Εδώ καράβια χάνονται...

...κι αυτός τον χαβά του!

   Επειδή το χούι  δεν κόβεται, και με την επιφύλαξη δυσάρεστων εκπλήξεων από τις 6 εναπομένουσες ώρες μέχρι το κλείσιμο της κατάταξης, δημοσιεύω τα αποτελέσματα του διαγωνισμού Daily Sudoku γιά τον μήνα Μάιο. Ο Θεός και η Τύχη έπαιξαν πάλι τον ρόλο τους, ενώ η αφεντιά μου πρόσθεσε λίγη... ταχύτητα σκέψεως και αντιδράσεως, ευθυκρισία και ολίγη... τέχνη.

Το σύνδρομο Σαμψών.

Το θηρίο όταν ψυχομαχεί γίνεται πιό άγριο, πιό λυσσασμένο και πιό επικίνδυνο.

   Το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα μοιάζει υπερβολικό γιά τους περισσότερους πολίτες αλλά και ανακουφιστική απελευθέρωση από τα θανάσιμα, αντιδημοκρατικά και αναξιοκρατικά δεσμά της αριστερής λαίλαπας. Η σιωπηλή πλειοψηφία των υγιώς σκεπτομένων και καλής ποιότητος πολιτών μίλησε στην κάλπη και το μήνυμα που έστειλε στο αλλοπρόσαλλο, ετερόκλητο και καιροσκοπικό εξουσιολάγνο κυβερνητικό συνονθύλευμα ήταν σταθερό, ομόθυμο και ηχηρό. Έδειξε καθαρά πως θέλει να απαλλαγεί, το συντομότερο δυνατόν, από την απίστευτα παράλογη και πλέον ανίκανη, αντιδημοκρατική, μικρόψυχη και, τελικά, εθνοκτόνο κυβέρνηση που γνώρισε ο τόπος, όχι μόνο από την μεταπολίτευση και εντεύθεν, αλλά -γιά όσους γνωρίζουν ελληνική Ιστορία- από την εποχή της Εθνικής Παλιγγενεσίας, ο τόπος δεν γνώρισε φαυλότερη και διχαστικότερη κυβέρνηση. Ακόμη και τύποι σαν τον Τζουτζέ και τον Κωλέττη δεν έριξαν τόσο πίσω την ελληνική κοινωνία. Με χειρότερη επίδοση αυτήν στην Παιδεία, όπου ο εκμαυλισμός της νεολαίας που επιχειρήθηκε ήταν καταλυτικός και απόλυτος, καθ' όσον η διαβολική και επίσημη κομμουνιστική πρακτική θέλει την κάθε νεολαία άβουλη, άκριτη, λοβοτομημένη και ευκολορυμούλκιτη στην απολυταρχική της διάθεση. Με ψέματα, συνθήματα, τσιτάτα, παραπλάνηση και παραπληροφόρηση. Μιά χώρα απέραντη στάνη.

   Τελευταία αποκαλυπτικά δείγματα αποτελούν τα ρουσφετολογικά καμώματα του ανεκδιήγητου κομμουνιστή πορνοβοσκού Γιαβρούμογλου, που υποβάθμισε το επιστημονικό επίπεδο της χώρας, ελαχιστοποίησε την ποιότητα των παρεχομένων γνώσεων και εξαφάνισε την ουσιαστική αξία των χορηγουμένων πτυχίων, με την αναξιοκρατική και ρουσφετολογική εξίσωση -εννοείται προς τα πάνω- όλων των χαμηλών βαθμίδων Παιδείας τις οποίες αναγόρευσε σε... πανεπιστημιακού επιπέδου!!! Και όλη αυτή η εγκληματική εκπαιδευτική καταβαράθρωση μόνο και μόνο γιά να κολακέψει αυτιά και  να δημιουργήσει ημιμαθείς... "επιστήμονες", με ίδια, όμως, επαγγελματικά δικαιώματα με τους αριστείς του είδους. Και όλη αυτή θυσία της ελληνικής επιστημοσύνης χάριν της εμμονικής διατηρήσεως της εξουσίας σε χέρια Πολάκηδων.
   Και αν το ζητούμενο δεν επιτευχθεί με όσα κόλπα, τερτίπια και κουτοπόνηρες μπαγαποντιές σκαρφιστούν, τότε... "αποθανέτω η ψυχή μας μετά των... αντιφρονούντων". Στάχτη και μπούρμπερη η Ελλάδα, γιά να μην χάσει ο Τσίπρας, και οι περί αυτόν φαύλοι, τον λουφέ της εξουσίας.
   Ακόμη και με την -με μισό στόμα- εξαγγελθείσα προσφυγή στις κάλπες "παίζουν" καθυστερήσεις και προσπαθούν, με αντιδεολογικά και ανέντιμα μέσα να κερδίσουν ημέρες... καρέκλας και "ημέτερους" σε καίρια κρατικά πόστα.
   Όσο γιά το "αύριο", μετά το πικρό ποτήρι της αποπομπής -"αποχαιρέτησε την Αλεξάνδρεια που χάνεις"- ως εκδίκηση αφήνουν πίσω τους μιά χώρα με διαλυμένους θεσμούς, μία οικονομία ναρκοθετημένη και έναν ήρεμο και συνετό Μητσοτάκη που θα προσπαθεί, αλλόφρων, να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα, τρώγοντας και τις "πέτρες" που θα του πετούν από απέναντι!

