Ο Γιάννης από το Δερελί...

   Είναι παρατηρημένο. Στις πιο κακές μου στιγμές με βρίσκουν τα χειρότερα. Η εποχή ήταν γύρω στο ’60, όπου άρχιζε η προετοιμασία -φροντιστήριο Κανέλλου- γιά εισαγωγικές εξετάσεις στο Πολυτεχνείο. Δυό χρόνια μεγαλύτερος εμού ο Γιάννης, είχε κατέβει από το χωριό του γιά να δώσει κι αυτός εξετάσεις. Οι γονείς του, δυό λεβεντάνθρωποι ίσαμε κει πάνω -ο Διαμάντ’ς κι η Λινίτσα- υπήρξαν προύχοντες στο χωριό τους. Επί σειρά ετών πρόεδρος του χωριού ο Διαμάντ’ς, κομματάρχης του Ροδόπουλου, (τότε προέδρου της Βουλής), και αντιπρόσωπος του Κεράνη στη συλλογή καπνών από όλη την ευρύτερη περιφέρεια. Κουστούμι, τσαρούχια, μουστάκα και ένα πλατύ χαμόγελο μόνιμα στο μεγάλο καλοκάγαθο πρόσωπό του.

   Η οικογενειακή μας σχέση άρχισε όταν ο Διαμάντ’ς, με κίνδυνο της ζωής όλης της οικογενείας του, περιέθαλψε τον τραυματία αντάρτη του ΕΛΑΣ αδελφό του πατέρα μου -κατά το πρώτο αντάρτικο- στον οποίο οφείλω το όνομά μου -Αλέξανδρος αντί Γιάννης-  καθ’ όσον όταν βαφτίστηκα, ο μπάρμπας φαινόταν... άφαντος. Στη διάρκεια της αναρρώσεως του θείου, τον επισκέφτηκε -κατάλληλα ειδοποιημένος ο πατέρας μου- και μάλιστα... περπατώντας! Στην επιστροφή του, πάλι ποδαρόδρομο, κουβάλησε μαζί του και δυό τενεκέδες... βούτυρο. Απίθανα και απίστευτα πράγματα γιά τις ανέσεις και τα δεδομένα της σύγχρονης ζωής! 
   Μετά τον πόλεμο οι οικογενειακές σχέσεις των δύο οικογενειών χαλυβδώθηκαν και όταν κάποιος τους κατέβαινε από το χωριό -αρκετά συχνά- στην Αθήνα, εφιλοξενείτο στο σπίτι μας, στην Ακ. Πλάτωνος.

   Ο Γιάννης ήταν ένας παίδαρος. Νταβραντισμένος βλάχος και στα ντουζένια του. Μετά την προσαρμογή στην αθηναϊκή ζωή νοίκιασε δική του γκαρσονιέρα και απομονώθηκε γιά να... διαβάζει, λέει, και όταν ερχόταν η κυρά Λινίτσα να τον δεί, μένοντας στο σπίτι μας, μαζευόταν, πού και πού,  κι ο Γιάννης, γιά να δει την μανούλα.

   Ο Γιάννης ήταν ένας φοβερός... πηδήκουλας! Δεν του ξέφευγε θηλυκή γάτα. Ακόρεστος, ακούραστος και ανικανοποίητος. Πριν «συναντηθεί» με την εκάστοτε φιλενάδα του -συνήθως νοσοκόμα ή μοδίστρα, καθώς δεν υπήρχαν τότε διαθέσιμες αλλοδαπές υπηρέτριες- τριγυρνούσε στα μπορντέλα της Ακομινάτου και... τακτοποιούσε -γιά ορντέβρ- όλες τις κοπέλες που έβρισκε εκεί, νομίζω δύο! «Πήρα», έλεγε περήφανα, «κιά τις δυό, κιά τις δυό»! Μετά είχε στην γκαρσονιέρα τη δική του και το βράδυ ό,τι... του λάχαινε!

