Η στέψη του Ιάπωνα Αυτοκράτορα. Και, επ’ ευκαιρία...

... μερικές γνωστές ή άγνωστες λεπτομέρειες της γιαπωνέζικης καθημερινότητος.

Ο Μακ Άρθουρ προσυπογράφει την παράδοση της Ιαπωνίας, στο θωρηκτό "Μισούρι". (2/9/1945)

   Αναντίρρητα, η Ιαπωνία είναι η τελευταία από τις μεγάλες χώρες που παραμένει τόσο πολύ προσκολλημένη στις πατροπαράδοτες παραδόσεις της. Τα πάντα εκεί ακολουθούν, με σχολαστική ακρίβεια, περίεργους, πολύπλοκους και μακρόχρονους τελετουργικούς κανόνες. Φαγητό, ποτό, έρωτας, θάνατος. Πολλοί δεν ξέρουν πως το σερβίρισμα μιάς κούπας τσαγιού απαιτεί ολόκληρη χρονοβόρο διαδικασία. Εκνευριστικά λεπτομερειακή γιά κάθε ξένο επισκέπτη -όπως λ.χ. εγώ- που την παρακολουθεί απορημένος και, τελικά, την υφίσταται προκειμένου να πιεί λίγο τσαγάκι!

   Πολλοί, άλλος λίγο, άλλος πολύ, θα έχουν ακούσει τη λέξη «χαρακίρι». Αξίζει να αναφερθεί εδώ ολόκληρη η τρομερή και μακάβρια τελετουργία, η οποία αποτελεί απλή...αυτοκτονία. Προαποφασισμένη, εγκεκριμένη από τον Αυτοκράτορα και με αυστηρό... πρωτόκολλο εκτελεσμένη! Κατ’ αρχήν το «δικαίωμα» στο χαρακίρι το έχουν μόνο οι ευγενείς -λέγονται «σαμουράι»- και αποτελεί εσχάτη και υψίστης εύνοιας αυτοκρατορική παραχώρηση προς όσους απ’ αυτούς κρίνονται αποτυχημένοι στην αποστολή τους, βαρύνονται με ατιμωτικά παραπτώματα, ή όντες ιδιαιτέρως ευαίσθητοι αναλαμβάνουν την... πολιτική ευθύνη μεγάλης απηχήσεως εθνικής καταστροφής και αποτυχίας. Από το τιμητικό και εξιλεωτικό χαρακίρι αποκλείεται η πάσης φύσεως γιαπωνέζικη... λετσαρία. (Συνεπώς, δεν θα κινδύνευαν με χαρακίρι -αν ήσαν Ιάπωνες- οι διάφοροι Παπαγγελοπουλέοι, Πολάκηδες  και λοιπή  τσιπραίικη μπασκλασαρία).

   Σύμφωνα με το τελετουργικό, ο υποψήφιος αυτόχειρ, ντυμένος με την επίσημη γιαπωνέζικη φορεσιά, γονατίζει στρεφόμενος προς την ήλιο και προσεύχεται. Μετά, γδύνεται από τη μέση και πάνω και περιτυλίγει την κοιλιά του σφιχτά, με μεγάλη λουρίδα πανιού. Αυτό γιά να μην ξεχυθούν τα εντόσθιά του κατά τη μακάβρια διαδικασία! Στήνει πίσω του, σε συγκεκριμένη θέση, έναν πιστό του υπηρέτη να καραδοκεί κρατώντας τεράστια καμπύλη χαντζάρα με πλατύ το άνω άκρο της. Ο ρόλος του υπηρέτη είναι -όταν δει τ’ αφεντικό του εξαντλημένο από τον πόνο και την αιμορραγία- να του κόψει μ’ ένα γερό χτύπημα το κεφάλι! Νωρίτερα ο αυτόχειρας, μπήγει ένα σχετικά μικρό μαχαίρι στην κοιλιά του και το βάζει να κόβει βόλτες μέσα του, κάνοντας τα εντόσθιά του... κοκορέτσι. Πάνω, κάτω, δεξιά, αριστερά, στριφογυριστά, μετατρέποντας τα μέσα του σε κιμά!