Στον απόηχο των χθεσινών εκλογών.

 

  Το αποτέλεσμα της χθεσινής αναμετρήσεως είναι εκκωφαντικό και αποκαλυπτικό. Αν μπορούσαμε να το... «ζωγραφίσουμε» με αδρές γραμμές θα λέγαμε. Τελικά το «καλό» επικράτησε του «κακού», το υγιές κομμάτι του λαού είναι μεγαλύτερο του σάπιου και το ψέμα πιό ανίσχυρο από την αλήθεια.

   Προσωπικά θεωρώ ως κυριότερη αιτία του καταποντισμού του αριστερού λαϊκισμού που εκφράζει ο τσιπραίικος κατιμάς της αριστεράς -θεωρώντας πως η αριστερά δεν περικλείεται μόνο στο σταλινικό τρίγωνο: Πολάκη, Κυρίτση και Καρτερού και την αλαζονική εμμονή στον κοινωνικό διχασμό. Στο... «τους τελειώνουμε, ή μας τελειώνουν», στο «εμείς ή αυτοί», στο «οι πολλοί ή οι λίγοι» και στην προσπάθεια αναζωπύρωσης παλιών -καταλαγιασμένων και ξεθυμασμένων- παθών. Στις εμφύλιες διαφορές πάθους, συρράξεων και αίματος που υπάρχουν στην Ιστορία όλων των λαών της Υφηλίου και τις οποίες όλοι προσπαθούν να ξεχάσουν και να επουλώσουν τις πληγές που εκείνες άνοιξαν. Νουνεχής αριστερά θα υπάρχει πάντα και θα συμβάλλει, μέσω του υγιούς δημοκρατικού ανταγωνισμού, στην πρόοδο της κοινωνίας. Όχι όμως ένα τέτοιο αριστερό αληταριό που να εκφράζεται από ένα υστερόβουλο, ιδιοτελές και εξουσιολάγνο  τσούρμο που δεν έχουν ιδέα για τους αγώνες και τους πρωταγωνιστές της παλιάς αριστεράς που τώρα καπηλεύονται ασύστολα. 

   -Γιατί, ρε φίλε, με βάζεις να μισήσω τον γείτονά μου επειδή πιστεύει αλλοιώτικα από μένα; Γιατί, εκεί που μέχρι τώρα ζούσαμε μιά χαρά με τους κανόνες της Δημοκρατίας και της ανοχής, να πρέπει να αναπτύξουμε κι οι δυό μισαλλοδοξία, εχθρότητα και προσωπικό μίσος; Μόνο και μόνο γιά να βολεύεσαι εσύ και ο ανάξιος συρφετός σου σε καλοπληρωμένα πόστα;

   Ο Χριστός επέβαλε την θρησκεία του με το παράδειγμα. Όχι λύσσα γιά την ιδιωτική παιδεία με τα παιδιά μας στα Εκπαιδευτήρια Χίλλ. Όχι καταγγελτήριος ορυμαγδός κατά της... ελίτ, με κρουαζιέρες σε κότερα και πούρα στο χέρι.  Όχι μπουρδολογία τύπου «άρλεκιν» γιά πρόσωπα που έδρασαν πριν γεννηθούν οι γονείς μας. Όχι εγκολπισμός του πάσης φύσεως αντικοινωνικού, αντεθνικού και άκρως παραβατικού και κακοποιού στοιχείου που... «λημεριάζει» σε πρώην ναούς της Επιστήμης και νυν φωλιές αντικοινωνικών αποβρασμάτων.

