Σκέψεις γιά μετά Θάνατον.

   Δεν πρωτοτυπώ, μάλλον γιά κοινό τόπο πρόκειται, αν ασχοληθώ με ό,τι ακολουθεί την νομοτελειακή έλευση του Θανάτου. Γιατί επερχόμενος -τον αναγράφω με κεφαλαίο «Θ»- αποτελεί το ερμητικό σφράγισμα του κύκλου της Ζωής, ο οποίος είχε ανοίξει με την Γέννηση.

   Προπατορικά και παραδοσιακά -και συνεπώς προς την γνωστή ρήση: «χους ην και εις χουν απελεύσει»- η μάνα Γη αποδέχεται στην αγκαλιά της, αποσυνθέτει και εξαφανίζει στο χωνευτήρι των σπλάχνων της, ότι έμβιον κατασκεύασε με τα υλικά της ο Μέγας Δημιουργός. Διαδικασία λογική, φυσιολογική και ευρύτατα εφηρμοσμένη. 

   Με την πάροδο των χιλιετηρίδων όλη αυτή η φυσική αλληλουχία «σκοντάφτει» πλέον στη ζοφερή πραγματικότητα που δημιουργεί ο αλματωδώς αναπτυσσόμενος υπερπληθυσμός της Γης. Οι χώροι ταφής -τα υπάρχοντα νεκροταφεία-  ασφυκτιούν κεκορεσμένα... «πελατών» και η ανάγκη απαιτεί, ολοένα, δημιουργία νέων, τα οποία αποστερούν χρήσιμη γη γιά τις ανάγκες των ζωντανών και εγκυμονούν κινδύνους μολύνσεως του υδροφόρου ορίζοντος. Τελικά, και παρά τις κατά καιρούς δοθείσες λύσεις, π.χ. εκταφή και χρήση οστεοφυλακίων, η συνεχής ροή «αποδρομών» -με γεωμετρική πρόοδο μάλιστα δημιουργουμένη- καθιστά προσωρινή και ατελέσφορη κάθε διαχείριση λειψάνων. Η οικονομική εκμετάλλευση του θέματος και η χρονική απόσταση που δημιουργείται μεταξύ του εκλιπόντος και των συνεχώς απομακρυνόμενων χρονικά απογόνων του, κάνει τα λείψανά του να καταλήγουν σωρηδόν και ανωνύμως σε κάποια δημοτική χωματερή. Αναγκαίο και αναπόφευκτο γεγονός, καθώς κάποιος -στην καλύτερη περίπτωση- τρίτος ή τέταρτος απόγονος, δυσφορών, θα πάψει να ασχολείται με αυτά και να πληρώνει φύλακτρα οστεοφυλακίου. Και τότε... τρέχα γύρευε και ό,τι ήθελεν προκύψει. Αυτή είναι η μοίρα των πολλών κοινών ανθρώπων και ο παρών προβληματισμός αφορά αυτούς. Τους άσημους και ανώνυμους. Όσων το στίγμα υπάρχει και διαρκεί εν όσω η παρουσία τους διατηρείται στη μνήμη όλων εκείνων που την έζησαν -ως συγγενείς, γνωστοί και φίλοι- και όλων όσοι τους γνώρισαν από τις διηγήσεις των προηγουμένων. Μετά, τα πέπλα της λήθης πέφτουν βαριά και τους καλύπτουν. Μέχρι που, τελικά, τους εξαφανίζουν. Τους λίγους και διάσημους τους αναλαμβάνει η Ιστορία.

   Συνηθέστατα, το μέγιστο τμήμα της κοινωνίας δεν θέλει να ασχολείται με το... «μετά», το θεωρεί μακάβριο και... γρουσούζικο και το αποφεύγει. Και στρουθοκαμηλίζοντας υποδύεται τον Λουδοβίκο 14^ο. («Μετά από μένα το χάος»!), ακολουθώντας μία παράδοση, (ταφή), που οι αντικειμενικές συνθήκες την ξεπερνούν, πλέον.  Και αυτό είναι λάθος, καθώς προδίδει έλλειψη αυτοσεβασμού και αξιοπρέπειας, αφού παύουμε να σκεπτόμαστε το τί θα απογίνει  το γήινο περίβλημα της υπάρξεώς μας, όταν το εγκαταλείψει η ψυχή και το πνεύμα που κατοικοεδρεύουν μέσα του.

   Προσωπική μου άποψη πως οι άμεσα εναπομείναντες συγγενείς μπορούν να εξασφαλίσουν αξιοπρεπή παρακολούθηση των άψυχων υλικών συστατικών του προσφιλούς αποβιώνοντος μέχρις της οριστικής εξαφάνισης αυτών, ή της ασφαλούς εναποθέσεώς τους κατά το δοκούν. Άμεσα, οριστικά και σίγουρα. Μέχρι το τελευταίο υλικό ίχνος του. Με τρόπο που διασφαλίζει την δημόσια υγεία με την αποσυμφόρηση των νεκροταφείων και αποτρέπει την οικονομική εκμετάλλευση των απογόνων, οι οποίοι απαλλάσσονται από την διαρκή και ψυχοφθόρο μέριμνα μακάβριων εκταφικών διαδικασιών και συναλλαγών με κοιμητήρια, οστεοφυλάκια και άλλες εγγενείς γραφειοκρατίες.      

   Η μόνη διαδικασία που τακτοποιεί όλα τα ανωτέρω, αποφεύγοντας τα απορρέοντα εκ της απώλειας αρνητικά και εξασφαλίζοντας αξιοπρέπεια στην αποδρομή είναι η αποτέφρωση. Με αγάπη και σεβασμό γιά την προσωπικότητα του εκλιπόντα. Όσο γιά την πεισματικά αρνητική θέση της Εκκλησίας της Ελλάδος επί του θέματος, η εξήγηση είναι και προφανής αλλά και άστοχη, αφού πλείστες τελετές, (κηδεία, μνημόσυνα), θα εξακολουθήσουν να γίνονται και η οικονομική ζημιά της θα περιορίζεται. Τέλος, όσον αφορά τις θεολογικές ενστάσεις, δεν κρίνονται σοβαρές. Ένα ερώτημα αρκεί γιά να το επιβεβαιώσει:  Όλες οι χριστιανικές χώρες -ανεξαρτήτως δόγματος-  που αποδέχονται την αποτέφρωση είναι αιρετικές, ή αμαρτάνουν;