«Μεθύστε με τ’ αθάνατο κρασί του ‘81»!

Η τρόικα είναι το μείζον, ή το «κούρεμα»; Σαν πολύ «δούλεμα» μυρίζει!

Η Ψωροκώσταινα στη Downing street!

  Μέχρι να βρεθεί ο νέος Παλαμάς, καθώς ο μέγας «κοτσιδάκιας» ποιητής μας, καθ’ οδόν προς το βραβείο… Πούλιτζερ, ασχολείται με τα αιδοία και δεν ευκαιρεί γιά επικές δημιουργίες, ας βολευτούμε εκ των ενόντων. 

   Θα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Τον Μάιο του ’10, ο μικρόνους Γιωργάκης - που είχε λυσσάξει να γίνει κι αυτός Πρωθυπουργός- βλέποντας μόνο τυρί και όχι φάκα, αλλά και χωρίς συνειδητοποίηση του τί κάνει, έσπευσε από το Καστελόριζο να χώσει τη χώρα στη σωτήρια αγκαλιά των ΔΝΤ και ΕΕ. Όψιμα πανικόβλητος από την επερχόμενη άτακτη χρεοκοπία, υπέγραφε -ομοίως άτακτα- ό,τι του σερβίριζαν. Εκατοντάδες σελίδες σε μιά μέρα! Χωρίς διαβούλευση, χωρίς διαπραγμάτευση, χωρίς παζάρι, χωρίς καν ανάγνωση! Εκείνο που τον ενδιέφερε ήταν ο… παράς. Όλη αυτή η ιστορία του «πάρε-δώσε» με τους Ευρωπαίους δανειστές, που δέσμευσε τη χώρα γιά γενιές, αποκαλείται «μνημόνιο».

   Μετά από λίγο φάνηκε πως ο… κορσές ήταν κομμάτι στενός και το δόλωμα που μας έριξαν μας κάθισε στο λαιμό. Έτσι… άρχισαν τα όργανα, αλλά… «ουκ έστι μετάνοια εν Άδη» και οι Έλληνες θα πρέπει τώρα να πιούν το ποτήρι μέχρι πάτου! Το «καλό κουράγιο» του Όλι Ρεν, τότε το κατάλαβαν λίγοι, τώρα μας τσούζει όλους. 

   Μέσα στους όρους της συμφωνίας -το «μνημόνιο» που λέγαμε- πολύ φυσικό και επόμενο, ήταν να στηθεί από τους δανειστές -γενόμενο αποδεκτό από μας-  ένας μηχανισμός εποπτείας και ελέγχου της τήρησης των συμφωνηθέντων. Ας πούμε κάτι σαν τα λουριά του… κορσέ.  Ο μηχανισμός αυτός λέγεται «τρόικα» γιατί αποτελείται από τρία μέλη, εξουσιοδοτημένα αρμοδίως. Ένα από το ΔΝΤ, ένα από την Ε.Ε. και ένα από την ΕΚΤ. Αυτοί ασκώντας έλεγχο, επιτήρηση και συνεννοήσεις μαζί μας, θα συντάσσουν περιοδικές εκθέσεις και εισηγήσεις προς τους εντολείς τους, ανάβοντας αναλόγως πράσινο ή κόκκινο φως γιά τις αντίστοιχες εκταμιεύσεις των συμφωνηθεισών δόσεων. Τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο. Ήσαν απλοί λογιστές υψηλού επιπέδου και απλοί εισηγητές. Την ευθύνη των αποφάσεων, γιά μεν τα μέτρα -δημοσιονομικά και άλλα- την είχαν οι ελληνικές Κυβερνήσεις, γιά δε τις εκταμιεύσεις των χρημάτων, οι πολιτικοί προϊστάμενοι των τροϊκανών. Συνεπώς τα λεγόμενα Τσίπρα περί «μη δημοκρατικής νομιμοποίησης της τρόικα», απλά είναι… ακατανόητες μπαρούφες.

   Η μετά μανίας πολεμική της νέας Κυβέρνησης κατά του τελευταίου τροχού της αμάξης, που στην υπόθεσή μας λέγεται «τρόικα», θεωρητικά σημαίνει κάτι από τα εξής τρία ενδεχόμενα.

    - Δεν της αρέσουν τα πρόσωπα της τρόικα και θέλει άλλα.

   - Επιθυμεί έλεγχο από άλλου είδους μηχανισμό. 

   - Δεν θέλει κανέναν έλεγχο!

   Προσωπικά πιστεύω πως η κατά τρόικα πολεμική είναι τελείως προσχηματική και αποπροσανατολιστική. Και μιά θαυμάσια ευκαιρία εξαπάτησης του λαού με στάχτη στα μάτια και ευκαιρία πανηγυρισμού των χαχόλων: «Διώξαμε την τρόικα. Ζήτω!» Λες και το κινίνο χάνει την πίκρα του αν του αλλάξεις συσκευασία. 