   Η Νέμεσις έδρασε αποτελεσματικά και στην ώρα της κατά της αλαζονικής συριζαρέικης Ύβρεως και της αλαζονείας και της έπαρσης που δημιουργούν Άτη. Έτσι ο λαός τους επεφύλαξε την Τίσιν που τους αξίζει.

   Κλείνοντας την πρώτη, ψύχραιμη,  αντίδρασή μου στο χθεσινό εκλογικό αποτέλεσμα, θεωρώ εαυτόν ιδιαίτερα εντυπωσιασμένο από το εμπνευσμένο ενωτικό μήνυμα που άκουσα από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, με το οποίο δίνει δείγμα σπουδαίας πολιτικής στόφας και ηγέτη που χρειάζεται πλέον ο τόπος, προκειμένου να ηρεμήσει, να ανασκουμπωθεί και να κοιτάξει εμπρός. Αφήνοντας πίσω -στην απαξία και την περιφρόνηση- τα διαλυτικά και καταστροφικά ζιζάνια, που μια τυχαία στιγμή οργής, απελπισίας και απόγνωσης επέτρεψε να βλαστήσουν.

   Η αρχή έγινε, οι μάσκες έπεσαν. Προσβλέπω στην σύντομη και ολοσχερή κάθαρση του συριζαρέικου άγους.    

Μια παλιά καουμπόικη ιστορία, για να διασκεδαστεί η αγωνία των εκλογών...

Γαϊδουρινές υποθέσεις.

   Κάποτε, κάπου στα σύνορα με τις ΗΠΑ, ένας Μεξικανός δήμαρχος, για ν’ αυξήσει τα έσοδα του δήμου του σκαρφίστηκε το εξής κόλπο. Στην κεντρική πλατεία έστησε ένα μικρό στάβλο, έδεσε ένα γάιδαρο σ’ ένα παλούκι και στο παλούκι κρέμασε ταμπέλα που έγραφε: «Όποιος κάνει το γάιδαρο να γελάσει κερδίζει 1000 δολάρια. Συμμετοχή στο παιχνίδι 5 δολάρια».

Αμέσως ακολούθησε κοσμοσυρροή... παικτών. Άλλος έλεγε στο γάιδαρο... ανέκδοτα, άλλος του έκανε αστείες γκριμάτσες, ό,τι μπορούσε να φανταστεί. Όμως τίποτα, ο γάιδαρος ανέκφραστος!   

   Μια μέρα έρχεται να δοκιμάσει την τύχη του κι ένας βαρύς κι ασήκωτος καουμπόης. Πληρώνει το εισιτήριο , μπαίνει στον στάβλο, κάτι λέει στ’ αυτί του γαϊδάρου κι αυτός... ξεραίνεται στα γέλια!

   Σκασμένος ο δήμαρχος πληρώνει το έπαθλο και καθώς είδε όλα του τα κέρδη να εξανεμίζονται... αλλάζει την ταμπέλα: «Όποιος κάνει τον γάιδαρο να κλάψει... 2000 δολάρια»! Προσέρχονται πάλι οι μουστερήδες λέγοντας στον γάιδαρο διάφορα θλιβερά, αλλά εκείνος ανέκφραστος και το παγκάρι του δήμαρχου ξαναφούσκωνε. Ώσπου εμφανίζεται πάλι ο τύπος που είχε κάνει τον γάιδαρο να γελάσει. Μπαίνει στον στάβλο με τον γάιδαρο και σε λίγο βγαίνει αφήνοντας το ζώο να κλαίει με λυγμούς! Παίρνει το έπαθλο και φεύγει αργά-αργά.

   Ο δήμαρχος αφρισμένος από τσαντίλα αλλά και εξιταρισμένος από περιέργεια, καβαλάει το άλογό του, τρέχει και τον συναντά στην έρημο.

   -Ρε φίλε, αμάν! Θα σκάσω. Τί κόλπο έκανες με τον γάιδαρο;

   -Δεν σου λέω, είναι μυστικό!

   -Αμάν, πες μου. Σου δίνω άλλα 1000!

   -Φέρ’ τα!