   Γιά τον Γιάννη θυμάμαι δύο χαρακτηριστικά περιστατικά: Στην απέναντι πολυκατοικία, τότε μέναμε στη Στάση Αγγελοπούλου, κοντά στον Πανελλήνιο, έμενε μιά κοπέλα με κάποιο πρόβλημα στις φωνητικές χορδές, η οποία... σιγά που θα του ξέφευγε, καθ' όσον... "σάρωνε" ό,τι του τύχαινε! Γι΄ αυτήν ο Γιάννης έλεγε! «Αν δεν την κάνω να μιλήσει σωστά, να μη με λένε Γιάννη»! Κατανοητή, φαντάζομαι, η μέθοδος αποκαταστάσεως της...  ορθοφωνίας της κοπελιάς!

   Μιά άλλη φορά, δυό χρόνια νωρίτερα, στον Πλάτωνα, με την Λινίτσα σπίτι μας, καταπλέει ο Γιάννης με κάτι πιπιλιές στο λαιμό... να! Σαν το σήμα του Εωσφόρου. -«Ιίίί, το πιδί. Τί έχς ευτού Γιάνν’»;, ρωτάει τρομαγμένη η Λινίτσα. Και ο αθεόφοβος της ξεφουρνίζει ένα παραμύθι, που θα ζήλευε κι ο Τσίπρας. -«Άστα, μανούλα, τώρα που ερχόμουνα με το λεωφορείο, μπροστά μου καθόταν ένα ζευγάρι. Εγώ χάζευα έξω, όταν ξαφνικά γυρίζει ο άντρας και μου λέει: -«Τί κοιτάς ρε παλιοπού... τη γυναίκα μου, «γα... τη μάνα σου»! Μανούλα τρελάθηκα! Δεν με πείραξε που με είπε πού... αλλά να μου βρίσει τη μανούλα μου, την κορώνα μου, την αγάπη μου, ένας παλιάνθρωπος; Σκαρφαλώνω, που  λες, το κάθισμα και τον κάνω τόπι στο ξύλο. Σταμάτησε το λεωφορείο και πέσαν όλοι απάνω μου γιά να μην τον σκοτώσω. Παρά λίγο μου γλύτωσε! Ε΄, και μέσα στη βαβούρα, όμως με τραβούσαν από πάνω του, κάποιος με έγδαρε στο λαιμό!

   Γιά μέρες η Λινίτσα καμάρωνε γιά τον κανακάρη της που υπερασπίστηκε την... «τιμή της μάνας»! Όμως η λοξή ματιά και το αδιόρατο χαμόγελο που ανταλλάξαμε ήταν αποκαλυπτικό.

   Χθες έμαθα πως ο Γιάννης «έφυγε» στις 25 Ιουνίου. Έχοντας αρκετά χρόνια να συναντηθούμε, δεν  διατηρώ γιά τον παλιό μου φίλο εικόνες της décadence που φέρνει νομοτελειακά ο αμείλικτος πανδαμάτωρ χρόνος. Έτσι θα μένει πάντα στον νου μου το ανοιχτόκαρδο τρανταχτό του γέλιο, η αστείρευτη ερωτική του διάθεση, η απέραντη αντοχή του στο σεξ και η μεγάλη επιτυχία που είχε στον γυναικόκοσμο της πρώιμης νιότης μας. Καλό σου ταξίδι γλυκέ μου...

 

Άλκηστις.Έξι μήνες "μετά", έξι μήνες "χωρίς".

