Η «υπόθεση Μπουτάρη» και το παρεξηγημένο... «αλλά».

   Κατ’ αρχήν παραθέτω δήλωση στο twitter του επιπόλαιου, άφρονος και αμετανόητου τυχοδιώκτη πρωθυπουργού μας: «Αυτοί που επιτέθηκαν στον Δήμαρχο Θεσσαλονίκης Γιάννη Μπουτάρη, δεν είναι ούτε αγανακτισμένοι πολίτες, ούτε συγκεντρωμένο πλήθος. Είναι, απλά, ακροδεξιοί τραμπούκοι που πρέπει να βρεθούν άμεσα αντιμέτωποι με τις συνέπειες των πράξεών τους».

   Και τώρα ο σχολιασμός:

   Κάποιοι είπαν: «Καταδικάζω, μεν, τις βιαιότητες κατά Μπουτάρη, αλλά...». Και αμέσως κάποιοι άλλοι, βιαστικοί, έσπευσαν να αποδοκιμάσουν άκριτα και δαιμονοποιώντας αυτό το «αλλά», με μία γενικευμένη παρεξήγηση. Επειδή τυγχάνω θιασώτης αυτού του «αλλά», σπεύδω να διευκρινίσω:

   -Το δικό μου «αλλά» ουδόλως συνδέεται με τις όσες και όποιες, κατά καιρούς διατυπωμένες δηλώσεις επί παντός επιστητού του ιδιόρρυθμου Δημάρχου Θεσσαλονίκης, αλλά με το ποιός αναγέννησε, καλλιέργησε και επανεισήγαγε -ως φυσικός και ηθικός αυτουργός- την βία στην σύγχρονη πολιτική ζωή.

   Όποιος διαφωνεί, ή προβληματίζεται γιά το ποιός ευθύνεται γιά το σημερινό κατάντημα της ελληνικής κοινωνίας, αρκεί να αναλογιστεί ποιός -εξ απαλών ονύχων- μετέτρεψε τα σχολεία που μαθήτευε σε... Κορυτσά. Και αντί να φοιτά σε δαύτα, να τα μετατρέπει σε... «υψώματα προς κατάληψη»! Δηλαδή πεμπτουσία του ορισμού «άσκηση βίας». Και μάλιστα απρόκλητης και αδικαιολόγητης. Επίσης, ας θυμηθεί, πιό πρόσφατο αυτό, ποιός τις παραμονές εκλογών του ’15, σε προεκλογική συγκέντρωση στην Καλαμάτα στις 12/9, σάλπισε το σύνθημα: «Ή τους τελειώνουμε, ή μας τελειώνουν»!

   Μετά από αυτά -σύν όλα όσα σχετικά παραλείπω ως σταγόνες βροχής πάνω σε μουσκεμένο διαβάτη- ας μην βυζαντινολογούμε, ούτε να ομφαλοσκοπούμε γιά το ποιός άνοιξε τον «ασκό του Αιόλου» της βίας και του μπάχαλου, που προηγούμενες κυβερνήσεις, καλλιεργώντας την λήθη και την άφεση στην πολιτική τους, προσπάθησαν να σφαλίσουν το παρελθόν στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, δίνοντας χέρι φιλίας και συγγνώμης σ’ εκείνους που είχαν υψώσει εναντίον τους -πρώτοι και άδικα- το οπλισμένο δικό τους.

   Αυτά προς γνώση και συμμόρφωση, έστω  «λαλώντας σε ώτα μη ακουόντων» φανατικών ρεβανσιστών.