   Μόλις πήρε τα χίλια ο τύπος του λέει:

   -Ήταν απλό. Του είπα πως την είχα μεγαλύτερη από δαύτον. Κι αυτός έβαλε τα γέλια!

   -Και όταν... έκλαψε;

   -Επίσης απλό... Του την έδειξα!!!

«Η σκελέα του στρατιώτη» και τα κρυφά χαρτιά των εκλογών.

Τελευταία σκέψη μπροστά στην κάλπη.

   Οι πιό παλιοί θα θυμούνται έναν εθιμικό έρανο που διεξαγόταν στα πρώτα ταραγμένα μεταπολεμικά χρόνια, περί τα μέσα Νοεμβρίου, και είχε σκοπό την ενίσχυση του Ελληνικού Στρατού. Ήταν ένας θεσμός που γεννήθηκε με την έκρηξη του Ελληνοϊταλικού Πολέμου από μία ομάδα κοσμικών κυριών της Αθήνας που, αρχικά, μάζευαν ρούχα και τα έστελναν στο Μέτωπο, προκειμένου ν’ αντιμετωπισθεί το κρύο των αλβανικών βουνών. Μετά τον Εμφύλιο ο θεσμός διατηρήθηκε γιά μερικά χρόνια και τα ζεστά εσώρουχα αντικατεστάθησαν από... ρευστό.

   Ποιός, όμως, θα φανταζόταν πως οι αγκυλωμένοι παλαιοσταλινικοί σύμβουλοι του Μαξίμου, μεταξύ του ορυμαγδού των λοιπών -πιθανών και απίθανων- τεχνασμάτων που θα σκαρφίζονταν προκειμένου ν’ απαλύνουν την χλωμάδα των δημοσκοπήσεων θα σκέφτονταν και την αναβίωση του θεσμού! Ίσως το αντιβασιλικό σύνδρομο και το μένος τους κατά της Φρειδερίκης που τους κατέτρωγε -καθ’ όσον οι έρανοι εγένοντο υπό την αιγίδα της τότε βασίλισσας- και δεν τους αφήνει ακόμη να την ξεχάσουν, να τους άναψε τη σχετική λάμπα! Όμως η αλλαγή των συνθηκών και η εαρινή εποχή επιβάλλει την αντικατάσταση της χοντρής, ζεστής φανέλας με την -επίσης χρήσιμη- μακρειά στρατιωτική... σκελέα. Δηλαδή το... σώβρακο! Και γιά την ταχύτητα και απλούστευση της διαδικασίας επελέγη η κρατική καταβολή σε κάθε φαντάρο του επιπλέον ποσού των... 22 ευρώ, μηνιαίως, προκειμένου να απευθύνεται στον Χόντο, ή άλλα συναφή καταστήματα, και να ανανεώνει την εσωρουχική του γκαρνταρόμπα. Ένα σώβρακο τον μήνα. Πιθανολογώ πως στην προσφάτως ανελθούσα εις την πρώτη κατηγορία πολιτών συμπαθή κατηγορία των ρομά -κοινώς τουρκόγυφτοι- («Τα ρομά είν’ εντώ γιά το Τσίπρα το Τεό»), οι εξ αυτών φαντάροι δεν πρόκειται να χρησιμοποιήσουν το ποσό σε περιττή αγορά σωβράκων, καθώς -αν χρησιμοποιούν τέτοια- τους «φτουράν», καθ’ όσον δεν τα φθείρουν με συχνό πλύσιμο. Μάλλον θα το επενδύσουν σε... καρπούζια.

  Και γιά να σοβαρευτούμε. Ας μην βιαστούμε σε παγίωση προγνωστικών και απόψεων, σχετικά με το αποτέλεσμα, καθ’ ότι -πλέον του γνωστού αριστερού αμοραλισμού και της πασίγνωστης διαβολικής μπαγαποντιάς τους, που θα αλλοιώσει οπωσδήποτε το αποτέλεσμα, (όπου και όσο μπορέσουν) - υπάρχουν και κάποιες παράμετροι οι οποίες δεν είναι δυνατόν να προσδιορισθούν και προμετρηθούν. Και αυτές είναι οι στρατιές των ποικιλόμορφων ελληνοποιηθέντων μουσουλμάνων κάφρων και οι πολιτικά αδιαμόρφωτοι και άπειροι νέοι ψηφοφόροι, οι πλείστοι των οποίων είναι... τραλα-λά, αλλού γι’ αλλού και περί άλλα... τυρβάζοντες!

