Η παραχάραξη της Ιστορίας στο έπος του '40.

Άλλη μία, εποχιακή, προσπάθεια αποκατάστασης της αλήθειας.

 

"Ιτε παίδες Ελλήνων..."

   Κάμποσα χρόνια τώρα, η σημερινή ημέρα είχε αρχίσει να μου γίνεται ενοχλητική, μέχρι να καταντήσει... αφόρητη.  Αιτία η παραχάραξή της από την εκνευριστικά ηλίθια αριστερίλα.

   Ο Ιωάννης, (με δύο «ν», κανονικά) Μεταξάς, υπήρξε ένα, οπωσδήποτε και εξ ορισμού, αντιπαθές πρόσωπο, καθότι... εγκαταστάτης απεχθούς συστήματος διακυβερνήσεως της Ελλάδος, κάτι πολύ συνηθισμένο εκείνη την εποχή,  (π.χ. Χίτλερ, Μουσολίνι, Φράνκο,  Στάλιν, Μάο, κ.λπ.), μολονότι η δικτατορία του υπήρξε, σε σχέση με όλους δαύτους, αρκετά... λάιτ. Με αρκετή αυθαιρεσία και καταπίεση, αλλά χωρίς τους ποταμούς  αίματος  που βάρυναν όλους τους προαναφερθέντες. Προσωπικά -χωρίς να το αποκλείω κάτι μεμονωμένο- δεν υπέπεσαν στην αντίληψή μου εκτελέσεις αντιφρονούντων, στημένες δίκες, μυστηριώδεις εξαφανίσεις και πογκρόμ. Ως... «παλιά καραβάνα» και γόνος αριστερής οικογένειας -από τις παλιές, τις ντόμπρες και ιδεολογικά αγνές και όχι τις τωρινές, τις γιαλαντζή και μπαμπέσικες- σίγουρα θα το ήξερα, αφού, εξ απαλών ονύχων, παρακολουθούσα σχετικές πολιτικές συζητήσεις που γίνονταν στους μικρούς οικογενειακούς μας χώρους. Γιά κάτι... ρετσινόλαδα και καθίσματα με γυμνά οπίσθια σε... πάγο θυμάμαι και κάποιες εξορίες και φυλακίσεις. Στο κάτω, κάτω, ο πάγος θα μπορούσε να θεωρηθεί και φάρμακο γιά τους... δυσκοίλιους! Γενικώς, δικτατορία της πλάκας, γεγονός που αποδεικνύεται από την ομοθυμία και τον ενθουσιασμό με τον οποίο όλος ο λαός έσπευσε να καταταγεί και να τρέξει στο μέτωπο. Εδώ θα πρέπει να υπενθυμιστεί η αρχική στάση του τότε κρατούμενου Ν. Ζαχαριάδη, γενικού γραμματέα του ΚΚΕ, ο οποίος ζήτησε αποχή και ουδετερότητα από τους οπαδούς του, λέγοντας, στο περίπου: «Άστε τους φασίστες να αλληλοφαγωθούν μεταξύ τους»! Άσχετα αν, μετά τον ορυμαγδό της λαϊκής συμμετοχής, αναγκάστηκε -κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία- να προσχωρήσει στον αγώνα.

   Εν πάση περιπτώσει, και γιά όσους παλιάτσους παραχαράκτες πλασσάρουν την παπαρδέλα: «Το ΟΧΙ το είπε ο λαός και όχι ο Μεταξάς», η κοινή λογική απαντά. Εκείνο το ξημέρωμα, 3.00΄πρωί της Δευτέρας, 28 Οκτωβρίου, όταν ο Εμμανουέλε Γκράτσι -με εμφανή ντροπή και αμηχανία- παρέδωσε στον Μεταξά το ιταμό τελεσίγραφο του Μουσολίνι, αν εκείνος έδινε την συγκατάθεσή του, πριν ο λαός ξυπνήσει και συνειδητοποιήσει τί συμβαίνει, οι Ιταλοί θα ήσαν στην Πάτρα.

   Σαφώς ο δικτάτωρ Μεταξάς διερμήνευσε τη θέληση του ελληνικού λαού, αλλά την στιγμή... «μηδέν» η ευθύνη της καθοριστικής αποφάσεως ήταν δική του. Αρέσει δεν αρέσει στους όψιμους πατριδοκάπηλους, οι οποίοι -ένεκα ιδεολογίας- είναι διεθνιστές του κερατά  Όρα το... «μετανάστες, αδέρφια μας!».

   Και κάτι γιά την ύστατη γραμμή επιχειρημάτων της κομμουνιστικής παραχάραξης: «Ο Μεταξάς δεν είπε... «ΟΧΙ», είπε μόνο... Alors, c’ est la guerre»! Ο Γκράτσι στα απομνημονεύματά του, που έγραψε -νομίζω- το 1945, αναφέρει τον πλήρη διάλογο με τον Μεταξά, όπου -δύο φορές μάλιστα- εκείνος του εκστόμισε ένα ξερό «ΟΧΙ».

  Αυτά ως προς τα πραγματικά γεγονότα της ταραχώδους εκείνης εποχής και η ανίερη εμπλοκή της μεγαλειώδους εποποιίας του, σπανίως ενούμενου ελληνικού λαού, αξίζει τη χλεύη και απομόνωση των ασπόνδυλων νευρόσπαστων της πολιτικής και της μανιοκαταθλιπτικής ανθελληνικής αριστεράς, (ευτυχώς όχι όλης, αλλά δυστυχώς της διαβολικά και έντεχνα παραπληροφορημένης νεολαίας).