Στράτος Κρόζος και "Ξυπόλητο τάγμα".

Μικρό αφιέρωμα σ' έναν παλιό μικρό φίλο.

 

   Τυχαία το μεσημέρι, κάνοντας ζάπινγκ στα κανάλια, πληροφορήθηκα γιά την προβολή της παλιάς ταινίας του Ελληνοαμερικανού Γκρεγκ Τάλας, την οποία γύρισε το 1953 στη Θεσσαλονίκη. Με πολλή συγκίνηση στήθηκα και την "ρούφηξα" πάλι, μετά πολλά-πολλά χρόνια. Βασικός λόγος ο μικρός πρωταγωνιστής της, ο μικρός Δημήτρης, ο πιτσιρίκος με το θλιμμένο πρόσωπο, που πάλεψε με τον μαυραγορίτη Νίκο Φέρμα, περί το τέλος της ταινίας. Ο μικρός αυτός υπήρξε ένας από τους καλύτερους παιδικούς μου φίλους, στην δεκαετία '48 με '58.

   Αχώριστοι στην παιδική χαρά  - Α΄ Κέντρο Νεότητος του Δήμου Αθηναίων-  επί της οδού Λένορμαν, απέναντι από τον Άγιο Κωνσταντίνο, τον Παλιό, όπως ονόμαζαν τότε την μεγάλη εκκλησία γιά να την ξεχωρίζουν από τον Νέο, επί της ομώνυμης οδού που ενώνει τις πλατείες Καραΐσκάκη και Ομονοίας. 

   Κάθε απόγευμα, με εξαίρεση τα τελευταία χρόνια του Γυμνασίου, που λόγω Βαρβακείου πήγαινα απόγευμα, λυσσάγαμε κυνηγώντας ένα τόπι, ή καρφώνοντας στον μικρό φιλέ του Κέντρου. Φτωχόπαιδο, κακοντυμένο αλλά πάντοτε αξιοπρεπής δεν άφηνε να νοιώσεις γι' αυτόν κανένα αίσθημα συμπόνιας ή οίκτου. Σεμνός, μετρημένος και πάντα γελαστός δεν ξιπάστηκε όταν -ποτέ δεν μάθαμε πώς και γιατί- επελέγη από τον Τάλας γιά την ταινία του. Ακόμη και όταν επανεμφανίστηκε στην Παιδική Χαρά, μετά την εξαφάνισή του γιά τα γυρίσματα, ίσα που ανέφερε το γεγονός. Χωρίς έπαρση, χωρίς βεντετισμό. - Πάει αυτό, τέλειωσε! είπε. Τώρα πάμε γιά... δίτερμα.

   Στο 1958 τον σύστησα στην ομάδα μου, τον Ορφέα και υπήρξαμε συμπαίκτες γιά μία σεζόν, αφού εγώ συνέχισα την... ποδοσφαιρική μου καριέρα στον, τότε, Κεραυνό Ψυχικού, μέχρις ότου οι σπουδές στο Πολυτεχνείο την διακόψουν οριστικά.

   Μετά χαθήκαμε γιατί, όπως έμαθα, μετανάστευσε στην Αμερική. Πέρυσι, σε μιά συνάντηση "παλιών" παικτών στο ίδιο Κέντρο, πληροφορήθηκα πως ο παλιός φίλος μου, ο Στράτος, έφυγε οριστικά από τον κόσμο αυτόν και τώρα θα "κλωτσάει" -στα σίγουρα- σε κάποια φτωχογειτονιά των Αγγέλων.

   Σήμερα το απόγευμα, τα θλιμμένα μάτια του Στράτου, με δεδομένη την "φυγή" πολλών αγαπημένων προσώπων, μου προξένησαν ιδιαίτερη συγκίνηση, καθώς συνειδητοποίησα πως όλη η παιδική παρέα έχει μικρύνει απελπιστικά κι ο κόσμος μας προοδευτικά φτωχαίνει. Μόνη παρηγοριά η προσδοκία της -οπωσδήποτε- σύντομης επανένωσης σε κόσμους καλύτερους από αυτόν, (τον απάνθρωπο όπως τον καταντήσαμε), που θα μοιάζουν μ'  εκείνον που ζήσαμε μικροί, φτωχοί κι αμέριμνοι.