   Συμπερασματικά, όλα αυτά, αλλά και ο ακατάσχετος και αμοραλιστικός ορυμαγδός εκμαυλισμού και εξαγοράς συνειδήσεων -και ψήφων- των ασθενέστερων οικονομικά τάξεων, δημιουργεί ένα μεγάλο ερωτηματικό. Πόσο, άραγε, ευεπίφορος κατάντησε ένας πάλαι ποτέ υπερήφανος λαός στον ευτελισμό, την αναξιοπρέπεια και την κατάποση ενός φτηνού δολώματος εξάρτησης στην παρακμή και την υποδούλωσή του σε καθεστώτα, από τα οποία όλος ο σύγχρονος νουνεχής και πολιτισμένος κόσμος φεύγει τρέχοντας.

   Φίλτατοι συνέλληνες, αύριο έχετε μοναδική ευκαιρία να συντρίψετε το δηλητηριώδες φίδι, πατώντας το γερά στο κεφάλι. Αποχή, λευκό, άκυρο και ρομαντική υποστήριξη μικρών κομμάτων και ουτοπιστικών πολιτικών σχηματισμών διαμαρτυρίας, αποτελεί φιλί ζωής στο φίδι, που -σύντομα- θα σας ανταμείψει με θανατηφόρο δάγκωμα. Οπότε... «ουκ έστι μετάνοια εν τω Άδη». Η επιλογή δική σας.

Ο μικρός πρίγκηψ.

Απόσπασμα από το αριστούργημα του Antoine de Saint-Exupery

  

  "... Παρατηρήσατε προσωπικά το τοπίο της εικόνας, ούτως ώστε να σιγουρευτείτε πως μπορεί να το αναγνωρίσετε, αν ποτέ ταξιδέψετε στην Αφρική, στη Σαχάρα. Έτσι και βρεθείτε εκεί, σας παρακαλώ να μην βιαστείτε να προσπεράσετε. Σταθείτε ακριβώς κάτω από το άστρο. Αν, τότε, κατέβη και έρθει κοντά σας ένα χρυσόμαλλο, γελαστό παιδί που θα σας ρωτά, χωρίς εκείνο ν’ απαντά στις δικές σας ερωτήσεις, ασφαλώς θα μαντέψετε ποιός μπορεί να είναι. 

   Τότε θα σας ζητούσα μία μεγάλη χάρη. Μη μ΄αφήσετε άλλο στη θλίψη μου. Γράψ’ τε μου αμέσως πως ξαναγύρισε..."

Αυτοδιοικητικές εκλογές στην Ερέτρεια.

   Το μέρος το γνώρισα και αγάπησα με παραθεριστική διαμονή, σ’ ένα διαμέρισμα στο συγκρότημα «Ληλάντια» από το 1976, και μόνιμη διαμονή από το 2003, οπότε συνταξιοδοτήθηκα.

   Στην αρχή, και γιά πολλά χρόνια, ήταν ένα μικρό ήσυχο παράλιο χωριουδάκι, με εξαιρετική ρυμοτομία -πρώτο ρυμοτομικό της Ελλάδος, από την εποχή του Όθωνος- με θαυμάσιο ιπποδάμειο σύστημα, μεγάλα οικόπεδα και χαμηλή δόμηση. Οι υποδομές της ήσαν στα σπάργανα και ένα μεγάλο μέρος του υδρευόταν με μπιτόνια από μία βρύση που υπήρχε σε μιά πλατειούλα μπροστά από το Μουσείο! Αυτά πριν διανοιχθεί ο περιφερειακός δρόμος και αλλάξει άρδην το περιβάλλον τοπίο. Προϊόντος του χρόνου, το χωριό μεγάλωσε και εξελίχτηκε, πρώτα σε κώμη και μετά στην σημερινή πόλη. Στην μακρά μου παραμονή εδώ, γνώρισα αρκετούς και ποικίλλης ικανότητος τοπικούς άρχοντες. Άλλους καλούς, άλλους μέτριους και άλλους... τενεκέδες. Αυτά γιά την ιστορία.

