Αυτοδιοικητικές εκλογές στην Ερέτρεια.

   Το μέρος το γνώρισα και αγάπησα με παραθεριστική διαμονή, σ’ ένα διαμέρισμα στο συγκρότημα «Ληλάντια» από το 1976, και μόνιμη διαμονή από το 2003, οπότε συνταξιοδοτήθηκα.

   Στην αρχή, και γιά πολλά χρόνια, ήταν ένα μικρό ήσυχο παράλιο χωριουδάκι, με εξαιρετική ρυμοτομία -πρώτο ρυμοτομικό της Ελλάδος, από την εποχή του Όθωνος- με θαυμάσιο ιπποδάμειο σύστημα, μεγάλα οικόπεδα και χαμηλή δόμηση. Οι υποδομές της ήσαν στα σπάργανα και ένα μεγάλο μέρος του υδρευόταν με μπιτόνια από μία βρύση που υπήρχε σε μιά πλατειούλα μπροστά από το Μουσείο! Αυτά πριν διανοιχθεί ο περιφερειακός δρόμος και αλλάξει άρδην το περιβάλλον τοπίο. Προϊόντος του χρόνου, το χωριό μεγάλωσε και εξελίχτηκε, πρώτα σε κώμη και μετά στην σημερινή πόλη. Στην μακρά μου παραμονή εδώ, γνώρισα αρκετούς και ποικίλλης ικανότητος τοπικούς άρχοντες. Άλλους καλούς, άλλους μέτριους και άλλους... τενεκέδες. Αυτά γιά την ιστορία.

Προσωπικά, ως φύσει συντηρητικό και μοναχικό άτομο, δεν αλλάζω συνήθειες εύκολα, ούτε ανοίγομαι σε εύκολες δημόσιες σχέσεις. Έτσι δεν γνωρίζω πολλά-πολλά γιά πρόσωπα και πράγματα της περιοχής και έχω κλειστά αυτιά και μάτια σε κουτσομπολιά και ψιθύρους. Τα σημεία τριβής -κατά τα προσωπικά μου ενδιαφέροντα- είναι το νερό, τα σκουπίδια και το φιλοζωικό μου συναίσθημα, το οποίο βιάζεται -κατά φύση και παρά φύση- σε σχέση με τα ταλαίπωρα αδέσποτα που σέρνουν στους δρόμους την ταλαιπωρία και την δυστυχία τους, που πηγάζει αποκλειστικά στην αδιαφορία και αναλγησία των ανθρώπων και με θλίβει βαθύτατα.

Στην τωρινή εκλογική διαμάχη, ως μη έχων μεταφέρει εδώ τα εκλογικά μου δικαιώματα, μπορώ -και δικαιούμαι- να κρατώ ψύχραιμη στάση, αποστασιοποιούμενος από τον ντόπιο εκλογικόν αγώνα και τα αντίστοιχα πάθη.

   -Καλά, ρε φίλε, αν ψήφιζες εδώ, ποιόν θα ψήφιζες, μου είπε καλός φίλος, μάλλον κάνοντάς μου πλάκα. Σήκωσα το γάντι και του εξωτερίκευσα τις σκέψεις μου.

   -Από όλον αυτόν τον συρφετό υποψηφίων σωτήρων της πόλεως, γνωρίζω μόνον δύο. Τον κ. Νίκο Γουρνή και την κ. Αμφιτρίτη Αλημπατέ. Με τον πρώτο διασταυρώθηκα επαγγελματικά μερικές φορές. Μου είναι πολύ συμπαθής ως άνθρωπος και στα συν του καταγράφω σοβαρότητα, υπευθυνότητα και την συσσωρευμένη πατρική εμπειρία στα αυτοδιοικητικά. Και, βεβαίως, την πολιτικοοικονομική ιδεολογική συγγένεια μαζί του, καθ’ όσον ο ίδιος δεν κρύβει την πολιτική του ταυτότητα. Στα μείον του η προφανής έλλειψη πείρας, ως πρώτο βιολί του Δημαρχείου, οπότε θα πρέπει να αναμένω περισσότερα δείγματα γραφής από της θέσεως του καλού δεύτερου ρόλου, κατά το... «αρχή άνδρα δείκνυσι», γιά να τον... «ζυγίσω» καλύτερα. 
   Την κυρία Αλημπατέ, της οποίας το μικρό όνομα με προδιαθέτει θετικά, καθ’ όσον συνειρμικά παραπέμπει στην χιλιόχρονη ναυτική παράδοση της ιστορικής Ερετρείας, την γνωρίζω κι αυτήν προσωπικά, αλλά λίγο. Περισσότερο από μία κόρη της, την «διαβόλου κάλτσα» μικρή -τότε- Νικολέττα, η οποία υπήρξε μαθήτρια της κόρης μου, όταν εκείνη δίδασκε Αγγλικά στο γυμνάσιο της πόλεως. Όντας παραδοσιακός τύπος και επηρεαζόμενος από το αρχαίο... «εξ όνυχος τον λέοντα» και το νεώτερο... «το μήλο κάτω απ’ τη μηλιά...», εκκινώ με κάποιους πιθανούς θετικούς πόντους, χωρίς αυτό -δυνητικά- να είναι αδύνατον να ανατραπεί. 