   Μία άλλη χαρακτηριστική -και εν πολλοίς άγνωστη- λεπτομέρεια, είναι πως ο νέος Ιάπων Αυτοκράτορας, ο νεοστεφθείς Ναρουχίτο, αποτελεί τον 126^ο διάδοχο μιάς και μόνο δυναστείας, η οποία βασιλεύει στην Ιαπωνία -γόνοι όλοι της ίδιας πάντα οικογένειας- γιά χιλιάδες χρόνια!!!

   Και κάτι τελευταίο. Ο Ιάπων Αυτοκράτωρ της εποχής του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, 124^ος στη σειρά, ο Χιροχίτο, βασίλευε με ιδιαιτέρως ενεργή συμμετοχή στα πολιτικά και στρατιωτικά δρώμενα της εποχής και ήταν ο κύριος υπεύθυνος της καταστροφής της χώρας του. Και ενώ οι υπόλοιποι ηγέτες του Άξονα, (Μουσολίνι, Χίτλερ), πλήρωσαν με τη ζωή τους την άδικη αιματοχυσία που προκάλεσαν στον Πλανήτη, η απορία -γιατί ο Χιροχίτο, όχι μόνο δεν πλήρωσε, αλλά διατήρησε και τον θρόνο του, περιβαλλόμενος από αναγνώριση και σεβασμό από τους συμπατριώτες του- ήταν λογική και διάχυτη. Η απάντηση είναι η εξής:

   Μετά τη ρίψη των δύο ατομικών βομβών σε Χιροσίμα και Ναγκασάκι, και παρά την πείσμονα διάθεση του ιαπωνικού επιτελείου γιά συνέχιση του πολέμου μέχρις εσχάτων, ο Χιροχίτο πήγε στον ραδιοφωνικό σταθμό του Τόκιο και δήλωσε την άνευ όρων παράδοση της Ιαπωνίας, βάζοντας τέλος σε μιά περαιτέρω άσκοπη σφαγή του γιαπωνέζικου λαού, αντιμετωπίζοντας, μάλιστα, και κάποια μικροανταρσία για το αντίθετο, με το σύνολο του στρατού να υπακούει στην απόφαση του Αυτοκράτορα. Αυτό, ο θριαμβευτής του πολέμου του Ειρηνικού, ο Αμερικανός αρχιστράτηγος Μακ Άρθουρ, το εξετίμησε και το πίστωσε αποκλειστικά στον Χιροχίτο. Έτσι, μετά την τελετή παράδοσης που υπεγράφη πάνω στο θωρηκτό «Μισσούρι», στον κόλπο του Τόκιο, ο Μακ Άρθουρ οργάνωσε μεγάλη λαϊκή συγκέντρωση στην πλατεία μπροστά από τα ανάκτορα και έβγαλε τον Χιροχίτο στο μπαλκόνι. Εκεί, υποχρέωσε βιαίως -με τους διεσπαρμένους πεζοναύτες του- το συγκεντρωμένο πλήθος, που έσπευσε να πέσει μπρούμυτα στο έδαφος, καθ’ όσον απαγορευόταν να δούν κατά πρόσωπο τον Αυτοκράτορα, (όπως δεν μπορείς ν’ αντικρίζεις τον Ήλιο κατάφατσα), να σηκωθεί και να τον κοιτάξει σαν... αξιοπερίεργο και αξιοθέατο σε ζωολογικό κήπο! Αυτή η απομυθοποίηση της αυτοκρατορικής αυθεντίας εξαφάνισε το θεϊκό δέος του λαού προς το πρόσωπό του, τον... «εξανθρώπισε» και απετέλεσε την απαρχή ενός περαιτέρω εκδημοκρατισμού της Ιαπωνίας, με την φαλκίδευση των αυτοκρατορικών προνομίων. Τιμωρία αλλά και τιμή αναγνώρισης της συμβολής του στον τερματισμό μιάς άσκοπης ανθρωποσφαγής.