Αθάνατα,,, Ομηρικά έπη!

-Αν είσαι μάγκας, πάμε έξω να... καθαρίσουμε!

  Αντιγράφω -σε ελεύθερη πάντα μετάφραση- γιά να καταλάβουν καλά οι συριζαρέοι τί τους... έρχεται.

   Ομήρου Ιλιάς: Ραψωδία... ψω΄, στίχος λη΄!

   Μόλις ο Πάτροκλος είδε κατερχόμενον στον Άδη τον Αχιλλέα, καταματωμένο και με το βέλος στη φτέρνα, άρχισε το σκούξιμο!  
   -Ωχού, ωιμέ, την καψερή. Αλί και τρισαλί! Και δώσ' του να τραβάει τους βοστρύχους και να σκίζει τις κορδέλες του. -Ωχού εμέ -τη δύσμοιρη- κακό που' παθα! Αφού το 'ξερες, μωρή, το κουσούρι σου, τί το 'θελες το... ξώφτερνο!!!

   Είναι γνωστόν πως σύγχρονοι αριστεροί συριζαρέοι ηγέτες δεν διακρίνονται ούτε γιά την ευφυΐα τους, ούτε για την μετροέπειά τους, αλλά γιά την κουτοπονηριά τους και μόνον. Όταν, μάλιστα, ευνοημένοι από βολική γι' αυτούς συγκυρία βρεθούν με εξουσία στο χέρι, τότε η οίηση αυτής τους αναρπάζει από την πραγματικότητα και τους ανυψώνει στη σφαίρα της ουτοπίας. Με την αίσθηση του μονίμου αλάθητου -επί παντός επιστητού-της αειφόρου παντοδυναμίας και της αναντίρρητης παντογνωσίας. Ακόμη και αυτή η πραγματικότητα, υποκλίνεται ευλαβικά στην κάθε άποψή τους -και την πιό απίθανη- οσάκις αντίκειται σ' αυτήν.

   Η μέθη της εξουσίας, προϊόντος χρόνου που την κατέχουν, τους δίνει την αίσθηση του... αήττητου και του αιώνιου. Οσάκις η αλήθεια δεν τους βολεύει, την... αλλάζουν και την προσαρμόζουν στα μέτρα τους. Όταν μία "πομπή" τους βγαίνει στα φόρα την... διαψεύδουν, ή την κάνουν γαργάρα και, ταυτόχρονα, εφευρίσκουν κάτι αντίστοιχο -και πολύ χειρότερο- γιά τους αντιπάλους τους. Επί προσθέτως -αντιστάσεως μη ούσης- αλωνίζουν, διαστρέφουν, παραπλανούν και παραπληροφορούν, εν γνώσει πως οι... "δικοί" τους δεν χρειάζονται πολλά γιά να... πεισθούν, ενώ οι... απέναντι, απλά,... δεν χρειάζεται να πεισθούν! Και το πιό αφελές και βλακώδες, αποδίδουν, κατοπτρικά, στον αντίπαλο όλα τα κακά τους.

   Από προσωπική εμπειρία, ο τυπικός σύγχρονος συριζάριος οπαδός -βαθειά συμπλεγματικός και συνειδητά μειονεκτών- αν δεν χαρακτηρίσει... "όμφακες" την επιτυχία των άλλων, προσπαθεί με μπαγαποντιά να την πριονίσει γιά να την υπερκεράσει, ή προσεγγίσει. Με μπόλικη κουτοπονηριά καταριέται συστηματικά το ακανθώδες δέντρο του καπιταλισμού, αλλά -αν μπορέσει και στη ζούλα- θα γευτεί αχόρταγα τους γλυκείς καρπούς του. Και το απωθημένο του όνειρο, μαζί με τις ρεβανσιστικές αντικοινωνικές του διαθέσεις, εκπληρούνται... "πλέρια" από λαϊκίστικες κυβερνήσεις τύπου Σύριζα, όπου δεν χρειάζεται να είναι χρήσιμες γιά τον τόπο και την καθολική ανάπτυξη του λαού, αλλά αρκεί να είναι ευχάριστες στ' αυτιά και να ικανοποιούν ένστικτα και απωθημένα της... "κομπλεξαρίας" και του κατιμά του.