   Συμπαθέστατη και μονίμως εγκάρδια γελαστή κυρία, δεν σε δυσαρεστεί ποτέ, όταν συζητείς μαζί της -πολιτικός γαρ- και το «όχι» το χρησιμοποιεί σπάνια, αντικαθιστώντας το με το... «ίσως», ή την παραπομπή του θέματος εις τας ελληνικάς καλένδας. Αυτό, σε κάποιο βάθος ανάλυσης, είναι μάλλον αμφιβόλου αξιοπιστίας, καθαρά πολιτικάντικη τακτική και το αντιμετωπίζω φιλύποπτα, αλλά και με πολλή κατανόηση.

   Επί των ημερών της δημαρχίας της -σε σχέση με τα πεπραγμένα προηγουμένων δημάρχων-  οι βρύσες μου έτρεξαν μόνο νερό και ποτέ... σαμπάνια! (Όταν η παροχή δεν επαρκούσε γιά την εξυπηρέτηση του δικτύου, έβαζαν αντλίες να «σπρώχνει» την «κατάσταση», με αποτέλεσμα να παροχετεύεται, μαζί με το νερό, και μπόλικος αέρας, τον οποίον τα υδρόμετρα καταμετρούσαν. Το νερό ερχόταν... αφρισμένο και οι πολίτες τον πλήρωναν αναλόγως!). Στο θέμα των σκουπιδιών, τώρα, η κατάσταση -επί των ημερών της- έχει βελτιωθεί αρκετά, σε πείσμα της επιδεικνυόμενης γαϊδουριάς και αβελτηρίας ημών, των αδιάφορων, αμόρφωτων και αντικοινωνικών πολιτών, οι οποίοι αντιμετωπίζουμε το θέμα των κάδων  -απορριμμάτων και ανακυκλώσεως- ως κλασσικοί κάφροι τουρκόγυφτοι. (Γιά όσους απορούν με τον χαρακτηρισμό, τους διαβεβαιώ πως υπάρχουν κανονικοί γύφτοι σε Κένυα, Ταϋλάνδη και αλλαχού). Στο θέμα της αντιμετώπισης των δυστυχισμένων αδεσπότων, έκανε λίγα, βιαστικά λόγω εκλογών, διστακτικά, πρόχειρα και ανεπαρκή βήματα, πλην όμως παρουσιάστηκαν και λιγότερα κρούσματα επίσημης δολοφονίας τους με φόλες, όπως γινόταν παλαιότερα. («Πονάει χέρι, κόψει χέρι»!). Η προφανώς υπερέχουσα μόρφωσις και παιδεία της, έναντι πολλών άλλων συνυποψηφίων... «σωτήρων», την οδήγησε πέρυσι στο εξαιρετικά επαινετέο θερινό φεστιβάλ αρχαίας τραγωδίας στο... «ανατριχιαστικά συγκινητικό» Αρχαίο Θέατρο Ερετρείας. Απ’ εκεί παίρνει πολλούς θετικούς πόντους. Την πολιτική της ταυτότητα την κρύβει επιμελώς. Και καλά κάνει, αφού αποτελεί διχαστικόν παράγοντα. Ψυλλιάζομαι πως δεν ταυτίζεται με την δική μου -κάτι που οπωσδήποτε εγγράφεται στα μείον της-  αλλά, στο αυτοδιοικητικό επίπεδο, αυτό δεν με ενοχλεί καθόλου. Γενικά την πολιτική της παρουσία την κρίνω θετική.

   -Τελικά, ρε μάγκα, είπε ο φίλος μου, θα την ψήφιζες, ή όχι, την... κυρά;

   -Σίγουρα... ναι!