   Έτσι ρίξαμε το βάρος στην κακή… τρόικα και χτυπάμε το σαμάρι γιά να πονέσει ο γάιδαρος. Διότι:

   -Η αλλαγή προσώπων -όχι ο Α, θέλω τον Β- δεν αλλάζει την ουσία του προβλήματος. Ο έλεγχος των υπεσχημένων παραμένει. 

   -  Η αλλαγή μηχανισμού και μεθόδων ελέγχου δεν επηρεάζει ουσιαστικά την όλη υπόθεση. Έλεγχος θα υπάρχει πάντα.

   - Η κατάργηση κάθε εξωτερικού ελέγχου και αντικατάσταση με… αυτοέλεγχο, (το άκουσα κι αυτό από κάποιο ανόητο φανατισμένο «στέλεχος»), είναι αστείο σαν αίτημα. Σαν να θέλεις ποδοσφαιρικό ματς χωρίς διαιτησία, ή οδική κυκλοφορία χωρίς Τροχαία και φανάρια. 

   Το κύριο πιάτο στη διαπραγμάτευση με τους εταίρους πιστωτές -αρέσει δεν αρέσει- είναι το κολοσσιαίο χρέος μας και κύριο αίτημά μας το κούρεμα του. Αιώνιο χαρακτηριστικό της ελληνικής Αριστεράς ήταν η αιθεροβασία, η ουτοπία, η ρήξη με τον ρεαλισμό και ο πόλεμος με τους ανεμόμυλους. Και την ώρα της προσγείωσης στην πραγματικότητα επιστρατεύεται η μπουρδουκλολογία, οι τσανακογλείφτες σφουγγοκωλάριοι των ΜΜΕ και οι πρόθυμοι χαχόλοι πανηγυριστές. Ποιός δεν θυμάται τα πανηγύρια γιά το διώξιμο των αμερικανικών βάσεων, ακριβώς την ημέρα που υπογράφτηκε η εικοσάχρονη παραμονή τους. Ή εκείνες τις ανεκδιήγητες πινακίδες στη Λεωφ. Βουλιαγμένης που μας ανακοίνωναν πως η Δάφνη έγινε πλέον… αποπυρηνικοποιημένη περιοχή!!!

   Το μεγάλο πρόβλημα-αίτημα όλων των ελληνικών Κυβερνήσεων και ευχή όλων των Ελλήνων είναι η μείωση -γράφε «κούρεμα»- του δημόσιου χρέους. Δηλαδή να χάσουν τα λεφτά τους κάποιοι άλλοι και να τα επωφεληθούμε… εμείς! Σαν να λέμε πως αύριο ο ήλιος θ’ ανατείλει από τη Δύση! Επειδή αυτό δεν πρόκειται να συμβεί, άρχισε να καλλιεργείται κλίμα ευφορίας με «επιτυχίες» σε ελάσσονος σημασίας ζητήματα και διάφορες μετονομασίες. (π.χ. όχι μνημόνιο, νέα συμφωνία, δηλαδή, «άλλαξε ο Μανωλιός…). Στο… «περιτύλιγμα» του μνημονίου που λέγεται τρόικα, αυτό θα μπορεί να τροποποιηθεί κάπως και πολύ πιθανόν να περάσουν κάποιες ελληνικές θέσεις ώστε να ικανοποιηθεί… ο όχλος του Κολοσσαίου. (Να΄, βάλαμε κι εμείς ένα γκολ στη… μέγαιρα Μέρκελ! Αν, τώρα, έχουμε φάει, ήδη, επτά, δεν έχει και πολλή σημασία. Ας είναι καλά ο «εσσέντρικ» νεοαριστερός ήρωας… Baroufakis. Ο Υπουργός του «λιτού βίου» και της «αλιτόβιας» εμφάνισης).

   Ήδη ανακοινώθηκε πως… δήλωσε σε αγγλική εφημερίδα την «εγκατάλειψη της επικεφαλίδας διαγραφής του χρέους»! Δεν πειράζει, θα βολευτούμε με την επιμήκυνση αποπληρωμής και μείωση των επιτοκίων δανεισμού. Κούρεμα είναι κι αυτό! Όμως μόνο όταν το επιτυγχάνει η Αριστερά. 

   Κοντολογίς και δυστυχώς. Ο λαϊκισμός και η υπανάπτυξη, όσο αυτή η χώρα παραμένει κυκλοθυμική, άφρων, παρορμητικό έρμαιο δημαγωγίας και ουσιαστικά αμόρφωτη, δεν θα εκλείψουν ποτέ. Με ένα ωραίο και πιασάρικο σύνθημα, (Αλλαγή, Επανίδρυση του κράτους, Ελπίδα), λίγο συναίσθημα, αρκετή κολακεία του... σοφού λαού και μπόλικη μπαρούφα, το δόλωμα καταπίνεται αμάσητο. 

   Ζήτω η… ελπίδα, κάτω ο ρεαλισμός. Και δεν βαριέσαι, σε λίγους μήνες ποιός θα θυμάται τί λέγαμε πριν…