Το DNA της Αριστεράς

Με το μυαλό στο παρελθόν και το βλέμμα στο μέλλον

- Όλα μέσα! Βάλτε τώρα που γυρίζει...

 Είναι γνωστό, αλλά και αποδεδειγμένο διά μέσου δεκαετιών, πως η Αριστερά είναι μια πολιτικοοικονομική φιλοσοφία που στηρίζεται, κατά βάση, στο επιθυμητό και το  ευκταίο και ελάχιστα -έως καθόλου- στο εφικτό. Θεωρεί πως αρκεί η πνευματιστική δύναμη που εκπέμπει η σφοδρή επιθυμία ενός  λαού γιά να επιτευχθεί ο στόχος. Ακόμη και αν πρόκειται γιά μετακύληση τεράστιων βράχων. Κατ’ αρχήν, και κατ’ ανάγκη, οι προθέσεις της Αριστεράς δεν είναι κακές, γι’ αυτό και πλείστοι όσοι ιδεολόγοι αριστεροί, ιδίως οι παλαιοί  που πρώτοι πίστεψαν στην τελειότητα της ιδέας, πάλεψαν μέχρι τέλους και θυσίασαν ως και τη ζωή τους γι’ αυτήν. Με την ίδια πίστη και αυταπάρνηση των πρώτων Χριστιανών που προτίμησαν να γίνουν «κολατσιό» λιονταριών, παρά ν’ απαρνηθούν την πίστη τους. 

   

   Η εξελικτική πορεία της νεώτερης πολιτικής θρησκείας, απέδειξε ακριβώς τα ίδια πράγματα και είχε τα ίδια αποτελέσματα με όσες αντίστοιχες προσπάθειες έγιναν στο παρελθόν -σε ολόκληρη την ανθρώπινη διαδρομή επί Γης-  προκειμένου να ανατραπεί ένας παγκόσμιος νόμος και η φυσική νομοτέλεια. Αυτό που πολύ σοφά έκλεισε σε μιά φράση ο μέγιστος φιλόσοφος Αριστοτέλης: «Ουδέν ανισότερον της ίσης μεταχείρισης των ανίσων».  Έτσι, η κατ’ αρχήν αγαθή και καλοάκουστη θεωρία περί ισότητος και ομοιομορφίας στη δόμηση και λειτουργία της κοινωνίας, λόγω του ουτοπιστικού χαρακτήρα της, αλλά και ακριβώς του ίδιου ανθρώπινου DNA, που εμπεριέχει μέσα του τον διαφορισμό και την ανισότητα, έπεσε στα χέρια στυγνών δικτατόρων και σφετεριστών του αλάθητου, της ιδιοτέλειας και του πάθους για εξουσία και έγινε εργαλείο γιά τη χειρότερη «εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο». Μιά πρόχειρη ματιά στους χειρότερους απολυταρχικούς ηγέτες του πρόσφατου παρελθόντος αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Στάλιν, Χίτλερ, Μάο, Πολ Ποτ, κ.α. Όλοι τους εγκλημάτησαν κατά των λαών τους και ολόκληρης της ανθρωπότητος, εν ονόματι σοσιαλιστικών ιδεών και της ευημερίας της ολότητος ενός απόλυτα ισοπεδωμένου, υποταγμένου και απρόσωπου λαού. Ακόμη κι ο Χίτλερ -κι ας ακούγεται αντιφατικό από κάποιους ανιστόρητους- εν ονόματι του λαού έδρασε, προσθέτοντας ένα «εθνικό-» πρόσφυμα στον «σοσιαλιστικό» τίτλο του κόμματός του.

   Δυστυχώς με όπλο μόνο το «θέλω» δεν αρκεί γιά να ευημερήσει μιά κοινωνία. Χρειάζεται απαραιτήτως και το «μπορώ». Μαζί με χρήμα, δουλειά, εργασιακή ειρήνη και συνεννόηση γιά να δουλέψει η μηχανή στο σύνολό της. Αλλά ταυτόχρονα και η λογική αναγνώριση της διαφοράς των ρόλων, της ικανότητος προσφοράς έργου, της παραγωγικότητος και, άρα, της κατηγοριοποίησης σε τάξεις και διαφοράς στην αμοιβή. Αυτό που λέμε κοινωνικοοικονομική διαστρωμάτωση και όχι ισοπέδωση. 

   Δυστυχώς, επίσης, η μοιραία εκτροπή των θεωριών και ιδεοληψιών της Αριστεράς, δηλαδή η διάψευση των οραμάτων και της ουτοπίας, οδηγεί την ηγεσία της σε άμεσες διαστρεβλωτικές επεμβάσεις προκειμένου να περιχαρακωθεί η ορθότητα του ιδεολογικού υπόβαθρου και να διατηρηθεί η κοινωνική συνοχή, υποταγμένη στις γραμμές του αλάνθαστου δόγματος. Έτσι είδαμε να οδηγούνται αυτοί που δεν μπορούσαν -αδιανοήτως!- να αντιληφθούν τον κομμουνιστικό σοβιετικό παράδεισο στα… ψυχιατρεία και οι πιό σθεναροί κι επικίνδυνοι αντιφρονούντες στα διάφορα «γκούλανγκ» της Σιβηρίας.