Προσωπικά, ως φύσει συντηρητικό και μοναχικό άτομο, δεν αλλάζω συνήθειες εύκολα, ούτε ανοίγομαι σε εύκολες δημόσιες σχέσεις. Έτσι δεν γνωρίζω πολλά-πολλά γιά πρόσωπα και πράγματα της περιοχής και έχω κλειστά αυτιά και μάτια σε κουτσομπολιά και ψιθύρους. Τα σημεία τριβής -κατά τα προσωπικά μου ενδιαφέροντα- είναι το νερό, τα σκουπίδια και το φιλοζωικό μου συναίσθημα, το οποίο βιάζεται -κατά φύση και παρά φύση- σε σχέση με τα ταλαίπωρα αδέσποτα που σέρνουν στους δρόμους την ταλαιπωρία και την δυστυχία τους, που πηγάζει αποκλειστικά στην αδιαφορία και αναλγησία των ανθρώπων και με θλίβει βαθύτατα.

Στην τωρινή εκλογική διαμάχη, ως μη έχων μεταφέρει εδώ τα εκλογικά μου δικαιώματα, μπορώ -και δικαιούμαι- να κρατώ ψύχραιμη στάση, αποστασιοποιούμενος από τον ντόπιο εκλογικόν αγώνα και τα αντίστοιχα πάθη.

   -Καλά, ρε φίλε, αν ψήφιζες εδώ, ποιόν θα ψήφιζες, μου είπε καλός φίλος, μάλλον κάνοντάς μου πλάκα. Σήκωσα το γάντι και του εξωτερίκευσα τις σκέψεις μου.

   -Από όλον αυτόν τον συρφετό υποψηφίων σωτήρων της πόλεως, γνωρίζω μόνον δύο. Τον κ. Νίκο Γουρνή και την κ. Αμφιτρίτη Αλημπατέ. Με τον πρώτο διασταυρώθηκα επαγγελματικά μερικές φορές. Μου είναι πολύ συμπαθής ως άνθρωπος και στα συν του καταγράφω σοβαρότητα, υπευθυνότητα και την συσσωρευμένη πατρική εμπειρία στα αυτοδιοικητικά. Και, βεβαίως, την πολιτικοοικονομική ιδεολογική συγγένεια μαζί του, καθ’ όσον ο ίδιος δεν κρύβει την πολιτική του ταυτότητα. Στα μείον του η προφανής έλλειψη πείρας, ως πρώτο βιολί του Δημαρχείου, οπότε θα πρέπει να αναμένω περισσότερα δείγματα γραφής από της θέσεως του καλού δεύτερου ρόλου, κατά το... «αρχή άνδρα δείκνυσι», γιά να τον... «ζυγίσω» καλύτερα. 
   Την κυρία Αλημπατέ, της οποίας το μικρό όνομα με προδιαθέτει θετικά, καθ’ όσον συνειρμικά παραπέμπει στην χιλιόχρονη ναυτική παράδοση της ιστορικής Ερετρείας, την γνωρίζω κι αυτήν προσωπικά, αλλά λίγο. Περισσότερο από μία κόρη της, την «διαβόλου κάλτσα» μικρή -τότε- Νικολέττα, η οποία υπήρξε μαθήτρια της κόρης μου, όταν εκείνη δίδασκε Αγγλικά στο γυμνάσιο της πόλεως. Όντας παραδοσιακός τύπος και επηρεαζόμενος από το αρχαίο... «εξ όνυχος τον λέοντα» και το νεώτερο... «το μήλο κάτω απ’ τη μηλιά...», εκκινώ με κάποιους πιθανούς θετικούς πόντους, χωρίς αυτό -δυνητικά- να είναι αδύνατον να ανατραπεί. 

   Συμπαθέστατη και μονίμως εγκάρδια γελαστή κυρία, δεν σε δυσαρεστεί ποτέ, όταν συζητείς μαζί της -πολιτικός γαρ- και το «όχι» το χρησιμοποιεί σπάνια, αντικαθιστώντας το με το... «ίσως», ή την παραπομπή του θέματος εις τας ελληνικάς καλένδας. Αυτό, σε κάποιο βάθος ανάλυσης, είναι μάλλον αμφιβόλου αξιοπιστίας, καθαρά πολιτικάντικη τακτική και το αντιμετωπίζω φιλύποπτα, αλλά και με πολλή κατανόηση.

