«Γιά την Τόσκα του Πουτσίνι, γιά την...»!

   Τίγκα στις έννοιες και τα αξεπέραστα προβλήματα έπεσα χθες να κοιμηθώ αγχωμένος. Κατά τις 4.30΄ με ξύπνησε ένας εφιάλτης. Ανέβαινα, λέει, κόντρα στο ρεύμα στην Εθνική, σε ώρα αιχμής. Κάθιδρος άνοιξα την τηλεόραση και έψαξα να βρω ένα μουσικό  πρόγραμμα που θα με ηρεμούσε και θα με νάρκωνε. Στο κανάλι της Βουλής έπεσα στην Τόσκα. Και τότε θυμήθηκα κάτι που μου έφτιαξε, κάπως, την κακή μου διάθεση.

   Πρέπει να ήταν αρχή του 1964 και βρισκόμουν στα μέσα των σπουδών μου στο Πολυτεχνείο. Μαζί με τα επαγγελματικά εφόδια που οργάνωνε σε όλη την παρέα η φοίτηση εκεί, μας έχτιζε και τη βάση της πολιτιστικής μας συγκρότησης. Στα παιδικά χρόνια στον Βούθουλα, οι πατρογονικές καταβολές και η πρόωρη ορφάνια δεν ξεπερνούσαν τα όσα μαθαίναμε στα θερινά σινεμά, (Κάρμεν, Κολωνός, Άκρον), στον μπερντέ του καραγκιοζοπαίχτη Μανωλόπουλου, κοντά στη ΒΙΟ, στην χειμερινή Αρμονία και σε όσα πρόσθετε η φαντασία με την ανάγνωση πολλών-πολλών βιβλίων.

   Έτσι, η αναφορά, και μόνο, στο όνομα της Μαρίας Κάλλας, το άστρο της οποίας μεσουρανούσε στις μεγάλες διεθνείς θεατρικές σκηνές, συναρπάζοντας με την θεία φωνή της το παγκόσμιο μουσικόφιλο κοινό, λειτουργούσε σαν ακατανίκητος μαγνήτης στα «γιαννάκια» της τότε ανερχόμενης πολιτιστικά νεολαίας. Μαζί με τον επικό Θεοδωράκη, τον τρυφερό ερωτικό Χατζιδάκι, τους λαϊκούς γίγαντες Τσιτσάνη και Ζαμπέτα, το παραπάνω βήμα το έκανε η... Κάλλας.

   Στην παλιοπαρέα ανήκε και κάποιος -από αρκετά εύπορη οικογένεια- που είχε μέρος της οικογενείας του να διαμένει στο Λονδίνο. Μαθαίνοντας γιά την εμφάνιση της ντίβας Μαρίας στο περίφημο Κόβεν Γκάρντεν, πετάχτηκε με τον πατέρα του και παρακολούθησαν την παράσταση. Ο φίλος πήγαινε γιά πρώτη φορά στο Λονδίνο και μάλλον η όπερα δεν τον...  «πολυακούμπαγε». Γυρίζοντας έδωσε αναφορά στους φίλους του, εμάς:

    -«Ρε παιδιά ήταν μαγεία. Άλλο να σας τα λέω κι άλλο να τριγυρίζετε στο Λονδίνο. Τί πολυκαταστήματα, τί πολιτισμός, τί ωραίες γκόμενες. Και ένα παιχνιδάδικο στην Ρήτζεντ στρήτ, όνειρο. Νομίζω το έλεγαν Χάμλευ’ς»!

   -«Ρε αστ’ αυτά, με την Κάλλας τί έγινε»;

   - «Α, ναι ήταν περίφημη, έγινε χαμός στα παλαμάκια».

   -«Και τί έργο έπαιζε»;

   - «Δεν θυμάμαι ακριβώς, ρε σεις, θα σας γελάσω. Γιά την «Τόσκα» του Πουτσίνι, γιά τη «Πού...» του Τοσκανίνι»!

   Δεν ξέρω αν ήταν αλήθεια, ή ο φίλος μας έκανε πλάκα, όμως αυτό πρωτοακούστηκε στις αρχές του 1964 στο αμφιθέατρο του Γκίνη του ΕΜΠ και θα μπορούσε να θεωρηθεί ως πολύ ωραίο «κουλτουριάρικο» ανέκδοτο! Si non e vero e ben trovato.

   Με την γλυκιά αυτή ανάμνηση και μιά Χοντροτόσκα στην μικρή οθόνη, κοιμήθηκα ήρεμα μέχρι τώρα!