  Η Άλκη μου «έφυγε» πριν από έξι συμβατικούς μήνες, την 5η Μαΐου 2018. Μιά σαββατιάτικη ανοιξιάτικη αρχή βραδιάς, σε εποχή -τραγική ειρωνεία- όπου η ζωή και οι χυμοί της ξαναγυρίζουν στη Γη, μετά την χειμωνιάτικη νάρκη. 
   Δεν υπάρχει πιό υποκειμενική θεσμική έννοια από την συναίσθηση του χρόνου. Το πώς τον αισθάνεται ο καθένας, είναι ανάλογο με την κατάσταση που βιώνει, ή τη συναισθηματική φόρτιση που, εκάστοτε, τον διακατέχει. Έτσι, ένας ευτυχισμένος μήνας αναπολείται σαν γλυκιά γεύση μιάς στιγμής, ενώ μία εβδομάδα στη φυλακή μοιάζει με ανυπόφορο αιώνα. 

   Το περίεργο γιά μένα έγκειται στο ότι το διαρρεύσαν χρονικό διάστημα δεν λειτούργησε κατά τον κανόνα που θέλει μεν, νομοτελειακά και μονοδρομικά, τον χρόνο να κυλά ανεπηρέαστος από τα ανθρώπινα τεκταινόμενα -και πάντα προς τα εμπρός- γενόμενος αντιληπτός με την προαναφερθείσα υποκειμενική του υπόσταση. Γιά μένα το ρολόι του σταμάτησε απότομα και μονίμως. Σαν να μην κύλησε ούτε μιά ώρα από τότε. Έτσι, δεν το εβίωσα ούτε σαν στιγμή, ούτε σαν αιώνα, ούτε σαν κάτι ανάμεσα. Όλα έμειναν ακίνητα και παγωμένα, με το ρολόι να δείχνει συνεχώς 7.59΄ και το ημερολόγιο κολλημένο στις 5 Μαΐου. Σαν κομμένη ταινία σε παλιό σινεμά. 
   Και τα μόνα που απέμειναν να «τρέχουν» είναι η έλλειψη, η νοσταλγία, η μοναξιά. Αφήνοντάς μου αμανάτι ένα απέραντο εσωτερικό κενό και μιά μετεώριση σ' αυτό. Με χειρότερη προσπίπτουσα παράμετρο, την έλλειψη ελπίδας, κατανόησης και βοήθειας από πουθενά.

"Αξιότιμη κυρία Κωστοπούλου...."

Όπου οι ρωμαλέοι γίνονται... ψωραλέοι!

   Παραθέτω αυτούσια την επιστολή Τσίπρα που δημοσιεύει η Εφημερίδα των Συντακτών, η οποία -όψιμα- απεστάλη στην μητέρα του γνωστού ληστή του κοσμηματοπωλείου της Ομόνοιας, στα πλαίσια της γενικής προεκλογικής  κινητοποιήσεως του ΣΥΡΙΖΑ, στην βάση της αριστερής λογικής... "μάζευε κι ας είν' και ρώγες"! Θα επακολουθήσουν δικά μου σχόλια.

Αξιότιμη κυρία Κωστοπούλου,

                                                  θα ήθελα κατ' αρχάς να σας εκφράσω τα βαθιά μου συλλυπητήρια για την οδυνηρή απώλεια του Ζακ. Αλλά και την ευγνωμοσύνη μου που σε μια τόσο δύσκολη στιγμή θελήσατε να μοιραστείτε μαζί μου τις σκέψεις και τα συναισθήματά σας.

   Όσα συνέβησαν και οδήγησαν στο θάνατο του Ζακ συνιστούν έναν εφιάλτη. Όχι μόνο γιατί η ωμή βία οδήγησε στην απώλεια μίας ανθρώπινης ζωής αλλά και γιατί έγιναν αφορμή για να αναδυθεί ο κοινωνικός κανιβαλισμός που επικροτεί την αυτοδικία και δεν ανατριχιάζει στην όψη της ωμής βίας απέναντι σε αυτόν που είναι από κάτω. Τον αδύναμο, τον διαφορετικό και τον άλλο.