   Επί των ημερών της δημαρχίας της -σε σχέση με τα πεπραγμένα προηγουμένων δημάρχων-  οι βρύσες μου έτρεξαν μόνο νερό και ποτέ... σαμπάνια! (Όταν η παροχή δεν επαρκούσε γιά την εξυπηρέτηση του δικτύου, έβαζαν αντλίες να «σπρώχνει» την «κατάσταση», με αποτέλεσμα να παροχετεύεται, μαζί με το νερό, και μπόλικος αέρας, τον οποίον τα υδρόμετρα καταμετρούσαν. Το νερό ερχόταν... αφρισμένο και οι πολίτες τον πλήρωναν αναλόγως!). Στο θέμα των σκουπιδιών, τώρα, η κατάσταση -επί των ημερών της- έχει βελτιωθεί αρκετά, σε πείσμα της επιδεικνυόμενης γαϊδουριάς και αβελτηρίας ημών, των αδιάφορων, αμόρφωτων και αντικοινωνικών πολιτών, οι οποίοι αντιμετωπίζουμε το θέμα των κάδων  -απορριμμάτων και ανακυκλώσεως- ως κλασσικοί κάφροι τουρκόγυφτοι. (Γιά όσους απορούν με τον χαρακτηρισμό, τους διαβεβαιώ πως υπάρχουν κανονικοί γύφτοι σε Κένυα, Ταϋλάνδη και αλλαχού). Στο θέμα της αντιμετώπισης των δυστυχισμένων αδεσπότων, έκανε λίγα, βιαστικά λόγω εκλογών, διστακτικά, πρόχειρα και ανεπαρκή βήματα, πλην όμως παρουσιάστηκαν και λιγότερα κρούσματα επίσημης δολοφονίας τους με φόλες, όπως γινόταν παλαιότερα. («Πονάει χέρι, κόψει χέρι»!). Η προφανώς υπερέχουσα μόρφωσις και παιδεία της, έναντι πολλών άλλων συνυποψηφίων... «σωτήρων», την οδήγησε πέρυσι στο εξαιρετικά επαινετέο θερινό φεστιβάλ αρχαίας τραγωδίας στο... «ανατριχιαστικά συγκινητικό» Αρχαίο Θέατρο Ερετρείας. Απ’ εκεί παίρνει πολλούς θετικούς πόντους. Την πολιτική της ταυτότητα την κρύβει επιμελώς. Και καλά κάνει, αφού αποτελεί διχαστικόν παράγοντα. Ψυλλιάζομαι πως δεν ταυτίζεται με την δική μου -κάτι που οπωσδήποτε εγγράφεται στα μείον της-  αλλά, στο αυτοδιοικητικό επίπεδο, αυτό δεν με ενοχλεί καθόλου. Γενικά την πολιτική της παρουσία την κρίνω θετική.

   -Τελικά, ρε μάγκα, είπε ο φίλος μου, θα την ψήφιζες, ή όχι, την... κυρά;

   -Σίγουρα... ναι!

  

Ο ρυθμιστής του πολιτεύματος «Κύριος... Κουφοντίνας»!

"Κοιμήσου... αγγελούδι μου..."

- Κι άμα ξαναγυρίσω... γράψ' τε μου!

   Παραδοσιακά η Αγγλία είναι η χώρα των στοιχημάτων. Ακόμη και το αν βρέξει την... επόμενη ώρα παίζεται στα στοιχήματα και, αναλόγως, πληρώνει. Δυστυχώς, η Ελλάδα δεν είναι Αγγλία. Αν όμως ήταν και είχε ανάλογα γραφεία στοιχημάτων, θα ξεπούλαγα ό,τι έχω και είναι άμεσα ρευστοποιήσιμο και θα ποντάριζα -μέχρι το τελευταίο μου σεντ- στην θετική μελλοντική... σοφή απόφαση του... «μετεξεταστέου» Δικαστικού Συμβουλίου του Βόλου, το οποίο... «τσακίζοντας», εκβιαζόμενο και πειθαρχούν σε υπόγειες πολιτικές οδηγίες  περί χορηγήσεως της πολλοστής αδείας στον θρασύτατο και αμετανόητο πολυδολοφόνο, «Κύριο Κουφοντίνα», θα το κάνει! Πιθανότατα με κάποια διχογνωμία -για τα μάτια- αλλά μπορεί και με απόλυτη ομοφωνία. (Το επίθετο... «Κύριος» χρησιμοποιείται, συστηματικά και κατά κόρον, οσάκις γίνεται αναφορά σε δαύτον -προφανώς σε ένδειξη σεβασμού- από το κατά βάθος ομόφρον κομμουνιστικό αληταριό που μας κυβερνά).

