Παίχτες και θεομπαίχτες.

Οραματιζόμενος ψητά... αγριογούρουνα!

  Η ιστορία ξεπέρασε -προ πολλού- το αστείο και έχει στρογγυλοκαθήσει στο κέντρο της αφελούς, αλλά και επικίνδυνης, γελοιότητος. Έχει ξεπεράσει την ενόχληση του νευρικού μου συστήματος -μαζί και κάθε νουνεχούς, σοβαρού  πολίτη που διαθέτει ίχνη αυτοσεβασμού και αξιοπρέπειας. Έτσι, όλοι εμείς αυτής της συνομοταξίας, παρακολουθούμε κατάπληκτοι το κρεσέντο της ξέφρενης κατρακύλας του συριζαρέικου ψηφοθηρικού μηχανισμού, που -μη ορρωδών προ ουδενός- στοχεύει, στην -πάση θυσία- εξαγορά συνειδήσεων και ψήφων, και παίζει τα ρέστα του σ' ένα βρώμικο και παπατζήδικο παιχνίδι, θεωρώντας δεδομένη τη χαμηλή πνευματική και ηθική ποιότητα των Ελλήνων. Τόσο με τον ορυμαγδό παροχών και ψευτοπαροχών, όσο και με την -στο άψε, σβήσε- ικανοποίηση όλων των εκκρεμών... λαϊκών «αιτημάτων», τα εγκαίνια ανύπαρκτων και ημιτελών έργων, την αναμόχλευση των παθών, την παραχάραξη της Ιστορίας, την κολακεία του περιθωρίου, την εγκόλπωση της τρομοκρατίας, την ελληνοποίηση της διεθνούς μεταναστευτικής πλέμπας και, γενικά, την προσπάθεια προσεταιρισμού -μέ κάθε μέσον και τρόπο-  και της τελευταίας ρανίδας σκαρταδούρας που υπάρχει στον πάτο του κοινωνικού βαρελιού της χώρας, αγνοώντας, περιφρονώντας και εξευτελίζοντας το μεγάλο και υγιές κομμάτι της κοινωνίας της. Μέχρι και τον Χριστό -ο αθεόφοβος- ετόλμησε να εμπλέξει στα πολιτικά τερτίπια του, μπας και μπουρδουκλώσει και κανέναν αφελή χριστιανό στα πέπλα των παραμυθιών του. (Σημ. Προσωπικά γνωρίζω μερικούς τέτοιους παραμυθιασμένους και εξαπατημένους θεοσεβούμενους). 

   Η εικόνα ενός δεδηλωμένου άθεου, με το κερί στο χέρι στην πασχαλινή διαδικασία, επιτείνει το αίσθημα του γελοίου που αποπνέουν τα φληναφήματά του και εμπεδώνει την αναξιοπιστία που άφθονα διασπείρει τα πέντε χρόνια της ηγεμονίας του. Με τις συνεχείς κωλοτούμπες, τα μπρος-πίσω, τα είπα-ξείπα, την ανικανότητα, την αλαζονεία, την μέθη της καλοπέρασης, του καλά κρυμμένου ελιτισμού, με τη Σχολή Χιλλ, τις πολυτελείς κρουαζιέρες, τα λουκούλλεια γεύματα των προεδρικών αεροπλάνων και την οίηση που του προκάλεσε η αιφνίδια -και με πλαστά δικαιολογητικά- ανάρρηση στην εξουσία.

   Τελευταίο του «κατόρθωμα», η προσπάθεια αναβίωσης του εμφυλιοπολεμικού κλίματος, η καπηλείας των αγώνων της αριστεράς, ο έντονος διχασμός και η αναμόχλευση κατασιγασμένων παθών, μπας και -με την δημιουργία ψεύτικων συνειρμών- «τσιμπήσει» καμμία συναισθηματική ψήφο απογόνων των παλιών πρωταγωνιστών, που εξαπατημένοι από την τότε ηγεσία του ΚΚΕ -ο εγκληματίας Ζαχαριάδης τους απέκρυψε τις Συμφωνίες Μόσχας και Γιάλτας, που διεμοίρασαν την Ευρώπη. Έτσι, αφέθησαν να σφαχτούν -τζάμπα και βερεσέ- οι σύντροφοί του κομμουνιστές, προκειμένου να δημιουργηθούν συνθήκες μελλοντικής ρεβάνς. Δηλαδή, ό,τι βλέπουμε να γίνεται σήμερα! Στα πλαίσια αυτής της αμετροεπούς πρακτικής προς εξαπάτηση, έριξε στο τραπέζι του πολιτικού τζόγου -κάτι σαν... ρέστα- και τον... Άρη Βελουχιώτη! Βεβαίως πολύ λίγοι γνωρίζουν πως ο αιμοσταγής δολοφόνος Βελουχιώτης -κατά κόσμον Μπάμπης Κλάρας- υπήρξε ψυχρός σταλινικός και στυγνός δολοφόνος αθώων χωρικών. Ακόμη υπήρξε «δηλωσίας» της Μακρονήσου και αποτάχτηκε, διαγραφείς από το ΚΚΕ, όταν διεφώνησε με την ηγεσία που υπέγραψε την Συμφωνία της Βάρκιζας, δεν παρέδωσε τα όπλα και βγήκε στο... αντάρτικο. Τελικά,  κατά την γνωστή κομμουνιστική πρακτική, (ιδέ περίπτωση Πλουμπίδη), απεκηρύχθη, στιγματίστηκε και, προδομένος από τους συντρόφους του, αναγκάστηκε να αυτοκτονήσει -μία εκδοχή- μαζί με τον... εραστή του! (Ναι, ναι... υπήρξε και... τέτοιος ο τύπος!).

   Τελικά, «επείσθημεν» πλήρως όλοι πως αυτός ο ετερόκλητος εσμός, συκοφαντώντας το κακό... παλιό, εκφράζει το... υγιές και «προοδευτικό» μέλλον, σαλπίζοντας την άνοδο στα... βουνά!

   Π.χ. το... «πράμα» της φωτογραφίας, που προσομοιάζει με άνθρωπο, (κακέκτυπο του αγαθού Οβελίξ, στο πιό κακό και πιό υπναλέο),  που θεωρεί πως η εκτόξευση μπογιάς και το σπάσιμο τζαμαριών... δεν αποτελεί βία, αλλά μία απλή -προφανώς «προοδευτική»- διαμαρτυρία!