   Δυστυχώς με μέρος των ΜΜΕ να υποδαυλίζει αυτόν τον κοινωνικό κανιβαλισμό αλλά και να υποκαθιστά για άλλη μια φορά την δικαιοσύνη ή, ακόμα χειρότερα, να προσβάλλει, προς χάριν της τηλεθέασης, έναν συμπολίτη μας που έχασε με αυτόν τον απάνθρωπο τρόπο τη ζωή του.

   Συμφωνώ απόλυτα με την έκκλησή σας για διεξοδική διερεύνηση όλων των πτυχών της τραγικής υπόθεσης και της απόδοσης ευθυνών, σε όσους πιθανά με τις πράξεις τους ή με τη στάση τους προκάλεσαν ή επέτρεψαν την απώλεια της ζωής του Ζακ. Αυτή τη βούληση έχω εκφράσει δημοσίως και προς τους αρμόδιους θεσμούς του κράτους και της δικαιοσύνης.

   Αυτή η υπόθεση, όμως, δεν τελειώνει με την εξιχνίασή της. Η αντιμετώπιση του κοινωνικού κανιβαλισμού και των φαινομένων βίας και μίσους χρειάζεται συντεταγμένη παρέμβαση από την πολιτεία με στόχο τη συνολική πρόληψη του εγκλήματος αλλά κυρίως τη διαπαιδαγώγηση της κοινωνίας. Για να διαμορφωθούν νέες συνειδήσεις και να προστατευθούν οι πιο αδύναμοι συμπολίτες μας.

   Δεσμεύομαι προσωπικά ότι θα εργαστούμε με ακόμα μεγαλύτερη αφοσίωση σε αυτή την κατεύθυνση.

   Με αυτές τις σκέψεις θα ήθελα και πάλι να σας εκφράσω τα θερμά μου συλλυπητήριά μου και να σας προσκαλέσω σε συνάντηση την επόμενη φορά που θα βρεθείτε στην Αθήνα.

   Η απώλεια του Ζακ δεν θα ξεχαστεί, τουλάχιστον από όσους και όσες από εμάς παραμένουμε αφοσιωμένοι στον αγώνα για μια κοινωνία που η ανθρώπινη ζωή θα είναι η υπέρτατη αξία.

Με εκτίμηση,

Αλέξης Τσίπρας.

   -  Δεν υπέπεσε, εισέτι, στην αντίληψή μου κάποια αντίστοιχη επιστολή συμπαθείας γιά τον φόνο του 25/χρονου φοιτητή Νίκ. Μουστάκα στου Φιλοπάππου.

   -  Αναμένω, επίσης, μιά συλλυπητήρια επιστολή γιά την, εν ψυχρώ, εκτέλεση του Κων. Κατσίφα  στις Βουλιαράτες.

   - Ουδείς εκ των ανωτέρω δεν επιχείρησε να ληστέψει, να σκοτώσει, ή να βλάψει -παντοιοτρόπως-  συνάνθρωπό του.  Τουναντίον, ο μεν σκοτώθηκε αμυνόμενος σε προσπάθεια να ληστευθεί, ο δε εξέφρασε μία -ακραία ίσως, όντας στη φωλιά του λύκου- αντίδραση στην χρόνια εθνική καταπίεση του ελληνικού βορειοηπειρώτικου στοιχείου. Οπωσδήποτε όχι αντίστοιχου της τραγικής του εκτέλεσης.