   Ζώντας την απόλυτη ξεφτίλα κυβερνήσεως, θεσμών αλλά και λαού, όστις προβάλλοντας ανάγλυφα την εικόνα της εσχάτης παρακμής και ηθικής καταπτώσεως που τον χαρακτηρίζει, δοξάζει τον ολετήρα της αξιοπρέπειας και της  οικονομικής του καταβαραθρώσεως και του χαρίζει την ψήφον του -πιθανότατα και τον πρωκτόν του, ευθύς ως -αν και εφ’ όσον- του υποσχεθεί ο... «αμόρφωτος ηγέτης» και μία ακόμη προσεχή μερίδα... ψίχουλα, που θα βαφτίσει... 14^η σύνταξη.

   «Ωσαννά», λοιπόν, και... «σφάξε μ’ Αγά μ’ ν’ αγιάσω»!

   Τώρα, όποιος εξακολουθεί να πιστεύει πως η... «Δημοκρατία δεν απειλείται, δεν κινδυνεύει και δεν εκβιάζεται», αν δεν είναι σανοφάγος κολλημένος αριστερός, είναι -προφανώς- πανύβλαξ! Η κυριαρχία των πάσης φύσεως τραμπούκων, αναρχοαυτόνομων, μπαχαλάκηδων και λοιπών στοιχείων του σκοτεινού περιθωρίου, θα πρέπει -επί τέλους- να μας προβληματίσει και συνεγείρει, ανεξαρτήτως πολιτικών φρονημάτων. Αρκεί απλή... φρόνησις. Τα πάντοια και παντοειδή θρασίμια που δρουν  ασύδοτα, περήφανα και ανεξέλεγκτα, ασχημονούντα και καταστρέφοντα δημόσιες και ιδιωτικές περιουσίες, θα καταστούν, οσονούπω, θανατηφόρα καρκινώματα που θα εξαπλωθούν καταστρεπτικά σε ολόκληρο το κοινωνικό φάσμα, καθώς οι πάσης φύσεως ... «Κύριοι Κουφοντίνες» θα καθίστανται πρότυπα και ινδάλματα μιας λοβοτομημένης από νυσταλέους Φίληδες, μοχθηρούς Μπαλντάδες και παλαιοσταλινικούς Γιαβρουμογλέους. Γιατί τώρα μεν, βγάζοντας θρασύτατα και περιφρονητικά τη γλώσσα  στις -υποτίθεται- διωκτικές αρχές που τους... «διώκουν» με τα μάτια, έχουν προκλητικά κυριαρχική και απόλυτη παρουσία -ορμητήρια-  σε κάποια σημεία της πόλεως, (Εξάρχεια, Πανεπιστήμια, κ.λπ.), όμως σύντομα θα αποδειχθούν και δηλητηριώδη φίδια τα οποία, αφού δαγκώσουν πρώτο τον κόρφο που τα θηλάζει και τα ζεσταίνει, μετά θα εξαπλωθούν σε ολόκληρη την κοινωνία δηλητηριάζοντας και καταλύοντας κάθε μηχανισμό της.

   Εσείς οι αφελείς αστοί και ιδίως όσοι νοιώθετε νομοταγείς πολίτες και καλοί χριστιανοί... ξυπνήστε. Τα τείχη αλώνονται εκ των έσω. Τους Εφιάλτες και τους Νενέκους ακόμη δεν τους πήρατε χαμπάρι; Ο Λένιν -σε μιά κρίση ειλικρίνειας- είχε πει: «Οι αστοί θα μας δώσουν μόνοι τους το σκοινί που θα τους κρεμάσουμε»!

   «Αve Tsipra, moritouri te saloutant»!

Υ.Γ. Από αύριο, αποφυλακιζόμενος, πιάνει δουλειά και ο «Κύριος... Ρωμανός» κι εγώ διατυπώνω μιά πρόβλεψη. Μόλις ο... Κύριος Κουφοντίνας μυριστεί κυβερνητική αλλαγή, στη τελευταία -προ αυτής- άδεια, αν τον ξαναδείτε να μου γράψετε!