"Μνημονεύοντας" την Άλκηστιν.

    Γιά όσους θα ήθελαν να παραστούν στην σημερινή τελετή -μαζί με τους, καμιά 50/ριά άλλους που τα κατάφεραν- αλλά λόγω οιωνδήποτε συνθηκών εμποδίστηκαν να το κάνουν, αναρτώ έναν πρόχειρο χαιρετισμό, που -τίρα, βίρα- μπόρεσα να σκαρώσω την τελευταία στιγμή.

    Κυρίες και κύριοι. Φίλτατοι, αγαπητοί και αγαπημένοι.

  

    Σαν σήμερα, ακριβώς έναν χρόνο πριν, η ακριβή μας Άλκηστις -από το δωμάτιο του Γ΄ ορόφου του Νοσοκομείου, που έδινε την τελευταία της απέλπιδα μάχη γιά να κρατηθεί στη ζωή- είδε τον ήλιο να βασιλεύει γιά τελευταία φορά.
    Γιατί από την επομένη -σαν αύριο δηλαδή- θα βρισκόταν στην αγκαλιά του Πλάστη της. Στον αείφωτο και ηλιόλουστο Παράδεισο. Παρέα με όλα τα προηγηθέντα αυτής αγαπημένα της έμβια -άρα θνητά- πλάσματα, που -ως προπομποί- την υποδέχτηκαν χαρούμενα στην Πόρτα του.
    Ο γλυκύτατος πατήρ Θεαγένης, εξεπλήρωσε, με την χαρακτηριστική του πραότητα και θρησκευτική αρτιότητα την τυπική διαδικασία ενός ετήσιου μνημοσύνου. Διαδικασία οφειλομένη σε κάθε «αναχωρούντα», η οποία αποδίδεται -συμβατικά- τουλάχιστον τον πρώτο χρόνο, όπου η μνήμη κάθε εκλιπόντος είναι, σχετικά, νωπή και η θέληση να τιμηθεί αρκετά έντονη. Την συνέχεια την αναλαμβάνει ο αμείλικτος... Πανδαμάτωρ.
    Εγώ, ως ο πλησιέστερος συγγενής της απελθούσης Αλκήστιδος, φύσει αντισυμβατικός, αντιτυπολάτρης και αντικομφορμιστής, θέλησα με αυτόν τον μικρό και απέριττο ναΐσκο που βρισκόμαστε τώρα, να εκπληρώσω μιά παλιά -και από κοινού συμπεφωνημένη- επιθυμία. Από το κτίσμα αυτό εδώ, την πραγματική τελευταία της κατοικία, καμιά ανθρώπινη δύναμη δεν θα μπορέσει να την μετακινήσει ποτέ. Θα παραμένει, εσαεί, στο χώρο που έζησε τα τελευταία 15 χρόνια της επίγειας διαδρομής της. Στο κτήμα που αγάπησε, που το «δούλεψε» με τον κόπο και το μεράκι της και το πότισε με τον ιδρώτα της και ειδικά μέσα στην λιτή Αγία Σκέπη.
    Η μικρή αυτή «Αγία Σκέπη», που -Κύριος οίδε- με τί κόπους και πόσες στερήσεις και θυσίες ανοικοδομήθηκε, με την βοήθεια του Θεού και σε πείσμα όσων την θεωρούσαν περιττή, θα συμβολίζει και θα ταυτίζεται με την Άλκηστη. Έτσι, ακόμη και όταν όλοι μας -καθείς με τη σειρά και τη μοίρα του- θα φύγουμε από τη ζωή, όποιος περαστικός διαβάτης -γνωστός ή άγνωστος- θα βλέπει αυτό το εκκλησάκι και ρωτά, θα μαθαίνει πως αυτή η Αγία Σκέπη, χτίστηκε ειδικά, γιά να σκεπάζει με την ευλογία και τη χάρη Της την Άλκηστη και όλους -όσοι στο μεταξύ- θα έχουν... «σπεύσει» να χωθούν, ευπρόσδεκτα, κάτω απ’ Αυτήν. Τουλάχιστον όσο θα υπάρχει ο Κόσμος με την μορφή που τώρα γνωρίζουμε και αναγνωρίζουμε.
    -και υπ’ αυτήν την έννοια- την αναμφισβήτητη θλίψη του σάρκινου χαμού της, θα την αντιπαλεύει επάξια η μόνιμη πνευματικότητα που θα αναδίδει για λογαριασμό της, αυτό το μικρό κτίσμα, που ο πατήρ Θεαγένης καθαγίασε με τις προσευχές του και ο φίλτατος Νίκος Καρλής, τον συνόδεψε ψάλλοντας με την βροντώδη φωνή του -μαζί με τις δύο κυρίες πριμαντόνες που τον σιγοντάρισαν- και θα «μαρτυρά» γιά το πέρασμά της από την πρόσκαιρη Ζωή. Έτσι, η μνήμη της αγαπημένης Αλκήστιδος θα παραμένει φρέσκια, ζεστή κι αιώνια. Γιατί, ως γνωστόν, το στίγμα που αφήνει στη Γη ο κάθε «περαστικός» άνθρωπος εξαλείφεται μόνον όταν σβήσει το πέρασμα και η μνήμη του από τον νου εκείνων που τον γνώρισαν, τον βίωσαν και αναφέρουν την ύπαρξή του στις διηγήσεις τους προς τις επόμενες γενιές.