   - Δεν αντιλαμβάνομαι το ύφος της επιστολής και την απότιση ενός υπερβολικού σεβασμού σε μία κυρία η οποία, αναμφιβόλως, δεν τον αξίζει. Ο τρόπος που  μεγάλωσε και επιμελήθηκε την ανατροφή του παιδιού της το πιστοποιεί. Οι "αξίες" που κοσμούσαν τον αδικοχαμένο Ζακ -"Ζακλίν" κατά δήλωση και προτίμηση του ιδίου- δεν συνιστούν, καθ' οιονδήποτε τρόπο- πρότυπον. Και δεν εννοώ τις σεξουαλικές του προτιμήσεις, καθ' όσον αυτές αποτελούν αναφαίρετο δικαίωμά του, αλλά στέκομαι στην φοβερή αυτοκαταστροφική του εξάρτηση από τα ναρκωτικά. Ένας ναρκομανής -"πρεζόνι" γιά μένα, "πρεζάκι" επί το... χαϊδευτικότερο- έχει μειωμένη κάθε ηθική αντίσταση και αποτελεί άτομο ευεπίφορο σε κάθε μορφής εγκληματικότητα. Πρακτικά, αποτελεί άτομο κοινωνικά... τελειωμένο. Το "μπουκάρισμά" του στο κοσμηματοπωλείο της Ομόνοιας, η πυροσβεστική μπουκάλα και η... "ηρωική" του έξοδος με το μαχαίρι στο χέρι το πιστοποιεί, παρά την επιχειρούμενενη "αγιογράφισή" του από το ελληνικό περιθώριο. Και με όλη τη σκηνή απαθανατισμένη από κάμερες και αμάχητη.

   - Σημειώνω, μετ' επιτάσεως,  τον σεβασμό και την διάθεση του γιά την προστασία του... "άλλου"! Όμως εγώ, ο οποίος δηλώνω ευθαρσώς πως ανήκω στην ευρύτερη ομάδα των "άλλων",  δεν αισθάνομαι να μου εξασφαλίζει καμμία προστασία. Ούτε καν συμπάθεια. Ίσα-ίσα που -με βάση τις απόψεις μου- με κατατάσσει -ανερυθρίαστα, ανέντιμα, άδικα και με ελαφρά συνείδηση- στους... ακροδεξιούς και τους... φασίστες! Προφανώς, επειδή δεν μπορώ να συμπεριληφθώ -υπερηφάνως το δηλώνω- στους πάσης φύσεως περιθωριακούς, τους ρουβίκονες, τους ψυχανώμαλους, τους πολυδολοφόνους, τους μπαχαλάκηδες και τα πάσης φύσεως αντικοινωνικά στοιχεία, τα οποία προσπαθεί να προσεταιριστεί. Και βεβαίως δεν ανήκω στην αριστερά, άρα δεν πληρώ τις προϋποθέσεις, ώστε να τύχω -αν ο μη γένοιτο- χρειαστώ την αιγίδα, την συμπάθεια και την εύνοια τύπων σαν τον Τσίπρα, τον Κυρίτση, τον Παππά, τον Καρανίκα και την παρέα τους.

   Κατάπληκτος από το ραγδαίο κατρακύλισμα της ελληνικής κοινωνίας, παρακολουθώ στο πιό κάτω βίντεο το απίθανο χάλι της νεολαίας μας -του μπουμπουκιασμένου άνθους και ελπίδας του έθνους μας- στο σχεδόν ωριαίο μπουκάρισμά της στο αχούρι-γραφείο του ρωμαλέου υπουργού της ελληνικής Α-παιδείας. Δυστυχώς, στο παρόν βίντεο δεν περιλαμβάνεται η σκηνή... "ξεβρακώματος" ενός κατάπτυστου ανώτερου αξιωματικού της Ελληνικής Αστυνομίας,  τον οποίον ένας μαυροντυμένος αλητάμπουρας έβγαλε από την αίθουσα -σπρώχνοντας-καροτσάκι- λέγοντάς του: "Ακόμα δεν πήρες τον... πούλο, εσύ;"!!!
   Σας καλώ να οπλιστείτε με υπομονή και να παρακολουθήσετε μέχρι τέλους το βίντεο, γιά να δείτε σε ποιών γιατρών, δικηγόρων, μηχανικών και λοιπών επιστημόνων τα χέρια εναποτίθεται το μέλλον της Ελλάδος!