώρα που αυτό πέταξε στο Θεό, αναζητούμε -κλαίγοντας- δικαίωση; Δικαίωση από τί; Από την πλεονεξία και την μ... κία μας; Όμως «ουκ έστι μετάνοια εν τω Άδη».

   Και μέσα στον γενικό παραλογισμό, που γεννά η ανέχεια και η αδυναμία εκπληρώσεως των υποχρεώσεών μας, τσουπ! και η ανοησία των... «συνεπών», οι οποίοι θεωρούν πως η υποχρέωσή τους για συνέπεια γεννά δικαιώματα προς οικονομική επιβράβευση, πέραν του ηθικού κότινου.

   Παρ’ όλο που -με αγχώδη προσπάθεια και αιματηρές στερήσεις- καταφέρνω, επί του παρόντος, να συμπεριλαμβάνομαι σ’ αυτή την κατηγορία, ουδέποτε διανοήθηκα να ζητήσω από ταμία σούπερ μάρκετ οικονομική επιβράβευση επειδή... πληρώνω ό,τι αγοράζω. Ούτε έκπτωση από την ΔΕΗ επειδή της πληρώνω τον λογαριασμό έγκαιρα. Δηλαδή επειδή τηρώ τις συμβατικές μου υποχρεώσεις!

   Δυστυχώς, η σκληρότητα της ζωής, ιδίως τα τελευταία υπερδύσκολα χρόνια, έχει διαταράξει το κέντρο της λογικής μας και, εκτρεπόμενοι, λειτουργούμε εκτός αυτής. Και ακούμε αδιαμαρτύρητα όλες αυτές τις παπαρδέλες των αμόρφωτων και κουτοπόνηρων Τσιπραίων και διαφόρων ηλιθίων τύπων, π.χ. του γελοίου "λελέ" με την pochette, που δεν θέλει να ψηφίζουν οι Έλληνες του εξωτερικού, επειδή δεν του αρέσει η ψήφος τους. (Σε λίγο θα αποκλείσει και την Λακωνία, γιά τον ίδιο λόγο!). Και καταντήσαμε -πολλοί από μας- να τις πιστεύουμε κιόλας. Όπως τη μπούρδα της δήθεν διεκδίκησης... Νόμπελ, από τον μπερμπάντη πολιτικάντη, θεωρώντας τους εκλέκτορες του Όσλο και της Στοκχόλμης αφελείς και αναλόγου βλακείας με αυτούς  τους ντόπιους που πίστεψαν τέτοια φενάκη.

   Τελικά, το παιχνίδι της ζωής, σκληρό και κουραστικό από μόνο του, γίνεται αφόρητο, αν δεν τηρείς τους κανόνες του. Και το ζόρι του που τραβάς πάντα μόνος, θα γίνεται ακόμη πιό ζόρικο, αν επιμένεις να μην τους τηρείς. Κανείς δεν φταίει γιά τις επιλογές και τα λάθη μας...