   Ας προσπαθήσουμε τώρα, αντικειμενικά και συγκεκριμένα να σκιαγραφήσουμε τους δύο κύριους πολιτικούς μονομάχους της σήμερον. Ο ένας προέρχεται από διασταύρωση ευκατάστατης πολιτικής οικογένειας στην οποία ανήκε ο Ελευθέριος Βενιζέλος, με άλλη αρχοντική και πλούσια των Χανίων. Με μόρφωση, αγωγή και επιμόρφωση που περιλαμβάνει φοίτηση στο περίφημο Χάρβαρντ και επαγγελματική άσκηση πριν ακολουθήσει αυτόφωτη πολιτική σταδιοδρομία. Δηλαδή ένα μεγάλο καρφί στο μάτι της ανικανότητος, της αντιπαραγωγικότητος, του βολέματος, της αραχτής καφενειακής φραπεδιάς, της μαρξιστικής αμπελοφιλοσοφίας και της "ήσσονος προσπαθείας". Ο άλλος, γόνος φτωχής ηπειρώτικης οικογένειας, ο πατέρας του οποίου, την περίοδο της μεγάλης ανοικοδόμησης της χώρας που συνέπεσε με την εγκαθίδρυση της 7/χρονης δικτατορίας, εκτοξεύτηκε οικονομικά και επαγγελματικά με τις γνωστές... εργολαβικές διαδικασίες. Δηλαδή την πεμπτουσία του όρου... "διαπλοκή", όπου η εξουσία δίνει "δουλειές" στον εργολάβο και εκείνος τις ανταποδίδει. Είτε με στήριξη, είτε με οικονομικές αντιπαροχές. Ως γνωστόν, τα πιό γρήγορα και εύκολα χρήματα βγαίνουν από τις εργολαβίες δημοσίου.  Ο ίδιος, τα μόνα τμήματα από τα σχολεία που τον έστελνε ο πατέρας του και γνώρισε καλά, ήταν οι αυλές και τα προαύλια, όπου ξεσήκωνε τους συμμαθητές του με συνεχή.. "αιτήματα". Όντας τενεκές ξεγάνωτος, κατάφερε ν' αποκτήσει -όχι να κατακτήσει επάξια- ένα κάλπικο κουτσοδίπλωμα από το ΕΜΠ, στο οποίο ήρθε, εκ μεταγραφής, από την Βουλγαρία, χάρις στην γνωριμία του Αλ. Αλαβάνου με τον Θεοδ. Τάσιο, ο οποίος τον ξεφορτώθηκε με ανακούφιση!
   Έτσι σήμερα, πιστοποιώντας την εθνική μας παρακμή και "αποσυναρμολόγηση" καταντήσαμε να μας κυβερνά ένα αμόρφωτο "πράμα", το οποίο στα μόνα ζητήματα που επιδίδεται επιτυχώς είναι το ψέμα, η παραπλάνηση και η εξαπάτηση. Εκείνο που με εξοργίζει -αλλά και με θλίβει- αφάνταστα είναι η μειονεξία μεγάλου μέρους του ελληνικού λαού, το οποίο εκλαμβάνει τα προφανή -βαρβαρίζοντα και σολοικίζοντα- παραμύθια του ως ρητορική δεινότητα και ταυτίζεται μαζί του, καθ΄όσον σ' αυτόν βλέπει να κολακεύεται και η δική του αμορφωσιά και ασημαντότητα. Και η "θεία Λένα", κάποτε, υπήρξε εξαιρετική αφηγήτρια που κρατούσε μαγεμένο το ακροατήριό της με παραμυθάκια. Όμως εκείνο ήταν... παιδάκια!
   Τώρα, που οι μάσκες έπεσαν και η διχαστική λύσσα βγάζει τα μύχια ένστικτα του αριστερού πολακισμού στην επιφάνεια και ο εξευτελισμός της εξαγοράς συνειδήσεων κορυφώνεται με το εκλογικό επίδομα που σκαρφίστηκαν ως έσχατο όπλο τους, ο ελληνικός λαός καλείται να αποδείξει το μέγεθος της περηφάνειας ή της ευτέλειάς του. Κοντός ψαλμός... αλληλούια!