   Κλασικό και τυπικό παράδειγμα και διαρκές μέτρο σύγκρισης των δύο αντιθέτων φιλοσοφικών συστημάτων «προκοπής», η Γερμανία. Ίδιο κράτος, ίδιος λαός κι ένα τείχος να την χωρίζει κάποτε σαν καρπούζι, στη μέση. Το αποτέλεσμα γνωστό και δεν χρειάζεται περαιτέρω σχολιασμού. Έπρεπε να επανενωθεί γιά να γιγαντωθεί πάλι, αλλά χωρίς αριστερές ιδεοληψίες και με κανόνες αγοράς και ανταγωνισμού. 

   Πέραν από αυτά, ακριβώς επειδή οι αριστερές και αριστερίστικες θεωρίες οδηγούν μαθηματικά στην αποτυχία, οι εραστές τους -προκειμένου να διατηρηθούν στην εξουσία- έχουν εφεύρει και «δουλεύουν» άριστα τη μηχανή της σκηνοθεσίας. Ό,τι δεν μπορούμε να πετύχουμε δείχνουμε πως… το πετύχαμε! Ό,τι δεν πετυχαίνει η ζωή το επιτυγχάνει το θέατρο. Έτσι «στήνονται» παραστάσεις που δείχνουν αυτό που θέλουμε και όχι ό,τι συμβαίνει. Με πολλή προπαγάνδα, πολύ ακαταλαβίστικο μπλα-μπλα και πολλή, δήθεν, επεξηγηματική μπουρδολογία στο Γυαλί και τον Τύπο. Και ο λαός θα φεύγει από την «παράσταση», χωρίς να καταλάβει πολλά-πολλά, αλλά περήφανος, τρισευτυχισμένος και… νηστικός! Άριστοι διαχειριστές του λαϊκού συναισθήματος, ποδηγετούν και κατευθύνουν είτε με τον εθνικισμό και την εθνική υπερηφάνεια, είτε με τον διεθνισμό, κατά περίπτωση και σκοπιμότητα. Και αν χρειαστεί και με το... ζόρι. Ανακατεύουν άριστα την τράπουλα, όπως οι σχετικοί ταχυδακτυλουργοί και «παπατζήδες», στη λογική: δεν χρειάζεται να είμαστε κάτι, αρκεί να δείχνουμε πως είμαστε αυτό που… δεν είμαστε!

   Η Ελλάδα, τυχερή κι ευλογημένη μέχρι τώρα, δεν ένοιωσε στο πετσί της αυτό που δοκίμασαν και απολάκτισαν, μπαϊλντισμένοι από την υποκρισία, την ένδεια και την αναποτελεσματικότητα οι λαοί της Ανατ. Ευρώπης, η Αλβανία, η Ρωσία, η Κίνα, (μην αυταπατάστε, καπιταλιστική μέχρι τα μπούνια είναι. Με το «κεφάλαιο» προκόβει κι όχι με κολχόζ και σοβιέτ!), και η Κούβα, που μόλις ξυπνάει από τον σοσιαλιστικό της λήθαργο. 

   Τραβώντας κόντρα στο ρεύμα, η νέα αριστερή Κυβέρνηση, αν επιμείνει στις λάιτ σοσιαλιστικές της εμμονές, (Τσίπρας, Σταθάκης) και στις «πούρες» σκληρές και απόλυτες κομμουνιστικές θέσεις, (Λαφαζάνης, Στρατούλης), σύντομα θ’ αναγκαστεί να χρησιμοποιήσει κόλπα και τερτίπια, σαν το «μακέττο» του Σημίτη. Ήδη οι μηχανές των άμεσα «προσκυνημένων» καναλιών πήραν μπρος και άρχισαν εντατικά τις  ωραιοποιήσεις, τις ακαταλαβίστικες διαστρεβλωτικές αναλύσεις και τις αγιοποιήσεις δείχνοντας, εκ του ασφαλούς, την κατεύθυνση και την πορεία που θα ακολουθήσει στο προσεχές μέλλον η χώρα. Όπως π.χ. με τις… «αυθόρμητες» χθεσινές συγκεντρώσεις. Μπορεί η Βόρειος Κορέα του Κιμ…., κάπως έτσι τέλος πάντων, (το Κιμ είναι μέσα σίγουρα!), να μοιάζει οριακή καρικατούρα, όμως η Βενεζουέλα του μακαρίτη Τσάβες αποτελεί ορατό στόχο και βρίσκεται στο βεληνεκές και τα μέτρα μας! Άλλωστε ο θαυμασμός μας γι’ αυτόν είναι δεδομένος κι εκπεφρασμένος.

   Να μην το δω και να το πιστέψω κι αυτό. Μακάρι!