Πίναξ με διαστάσεις: 5.00 μ. Χ 7.70 μ.
Στη Βασιλική του Αγίου Πέτρου, στο Βατικανό Στην αίθουσα Stanza della segnatura, όπως λέγεται μέχρι και σήμερα επειδή εκεί υπογράφονταν τα συγχωροχάρτια του Πάπα, ο Ραφαήλ θα απλώσει την τέχνη του και θα δημιουργήσει τέσσερα από τα χαρακτηριστικότερα έργα της ιταλικής Αναγεννησιακής τέχνης. Την Σχολή των Αθηνών στην οποία θα αναφερθεί αυτή η ανάρτηση, τον Θρίαμβος της Θείας Ευχαριστίας, τον Παρνασσό και τις Αρετές. Γι΄ αυτό και ολόκληρη πτέρυγα ονομάστηκε “Stanze di Rafaello” δηλαδή τα “Αίθουσες του Ραφαήλ”.
Ο εικονιζόμενος πίνακας με το πλήθος των εικονιζομένων, υποκρύπτει πολλούς και διαφόρους συμβολισμούς. Ιστορικούς, φιλοσοφικούς, θεολογικούς, ρητορικούς και μαθηματικούς.
Στον πίνακα εικονίζονται διάφοροι σπουδαίοι άνθρωποι της Αρχαιότητος, διαχρονικά, οι οποίοι προσδιορίζονται με τον αντίστοιχο αριθμό, όπως -κατά την γνώμη των ειδικών- αναγνωρίστηκαν.
Λόγω ιδιαιτέρου, δικού μου, ενδιαφέροντος θα αναφερθώ στους υπ΄ αρ. 14 και 15, δηλαδή τον Πλάτωνα και τον μαθητή του Αριστοτέλη.
Προσέξατε, καθ΄ ότι δυσδιάκριτο λόγω μικρού μεγέθους της εικόνας, πως ο Πλάτων δείχνει με το δεξί του χέρι τον ουρανό και ο Αριστοτέλης, με το δεξί, τη γη. Με αυτή την ευφυέστατη απεικόνιση μιάς μικρής κινήσεως ο μεγάλος ζωγράφος τονίζει μιά τεράστια φιλοσοφική διαφορά μεταξύ των αιώνιων και αναλλοίωτων Ιδεών, (Πλάτων = αιθέρες) και Πραγματικότητος, (Αριστοτέλης = απτή και προσγειωμένη).
Ο Πλάτων πίστευε ως μόνη αλήθεια τον κόσμο των Ιδεών. Άυλες, αναλλοίωτες, άφθαρτες, αθάνατες, π.χ. η ψυχή. Οι ιδέες βρίσκονται πέραν και πάνω από τις αισθήσεις –οι οποίες δεν μπορούν να τις συλλάβουν- και γίνονται αντιληπτές μόνον από τη λογική του νου. Έτσι, ο Άνθρωπος γεννιέται, ωριμάζει, γερνάει και πεθαίνει μεταβαλλόμενος, όμως η οντότης του είναι δεδομένη αναλλοίωτα. Π.χ. ο Κώστας, ο Νίκος , η Μαρία είναι πάντα ο Κώστας, ο Νίκος, η Μαρία...
Ο Αριστοτέλης, αντιθέτως, ρεαλιστικά προσγειωμένος, θεωρεί ως αληθές ό,τι γίνεται αντιληπτό από τις αισθήσεις και το οποίον αναλύεται και επεξεργάζεται μετά την διαπίστωση, ως προς το αίτιο, τον σκοπό και το αποτέλεσμα της υπάρξεώς του.
Τελικά, ο μεν Πλάτων επιδιώκει την δημιουργία μιάς ιδανικής κοινωνίας, ενώ ο Αριστοτέλης προσπαθεί να την εκτρέψει προς το καλό και αγαθό, διά της διδαχής και διαπαιδαγώγισης.
Στο μακρύ ταξίδι της ζωής μου, έπρεπε να φτάσω στους τελευταίους σταθμούς της στα έσχατα βάθη του χρόνου γιά να διαπιστώσω πως έζησα μέσα σε έναν συνεχή και ψυχοφθόρο διχασμό προσωπικότητος. Οι επαγγελματικές μου υποχρεώσεις με ήθελαν καρφωμένο σε αριστοτελικές αρχές, ενώ η ψυχή μου παρέμενε προσηλωμένη στον πλατωνικόν ιδεαλισμό. Βασανιστική, συνειδησιακά, ταλάντευση την οποία δεν απέφυγα, ούτε γλύτωσα απ΄ αυτήν....
1. Ζήνων ο Κιτιεύς
2. Επίκουρος
3. Φρειδερίκος Β΄ ή ( Γκοντζάγκα;)
4. Αναξίμανδρος ή (Εμπεδοκλής;)
5. Αβερρόης
6. Πυθαγόρας
7. Αλκιβιάδης ή ( Αλέξανδρος ο Μέγας;)
8. Αντισθένης ή ( Ξενοφών;)
9. Υπατία
10. Αισχίνης ή ( Ξενοφών;)
11. Παρμενίδης;
12. Σωκράτης
13. Ηράκλειτος ή ( Μιχαήλ Άγγελος )
14. Πλάτων
15. Αριστοτέλης
16. Διογένης της Σινώπης
17. Πλωτίνος
18. Ευκλείδης ή (Αρχιμήδης )
19. Ζωροάστρης
20. Κλαύδιος Πτολεμαίος;
21. Πρωτογένης
22. Αυτοπροσωπογραφία του Ραφαήλ δίπλα στον Ζωροάστρη
R: Απελλής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου